Wine Vixen: τα κρασιά που θα πιούμε τον χειμώνα

Ο Θυμιόπουλος είχε την τιμητική του όπως και άλλα ελληνικά οινοποιεία.

Τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου ήταν η ετήσια έκθεση της Trinity και όπως και κάθε άλλη φορά, η “γκραντίλα” και η “γεναιοδωρία” στο τι ανοίχτηκε χτύπησε κόκκινο. Το Garrus και η Taittinger έρεαν πιο άφθονα και από νερό μωράκια. Δεν σας κρύβω πως στην αρχή ένιωθα λίγο έξω από τα νερά μου, δυο χρόνια απουσίας δεν είναι λίγα. Ευτυχώς μου πέρασε γρήγορα μόλις είδα αγαπημένα πρόσωπα και οινοποιούς που είχα πολύ καιρό να δω.

Χόρτασα αγκαλιές και ευχές, που αν πιάσουν μάλλον θα πάρω το MW αύριο. Αρκετά με τα μελό πάμε στο παρασύνθημα. Προσπάθησα να δοκιμάσω όσα περισσότερα μπορούσα στις 3 ώρες που διέθετα και νομίζω τα πήγα καλά, καθώς μια 70άρα δοκίμασα σίγουρα, ίσως και παραπάνω. Τι μου άρεσε; Ε δείτε παρακάτω καλέ.

Αρχικά η διοργάνωση ήταν όπως πάντα εξαιρετική και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους εργάστηκαν γι’αυτό. Το μόνο παράπονο που έχω είναι πως το πάρκινγκ ήταν κάπως μακρυά και ανάμεσα σε νταλίκες και φορτηγά, οπότε η επιλογή της ψηλής βελούδινης μπότας ήταν μάλλον ατυχής, κάτι για το οποίο φυσικά και δε φταίει η διοργάνωση αλλά η πετριά που έχω στο κεφάλι (να τα λέμε κι αυτά).

Σταματάω τη γκρίνια και πιάνω το κρασί. Ξεκινάω με τα ελληνικά οινοποιεία. Κάποια από τα δικά μου (και δικά σας θαρρώ) αγαπημένα ήταν εκεί “φορώντας τα καλά τους”. Ο Φοίβος Παπαστρατής, η Μαρία Δημητριάδη (Navitas), η οικογένεια Παπαργυρίου, ο Θοδωρής με το Moschopolis, ο Γιώργος Τσώνης με τον Θυμιόπουλο, το Kitrvs, η Μαρία Παπιδά με το Βασάλτη, ο Θάνος Γεωργίλας με το T-Oinos, o Καραμολέγκος, o Τρουπής, o Oenops, ο Κατσαρός, ο Πετρακόπουλος, η Χλόη Χατζηβαρύτη, ο Στέλιος Ζαχαρίας με τις Μούσες του και τόσα άλλα.

Αριστερά: La Jota Cabernet Sauvignon 2018 από Napa. Κέντρο: το Pauillac από Chateau Pontet-Canet. Δεξιά: το Saint Veran En Creches του Paquet.

Όλοι κράτησαν την ποιότητα και τις προσδοκίες υψηλά. Αν έπρεπε να υπογραμμίσω κάποια κρασιά τότε σίγουρα θα ξεκινούσα με τα “φυσικά”της Xλόης, το Wanderlust και την φοβερή της Νεγκόσκα (Spin for the win), από δυο διαφορετικούς τρύγους. Δοκιμάζοντας το Ξινόμαυρο Mus και ρωτώντας με περιέργεια αν έχει δει πως εξελίσσεται στο χρόνο, με εξέπληξε με ένα 2018 κούκλα, με λιωμένες τανίνες, ωραίο φρούτο και βαρβάτη Ξινομαυρίλα (με την καλή έννοια).

Μετά θεωρώ πως η τελευταία χρονιά του Blanc de Coteaux (2022) είναι μάλλον η πιο αγαπημένη μου έως τώρα, όμως το πιο ενδιαφέρον ήταν το Rosé de Xinomavro του 2019. Ένα ποίημα που ξεχείλιζε ζωντάνια με γλυκιά φράουλα, μαρμελάδα τομάτα με αρμπαρόριζα και ξύσμα κίτρου. Οι φρεσκαδούρες (2024) από Kitrvs και Κτήμα Μουσών δίνουν μια νότα αισιοδοξίας για μια ομολογουμένως περίεργη χρονιά. Τραγανό αχλάδι και μήλο για το 9 λευκό και μια Μαλαγουζιά με ζουμερό ροδάκινο και ωραίο βοτανικό στοιχείο από το Kitrvs. Πολύ ενδιαφέρον είχε και το Syrah του δεύτερου, από δυο αμπελοτόπια σε Ραψάνη και Πιερία. Πράσινα πιπέρια, λεβάντα, μαύρο μούρο και κεράσι, με στιβαρό στόμα και τραγανή οξύτητα. Θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Αριστερά: το Hollenpfad im Muhlenberg του Donnhoff. Κέντρο: το Pouilly Fume του Jean Max Roger. Δεξιά το Spin από Χατζηβαρύτη.

Σταθερά γοητευτικό το Cuvée Helene του Παπαργυρίου αλλά και το Λούροι Πλατιά του Καραμολέγκου, που στην παλέτα μου κοντραριζόταν στα ίδια με τα Riesling του Donnhoff (περισσότερα παρακάτω). Παράλληλα, το 4 του Αϊβαλή αποτελεί μια σταθερή αξία στα premium Αγιωργίτικα για χρόνια, για όλους τους σωστούς λόγους. Επιπλέον, για τους λάτρεις των μυωδών και πληθωρικών κόκκινων, το νέο του Cabernet (Wild Rooster) θα μιλήσει στην καρδιά σας. Τα “μυστήρια” μονοποικιλιακά που ωριμάζουν σε αμφορέα του Moschopolis ήταν εξαιρετικά καλοφτιαγμένα με το Ξινόμαυρο να είναι πολύ φρουτώδες και ζουμερό ενώ το Μαυροτράγανο να ζητά ξεκάθαρα “αίμα”.

Αριστερά: το Wanderlust από Χαυζηβαρύτη. Κέντρο: το Λούροι Πλατιά του Καραμολέγκου. Δεξιά: το Wild Rooster του Αϊβαλή.

Τώρα στον παγκόσμιο χάρτη έπαιξε πολύ πράμα. Θα ξεκινήσω με τον Donnhoff, που αναφέρω και παραπάνω. Εξαιρετικό line up μωράκια, ήταν όλα ένα κι ένα αλλά ξεχώρισα το Hollenpfad im Muhlenberg, για τη συμπύκνωση, την κοφτερή οξύτητά του και τον έντονο mineral χαρακτήρα του. Μετά ακολουθούν μερικά λευκά από Γαλλία. Ο Bredif με το Vouvray του ας πούμε δίνει ρέστα για το στυλ και την τιμή του. Μετά, το Chablis 1er Cru Fourchaume του Lamblin που έχει υπέροχη συγκέντρωση και δομή και μου θύμισε λίγο λευκή Βουργουνδία (θα μου πείτε τι Γιάννης τι Γιαννάκης), με το ελαφρώς αναγωγικό του στυλ (struckmatch με τα όλα του) αλλά και με το βάθος του φρούτου του. Επίσης με εξαιρετική σχέση ποιότητας τιμής.

Αν είστε geeks όπως εγώ ο Jean Max Roger παρέδιδε μαθήματα τυπικότητας με το Sancerre και το Pouilly Fume του, δείχνοντας παράλληλα τις εντυπωσιακές διαφορές των δυο “χωριών”. Το Pouilly είναι πιο γεμάτο, πιο mineral, πιο flinty ενώ το Sancerre πιο φίνο, λεμονάτο και ανθικό. Εξαιρετικά και τα δυο. Γοητευτικότατο και το Chateau Gris όπου το διακριτικό βαρέλι, το φρούτο, η λιπαρή υφή, η οξύτητα και η ορυκτότητα ισορροπούν μοναδικά. Πολύ τσαχπίνικο και προσιτό βρήκα και το Saint Veran En Creches του Paquet με ώριμο, εκφραστικό φρούτο, αναζωογοννητική οξύτητα και “χάδι” βαρελιού. Απολαυστικότατο.

Φεύγουμε από Γαλλία και πάμε Ισπανία, εκεί ήταν τα πιο αγαπημένα μου κρασιά μωράκια. Αυτά που έκλεψαν την παράσταση ήταν τα λευκά (ναι το ξέρω, σοκ). Τo Albillo Mayor από Bendito Destino είχε πληθωρικό χαρακτήρα, συμπύκνωση, κρεμώδη υφή και ζηλευτή πολυπλοκότητα. Στο αντίποδα το Reto του Ponce, από Albillo de Albacete ή Albilla, είναι πιο lean, με τονισμένη οξύτητα, εσπεριδοειδή και τροπικά φρούτα (και πάλι τρελό value for money).

Αριστερά: το Albillo Mayor από Bendito Destino. Κέντρο: το Minimus του Χατζηβαρύτη. Δεξιά: το Cuvée Helene του Παπαργυρίου.

To Fuente de las Hontanillas Blanco από Aalto (κυρίως Verdejo) ήταν για πολύ κλάμα, θυμίζοντας μου πόσο φανταστική είναι αυτή η ποικιλία και πόσο δεν λαμβάνει την προσοχή που της αξίζει. Πολυδιάστατο, με μια φανκιά στη μύτη, που ξεδιπλώνεται σταδιακά, σαν να ακούτε την εισαγωγή του Sweet Child of mine live, σε δωμάτιο με ηχώ. Εξίσου ροκ και στο στόμα με συμπαγή δομή, λεμονάτη οξύτητα και ήπια τανική υπόσταση. Στα κόκκινα τώρα, ναι, τα Contino και Comando G σκοράρουν πάντα ψηλά αλλά εγώ ερωτεύτηκα το Dominio de Anza. Όλα τους τα κρασιά κέντημα, ιδίως το Finca El Rapolao (κάνει μια Mencia από αυτό το αμπελοτόπι και ο Raul Perez) που έσφυζε από μωβ άνθη, κόκκινα φρούτα, διακριτικά μπαχάρια κα είχε υπέροχο δαντελένιο στόμα. Αγόραζα χτες! To οινοποιείο που λέτε δραστηριοποιείται στη Rioja και το Bierzo, με τη ενορχήστρωση του Diego Magaña (πολύ hot αστέρι από τη Navarra). Πολύ κομψή και φρέσκια και η Rioja Anza Carramonte, πάλι του ίδιου.

Η Ιταλία ήταν επίσης σε μεγάλα κέφια. Ναι το Giodo είναι ένα θεόρατο και εντυπωσιακό Brunello με γήινα και savory στοιχεία και πυκνό μαύρο φρούτο αλλά στυλιστικά είμαι πιο κοντά στο αριστοκρατικό Castello Romitorio. Έχω μια αδυναμία στο οινοποιείο αυτό καθώς σε όλα του τα κρασιά έχει στυλ, σταθερότητα, υψηλή ποιότητα και εξαιρετικές τιμές. Όπως θα έλεγαν στο χωριό μου, it hits the spot every time. Κλείνω με Νέο Κόσμο και σας πάω σε μια μίνι δοκιμή Pinot Noir για μεγάλα κέφια. Βάλαμε δίπλα δίπλα τα La Crema (Sonoma), Gran Moraine (Oregon) και Yangarra (Tasmania).

Αριστερά: το Finca El Rapolao από Dominio de Anza. Kέντρο: το Reto του Ponce. Δεξιά: το Chateau Gris.

Είχα μια αγάπη παλιά με το La Crema, για το γλυκό κόκκινο φρούτο του και τον πικάντικο χαρακτήρα του αλλά σε αυτή την τριάδα ερωτεύτηκα το Yangarra, με το λίγο whole bunch (που τα έχουμε πει, με ρίχνει σαν το σύκο), την ζουμερή οξύτητα και τη φρεσκάδα του. Στη μέση ήταν το Gran Moraine που έπαιζε σε λίγο πιο γήινο χαρακτήρα, με νότες φράουλας και δροσιστική οξύτητα. Δοκιμάσαμε και Napa μιας κάπου μεταξύ Pontet-Canet και Issan βρέθηκα στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή, που ο Γιώργος Φλούδας άνοιξε ένα La Jota Cabernet Sauvignon 2018. Γήινο, με τον ευκάλυπτο, το πούρο, τον καπνό, τα μαύρα βατόμουρα, τα δαμάσκηνα, τον κέδρο και την σοκολάτα να στήνουν φοβερή κατάσταση.

Πριν σας αφήσω θα πω ότι έπαιζε και Guiberteau, Bruno Colin και Georges Vernay που πολύ λύσσαξα που δεν τα πρόλαβα. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα έχω περισσότερο χρόνο (και δε θα τρέχω σαν τρελή για να προλάβω να μαγειρέψω για το dinner party της μαμάς) να έχω μια ευκαιρία μαζί τους.

Και του χρόνου!

Υ.Γ.1: Φυσικά και έπαιζαν και φοβερά ουίσκι και τζιν και τεκίλες και από όλα, αλλά σαν γνήσια wine vixen αφοσιώθηκα στο κρασί.

Υ.Γ.2: Χάρηκα πολύ που είδα κάποιους από εσάς από κοντά, συγχωρήστε με αν δε μίλησα σε όλους αλλά όπως είπα έτρεχα σαν τρελή, διάβαζα πριν έρθω στην έκθεση και μετά από τόσες δοκιμές λίγο δεν έβλεπα μπροστά μου (δεν είμαι πια 20 δυστυχώς, κλαψ λυγμ).

Διαβάστε ακόμα: Wine Vixen. 10 ΤΟP κρασιά για το φθινόπωρο.

TAGS :
wine vixen κρασί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook