10+1 εντελώς άστοχα αυτοκίνητα

Όχι μόνο δεν ξέρεις ποιο είναι το μπροστινό μέρος και ποιο το πίσω του Suzuki X-90, αλλά λείπει και το μεσαίο (photo autodata1).

Υπάρχουν αυτοκίνητα όμορφα, αυτοκίνητα καλά, αυτοκίνητα επιτυχημένα. Kαι κάποια, ας πούμε, μέτρια. Υπάρχουν όμως και αυτοκίνητα που στην προσπάθειά τους να εμφανιστούν μοντέρνα, πρωτοποριακά ή έστω ενδιαφέροντα, τα έκαναν μούσκεμα – ένα μάλιστα κυριολεκτικά. Με αποτέλεσμα να καταλήξουν περίγελως κοινού και αυτοκινητοβιομηχανίας. Να 10+1 απ’ αυτά, χωρίς συγκεκριμένη σειρά.

Suzuki X-90 (1995)

Το αγαπημένο αυτοκίνητο της Red Bull. Δεν ήταν ούτε εκτός δρόμου ούτε ακριβώς κάμπριο. Ούτε χώρους είχε, όντας διθέσιο. Αυτό πού ήταν, ήταν κακάσχημο και ελκυστικό σαν ιγμορίτιδα. Όπερ και καθόρισε τελικά την τύχη του.

Ο λόγος που η Aston Martin μπήκε σε όλη αυτή τη φασαρία ήταν μπας και κατορθώσει να συμμορφωθεί με τον μέσο όρο εκπομπών ρύπων της ΕΕ, ισοσκελίζοντας αυτές των «κανονικών» της μοντέλων. Το «Κυκνάκι» έμεινε στην παραγωγή σκάρτα δυο χρόνια (photo netcar show).

Aston Martin Cygnet (2011)

Ακούς τώρα “Aston Martin” και σκέφτεσαι «σέξι, ακριβό, βρετανικό, σπορ αυτοκίνητο». Το Cygnet ήταν ακριβώς το αντίθετο – εκτός του «ακριβό». Υποτίθεται πως σχεδιάστηκε ως πολυτελής πρόταση για αστικές μετακινήσεις, αλλά δεν ήταν παρά ένα Toyota IQ με μάσκα Aston Martin και δερμάτινο εσωτερικό – και τριπλή τιμή.

Το εξοργιστικότερο στοιχείο του Pluriel ήταν πως άντε και την έβγαλες την οροφή, τα κομμάτια της δεν χωρούσαν μετά στο αυτοκίνητο. Μέση λύση ήταν μια συρόμενη πάνινη οροφή, a la 2CV, που σε δυνατή βροχή έμπαζε (photo Citroën).

Citroën C3 Pluriel (2003)

Αυτοκίνητο-φάρσα. Σύγχρονο 2CV, υποτίθεται, που εκτός του ότι μοιάζει σαν να βγήκε από παιχνιδάδικο του Μουστάκα, ήταν και απελπιστικά δύσχρηστο. Όχι μόνο επειδή κινδύνευες να σπάσεις τα νύχια σου κάθε φορά που επιχειρούσες να αφαιρέσεις την οροφή, αλλά και επειδή χρειαζόσουν εγχειρίδιο τύπου ΙΚΕΑ για να την ξαναβάλεις στη θέση της.

Ένα αυτοκίνητο για έξι (ανθρώπους), με μήκος πάνω από πέντε (μέτρα) και βάρος κοντά στους δυόμισι (τόνους) είναι μια χαρά. Για δημοτική συγκοινωνία (photo Mercedes-Benz).

Mercedes-Benz R-Class (2005)

Αμάλγαμα MPV, SUV και λιμουζίνας ξενοδοχείου. Με το λανσάρισμα, η εταιρεία το ονόμασε Grand Sports Tourer, μετά Sports Cruiser και, όταν διαπίστωσε πως όλα αυτά, με εξαίρεση ίσως μια έκδοση AMG (ναι, υπήρχε και τέτοια) δεν είχαν και πολλή σχέση με σπορ, το είπε Family Tourer.

Το “Rambo Lambo” δημιουργήθηκε από την, από το 1978 κιόλας, χρεοκοπημένη Lamborghini, υπό τη διοίκηση, το 1986, των Γάλλων αδελφών Mimran, προς αναζήτηση εναλλακτικών εσόδων – δεν τα βρήκε (photo Hemmings).

Lamborghini LM002 (1986)

Το προ-Hummer LM002, με V12 κινητήρα από Countach και βάρος κοντά τρεις τόνους, ήταν «πολιτική» έκδοση στρατιωτικού οχήματος που προοριζόταν για στρατούς χωρών-πυλώνων δημοκρατίας όπως το Ιράκ, η Σαουδική Αραβία ή η Λιβύη, για να μπορούν οι νεαροί σεΐχηδες να παίζουν στην άμμο καθ’ οδόν προς τις πετρελαιοπηγές τους.

Ό,τι πιο εκκεντρικό έβγαλε η Γαλλία μετά τον de Gaulle. Ο Louis de Funès των αυτοκινήτων. Αγαπημένο (photo Renault).

Renault Avantime (2001)

Coupé MPV? Σοβαρά τώρα; Από την άλλη, το Avantime ήταν από την εταιρεία που είχε εγκρίνει και το θεοπάλαβο Clio V6, οπότε… Βασισμένο στο πραγματικά πολυμορφικό, καινοτόμο Espace, το Avantime ήταν ένα ευρύχωρο, ψηλό αυτοκίνητο με ομορφότερο στοιχείο την έλλειψη μεσαίας κολώνας – με κατεβασμένα και τα τέσσερα παράθυρα ήταν χάρμα ιδέσθαι. Αν και σικάτο (το σικ είναι σικ μόνο όταν έχει εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο), δεν είχε ζήτηση, όντας ακριβό, και έμεινε στην παραγωγή για μόλις δυο χρόνια.

Smart Roadster Το στιλ, ναι, είναι σημαντικό, αλλά πρέπει να υπάρχει και ουσία (photo Daimler).

Smart Roadster (2003)

Ένα αυτοκίνητο 698 κ.ε. –έστω και στην πιο γρήγορη, λιγότερο αργή σωστότερα, έκδοση με τα 82 άλογα, αφού εκείνη με τα 62 ήταν απλώς όσο γρήγορη χρειάζεται για να τρακάρει– το οποίο κόστιζε €20.000 δεν ήταν ακριβώς ευκαιρία. Η αφαιρούμενη οροφή ήταν πρακτικότερη από εκείνη ενός Citroën Pluriel –ακόμα κι από σπίτι αφαιρείς οροφή γρηγορότερα από οροφή Pluriel–, αλλά αυτή η ιστορία με το μπες-βγες και βάλε-βγάλε μπάρες τελικά κούραζε.

Δυσκολεύομαι να φανταστώ σε ποιους απευθύνεται το Evoque Convertible. Ίσως σε όσους αρέσει –αλλά πραγματικά αρέσει– να κυκλοφορούν με Evoque Convertible (photo Performance Drive).

 Range Rover Evoque Convertible (2016)

Τα SUV και τα κάμπριο είναι μια χαρά αυτοκίνητα. Αρκεί να μη συνδυάζονται. Η Range Rover όμως διαφωνεί. Εξ ου και το Evoque Convertible. Tο οποίο, σε σχέση με το κλειστό, προσφέρει ανοιχτή οροφή, λιγότερους χώρους, καμιά 300αριά έξτρα κιλά και χειρότερες επιδόσεις. Όλα αυτά με μόλις €15.000 περισσότερα. Αστεία διαφορά από τη στιγμή που μπορείς να έχεις το ίδιο μαύρισμα με τον τύπο στο ποδήλατο, στο φανάρι δίπλα σου.
ΥΓ: Προχτές παρουσίασε και η Volkswagen ένα τέτοιο T-Roc Cabriolet· ας ελπίσουμε ότι αυτή η ιστορία θα σταματήσει με αυτό.

Το Χ6 εξακολουθεί να υπάρχει επειδή η BMW (πλέον και η Mercedes με την GLE Coupé, άλλος «σπορτίφ» Λεβιάθαν από κει…) θεωρεί πως όσοι εκεί έξω θέλετε ένα SUV που νομίζει πως είναι coupé –και σας βαραίνει και η τσέπη σας– είστε πολλοί. Και δεν έχει κι άδικο (photo BMW).

BMW X6 (2009)

Αυτοκίνητο που συνδυάζει, με επιτυχία, όλα τα μειονεκτήματα ενός coupé με όλους τους περιορισμούς ενός SUV. Και απόδειξη (αν βέβαια χρειαζόταν απόδειξη) πως η αυτοκίνηση έχει πάψει να είναι διασκέδαση· είναι πλέον μόδα, ή έστω φιλάρεσκη, ματαιόδοξη μετακίνηση. Ένα αντίστοιχο Χ5 είναι καλύτερο και φτηνότερο.

Ferrari με πόσα; Με 214, να πόσα. Άλογα. Χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο; (photo fav cars)

Ferrari Mondial 8 (1980)

Η πρώτη Mondial 8 ήταν μια βαριά, κόκκινη, 2+2 αποτυχία για τη Ferrari. Αν και με αναιμικό –για Ferrari– κινητήρα, ηλεκτρονικά που πολλάκις παρέδιδαν το πνεύμα, συχνά μυρίζοντας καμένο, και κιβώτιο (μιλάω εκ πείρας) που τον χειμώνα, αν δεν περνούσε πεντάλεπτο, δεν έπαιρνε την 1η με τίποτα, ενώ μέχρι να ζεσταθούν οι βαλβολίνες ήταν σαν να ανακατώνεις εργαλειοθήκη με σκουπόξυλο, ήταν «ιερό δισκοπότηρο» των απανταχού ευκατάστατων πλαστικών χειρουργών. Αναντίρρητα, οι επόμενες γενιές, QV, 3.2, t, ήταν καλύτερες. Από την άλλη, πώς θα μπορούσαν να μην είναι;

Το ταχύτερο αυτοκίνητο (στο νερό) και το ταχύτερο πλεούμενο (στην ξηρά). «770» γιατί –θεωρητικά– έφτανε τα 7 μίλια στο νερό και τα 70 μίλια στην ξηρά (photo Hemmings).

Amphicar 770 (1961)

Απόγονος του πολεμικού Schwimmwagen, επαναπροσδιόριζε την έννοια του πνιγμού. Κακό στον δρόμο και ακόμα χειρότερο στο νερό, μιας και δεν ήταν απόλυτα υδατοστεγές, με συνέπεια να κινδυνεύει να γίνει τετράτροχη άγκυρα. Ο τοποθετημένος πίσω κινητήρας 1.1, από Triumph Herald, κινούσε και τις δυο προπέλες, ενώ «πηδάλιο» έκαναν οι μπροστινοί τροχοί. Αγοράστηκαν πάνω από 3.500 από δαύτα, για τις λίμνες των ΗΠΑ, κυρίως. Ακόμα και ο Πρόεδρος Johnson είχε ένα τέτοιο.

Διαβάστε ακόμα: Αγαπάμε Ιταλία – 10+1 εμβληματικά σπορ αυτοκίνητα των γειτόνων.

TAGS :
bmw ferrari Mercedes αυτοκίνητα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook