Απομεσήμερο με φίλους στον αμπελώνα του Αϊβαλή: ωδή στο θεό Διόνυσο

Το τσούγκρισμα επιβάλλεται. Είναι η αρχή των πάντων. (Φωτογραφία: Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης).

Σεπτέμβρης. Όταν το σταφύλι είναι ώριμο και ο μούστος φρέσκος. Το Σεπτέμβρη, μόλις η γη ευωδιάζει βρεγμένο χώμα από τα πρωτοβρόχια, ξεκινάμε τις υποσχέσεις για τη νέα σεζόν γιορτάζοντας τον θεό Διόνυσο: τον θεό των αντιθέσεων, τον θεό της απόλυτης έξαρσης και της βλάστησης, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι.

Ως λάτρης του καλού κρασιού και πάνω απ’ όλα της Belle Vie, της καλής ζωής, αποφάσισα να προσκαλέσω τους φίλους μου σε μία απόλυτη Διονυσιακή γιορτή, να ευφράνουμε σώμα και πνεύμα σε ένα δείπνο καταμεσής του αμπελιού.

Ο οινοποιός που θα μπορούσε να υπηρετήσει άριστα το όραμα αυτό δεν είναι άλλος από τον Χρήστο -Διόνυσο- Αϊβαλή: έναν παρεξηγημένο και αιρετικό αλλά κορυφαίο οινοποιό, πρεσβευτή του εξαιρετικού κρασιού και της καλής ζωής.

Με το που σήκωσε ο Αϊβαλής το τηλέφωνο, και ενώ ήταν εν μέσω τρύγου (η πιο απαιτητική περίοδος ενός αμπελουργού) μου είπε: “Με χαρά! Έλα και κάνε ο,τι θες!”. Πόσο ροκ τύπος!

Όταν κοιτάς από ψηλά… (Φωτογραφία: Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης).

Αμέσως πήρα έναν–έναν τους αγαπημένους μου φίλους, partners-in-crime σε κάθε τρέλα που οραματίζομαι. Πάντα με τους φίλους μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα που αγαπάω. Όλοι τους αντέδρασαν με περίσσιο ενθουσιασμό στην καινούργια μου τρέλα και, έτσι, ορίσαμε το ραντεβού μας για την Κυριακή 8 Σεπτέμβρη στη Νεμέα, στο οινοποιείο του Αϊβαλή.

Η σύνθεση της παρέας: απαράμιλλη! Κάθε ένας από αυτούς αγαπάει να γιορτάζει τη ζωή με τον δικό του μοναδικό τρόπο, δίνοντας ξεχωριστή χροιά στις συναντήσεις μας… Και εφόσον ένας προς έναν εκτιμούν και σέβονται την ευζωΐα και το καλό κρασί, δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο σμίξιμο. Η απόλυτη συνταγή για μια Κυριακή που θα έμενε στη μνήμη μας.

Έχοντας την τάση να σκηνοθετώ οτιδήποτε κάνω στη ζωή μου, ακόμα και το πώς θα φτιάξω τον καφέ μου το πρωί, ξεκίνησα την “προετοιμασία” του συμπόσιου. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου  δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από αισθητικά τερπνό, με νότες Τοσκάνης, μιας και η Νεμέα οινολογικά και γεωγραφικά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο την Τοσκάνη.

Ένα ξύλινο τραπέζι ανάμεσα στα αμπέλια, λευκό τραπεζομάντιλο, μπόλικα κεριά, φρεσκοφουρνισμένα πρωινά καρβέλια από την KORA, γραβιέρες ωρίμανσης, λουλούδια, σταφύλια, φθινοπωρινά σύκα και μια γιρλάντα με φωτάκια.

ΑΪβαλής πατήρ και υιός. Άξιοι οικοδεσπότες. (Φωτογραφία: Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης).

Προμηθεύτηκα ό,τι χρειαζόμουν μέσα σε ένα πρωινό, και κάπως έτσι όλο αυτό που είχα οραματιστεί άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Καμιά φορά είναι τόσο απλό να σκηνοθετήσεις και να “απογειώσεις” μια εμπειρία.

Ήρθε η Κυριακή, και φτάσαμε όλοι στη Νεμέα. Δεν σας κρύβω πως δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ από τον ενθουσιασμό μου. Στο οινοποιείο, μας υποδέχτηκε ο γιος του Αϊβαλή, ο Σωτήρης, ο οποίος μόλις τελείωνε τη συγκομιδή της ημέρας: “Θα χρειαστώ μια ωρίτσα να ξεμπερδέψω με τον τρύγο και μετά είμαι όλος δικός σας”.

Ο Χρήστος Αϊβαλής, στωικός και πράος, ετοίμαζε το μενού της ημέρας το οποίο έψηνε από τις 6.30 το πρωί: Κατσικάκι στο τσικάλι με μελιτζάνες και κολοκυθοκορφάδες. Το απόλυτο pairing για τα κρασιά που θα ακολουθούσαν.

Ξεκινήσαμε να στήνουμε το τραπέζι. Αφού κάναμε το ρεπεράζ με γνώμονα την κατεύθυνση του ήλιου, οι πιο δυνατοί της παρέας κουβάλησαν ένα μεγάλο ξύλινο μοναστηριακό τραπέζι που είχε ο Αϊβαλής στην αυλή του οινοποιείου και έπειτα από αρκετές μετακινήσεις, καταλήξαμε στην οριστική του θέση: ανάμεσα στα άνυδρα αμπέλια Αγιωργίτικου και Cabernet.

Η σεφ Αγάπη Μιχέλη μοίρασε ακριβοδίκαια το κατσικάκι του Αϊβαλή στα πιάτα.

Όλα τα αμπέλια του Αϊβαλή καλλιεργούνται με το πρωτόκολλο που εδώ και μια 20ετία η οικογένεια Αϊβαλή εφαρμόζει με τους αυστηρότερους όρους της βιολογικής καλλιέργειας και με την μέθοδο της αναγεννητικής γεωργίας.

Σειρά είχε το στήσιμο του decor, το οποίο επιμελήθηκαν με μαεστρία οι κυρίες της παρέας: Πάνω στα λευκά τραπεζομάντιλα στήθηκαν τα πιάτα, τα μαχαιροπίρουνα, οι πετσέτες και τα ποτήρια, στολίστηκαν οι γυάλες, άναψαν τα κεριά, γέμισαν τα βάζα όμορφα λουλούδια από την τριγύρω φύση και απλώθηκαν στις πιατέλες τα φρούτα, τα τυριά και τα ψωμιά. Τελευταία πινελιά η γιρλάντα που συνετέλεσε στην τέλεια ambience… το τραπέζι μας ήταν ακόμα μορφότερο απο αυτό που είχα οραματιστεί.

Ήρθε επιτέλους η ώρα να καθίσουμε. Το πρωτόκολλο ορίζει πως τα ζευγάρια δεν πρέπει να κάθονται δίπλα – δίπλα, και εμείς το τηρούμε πάντα. Έτσι, η σύνθεση της παρέας έχει άλλη δυναμική, οι κουβέντες απλώνονται, δεν περιορίζονται μεταξύ των συντρόφων. Σημειώστε το αυτό.

Ο Νεκτάριος Ντάλλας κόβει το ψωμί. Ο καθένας αναλαμβάνει κάτι στο τραπέζι.

Στην μια κορυφή του τραπεζιού κάθεται ο οικοδεσπότης Χρήστος Αϊβαλής. Στο δεξί του χέρι, ο γιος του Σωτήρης Αϊβαλής, ο πυλώνας του οινοποιείου, ο οποίος είχε μόλις βγάλει από πάνω του την κούραση της ημέρας και είναι πιο έτοιμος από ποτέ να απολαύσει ολόψυχα αυτό το μοναδικό απομεσήμερο.

Στην άλλη κορυφή σταθερά ο Νεκτάριος Ντάλλας, ο ευζωιστής των Αθηνών, ο οποίος όπως πάντα έτσι και σήμερα στολίζει τη βραδιά με τις μουσικές του επιλογές. Στο ηχείο παίζει “Άγιος ο Έρωτας” του Γιώργου Ανδρέου και είμαστε έτοιμοι να παραδοθούμε σε μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Ο Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης (αριστερά) σκηνοθετεί το συμπόσιο και ο Χρήστος Αϊβαλής (δεξιά) παρακολουθεί τα δρώμενα ως Don… Aivalone. (Φωτογραφίες: Κίμων Φραγκάκης).

Ο πρώτος φελλός ελευθερώνεται με τον γνώριμο ήχο και σερβίρεται στα ποτήρια ένα φίνο Viognier Les Larmes De L’ Ange, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας σπουδαίας μάζωξης! Ένα “γκλίνγκ” στα ποτήρια κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια, και οι κουβέντες παίρνουν φωτιά. Το πρώτο ποτήρι κρασί συνοδεύεται με μια συγκλονιστική γραβιέρα Σκύρου και πρώτα φθινοπωρινά σύκα που φρόντισε να φέρει στο τραπέζι μας η Μανιάτισσα Γιώτα Χουλιαρά.

Ανάμεσα στο δέος που αισθανόμασταν όλοι εκείνη τη μοναδική στιγμή και σε συζητήσεις για το τι θα πει καλό κρασί και μεράκι στη ζωή, η μαγείρισσα Αγάπη Μιχέλη σερβίρει ακριβοδίκαια το κατσικάκι του Αϊβαλή, απευθείας από το τσικάλι. Με επιδέξιες κινήσεις, το “στήνει” στο πιάτο, σα να βγήκε από την κουζίνα ενός εστιατορίου. O Σωτήρης ανοίγει ένα θεϊκό Deux Dieux που απολαμβάνουμε σε ένα ποτ πουρί γεύσεων, αισθήσεων και τελικά… παραισθήσεων.

Πολλά μπουκάλια Αρμακά άδειασαν εκείνη την ημέρα. Ο Σωτήρης Αϊβαλής δοκιμάζει τα θαύματα του οικογενειακού αμπελώνα. (Φωτογραφία: Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης).

Προτού καλά – καλά κάνουμε μια πρόποση, ανοίγεται και ο πρώτος Αρμακάς: Είναι για εμένα το πιο ποιητικό και νόστιμο ελληνικό κρασί! Η πρώτη αλλά και η τελευταία γουλιά Αρμακά είναι μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Είμαι σίγουρος πως αυτό το κρασί “μιλάει” για τον ίδιο τον δημιουργό του.

Είναι εκρηκτικό και προκλητικό όπως ο Αϊβαλής. Έχει χαρακτήρα, είναι ώριμο και ολοκληρωμένο, έχει τσαμπουκά και ταυτόχρονα είναι άκρως ευγενικό. Ένα κρασί, άξια ωδή στο θεό Διόνυσο. Πόσο τυχεροί είμαστε που ένα τέτοιο κρασί είναι ελληνικό, και προέρχεται από τη σπουδαία Νεμέα.

Το φως αρχίζει να γέρνει, η διάθεση ποτέ. (Φωτογραφία: Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης).

Η νύχτα έχει πέσει. Η ατμόσφαιρα είναι σαγηνευτική. Η εκκωφαντική ησυχία της φύσης ντύνεται με χαμηλόφωνη μουσική και ήχους από τριζόνια, καθώς μας χαϊδεύει ένα απαλό φθινοπωρινό αεράκι και το φεγγάρι ξεπροβάλλει πίσω από τα γύρω βουνά. Το ημίφως συνθέτει την τέλεια ατμόσφαιρα και ο Χρήστος Αϊβαλής με τον γιο του Σωτήρη καμαρώνουν από την κορυφή του τραπεζιού, και ανοίγουν τον έναν Αρμακά μετά τον άλλον. Τι μεγάλη τιμή και τι πολυτέλεια να ευθυμήσουμε με αυτό το Μεγάλο Κρασί.

Μαγεμένοι από αυτή τη μοναδική στιγμή, δίνουμε παραγγελίες για τραγούδια στον Κίμωνα Φραγκάκη, από Μάνο Χατζιδάκι μέχρι Lucio Dalla, και έτσι καταφέρνουμε να σταματήσουμε τον χρόνο, εκεί, καταμεσής του αμπελιού στην καρδιά της Νεμέας. Με αγαπημένους φίλους, μουσική, γέλια, φιλοσοφίες και σπάνιο Αρμακά στα ποτήρια μας. Σκηνές θαρρείς βγαλμένες από ταινίες του Sorrentino.

Κίμων Φραγκάκης (αριστερά) και Νεκτάριος Ντάλλας (δεξιά): στοχαστικοί υπό την επήρεια του… Αρμακά. (Φωτογραφίες: Μιχαήλ Ανδρουλιδάκης).

Κάπως έτσι, αφού γέμισε η ψυχή μας με ομορφιά, ήρθε η ώρα να χαιρετηθούμε. Με την υπόσχεση πως και του χρόνου τέτοια εποχή, στον καιρό του Άγιου Τρύγου, θα είμαστε πάλι εδώ. Καταμεσής ενός αμπελιού του Αϊβαλή, με ένα ποτήρι Αρμακά στο χέρι, μαζί με αγαπημένους φίλους, κεριά, λουλούδια, μουσικές και αγάπη για τη ζωή.

Διαβάστε ακόμα: Τρύγος και χαρά της ζωής, στο Κτήμα Σκούρα.

TAGS :
κρασί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook