Τα καλοκαιρινά βραχιολάκια ήρθαν για να μείνουν

Φοριούνται χειμώνα – καλοκαίρι. (Photo: Mrporter.com).

Σιγά το πράμα. Δεν είναι παρά μπλεγμένες κλωστές και χρώματα που, μαζί με θάλασσα κι ιδρώτα, μυρίζουν όμορφα το καλοκαίρι. Ωστόσο, το βραζιλιάνικο βραχιολάκι είναι πάντα στη μόδα και μεγαλώνει γενιές. Γιατί;

Δεν υπάρχουν διακοπές που να μη φοράς τουλάχιστον ένα από δαύτα στον καρπό σου, όχι; Εύκολο να γίνει, πηγή ανεξάντλητης ποικιλίας, το αντικείμενο αποδεικνύεται όχι μόνον παιχνιδιάρικο αλλά και καλαίσθητο. Πάει με τα πάντα και, μαζί με τη χαρά, κουβαλάει νοσταλγία.

Και ξέρει να επιβιώνει. Του ντους και των κυμάτων. Κι όχι μόνο. Είναι η υλική ανάμνηση δεσμών και ειδυλλίων στον λήγοντα, φετίχ συμβολικό, πολύχρωμο τοτέμ, καλύτερο από καρτ-ποστάλ ή μια φωτό στο κινητό. Και πάμφτηνο όταν αξίζει.

Από ίνες βαμβακιού ή «τρίχες ελέφαντα», κάποιες φορές από δέρμα ή ημιπολύτιμους λίθους, αμέθυστο, αχάτη, τυρκουάζ, μάτι τίγρης, κεχριμπάρι, κέρατο, ξύλο, μέταλλο, γυρισμένο μια και δυο και τρεις φορές γύρω απ’ τον καρπό.

Το να αφήνεσαι στο κάλεσμα των ιριδισμών του, που λες και βγαίνουν από τα κραγιόνια και τις πλαστελίνες των παιδιών, σε ταξιδεύει. Περνάς από τη μία ιστορία στην άλλη, από τον ένα τόπο στον άλλο. Μια καθαρτήρια αποξένωση που αποκρυσταλλώνει τις θύμησες μιας συνάντησης. Ακυρώνει όποιον τουριστικό χαρακτήρα. Αλλά, πάνω απ’ όλα, τραγουδάει την ανεμελιά.

Και ο Ανδρέας Δρακόπουλος, Προέδρου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος τα χαίρεται ακομπλεξάριστα.  (Nikos Libertas / SOOC).

Αυτό, όμως, που έχει πραγματικό ενδιαφέρον είναι ότι άνθρωποι πλούσιοι και ισχυροί αντικαθιστούν ή συνδυάζουν μετά χαράς το πανάκριβο ελβετικό ρολόι τους με ένα ή πολλά τέτοια βραχιολάκια. Για να χαλάσουν επιτέλους την εικόνα των θλιβερών τύπων που κυκλοφορούν ολημερίς με συνολάκι κοστούμι-γραβάτα. Χαρακτηριστική η μορφή του Ανδρέα Δρακόπουλου, Προέδρου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Του οποίου τα χαϊμαλιά σε λίγο θα του φτάσουν στον αγκώνα.

Ποιος θα μπορούσε πριν από 40 χρόνια να το φανταστεί; Τα τοιούτα μπρασελέ εξελίχθηκαν στις μέρες μας σε σύμβολα κύρους. Εκείνου που διαθέτει ελεύθερο χρόνο. Που είναι κοστουμάτος, αλλά ταυτόχρονα cool, relaxed και δημιουργικός. Που μπορεί και σκέφτεται out of the box.

Έτσι, το βραχιολάκι πάει ταμάμ με την τάση για λιλά γραβάτες και κάλτσες σε ζωηρά πρωτογενή χρώματα. Αποκωδικοποίηση της κωδικοποίησης, γιατί χαθήκαμε. Είναι fun και παρήγορο, καλύτερο από τατουάζ. Ο Τομ Φορντ διαφωνεί. Θεωρεί πως σε δείχνουν απελπισμένο. Εκτός κι αν είσαι πιτσιρίκι, διευκρινίζει. Μαζί του συμφωνούν και κάποιοι δημοσιογράφοι. Καταλογίζουν στο αθώο βραχιολάκι πως δεν έχει λόγο ύπαρξης, καμία χρησιμότητα, κανένα πρακτικό στόχο. Μα αυτό είναι το ζητούμενο. Ευτυχώς, οι πιτσιρικάδες ορίζουν πια τις τάσεις. Και καθώς ο πόλεμος των ταλέντων μαίνεται, ουδείς μπορεί να πάει κόντρα στα μαλακισμένα, όπως θα σχολίαζε ο Altan.

Σε αμπιγιέ εκδοχή, από ριστερά: το διακριτικό, αλλά απόλυτα εμφανές κόκκινο βραχιόλι του Λεονάρντο Ντι Κάπριο τη βραδιά των Όσκαρ. Δεξιά: το σαφώς πιο φορτωμένο χέρι του Liam Hemsworth.

Κι όταν εντέλει το βραχιολάκι ξηλώνεται ή σπάει, αρκεί να κάνεις μιαν ευχή. Καθότι η νοστιμιά αυτή είναι ασύγκριτης συναισθηματικής αξίας. Κάτι σαν γιάντες ή σαν το νόμισμα που ρίχνεις στη φοντάνα. Οι ιδιότητές του είναι μαγικές. Γιατί μετατρέπει την πραγματικότητα σε παραμύθι και σου υπενθυμίζει τη γλύκα της ζωής. Και ναι, κλωτσάει με κοστούμι, αλλά τι σημασία έχει όταν σε κάνει να χαμογελάς…

Διαβάστε ακόμα: Αντρικά σκουλαρίκια – για να μην ξεχνιόμαστε.

TAGS :
βραχιόλι στυλ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook