Ο πρώτος που σε υποδέχεται είναι ο Αυστριακός συγγραφέας και ποιητής Πέτερ Άλντενμπεργκ (cafecentral.wien).

Θρυλείται δίχως να μπορεί να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί, κάτι σαν αστικός μύθος που του αρέσει να διατηρεί αναλλοίωτη τη δυναμική του ανά τους αιώνες, πως ο Αυστριακός συγγραφέας και ποιητής Πέτερ Άλντενμπεργκ θεωρούσε σπίτι του το Central Cafe κι όχι το ενδιαίτημα που είχε νοικιάσει. Δεν ήταν ο μόνος που το είχε μετατρέψει σε στέκι του, αλλά ουδείς άλλος είχε χρειαστεί να περπατήσει τόσες πολλές φορές την οδό Χέρενγκασε 14 της Βιέννης.

Για τον Άλντμπεργκ, το πρώτο δημοτικό διαμέρισμα (1.Bezirk) της πόλης ήταν ταυτόσημο με το συναπάντημα του ρέκτη με το πάθος του και του προσκυνητή με τη γαλήνη του. Περνώντας από το ανάκτορο Χόφμπουργκ των Αψβούργων αυτοκρατόρων (ναι, όλα τούτα συνέβαιναν στον παλαιό κόσμο), άνοιγε με επιβλητική ηρεμία την πόρτα του Central και χανόταν στα άδυτά του. Εκεί λάμβανε την αλληλογραφία του, εκεί συνέγραφε τα βιβλία του. Μα, φυσικά: πάντα υπήρχε μια αναγκαία στάση για καφέ ή ένα λικέρ και φυσικά δεν έλειπαν από το διαιτολόγιό του τα φημισμένα αλμυρά πιάτα του καφέ.

Βρισκόμαστε ακόμη στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες διατηρούν μια κάποια σφριγηλότητα. Τα σύνορα του γνωστού κόσμου δεν έχουν αλλάξει.

Κι ύστερα, άρχιζε η παρέλαση της βιενέζικης μποεμίας. Ο ένας μετά τον άλλον, ντυμένοι με εκλεπτυσμένη χάρη, με έναν αέρα υπεροχής που δεν επαιρόταν, με πνεύμα ανήσυχο και βήμα χαρωπά ταχύ, αυτή η φιλολογική ομάδα που έμελλε να μείνει στην ιστορία ως Jung Wien (νέοι, καλλιεπείς, εύμορφοι) δεν είχαν αφήσει καφέ για καφέ που να μην υποβάλλουν τα σέβη τους. Το Καφέ Λάντμαν, το Καφέ Σπερλ, το Καφέ Γκρίνσταϊντλ ή το Μουζέουμ. Όμως, μπρος στη χάρη του Central κανένα δεν συγκρινόταν.

Είτε για καφέ και κρουασάν είτε για αλμυρές απολαύσεις, το καφέ Central είναι το ιδανικό σημείο για ένα ταξίδι στο παρελθόν (cafecentral.wien).

Ω, οι ευτυχισμένες ημέρες! Βρισκόμαστε ακόμη στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες διατηρούν ένα κάποιο σφρίγος. Τα σύνορα του γνωστού κόσμου δεν έχουν αλλάξει. Η πυξίδα δείχνει πάντα στο σωστό σημείο. Ο Μεγάλος Πόλεμος είναι πολύ μακριά ακόμη, ο Μεσοπόλεμος ένα άγνωστο μέλλον. Κι αν πεις για το Αnschluss, ποιος τον ξέρει αυτόν τον Αδόλφο. Εδώ, στο Central είναι η ζωή. Οι βιενέζικες πουτίγκες, τα στρούντελ. Οι παρτίδες σκάκι, οι στεκιές του μπιλιάρδου, τα χαρωπά βλέμματα, οι καλλίπυγες κυρίες, τα ευγενή σχόλια της αριστοκρατίας, τα κρυφά βλέμματα γεμάτα ερωτική παραφροσύνη. Εδώ είναι οι απαγγελίες ποιημάτων, οι πρώτες εκδοχές του μοντερνισμού, οι πειραματισμοί. Οι λογοτέχνες του βιεννέζενικου καφενείου, όπως τους έλεγαν.

Κατάλληλο μέρος για την ιεροτελεστία της ανάγνωσης (cafecentral.wien).

Το Central ήταν ο ναός, ο τόπος, το έμβλημα και ο θυρεός εν ταυτώ. Πρωτοάνοιξε το 1906 στο Ανάκτορο Φέρστελ, σε εντελώς προνομιακό σημείο, ένα κλασικό τοπόσημο. Ήταν φτιαγμένο με τα αυθεντικά υλικά του θαυμαστού 19ου αιώνα. Θολωτά ταβάνια, αψιδωτά παράθυρα, φερ φορζέ πολυέλαιοι, μαρμάρινοι κίονες που παιχνίδιζαν με το φως της ημέρας, πολύχρωμα βιτρώ που εξέπεμπαν θέρμη και ευγενές κάλλος. Ένας κόσμος σε διαρκή πνευματική και καλλιτεχνική ζύμωση, ίδιον της εποχής, απόλαυσε τον εκλεκτό καφέ του στα τραπέζια του Central. Oι ποιητές, οι συγγραφείς, οι πολιτικοί, οι αρχιτέκτονες, οι γιατροί, οι συνθέτες, ακόμη και οι μαρξιστές της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ένα πολύσημο μέρος συνάντησης. Ένας οδοδείκτης.

To Cafe Central στεγάζεται στο επιβλητικό Ανάκτορο Φέρστελ, το οποίο ανακαινίστηκε τη δεκαετία του ’70 (cafecentral.wien).

Φυσικά, μεταξύ όλων, για να μην ξεχνιόμαστε, ο Άλτενμπεργκ ήταν πάντα ο σεπτός προσκυνητής. Ο πιο πιστός από όλους. Ακόμη και σήμερα εκεί βρίσκεται. Όχι ως φάντασμα αλλά ως ολόσωμο ομοίωμα που κάθεται σε ένα τραπέζι και υποδέχεται τους επισκέπτες και τους πελάτες του καφέ. Ακόμη και τώρα δεν μπορεί να το αποχωριστεί το αγαπημένο του Central. Μα, μήπως το ίδιο δεν έκανε και ο μέγιστος Άρθουρ Σνίτσλερ; Μια θαυμαστή μορφή των γραμμάτων της εποχής – από τους πρώτους εισηγητές του εσωτερικού μονολόγου στη λογοτεχνία. Εκεί, πίνοντας ένα ζεστό αφέψημα, συνέγραψε το Ερωτικό γαϊτανάκι και τον Υπολοχαγό Γκουστλ.

Η σάλα έχει την αίγλη και τη θεατρικότητα του 19ου αιώνα (cafecentral.wien).

Κάπου αλλού, σε ένα παρακείμενο τραπέζι, εκείνα τα ωραία χρόνια έβλεπες τον Ούγκο φον Χόφμανσταλ, τον Ρόμπερτ Μούζιλ, τον ευκλεή Στέφαν Τσβάιχ, τον Άλφρεντ Πολγκάρ, τον καινοτόμο αρχιτέκτονα Άντολφ Λόος, τον ζωγράφο της πρωτοπορίας Όσκαρ Κοκόσκα, τον σατιρικό συγγραφέα Καρλ Κράους. Κι αργότερα τον ρηξικέλευθο Σίγκμουντ Φρόιντ, τον ψυχίατρο Άλφρεντ Άντλερ, τον Λέων Τρότσκι πριν καν ξεκινήσει η πολιτική Οδύσσειά του, αλλά και τον Βλαντιμίρ Λένιν αρκετά πριν οδηγήσει της Γης τους κολασμένους στον Κομμουνισμό. Ναι, δυστυχώς ήρθε και η ώρα του δαιμονικού Χίτλερ να περάσει τις πύλες του Central. Ο άμωμος βωμός του μολύνθηκε προς στιγμήν, αλλά δεν έχασε ολότελα τη λάμψη του.

Για καφέ (οπωσδήποτε), αλλά και για light πρωινά (cafecentral.wien).

Ακόμη και σήμερα αυτό που σε κερδίζει στο Καφέ Τσερντάλ είναι η ατμόσφαιρα. Έχει διατηρήσει κάτι από το παρελθόν.

Τούτο βέβαια είναι η μισή αλήθεια, καθώς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπέστη πολλές ζημιές που είχαν ως αποτέλεσμα να κλείσει το 1943 και να παραμείνει σφραγισμένο για 43 ολόκληρα χρόνια. Έπρεπε να φτάσουμε το 1986 οπότε και επαναλειτούργησε, ενώ είχε προηγηθεί, το 1978, η ανακαίνιση του Ανακτόρου Φέρστελ.

Ακόμη και σήμερα αυτό που σε κερδίζει στο Καφέ Central είναι η ατμόσφαιρα. Έχει διατηρήσει κάτι από το παρελθόν, μια πατίνα που μοιάζει να είναι ελάχιστα τουριστική, καθώς είναι οργανικά δεμένη με το όλον. Η κουζίνα δεν ξεχνάει τις καταγωγές της: είναι εξόχως γερμανική και κεντροευρωπαϊκή δίχως όμως να κλείνει τα μάτια στα διεθνή μαγειρικά κελεύσματα.

Η αισθητική είναι εκεί, η αύρα επίσης, χρειάζεται να περιμένεις αρκετά λεπτά για να βρεις τραπέζι. Ο πολύβουος 21ος αιώνας κάπου χάνει λάδια εκεί μέσα. Και μπορεί για τον μέγα αρνητή της Αυστρίας, τον Τόμας Μπέρνχαρντ, εκεί μέσα να συνωθούνται διάφοροι αμβλύονες Αυστριακοί (πλέον και τουρίστες από όλα τα σημεία του κόσμου), εντούτοις, κάποιες φορές ακόμη κι ένα καφέ μπορεί να αμβλύνει τις οξείες γωνίες. Ή, τέλος πάντων, να τους προσδώσει μια χάρη από το παρελθόν της χαρούμενης νιότης.

 

Διαβάστε ακόμα: Caffè Florian, πιο βενετσιάνικο από τη Βενετία.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top