FIFA-UEFA: το μάρκετινγκ βλάπτει σοβαρά την υγεία των παικτών

Μπορεί να θεωρούμε ότι ο Erling Haaland είναι υπεράνθρωπος, ωστόσο και το δικό του σώμα καταπονείται από τους συνεχείς αγώνες (Φωτογραφία: Matthias Hangst).

H ποδοσφαιρική σεζόν για τους ευρωπαϊκούς συλλόγους κλείνει εφέτος με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, στις 10 Ιουνίου, στο Ολυμπιακό Στάδιο Ατατούρκ στην Κωνσταντινούπολη, παρά τις όποιες αμφιβολίες είχαν εκφραστεί σχετικά τις τελευταίες μέρες, λόγω των εκλογών και της τεταμένης κατάστασης στη γειτονική χώρα.

Το αν θα συναντηθούν εκεί Μάντσεστερ Σίτι ή Ρεάλ και Ίντερ ή Μίλαν έχει μεγάλη σημασία για τους φίλους του ποδοσφαίρου. Και ακόμη μεγαλύτερη για τους υποστηρικτές κάποιας απ’ αυτές τις ομάδες. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ωστόσο, οι αντίπαλοι δεν είναι γνωστοί. Και για τους σκοπούς του κειμένου, δεν έχει καμία σημασία, αυτό.

Σημασία έχουν κάποιοι χαρακτηριστικοί αριθμοί πλάι σ’ αυτές τις ομάδες. Αριθμοί που βεβαιώνουν ότι UEFA -και στο βάθος FIFA- συγκαταλέγονται, έτσι γενικά και αόριστα, στους φίλους του ποδοσφαίρου. Και, ασφαλώς, στους υποστηρικτές των ομάδων, επίσης. Βεβαιώνουν, όμως, ότι σίγουρα δεν συγκαταλέγονται και στους φίλους των… ποδοσφαιριστών!

Το κοινό, βλέπετε, είναι λογικό να θέλει να βλέπει όσο περισσότερους μεγάλους αγώνες μεταξύ δυνατών ομάδων γίνεται. Και οι ομάδες, απ’ την άλλη, σε επίπεδο ιδιοκτησίας τουλάχιστον, υποδέχονται με μεγάλη χαρά τα ολοένα και αυξανόμενα ποσά που σημαίνει γι’ αυτές, ακριβώς αυτή η, επίσης ολοένα και αυξανόμενη -και πολύ καλά ανταμειβόμενη- συμμετοχή τους σε διοργανώσεις υψηλού επιπέδου.

Ο Κάρλο Αντσελότι έβαλλε ευθέως κατά του σφιχτού και εξαντλητικού προγράμματος (Φωτογραφία: Fran Santiago).

Το ξέσπασμα του Αντσελότι για το απίθανα “βαρύ” καλεντάρι…

Τι γίνεται όμως με τους παίκτες; Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, για παράδειγμα, Ρεάλ και Σίτι βρίσκονταν ενόψει της ρεβάνς του 1-1 στο “Σαντιάγκο Μπερναμπέου”. Και η Ίντερ είχε προβάδισμα απέναντι στην “αιώνια” αντίπαλό της Μίλαν, χάρις στο 0-2 του πρώτου αγώνα. Για τις δύο ιταλικές ομάδες, η μεταξύ τους ρεβάνς σηματοδοτεί το +50ο ματς της σεζόν. Για την ακρίβεια, αν η Ίντερ φτάσει στον τελικό, θα κλείσει την περίοδο με συνολικά 57 (έχει και τον τελικό του Κυπέλλου με τη Φιορεντίνα στις 24 Μαΐου). Αν στην Κωνσταντινούπολη βρεθεί η Μίλαν θα κλείσει την περίοδο με 53 ματς (αποκλείστηκε στον 1ο γύρο του Κυπέλλου από την Τορίνο).

Στην άλλη πλευρά, εάν η Σίτι φτάσει στον τελικό θα κλείσει την περίοδο με συνολικά 61 ματς, ενώ η Ρεάλ με… 62! (Διότι είχε και τον τελικό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ και τα δύο ματς του Παγκοσμίου Συλλόγων της FIFA). Πρόκειται για αδιανόητους πριν από λίγα χρόνια αριθμούς αγώνων σε μια σεζόν!

Αριθμούς ασύλληπτους θεωρητικά, κάποτε, και απαράδεκτους επιστημονικά σήμερα (από άποψη ιατρική, φυσιοθεραπευτική, εργοφυσιολογίας κ.λπ). Αριθμούς τέτοιους που, στις 21 Απριλίου εφέτος, τρεις μέρες μετά τη δεύτερη νίκη-πρόκριση της Ρεάλ απέναντι στην Τσέλσι στο Τσάμπιονς Λιγκ, έκαναν τον προπονητή της, Κάρλο Αντσελότι να πει καθαρά και ξάστερα ότι “κάτι πρέπει να αλλάξει με το καλεντάρι της FIFA και της UEFA”.

Ο Μοχάμεντ Σαλάχ, της Λίβερπουλ έφτασε τη σεζόν ‘21-22 τα συνολικά 60 ματς με τους Reds και την Εθνική του (φωτογραφία: goal.com).

“Το πρόγραμμα δε έχει λογική”, ήταν τα λόγια του Ιταλού κόουτς. “Είναι τρομερά σφιχτό, με πάρα πολλά παιχνίδια. Πρέπει να σκεφτούμε την υγεία των παικτών. Αυτοί είναι το πιο σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά όλοι οι υπόλοιποι σκέφτονται τον εαυτό τους. Η Ομοσπονδία (σ.σ. η Λα Λίγκα) σκέφτεται τον εαυτό της, η FIFA το ίδιο, η UEFA το ίδιο…”

Όταν ο Αντσελότι είπε φωναχτά αυτό που όλοι σκέφτονται, η Ρεάλ, είχε δώσει ματς στις 15 Απριλίου στη Λα Λίγκα, το δεύτερο απέναντι στην Τσέλσι για το Τσάμπιονς Λιγκ στις 18 Απριλίου  και την περίμεναν παιχνίδια και στις 22, τις 25 και τις 29 του μηνός! Πέντε ματς σε 14 μέρες δηλαδή! Στον πρώτο ημιτελικό με τη Σίτι για το Τσάμπιονς Λιγκ, στις 9 Μαΐου, πήγε έχοντας δώσει παιχνίδι στη Λα Λίγκα στις 2 του μηνός και τον δεύτερο ημιτελικό με τη Μπαρτσελόνα για το Κύπελλο στις 6: τρία ματς σε μια βδομάδα!

Την άποψη του Ιταλού συμμερίζονται απόλυτα όχι μόνον όλοι οι συνάδελφοί του που προπονούν ευρωπαϊκές ομάδες κορυφής -και έχουν να λύσουν μια απίθανα δύσκολη εξίσωση με ένα σωρό παραμέτρους, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδας Αυτονόητα τη συμμερίζεται και την επαναλαμβάνει ηχηρά σε κάθε ευκαιρία και η PFA, η Ομοσπονδία Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών.

Η Ομοσπονδία Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών φωνάζει. Ακούει κανείς;

Η… τελευταία τέτοια ευκαιρία ήλθε για την PFA στις 14 Μαρτίου, λίγο αφότου η FIFA ανακοίνωσε ότι στα Μουντιάλ προστίθεται πλέον και γύρος των 32 ομάδων, οπότε, συνολικά, τα ματς αυξάνονται από 80 σε 104! Κι αυτό ενώ το περυσινό Μουντιάλ του Κατάρ έγινε για πρώτη φορά χειμώνα και συμπίεσε απίστευτα το καλεντάρι για τους διεθνείς όλων των ομάδων που πήραν μέρος σ’ αυτό. Και, όπως είναι λογικό, είναι οι μεγάλες ομάδες, που διαθέτουν περισσότερους τέτοιους.

Αφού πιάσαμε Σίτι, Ρεάλ, Ίντερ και Μίλαν στην αρχή, να πούμε χαρακτηριστικά, ότι η αγγλική ομάδα έχει συνολικά 17 διεθνείς, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων έπαιξε στο Μουντιάλ του Κατάρ. Η Ρεάλ έχει 16, η Μίλαν 19, η Ίντερ 17. Κι όσοι -λίγοι, αναλογικά, από τους 69 αυτούς παίκτες δεν έδωσαν παρών στο Παγκόσμιο Κύπελλο, είχαν (και εφέτος έχουν και θα έχουν) υποχρεώσεις με τις Εθνικές τους ομάδες σε άλλες προκριματικές διοργανώσεις (EURO, Nations League, African Cup of Nations, Κόπα Αμέρικα κ.λπ.)

“Χαιρετίζουμε την απόφαση της FIFA να συστήσει επιτροπή για την προστασία της υγείας των ποδοσφαιριστών”, είπε χαρακτηριστικά μετά την ανακοίνωση του Μουντιάλ-μαμούθ από την Παγκόσμια Ομοσπονδία η Μαχέτα Μολάνγκο, Διευθύνουσα Σύμβουλος της PFA. “Και, επίσης, ότι θέτει σε προτεραιότητα προτάσεις μας όπως η μεσολάβηση τουλάχιστον 72 ωρών μεταξύ παιχνιδιών, μια υποχρεωτική μέρα ξεκούρασης την εβδομάδα και μια ετήσια περίοδο διακοπών επίσης”, πρόσθεσε.

H Αργεντινή, που κατέκτησε το πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο πήρε σχεδόν 40.000.000 ευρώ ως αμοιβή (φωτογραφία: David Ramos /FIFA).

Αλλά… μάλλον ούτε και η ίδια πιστεύει ότι η φωνή της θα ακουστεί πραγματικά, πόσο μάλλον ότι θα εισακουστεί στην πράξη. Οι δύο μεγαλύτερες διεθνείς ποδοσφαιρικές συν-ομοσπονδίες είναι αλήθεια ότι από άποψη μάρκετινγκ έχουν κάνει σπουδαία πράγματα τα τελευταία χρόνια.

H Αργεντινή, που κατέκτησε το πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο πήρε σχεδόν 40.000.000 ευρώ ως αμοιβή -ποσό που θα έμοιαζε με κρύο ανέκδοτο σε κάποια πρότερα Μουντιάλ. H UEFA μοιράζει αυτή τη σεζόν πάνω από 2 δισ. ευρώ συνολικά στο Τσάμπιονς Λιγκ, 465.000.000 στο Europa League και 235.000.000 στην Conference.
Η αύξηση σ’ αυτόν τον τομέα είναι, όντως, αλματώδης. Αλλά έρχεται, προς το παρόν, κυρίως μέσω των ολοένα και περισσότερων διοργανώσεων, άρα και των ολοένα αυξανόμενων αγωνιστικών υποχρεώσεων των παικτών -ειδικά των παικτών πρώτης γραμμής.

Ο φαύλος κύκλος που προκαλεί αυτή η μη βιώσιμη κατάσταση…

Με δεδομένο ότι αρκετά πάνω από τους μισούς αυτούς αγώνες, ίσως και το 70%, περιλαμβάνουν και μικρές, μεγάλες ή και πολύωρες ακόμη μετακινήσεις, που είναι επίσης επιβαρυντικές (ειδικά οι μακρινές αεροπορικές), η κατάσταση που πάει πλέον να παγιωθεί δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο. Υποτίθεται ότι όλα γίνονται για το καλό του ποδοσφαίρου. Αλλά καλό ποδόσφαιρο χωρίς καλούς ποδοσφαιριστές δεν υπάρχει. Όμως, με ελάχιστο πραγματικό χρόνο για προπόνηση, αποκατάσταση και ξεκούραση, ακόμη κι ο πιο καλός ποδοσφαιριστής αδυνατεί στο τέλος να ανταποκριθεί όσο μπορεί στο γήπεδο -κι αυτό με κίνδυνο της υγείας του.

Ο Καρίμ Μπενζεμά έκλεισε το Δεκέμβριο τα 35 του και συνεχίζει να παίζει τον έναν αγώνα μετά τον άλλο (φωτογραφία: Goal.com).

Ο Καρίμ Μπενζεμά έκλεισε το Δεκέμβριο τα 35 του, αλλά έπαιξε την περασμένη αγωνιστική χρονιά συνολικά σχεδόν 4.000 αγωνιστικά λεπτά σε 46 ματς μόνο με τη Ρεάλ. Ο Κέβιν ντε Μπρόινε, πάλι, κλείνει τον Ιούνιο τα 32 του και έχει ήδη δώσει την εφετινή σεζόν 44 ματς με τη Σίτι (σχεδόν 3.500 αγωνιστικά λεπτά) κι άλλα 7 με την Εθνική Βελγίου. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ, της Λίβερπουλ έφτασε τη σεζόν ‘21-22 τα συνολικά 60 ματς με τους Reds και την Εθνική του. Μεταξύ τους, μάλιστα, είχε και πέντε 120λεπτες συμμετοχές -μία με τη Λίβερπουλ και 4 (σερί κιόλας!) με την Αίγυπτο, στο Κόπα Άφρικα!

Και ο πλέον αδαής μπορεί να καταλάβει ότι τέτοια καταπόνηση -επαναλαμβάνουμε, χωρίς και τις μετακινήσεις μέσα- δεν περιγράφει μια βιώσιμη κατάσταση. Οι προπονητές αναγκάζονται, είτε να έχουν απόντες παίκτες-σταρ τους σε πολλά παιχνίδια είτε να διακινδυνεύουν να τους δουν εκτός δράσης για καιρό, λόγω αναπόφευκτων, μέσα σε μια τόσο βάναυση για την υγεία τους πραγματικότητα, τραυματισμών. Μυικών ή άλλων, χειρότερων…

Η τρίτη λύση; Να έχουν ρόστερ (τουλάχιστον) από… 22 βασικούς top class για κάθε θέση (και άλλους 10,15 που να μπορούν να σταθούν στο ύψος τέτοιων περιστάσεων!) Αλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε, στην πράξη, ότι η σημερινή χρηματιστηριακή αξία παικτών των δύο κορυφαίων στη σχετική λίστα στον κόσμο, δηλαδή, της Μάντσεστερ Σίτι και της Τσέλσι (λίγο πάνω από 1 δισ. ευρώ), θα έπρεπε να φτάσει το 1,5 δισ. -το λιγότερο.

Σημαίνει επίσης, με βάση όρους που η ίδια η UEFA μέσω του Οικονομικού Fair Play -που, στα χαρτιά, καλώς επιβάλλει- ότι οι δύο αυτές ομάδες θα έπρεπε να παρουσιάσουν αντίστοιχη αύξηση εσόδων (από χορηγίες, εισιτήρια, πωλήσεις αναμνηστικών κ.λπ.).

Ακόμη και η Σίτι, που έχει συνάψει απίθανου τύπου χορηγίες στην ουσία με τον… εαυτό της, δεν μπορεί να παρουσιάσει τόσο παρανοϊκά έσοδα ώστε να τηρήσει το FFP (φωτογραφία: cnn.com).

Κάτω από τη “χρυσή” κορυφή της πυραμίδας, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά…

Ακόμη και η μαστόρισσα στον τομέα Σίτι, που έχει συνάψει απίθανου τύπου χορηγίες στην ουσία με τον… εαυτό της (το κρατικό επενδυτικό σχήμα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων στο οποίο ανήκει), δεν μπορεί να παρουσιάσει τόσο παρανοϊκά έσοδα ώστε να τηρήσει το FFP.  Που η ίδια η ΟΥΕΦΑ επιβάλλει, επαναλαμβάνουμε. Ενώ συγχρόνως επιβάλλει, όμως, εμμέσως πλην σαφώς στην -κάθε- Σίτι να διαθέτει ρόστερ τόσο ανταγωνιστικό ώστε να τα βγάζει πέρα με +60 ματς στα πόδια των κορυφαίων παικτών της σε κάθε αγωνιστική χρονιά!

Αντιλαμβάνεστε ότι η “επαρκής περίοδος ξεκούρασης” κάθε σεζόν, ή οι “72 ώρες μεταξύ κάθε αγώνα” και όλα τα σχετικά που διακηρύττει ως “προτεραιότητες υπό σκέψιν” η FIFA (και η “ουρά” της, η UEFA) , είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Πράγματα, μιας και είμαστε σε προεκλογική περίοδο κιόλας, μάλλον… πολιτικά. Απ’ αυτά που λέγονται, αλλά δε γίνονται -σε αντίθεση με όσα γίνονται, αλλά δε λέγονται.

Κι αν το θέμα αφορούσε μόνο την crème de la crème των ποδοσφαιριστών -που, στο κάτω κάτω της γραφής, αμείβονται και, από αυτοκρατορικά έως μυθικά– θα έλεγε κανείς ότι τρώγεται το πράγμα. Όμως, δεν αφορά μόνον αυτούς, αλλά, κυριολεκτικά χιλιάδες παίκτες που στελεχώνουν συλλόγους και εθνικές ομάδες χωρίς καν να μπορούν να ονειρευτούν ένα μικρό ή και ελάχιστο κλάσμα της αμοιβής ενός Σαλάχ (21.000.000 ευρώ το χρόνο) , ενός Χάαλαντ (19.500.000), ενός ντε Μπρόινε (21.000.000), ενός Εμπαπέ -που σπάει κάθε ρεκόρ με… 72.000.000 ευρώ το χρόνο!)

Με άλλα λόγια, σε net τζίρους, η ποδοσφαιρική ζωή ίσως, όντως, τραβάει την (κερδοφόρο) ανηφόρα. Σε όρους ανθρώπινους, επιστημονικούς αλλά και κοινής λογικής, ωστόσο, βρίσκεται σ’ έναν ηθικό, δεοντολογικό και αμιγώς ποδοσφαιρικό κατήφορο. Άλλωστε, το παιχνίδι αυτό είναι τόσο δημοφιλές ακριβώς επειδή -κάποτε…- μια Δανία, π.χ. ή, πολύ περισσότερο, μια Ελλάδα μπορούσε να πάρει το EURO. Επειδή μια Ουρουγουάη μπορούσε να πάρει το Μουντιάλ. Επειδή μια Πόρτο ή μια Μπορούσια Ντόρτμουντ μπορούσε να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ.

Oι υπεύθυνοι πρέπει να καταλάβουν πως το ποδόσφαιρο δεν είναι Hunger Games.

Το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να γίνει κάποιου είδους Hunger Games…

Εάν όλο το πιο πάνω, όχι αφήγημα, αλλά ιστορική πραγματικότητα, γίνει άπιαστη ουτοπία που στην ουσία θα αφορά, συνολικά, ούτε καν μια δεκαριά συλλόγους και ούτε καν τέσσερις-πέντε Εθνικές ομάδες στον πλανήτη, η παρακμή μάλλον δε θα αργήσει πολύ να έλθει. Οικονομικά εννοούμε. Ίσως, μάλιστα και έτσι να πρέπει να συμβεί. Διότι, στην ουσία και τι άλλο νοιάζει FIFA και UEFA; H… διάδοση και ανάπτυξη του παιχνιδιού, σάμπως; Ή η ισονομία του; (Σε πόσες χώρες υπάρχει υποδομή για να υφίσταται V.A.R. στα εθνικά πρωταθλήματα, π.χ.;)  Ή οτιδήποτε άλλο τέτοιο, ευγενές και υψηλόφρον;

Μπα. Το χρήμα τους νοιάζει -όπου πέφτει πολύ, άλλωστε, σε όλο και πιο πολλούς μοιράζεται… Οι δύο μεγάλες ποδοσφαιρικές Ομοσπονδίες ποντάρουν στην προσέλκυση χορηγών για να στηρίξουν μια, θεωρητικά, βιώσιμη ανάπτυξη του παιχνιδιού. Το κατάφεραν για καιρό. Πλέον, όμως, όλα συγκλίνουν στην άποψη ότι το παράκαναν.
Το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να γίνει κάποιου είδους Hunger Games.

Όσο αγνοούν αυτή την πραγματικότητα, όπως κάνουν κάποιοι CEO Τραπεζών που η τελευταία τους απόφαση πριν πτωχεύσει το μαγαζί είναι το υπέρογκο μπόνους στους εαυτούς τους, προδιαγράφουν ένα δυστοπικό μέλλον για το ποδόσφαιρο. Η λογική τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε “κραχ” κι αν δε βρεθεί σύντομα μια ισορροπία, το σχοινί θα σπάσει από το τέντωμα…

Διαβάστε ακόμα: Οι «κόκκινοι διάβολοι» και ο… παράδεισος του Elon Musk.

TAGS :
Λίβερπουλ Μίλαν ποδόσσφαιρο Ρεάλ Μαδρίτης Τσάμπιονς Λιγκ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook