Έχοντας τερματίσει δεύτερος με τη Ferrari στο Πρωτάθλημα F1 του ’79, και μιας και η Ferrari ήταν και αυτή μάρκα του Gruppo Fiat, ο Gilles Villeneuve ήταν προφανής επιλογή για τη Lancia στον Giro d’Italia της χρονιάς (photo supercarnostalgia.com).

Θα περιμένατε ποτέ ότι ο αδικοχαμένος πιλότος F1 Gilles Villeneuve θα είχε τρέξει στον ίδιο αγώνα με τον κορυφαίο rallyman Walter Röhrl; Και όμως συνέβη. Στον (αυτοκινητικό) Giro d’Italia του 1979.

Τη δεκαετία του ’70 γίνονταν, πρώτα στη Γαλλία και μετά στην Ιταλία και τη Μ. Βρετανία, κάτι περίεργοι αγώνες. Λέγονταν Tour de France, Giro d’Italia, Tour of Britain. Ήταν πολυήμεροι αγώνες που στην ουσία «ένωναν» τις πίστες της χώρας, συνδυάζοντας ασφάλτινες Ειδικές Διαδρομές (ΕΔ) ράλλυ με αγώνες ταχύτητας σε πίστα. Τέλεια συνταγή.

Ο Γύρος της Ιταλίας του ‘79 γινόταν τέτοιες μέρες, μεταξύ 14 και 19 Οκτωβρίου.

Συμμετείχαν από νορμάλ μοντέλα παραγωγής (Group 1 λέγονταν τότε) έως και καθαρόαιμα αγωνιστικά (Group 5). Αρκετά δε από αυτά ήταν εργοστασιακές συμμετοχές των ομάδων της εποχής, με πληρώματα κορυφαίους οδηγούς ράλλυ και ταχύτητας. Στις ΕΔ και στις απλές διαδρομές οδηγούσαν το αυτοκίνητο οι οδηγοί ράλλυ, με τους συνοδηγούς τους δίπλα, ενώ στις πίστες οι οδηγοί πίστας.

Ο Γύρος της Ιταλίας του ‘79, που γινόταν τέτοιες μέρες, μεταξύ 14 και 19 Οκτωβρίου, κάλυπτε 2.280 km, με τα 480 από αυτά να είναι σε πίστες και ασφάλτινες ΕΔ. Φαβορί για τον αγώνα θεωρείτο η ομάδα της Lancia που συμμετείχε με δύο επί τούτου κατασκευασμένες Beta Montecarlo Turbo.

Φαβορί διότι η Abarth, που είχε τότε την ευθύνη της προετοιμασίας των αγωνιστικών Fiat και Lancia, είχε παράδοση στην κατασκευή αυτοκινήτων για τον Giro d’Italia· τα αυτοκίνητα τα οποία προσάρμοζε ειδικά για τον αγώνα, από την αναγέννησή του, το 1973, είχαν ήδη κερδίσει τέσσερις φορές.

Η πρώτη πίστα εκείνη τη χρονιά ήταν η Imola την οποία ο Villeneuve ήξερε απ’ έξω. Παρ’ όλα αυτά, έχασε από τον Patrese, που ήξερε και τη Lancia απ’ έξω, και τσαντίστηκε (photo doubledeclutch.com).

Στον Giro d’Italia του ’79 λοιπόν, τη μια συμμετοχή της Lancia, με το #577 [το πρώτο ψηφίο δήλωνε το Group και τα άλλα δυο τη σειρά συμμετοχής] στα κοκκινόμαυρα χρώματα της ομάδας, θα οδηγούσαν οι νικητές την προηγούμενη χρονιά Riccardo Patrese, στις πίστες, και οι Φινλανδοί Markku Alén/Ilkka Kivimäki, της ομάδας ράλλυ Alitalia Fiat, στις ΕΔ.

Στην άλλη συμμετοχή, με το #576, είχε συμφωνήσει να βάλει τα χρώματά της (και τα χρήματα φυσικά) η Alitalia. Είχε όμως θέσει ως προϋπόθεση να υπάρχει ένα μεγάλο «όνομα» για να οδηγεί στις πίστες τη Montecarlo την οποία θα οδηγούσε στις ΕΔ το άλλο πλήρωμα της Alitalia Fiat, οι Γερμανοί Walter Röhrl/Christian Geistdörfer.

Έχοντας ολοκληρώσει το Πρωτάθλημα F1 του ‘79 δεύτερος, πίσω από τον team-mate του στη Ferrari, Jody Scheckter, και μιας και η Ferrari ήταν και αυτή μάρκα της Fiat, ο Καναδός Gilles Villeneuve, που είχε κερδίσει και το Αμερικανικό Grand Prix στο Watkins Glen μια εβδομάδα νωρίτερα, ήταν προφανής επιλογή. Alitalia, Lancia και Ferrari συμφώνησαν και τα αυτοκίνητα στήθηκαν στην εκκίνηση.

Αν και ο Villeneuve ήξερε την Imola απ’ έξω, έχασε από τον Patrese με την άλλη Lancia και τσαντίστηκε.

Διηγείται ο Walter Röhrl:

«Η εκκίνηση έγινε νύχτα, στο κέντρο του Τορίνο. Με το που κατεβήκαμε τη ράμπα, είχαμε δεν είχαμε κάνει 100 μέτρα, ο κινητήρας έσβησε. Μείναμε εκεί ψάχνοντας την αιτία σχεδόν μια ώρα. Νομίζω πως οι πρόσθετοι προβολείς που είχε βάλει η ομάδα [για τις νυχτερινές ΕΔ] βραχυκύκλωσαν και το αυτοκίνητο νεκρώθηκε.

Πάνω που ετοιμαζόμασταν να τα παρατήσουμε, ο κινητήρας ξαναπήρε μπροστά. Είχαμε τώρα να καλύψουμε 180 χιλιόμετρα σε 55’! Για να μην “καπελωθούμε”, οδηγούσα με 250 και με το πόδι στο πάτωμα. Νύχτα, σε ανοιχτούς στην κυκλοφορία δρόμους!»

Η πρώτη πίστα που ο αγώνας επισκεπτόταν εκείνη τη χρονιά ήταν η Imola, πίστα που ο Villeneuve ήξερε απ’ έξω. Παρ’ όλα αυτά, έχασε από τον Patrese με την άλλη Lancia και τσαντίστηκε. Και ενώ ο Röhrl ήταν αυτός που μετά θα οδηγούσε τη Montecarlo μέχρι τη διανυκτέρευση στο Rimini, την πήρε ο Villeneuve για να εξοικειωθεί, είπε, με το αυτοκίνητο.

Τη δεύτερη Lancia Beta Montecarlo oδηγούσε ο Riccardo Patrese στις πίστες και οι Markku Alén/Ilkka Kivimäki (στη φωτογραφία) στις Ειδικές Διαδρομές (photo doubledeclutch.com).

Και για να μάθει, υποτίθεται, να την ξεκινάει σωστά. Έτσι, σε κάθε φανάρι που έβρισκε στον δρόμο του, ο Καναδός ανέβαζε τις στροφές στις 8000 και άφηνε απότομα τον συμπλέκτη. Ξανά και ξανά και ξανά… Βγήκε μετά στην autostrada (κάτι που απαγορευόταν από τον κανονισμό) για να δει πώς πάει μια φτιαγμένη Beta Montecarlo Turbo flat-out. Ανάμεσα βέβαια στην κίνηση. Κάποια στιγμή βαρέθηκε και μαζεύτηκε πίσω στο Rimini.

O Gilles Villeneuve έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του qualifying του Βελγικού Grand Prix το 1982, στο Zolder, χωρίς ποτέ να κερδίσει Πρωτάθλημα F1.

Την άλλη μέρα το πρωί, στην πίστα του Misano Adriatico εκεί κοντά, ο Patrese του τις ξανάβρεξε. Οπότε, ο χολωμένος Gilles, σαν κακομαθημένο παιδί, πήρε το ελικόπτερό του και έφυγε. Αφήνοντας την ομάδα, η οποία προφασίστηκε ανειλημμένες χορηγικές υποχρεώσεις του, στα κρύα του λουτρού. Και όλη βέβαια την οδήγηση στον Röhrl.

Οι Röhrl/Geistdörfer σε μια ανασυγκρότηση. Στην πίστα του Misano ο Patrese ξανακέρδισε τον Villeneuve. Μετά τον αποκλεισμό και των δυο Lancia, νικήτρια ήταν η Porsche 935 των Schön/Radaelli/Moretti (photos supercarnostalgia.com, doubledeclutch.com).

Παρ’ όλα αυτά ο Γερμανός, οδηγώντας πλέον παντού, κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα, με την άλλη Montecarlo να τερματίζει δεύτερη. Πριν και οι δυο συμμετοχές αποκλειστούν από τα αποτελέσματα μετά από ένσταση των τελικών νικητών Schön/Radaelli/Moretti με Porsche 935· η μεν #576 για τις χαζομάρες του Villeneuve και η #577 για το ότι οι Alén/Kivimäki ακολούθησαν σε κάποιο σημείο λανθασμένη διαδρομή.

ΥΓ Μετά τη νίκη τους το ’78, οι Patrese/Alén/Kivimäki νίκησαν και το 1980, τελευταία χρονιά που ο Γύρος διεξήχθη με τη συγκεκριμένη μορφή, και πάλι με Lancia Beta Montecarlo.

ΥΓ2 Οι Patrese και hrl είχαν ήδη μοιραστεί τη Lancia Beta Montecarlo στην πίστα σε αρκετούς αγώνες Σπορ Πρωτοτύπων νωρίτερα το 1979 και θα συνέχιζαν να τη μοιράζονται και το 1980.

ΥΓ3 O Gilles Villeneuve έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του qualifying του Βελγικού Grand Prix το 1982, στο Zolder, χωρίς ποτέ να κερδίσει Πρωτάθλημα F1. Κάτι που κατόρθωσε ο γιος του, Jacques, το 1997.

 

Διαβάστε ακόμα: Η σαλάτα που έτρωγε ο Mansell της F1 για να μη… σφηνώνει στο κόκπιτ.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top