Sex Editor: «Γιατί οι γυναίκες κ@υλώνουν με τους κακοποιούς;»

Έλξη για το παράνομο και το απαγορευμένο; Τι είναι αυτό που κάνει τις γυναίκες να βλέπουν με άλλο μάτι τους κακοποιούς; (σκίτσo: Milo Manara)

Έλεγα πάντοτε ότι η καλοσύνη λειτουργεί για μένα αφροδισιακά. Δεν μπορώ να γαμηθώ με έναν άντρα που είναι αγενής με τους σερβιτόρους και τους μικροπωλητές, με κάποιον που πιστεύει ότι είναι ανώτερος λόγω της καταγωγής του ή με κάποιον που βλάπτει ζώα και ανθρώπους.

Από την άλλη, παραμένω, από τα 12 μου δέσμια μιας εικόνας «κακού παιδιού». Ιδανικό σενάριο: περίβλημα ανέστιου και πλάνητα άντρα με επίφοβες τάσεις προς την αυτοκαταστροφή, με καρδιά χρυσάφι, άνεση προς το κλαίειν και εκφράζεσθαι, σεξουαλική δεινότητα και χέρια δυνατά να με βαστούν μες στο χάος της κανονικότητα ςπου, συχνά, αποστρέφομαι.

Σενάριο που θα προτιμούσα να μην ζω αν ήταν να το ζήσω: λαμπερός, πετυχημένος επαγγελματίας σε όποιον κλάδο, με καλή φήμη και ανατροφή, συντηρητικός, προγραμματισμένος μεταξύ ξυπνητηριού και αποταμιεύσεων, ανασφαλής εραστής που κοιτάζει συνεχώς κώλους στον δρόμο, εγκρατής στις εκδηλώσεις καύλας και πάθους, «ιδανικός για γάμο και οικογένεια», με την ντουλάπα του πιο συγυρισμένη από την δική μου. Θεός φυλάξοι!

Το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και έγραψα για εκείνο τα πρώτα ποιήματα και έχυσα για εκείνο τα πρώτα δάκρυα συνελήφθη κάποια στιγμή επειδή πουλούσε χόρτο. Τον μεγάλωνε μαζί με τον αδερφό του η γιαγιά τους, έμενε στην ίδια τάξη συχνά, τον ήθελαν πάρα πολλές και εκείνος, διατηρούσε κρυφές επαφές (για φασώματα μόνο) μαζί μου, καθώς ντρεπόταν για μένα, μιας που ήμουν απουσιολόγος, άριστη μαθήτρια και, μάλλον, uncool.

Ήταν πολύ όμορφος, είχε γκρίζα μάτια, κατάλευκο δέρμα, γελούσε δυνατά και ήταν βαθιά μπερδεμένος με τα πάντα. Η αγαπημένη μου καθηγήτρια του είχε αδυναμία, έλεγε πάντοτε στον διευθυντή που τον απέβαλλε ότι «είναι καλό παιδί».

Θυμάμαι, σαν χθες, εκείνο το μεσημεριανό σχόλασμα, κάπου στην δευτέρα γυμνασίου. Μου ανήγγειλε γεμάτος χαρά ότι το προηγούμενο βράδυ «επιτέλους, γάμησε». Είχε πάει σε μπουρδέλο. Χάθηκε ο κόσμος από μπροστά μου, ήταν η πρώτη φορά που καλούμουν να κρύψω συναίσθημα, κάτι που, εδώ και μερικά χρόνια, για καλό ή για κακό, αποφεύγω επιμελώς. Πήγαμε στο σημείο μας, για να με φιλήσει, να δει το στήθος μου και να με βάλει να τον χαϊδέψω μέσα από το παντελόνι και πάνω από το μποξεράκι. Μόλις γύρισα σπίτι, έμπηξα κλάματα και κατέρρευσα-το πρώτο μάθημα στις καταρρεύσεις, πλέον έχω διδακτορικό.

Πώς είναι να ερωτεύεσαι έναν κυνηγημένο; (σκίτσο: Milo Manara).

Δεν τον ξεχνώ ποτέ. Αρκετές επόμενες εμπειρίες μου είχαν να κάνουν με «παραμεθόριους» τύπους, έτσι τους αποκαλώ. Είχα, στην εφηβεία μου, μια έλξη προς τα αγόρια που άκουγαν ραπ, με φαρδιά φούτερ, μελαγχολικό πρόσωπο, ακουστικά και τέτοια. Μετά, με άντρες που δούλευαν νύχτα, οδηγούσαν οτιδήποτε ανάμεσα σε μηχανάκι και BMW GS1200. Κάπως μου αρέσει να ακούν λαϊκά, να καπνίζουν και να μην ξέρουν καλή ορθογραφία.

Μια μέρα, στα 20 μου, γνώρισα τον Σ., ο οποίος μόλις είχε βγει από την φυλακή. Μαντέψτε, πουλούσε χασίς. Δεν τον ερωτεύτηκα, αλλά παρέμεινε, με μαγικούς τρόπους, στην ζωή μου για χρόνια. Έκανε και γαμώ τα σεξ. Γνωρίζω ότι αυτή τη στιγμή είναι άστεγος, κάπου στην Βαρκελώνη και πονάω που δεν μπορώ να κάνω κάτι για να τον βοηθήσω.

Λίγα χρόνια νωρίτερα, είχα καψουρευτεί τον Γ. στην Ίο, ο οποίος κυκλοφορούσε κατά βάση ξυπόλητος, δεν είχε κινητό, διέθετε όλη την χάρη της επικινδυνότητας στην όψη, ήταν εκτός κάποιας παρέας παιδιών, συναντιόμασταν κάτι ξημερώματα στο πουθενά και μου’ κοβε την ανάσα. Ο μεγαλύτερος φαλλός που έχω συναντήσει μέχρι σήμερα-πώς να μην κάνει πρόστυχες συνδέσεις το φτωχό μυαλό μου;

Η μεγάλη μου σχέση παρουσιάστηκε με φενάκη «αλητείας»: άνεργος, τρελός καπνιστής, ψεύτης, του’ χαν κλέψει την μηχανή, ερωτεύσιμος μέχρι αηδίας. Είναι άλλο το τι συμβαίνει με την ζωή του σήμερα. Πέτυχε πολλά και απέχει πολύ από το 29χρονο αγόρι που γνώρισα πριν δέκα χρόνια και βάλε μια νύχτα στην Καρύτση-και χαίρομαι.

Αν και έχω ορισμένες σεξουαλικές εμπειρίες και από άντρες «χαρτογιακάδες», επιστήμονες, ακόμα και βαθύπλουτους ζεν (ή λιγότερο ζεν) πρεμιέ, ποτέ δεν έχω νιώσει σεισμό με άντρα τακτοποιημένο, μορφωμένο, επιτυχημένο κατά την κοινωνία. Αυτό δεν με κάνει να νιώθω περήφανη, ούτε να ντρέπομαι βέβαια.

Έχω μια ανεξήγητη αποστροφή προς αυτόν τον τύπο άντρα που, πολύ απλοϊκά και εντελώς πρόχειρα ψυχαναλυτικά, μπορεί να εξηγηθεί με το ότι μαστίζομαι ακόμα από ηλέκτρειο σύνδρομο με την μητέρα μου, η οποία είναι τεχνοκράτισσα, επιτυχημένη στην δουλειά της, killer, σκληρή ως άνθρωπος, μορφωμένη και καθόλου «ελληνίδα μανούλα».

Οπότε, πολλοί άντρες με καλή δουλειά, πτυχία και σταθερότητα μού την θυμίζουν, ενώ εγώ θέλω να την ξεπεράσω. Όσο για το πατρικό πρότυπο, ο μπαμπάς μου είναι ένας αριστοκράτης χωρικός που δεν έχει καμία περγαμηνή πανεπιστημίου, βλέπει πολλή τηλεόραση, το πρώτο βιβλίο που διάβασε ολόκληρο ήταν η συλλογή διηγημάτων που εξέδωσα στα 19 μου, αλλά απέχει από μάτσο συνήθειες αντρών της γενιάς του: δεν πάει καφενείο, δεν τρώει κρέας μανιωδώς, δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν φωνάζει, δεν πιέζει. Δεν έχω ντραπεί ποτέ ενώπιόν του για τίποτα, δεν με έχει κρίνει ποτέ, δεν με έχει μαλώσει ποτέ για κάποιο πίρσινγκ/μίνι/ερωτική περιπέτεια. Μόνο ναρκωτικά δεν θέλει να κάνω, ούτε καν αυτή την περιστασιακή χρήση που κάνει ο μέσος μιλένιαλ σε πάρτι και καλοκαιρινές μαζώξεις.

Για να πω την αλήθεια, δεν με πολυνοιάζει ο λόγος που τραβιέμαι από συγκεκριμένους άντρες. Ξέρω κι εγώ; Μπορεί να ψάχνω σε αυτούς τον άντρα που, τελικά, εγώ κρύβω μέσα μου-ένας νταής είναι αυτός ο κρυμμένος μου, ένας κύριος με ροπή στην βία, την καψούρα, την μαλακία.

Ο τελευταίος και θανατηφόρος έρωτάς μου-ω, τι έκπληξη- δεν συγκέντρωνε χαρακτηριστικά πάνω στα οποία μπορεί οποιαδήποτε μυαλωμένη γυναίκα στα 30 να βασιστεί: νέος, καλλιτέχνης, χωρίς αποκαταστημένο βίο, παραβατικό παρελθόν (όχι ναρκωτικά), βαθιά πληγωμένος από ατυχή συμβάντα της ζωής, σε σχέση με οικογένεια και όχι μόνο.

Και όταν μιλώ με τις φίλες μου, τους εξηγώ ότι δεν θέλω να νιώσω ασφάλεια πλάι σε κάποιον με την συμβατική έννοια του όρου. Μες στην καρδιά μου θέλω να νιώθω ασφαλής. Ότι ο άλλος με θέλει πολύ, όσο εγώ εκείνον, ότι δεν θα με αφήσει σύξυλη, ότι είναι πρόθυμος με μένα και για μένα να σπάσει τους χάρτες κι όλη την υδρόγειο, να είναι επίμονος με τα όνειρά του, τα όνειρά μου και τα όνειρά μας, να είναι καλός άνθρωπος, να έχει ενδιαφέρουσες απόψεις και στάση ζωής.

Θέλω να είμαι ερωτευμένη, θέλω να ζω με duende πλάι σε έναν άνθρωπο, θέλω να φυτρώσει όμορφα και ήρεμα η όποια ρουτίνα, πάνω στις όχθες του πάθους, να ποτίζεται από τον ποταμό της καύλας και να λιάζεται, κάποτε, στον ήλιο της όποιας πραγματικότητας και του όποιου ρεαλισμού. Όταν πήγα πρόσφατα στις φυλακές Κορυδαλλού για ένα ρεπορτάζ, ένας καταδικασμένος δολοφόνος (ένας πολύ γλυκός στην όψη άντρας) με ρώτησε αν θα έκανα σχέση με κάποιον που είναι κρατούμενος.

Οι τελειότεροι οργασμοί δεν έχουν κανόνες και της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για τους λεβέντες (σκίτσα: Milo Manara).

Του απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη «ναι», γιατί δεν θα με ένοιαζε αυτή η συνθήκη αν ήταν στον άνθρωπο αυτό να έβρισκα όσα με κάνουν να ξεδιψώ. Γνωρίζω πολλούς φυλακισμένους μες στον εαυτό τους και τα στενά του όρια, οι οποίοι μια χαρά ελεύθεροι εκεί έξω αλωνίζουν περιφέροντας την Ωραία Πλήξη τους και την επικίνδυνη, κατά βάση, λιγοστιά τους.

Μακριά μου αυτοί, βαριέμαι. Και ναι, θέλω να κάνω οικογένεια, θέλω να γίνω μητέρα, αλλά θέλω να το κάνω με κάποιον που, αρχικά έστω, θα έχω υπάρξει κεραυνοβόλα ερωτευμένη. Την φράση «οι μεγάλοι έρωτες δεν ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας» την ακούω βερεσέ. Όλα γίνονται, αρκετό θάρρος και φλόγα δεν συναντώ στις καρδιές των ανθρώπων γύρω μου.

Διάβαζα κάπου ότι η κόρη της αγαπημένης μου Σοφίας Βόσσου παντρεύτηκε τον Βασίλη Δημάκη, έγκλειστο στον Κορυδαλλό, έχοντας καταδικαστεί σε συνολική ποινή κάθειρξης 44 ετών για ληστείες, παράνομη οπλοφορία και πλαστογραφία. Επίσης, διάβαζα για τον δολοφόνο της Κάρολαϊν, τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο,τον πιλότο. Λαμβάνει, λέει, εκατοντάδες επιστολές γυναικών που δηλώνουν θαυμάστριες, ερωτευμένες κι εγώ δεν ξέρω τι. Άλλη περίπτωση ο Δημάκης, άλλη ο Αναγνωστόπουλος, εννοείται. Και οι δύο όμως, στην φυλάκα. Και οι δύο, κατά το νόμο, ένοχοι.

Το τελευταίο τεύχος, δε, του περιοδικού All About History φιλοξενεί ένα εντυπωσιακό αφιέρωμα στους πιο διάσημους καταζητούμενους που έγραψαν ιστορία. Μιλάμε για ονόματα όπως Τζακ ο Αντεροβγάλτης, Μπίλι Δε Κιντ, Αλ Καπόνε, Μπάγκσι Σίγκελ, Πάμπλο Εσκομπάρ ακόμα και ο Ρομπέν των Δασών, Μαυρογένης ο βασιλιάς των πειρατών και άλλους.

Αν νομίζουμε ότι είναι όλα πολιτική έχουμε δίκιο. Όλα είναι πολιτική, ναι, εκτός όμως από ένα πράγμα: την Έλξη. Εκεί ομιλεί το εντός μας ζωάκι που ούτε Χίτλερ καταλαβαίνει, ούτε κομμουνισμό, ούτε δικαιοσύνη, ούτε κυβερνητικά προγράμματα. Και αν, αγαπητές αναγνώστριες, είστε τόσο γαμάτες ώστε να μην κατανοείτε, και μάλιστα να οικτίρετε ή να θυμώνετε, με γυναίκες που έλκονται από κακοποιούς, τότε μπράβο σας. Είστε συνεπείς και σωστές. Α, και φεμινίστριες, εννοείται.

Δεν λέω πως έχω ερωτευτεί κακοποιό, ούτε ότι ο βιαστής είναι το ίδιο πράγμα με έναν τύπο που ληστεύει τράπεζες ή με έναν άλλο που διακινεί μικροποσότητες ναρκωτικών. Αλλά, αν απομονώσουμε τον πυρήνα αυτού που συζητάμε, αυτός δεν μπορεί παρά να είναι το Στίγμα της Επικινδυνότητας. Αυτοί οι άντρες είναι αποκλεισμένοι, με έναν τρόπο απόκληροι. Μια ολόκληρη κοινωνία, δικαίως ή καθ’ υπερβολή, τους αποκαλεί κτήνη, τους αποστρέφεται, τους φοβάται ή και τους μισεί. Έτσι,τους κάνει σταρ. Εντάξει, όχι κάτι φτωχοδιάβολους μετανάστες ή ντόπιους.

Μιλάμε για γκράντε αλήτες, από αυτούς που φιγουράρουν στα δελτία ειδήσεων.

Για κάποιες γυναίκες, είναι αναπόφευκτο το αίσθημα σωτήρα-«θα τον δαμάσω, θα τον σώσω, θα τον φτιάξω». Μου συμβαίνει κι εμένα, επαναλαμβάνω, προς ώρας όχι με κάποιον τύποις εγκληματία. Κάποιες γυναίκες (κι εγώ μαζί) καυλώνουν άσχημα με το αθώο παιδί που ήταν κάποτε ο δείνα κακοποιός, με το πλάσμα που τραυματίστηκε από την κοινωνία ή τις συνθήκες ζωής που του επιβλήθηκαν και την ίδια στιγμή τρελαίνονται με το θάρρος και την δύναμη ορισμένων αντρών να πάνε κόντρα στο νόμο.

Είναι δυνατοί, μες στην αδυναμία της παρανομίας του, είναι ικανοί να φέρουν το κρέας στην σπηλιά και, στη συνέχεια, να τους κάνουν κι ένα περιποιημένο γαμήσι που θα θυμούνται μια ζωή. Η κυτταρική μνήμη δουλεύει ανενόχλητη και τσιγκλά τη λίμπιντο: το σπέρμα αυτών των δυνατών αρσενικών είναι το σωστό σπέρμα για την διαιώνιση του είδους, αυτοί οι άντρες θα προστατεύσουν, θα φέρουν την πιο ζεστή προβειά και θα εξασφαλίσουν φαγητό, γιατί δεν θα φοβηθούν να κυνηγήσουν την λεία τους.

Γνωρίζατε ότι ο Όσκαρ Ρέι Μπόλιν Τζούνιορ, κατά συρροή δολοφόνος που καταδικάστηκε για βιασμό και δολοφονία τριών νεαρών γυναικών σε ξεχωριστά περιστατικά στην περιοχή του κόλπου της Τάμπα το 1986, παντρεύτηκε την δικηγόρο του, την Ροζαλί Μαρτίνεζ; Η Μαρτίνεζ ήταν κάποτε παντρεμένη με δικηγόρο και είχε τέσσερα παιδιά. Ωστόσο, αφού γνώρισε τον Μπόλιν, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο το 1995, άφησε τον σύζυγό της για εκείνον. Οι δυο τους παντρεύτηκαν την ίδια χρονιά, τηλεφωνικά. Τον ερωτεύτηκε η γυναίκα, τα χάλασε όλα για χάρη του.

Το αν αυτοί οι παράξενοι (;) έρωτες μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις υγιούς σταθερότητας και προοπτικής είναι άλλο θέμα. Άλλωστε, οι περισσότερες γυναίκες απλώς φαντάζονται να κάνουν έρωτα με έναν φυλακισμένο ή κακοποιό εκτός φυλακής, όχι και να του δώσουν τα κλειδιά του σπιτιού τους. Κατά βάση, ο υπαρκτός φόβος τους για εκείνους μπορεί να λειτουργεί αισθησιακά μες στο κεφάλι τους, να πολλαπλασιάζει την ηδονή. Ειδικά αν μια γυναίκα έχει μια οργανωμένη ζωή, είναι ανεξάρτητη ή επιτυχημένη, τότε η φαντασίωση να την παίρνει στα τέσσερα ένας αγροίκος που κουβαλάει μαχαίρια στην κωλότσεπη μπορεί να είναι αρκετά ισχυρή μέσα της.

Aν μια γυναίκα έχει μια οργανωμένη ζωή, είναι ανεξάρτητη ή επιτυχημένη, τότε η φαντασίωση να την παίρνει στα τέσσερα ένας αγροίκος είναι ισχυρή (σκίτσα: Milo Manara).

Δεν εξετάζω στο παρόν κείμενο αν οι γυναίκες που σκέφτονται ή νιώθουν έτσι είναι ολότελα υγιείς ψυχικά. Όμως κανείς δεν είναι ολότελα υγιής ψυχικά. Κι ο πλήρως θεραπευμένος ή αναλυμένος άνθρωπος μπορεί, στην τελική, να ζει κάπως μίζερα μες στα ασφυκτικά, καμιά φορά, πλαίσια της απανταχού Ισορροπίας στο κάθε τι, της μη άφεσης σε πάθη και αμαρτίες, της ορίωσης των πάντων και πρωτίστως εκείνου του ίδιου. Boring, αν με ρωτάτε-και δεν λέω να μην κάνουμε ψυχοθεραπεία. Κάνω ψυχοθεραπεία και ας είμαι αμφισβητίας ή «δικηγόρος του διαβόλου» απέναντι στην ψυχολόγο μου-όπως, συχνά, απέναντι στα πάντα, ακόμα και στις επιλογές μου.

Δεν έχω φαντασιωθεί ποτέ μου να κάνω κάτι με κακοποιό, per se, αν και ο Παλαιοκώστας αποτελεί, για μένα, μια συναρπαστική περίπτωση. Τόσες αποδράσεις, τόσο μυαλό, υπομονή και ταλέντο. Πώς θα ήταν να σε γλείφει ένας τέτοιος;  Γιατί, ο Λήσταρχος Νταβέλης; Πιθανώς, δεν θα με χαλούσε καθόλου να είμαι ερωμένη του και να τον είχα αγκαλιά στην σπηλιά του, στην Πεντέλη, όλη νύχτα. Ο αγαπημένος μου, όμως, είναι ο Κώστας Πάσσαρης-τι κούκλος, ο τύπος μου. Μες στα μάτια του, μια μελαγχολία που με μαυλίζει. Υπάρχει και αντίστοιχο επεισόδιο Κοκκινόπουλου, με τον Όμηρο Πουλάκη να τον ενσαρκώνει ονειρεμένα. Ε, ναι, φαντασίωση.

Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει η επόμενη στροφή της ζωής. Μπορεί να πέσω τ’ ανάσκελα με έναν καθηγητή πανεπιστημίου, με μαλακά χέρια και ειδικές προτιμήσεις στο εμφιαλωμένο νερό του (ανατρίχιασα λιγάκι). Δεν είναι καθόλου ψέμα ότι ένας εκ πρώτης όψεως «φλώρος» μπορεί να γαμάει δέκα φορές καλύτερα από ό, τι ένας μάγκας νυχτόβιος με σαρδόνιο χαμόγελο και μεγάλες παλάμες. Όπως, δεν είναι ψέμα ότι μπορεί ο «φλώρος» να αποτελεί φαντασίωση για χιλιάδες γυναίκες, και μάλιστα ως τέτοιος.

Το θέμα είναι να είμαστε αυθεντικοί. Να είμαστε αυτό που είμαστε, στο όλον του, στο απογυμνωμένο. Το σεξ, πάντως, αποκαλύπτει και άλλους αυτούς, αυτή είναι η δουλειά του: μη νομίζεις, αγαπητέ αναγνώστη, ότι ο σοβαρός διευθυντής σου με το καλοσιδερωμένο πουκάμισο δεν έχει τα δικά του βίτσια. Μπορεί να φοράει δερμάτινες μάσκες και να θέλει να τον περιποιούνται με υπερμεγέθη strap on. Αντιστοίχως, ο τάδε ή ο δείνα κακοποιός (real ή κατά το φαίνεσθαι) μπορεί να προκύψει Μέγας Αγκαλίτσας και να μην έχει, ο άνθρωπος, καμία διάθεση να «πεθάνει μια γυναίκα στον πούτσο». Να μην έχει καν την τέλεια στύση. Να μην λέει ούτε μισό βρωμόλογο.

Δεν πιστεύω στα στεγανά και τα κλισέ, το ξέρετε πια. Χρέος μου να είμαι ανοιχτή σε όσα φέρνει η ζωή. Πάντα, όμως, θα ρίχνω το βλέμμα μου στα Κωλόπαιδα της γειτονιάς, με τα πειραγμένα παπιά και τις τίγκα μουσικές από τα ηχεία. Ή σε εκείνον τον τύπο με τα άγρια μούσια που κάθεται μόνος στην άκρη του μπαρ και πίνει ήσυχα, με βλέμμα λαμπερό, υποσχόμενο τόσους και τόσους γκρεμούς, τόσο και τόσο παρελθόν. Ω, ναι. Προτιμώ τους άντρες με παρελθόν, παρά εκείνους με μέλλον, συγγνώμη, μαμά, ακόμα και αν μπορεί, τελικά, να προκύψουν βουτυρόπαιδα, με ένα σωρό πληγές και ανάγκη να γείρουν στο στήθος μου.

Συνήθως, αυτό συμβαίνει.

Γράφοντας αυτό το κείμενο, δεν αντιστέκομαι από τον σκεφτώ εκείνη την αναδυόμενη, εφηβούλα sex editor, μικροβιολόγο, ποπ σταρ ή οτιδήποτε, που θα σπάει η καρδιά της στον διάδρομο του λυκείου στην θέα του διάσημου κάγκουρα του σχολείου. Εκείνος δεν θα την κοιτάζει καν, αλλά στο σχόλασμά τους, θα την περιμένει κάπου που ξέρουν μόνο οι δυο τους. Και θα γλιστρήσει τα δάχτυλά του μέσα της και θα την πει πρώτη φορά από όλους τους άντρες της ζωής της «καριόλα». Κι εκείνη αυτό, μόνο αυτό, θα σκέφτεται καθώς γράφει άλλο ένα 19ρι στην Ιστορία Κατεύθυνσης. Χωρίς να έχει ιδέα ότι, τελικά, τους τελειότερους οργασμούς της θα τους έχει, μελλοντικά, με το αγόρι που γράφει 20.

Οι τελειότεροι οργασμοί δεν έχουν κανόνες και της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για τους λεβέντες. Λεβέντες και λεβέντισσες είναι εκείνοι και εκείνες που ενώ ξέρουν πολύ καλά ποιοι και ποιες είναι, την ώρα του σεξ επιλέγουν να το ξεχνούν.

Διαβάστε ακόμα, Γεωργία Δρακάκη: «Έτσι γ@μιούνται οι γυναίκες».

TAGS :
sex editor σεξ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook