Ο πιο καλοντυμένος άνθρωπος του Χόλιγουντ προτιμάει, στο μέτρο του δυνατού, να φοράει τα δικά του ρούχα όταν υποδύεται ένα χαρακτήρα.

Μόλις ακούσεις τον ήχο της φωνής του ψήνεσαι. Ο Jeremy Irons διαθέτει ένα πολύ ιδιαίτερο ηχόχρωμα, ένα γρέζι τραχύ κι αριστοκρατικό συνάμα. Αποσπά τις συλλαβές λες και τρώει σταφύλι. Σε υπνωτίζει σε χρόνο dt όπως ο όφις Kaa στο Βιβλίο της ζούγκλας του Κίπλινγκ. Ο αρμονικός ρυθμός της εκφοράς και η προφορά του Oxfordshire ολοκληρώνουν την παγίδα.

Mε ή χωρίς μονοχρωμίες, το στυλ του είναι αυθεντικό.

Στον Τζέρεμι Άιρονς, γεννηθέντα στις 19 Σεπτεμβρίου 1948, η ευγένεια και η ευπρέπεια είναι εγγενείς. Προτού σου μιλήσει σκέφτεται με βλέμμα καρφωμένο στο τασάκι που έχει προσεκτικά τοποθετήσει μπροστά του, για να σβήνει τα άπειρα τσιγάρα του. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ένας παλαίμαχος του θεάτρου είχε κάνει την πρόβλεψη πως ο νεαρός με την ντιστενγκέ φιγούρα άξιζε τον τίτλο του σταρ, όπως και το να γίνεται δεκτός στις λέσχες της παλιάς Αγγλίας και τα νεοϋορκέζικα σαλόνια, αλλά δεν θα γνώριζε ποτέ την επιτυχία. «Στα 30’s, θά ‘χες γίνει πλούσιος, του έλεγε ο καθηγητής, αλλά το πρόσωπό σου δεν ταιριάζει στην εποχή, είναι πολύ μακρύ, πολύ φινετσάτο».

Το 1990, θριάμβευσε στο Λος Άντζελες τσιμπώντας ένα Όσκαρ για το Γύρισμα της τύχης, στο ρόλο του κόμη von Bülow.

Ακόμη και με γκρίζο μουστάκι και μαλλιά παραμένει γοητευτικός (Φωτογραφία: hollywood.com).

Λίγα χρόνια αργότερα (1990), θριάμβευε στο Λος Άντζελες τσιμπώντας ένα Όσκαρ για το Γύρισμα της τύχης, στο ρόλο του κόμη von Bülow. Το Χόλιγουντ τον πίεζε εδώ και καιρό να εγκατασταθεί στην Αμερική και «να γίνει ο νέος Ντέιβιντ Νίβεν». Αρνήθηκε και το εξήγησε με μια απλή μεταφορά κηπουρικής: «Είναι ρίσκο να ξεριζώσεις ένα δέντρο για να το μεταφυτέψεις αλλού». Κι επιμένει να ερμηνεύει ad nauseam τον ίδιο very british χαρακτήρα: ελαφρώς δανδή, μιας νοσηρής όσο και χαριτωμένης ακαμψίας, εσωτερικά σμπαραλιασμένο. Η αγάπη του για την πρόκληση και την εξερεύνηση οριακών καταστάσεων όρισαν το πλαίσιο της καριέρας του.

Στα Γυρίσματα της Τύχης που του χάρισε ένα Όσκαρ.

Τη δεκαετία του ’60, παιδί μιας εύπορης οικογένειας της νήσου Wight, ο Τζέρεμι ζάλιζε το βιολί του την εποχή της Beatlemania και ξεμπάρκαρε με την κιθάρα του στα λιθόστρωτα του Swinging London, τονθορίζοντας Peter, Paul & Mary, Donovan και Bob Dylan στις εισόδους των κινηματογράφων του West End. Κι ήθελε να γίνει κτηνίατρος.

Στην καθημερινή ζωή είναι άλλος άνθρωπος. Ισορροπημένη οικογενειακή ζωή, μία σύζυγος (η ηθοποιός Sinead Cusack), δυο παιδιά, τέσσερα άλογα. Μετά, γιότινγκ, κηπουρική.

Το έντονο βλέμμα του σε καθηλώνει.

Ο πρώτος του ρόλος ήταν εκείνος του Ιωάννη του Βαπτιστή στο Godspell, μιούζικαλ που γνώρισε επιτυχία. Θεώρησε πως ήταν κομμένος και ραμμένος για ρόλους του είδους. Εντέλει, θα θριαμβεύσει στην Ερωμένη του Γάλλου λοχαγού (1981), δίπλα στην αγαπημένη του Μέριλ Στριπ, και τους υπέροχους Διχασμένους του Κρόνενμπεργκ το 1988. Προσθέστε το Mission (1986), τη Λολίτα του Άντριαν Λιν (1998), το Inland Empire του Ντέβιντ Λιντς (2006) και την τηλεοπτική σειρά Οι Βοργίες (2011-13). Σήμερα, εξακολουθεί να εναλλάσσει ρόλους μεταξύ blockbusters και σινεφιλικών ταινιών, κρατώντας θαυμαστή ισορροπία.

Στο θέατρο, έπαιζε για το Royal Shakespeare Company και τον θεωρούσαν ως τον νέο Λόρενς Ολίβιε, αν και εκείνος θαύμαζε τον Πίτερ Ο’ Τουλ. Στην καθημερινή ζωή είναι άλλος άνθρωπος. Ισορροπημένη οικογενειακή ζωή, μία σύζυγος (η ηθοποιός Sinead Cusack), δυο παιδιά, τέσσερα άλογα. Μετά, γιότινγκ, κηπουρική. Και κυρίως το κάστρο του Kilcoe στην Ιρλανδία, που είχε να δει ψυχή από το 1602 και κατ’ αυτόν αποτελεί «κάτι μεταξύ φαλλού και μήτρας».

Στην ταινία Batman Vs Superman.

Είναι χρηματοδότης του Εργατικού Κόμματος και πρεσβευτής καλής θελήσεως του Οργανισμού Γεωργίας και Τροφίμων του ΟΗΕ.

Επίσης είναι υπέρμαχος της κατάργησης της θανατικής ποινής και συμμετέχει σε καμπάνιες της Διεθνούς Αμνηστίας. Είναι χρηματοδότης του Εργατικού Κόμματος και πρεσβευτής καλής θελήσεως του Οργανισμού Γεωργίας και Τροφίμων του ΟΗΕ (FAO). Ο David Puttman, παραγωγός και φίλος, θεώρησε σκόπιμο να σχολιάσει: «Καλά, δικέ μου, με θεωρούσα τρελό, αλλά εσύ έχεις τελείως ξεφύγει».

Με τον Dev Patel στην ταινία «The Man Who Knew Infinity» (Φωτογραφία: IFC Films).

Όμως, ο Τζέρεμι Άιρονς, εκτός από μεγάλος ηθοποιός, είναι κι ένα στυλ, ένα στυλ πολύ σοφιστικέ. Από τα σακάκια σε φλούο χρώμα ώς τα πανωφόρια που σέρνονται στο πάτωμα, πάντα διέθετε ένα ύφος τελείως προσωπικό. Από τα 7 του χρόνια θυμάται: «Βάζαμε ένα τυπικό γκρίζο κοστούμι. Κατάφερα να το ντουμπλάρω με χρυσό και μπορντό ύφασμα. Το σχολείο το θεωρούσε ανατρεπτικό, αλλά το φόραγα κανονικά, οπότε δεν μπορούσαν να μου πουν κάτι. Φορούσα επίσης ένα πολύ γυαλιστερό μαύρο τζάκετ. Τους έλεγα έτσι “Είμαι διαφορετικός. Δεν μοιάζω με κανέναν”». Στα 29 του, έραψε ένα παλτό αλπακά σε κρεμ χρώμα, γιατί άκουσε πως κι ο Ρεξ Χάρισον είχε ένα. «Μου άρεσε η ιδέα να ντύνομαι σαν πετυχημένος ηθοποιός».

Δεν αποχωρίζεται ποτέ τα φουλάρια του (Φωτογραφία: guardian.co.uk).

Του αρέσει ακόμα το κοζάκικο look: πανωφόρια με γούνινο γιακά και παντελόνια μέσα από ψηλές μπότες. «Η ασιατική μόδα μου πάει, γιατί έχω μακρύ λαιμό», εξηγεί.

Στα Όσκαρ, το 1990, κατέφτασε ντυμένος μ’ ένα κομψό σμόκιν όπως όλοι οι άλλοι –μόνο που το δικό του έφτανε μέχρι τα γόνατα. Σε μια άλλη απονομή, με το σμόκιν του είχε βάλει αθλητικά παπούτσια. Κι όσο η φήμη του μεγάλωνε, μαζί μεγάλωνε κι η αγάπη του για τον ανατολίτικο εξωτισμό, προκρίνοντας μακριές μεταξωτές ή βελούδινες ρόμπες με mao γιακά. Του αρέσει ακόμα το κοζάκικο look: πανωφόρια με γούνινο γιακά και παντελόνια μέσα από ψηλές μπότες. «Η ασιατική μόδα μου πάει, γιατί έχω μακρύ λαιμό», εξηγεί.

Ο ορισμός της εκλέπτυνσης.

«Ο πιο καλοντυμένος άνθρωπος του Χόλιγουντ» προτιμάει, στο μέτρο του δυνατού, να φοράει τα δικά του ρούχα όταν υποδύεται ένα χαρακτήρα, «γιατί δεν μ’ αρέσουν τα καινούργια». Από το σμόκιν του Claus von Bülow έως τον Πάπα Αλέξανδρο ΣΤ στους Βοργίες κι από τον μαθηματικό G. H. Harding στον Άνθρωπο που γνώριζε το Άπειρο ώς το Batman Vs Superman. Όπως και γω, του αρέσει να ψωνίζει για τη γυναίκα του και ο αγαπημένος του σχεδιαστής –φυσικά- είναι ο Armani. Γουστάρει πολύ επίσης τα φουλάρια και τις δερμάτινες ποδιές. Α, και τα γιλέκα, «ιδίως άμα πηδάς έξω από κτίρια». «Ξέρεις ότι έχεις το σωστό look όταν παύεις να το σκέφτεσαι», καταλήγει.

Πιο ροκ ως νεανίας, πιο σοφιστικέ καθώς περνούσαν τα χρόνια.

Στην Ιρλανδία, αράζει στο Donegal. Γίνεται εκεί ένα φεστιβάλ βιολιού που του αρέσει πολύ. Δειπνούν όλοι μαζί και μετά, γύρω στις τέσσερις, καθένας κάνει τα δικά του. Παίζει κι εκείνος, αλλά περιμένει να πάει αργά το βράδυ που όλοι είναι μεθυσμένοι…

 

Διαβάστε ακόμα: Το άψογο στυλ του κρουστού Charlie Watts.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top