Το Κιλιμάντζαρο ενός 74χρονου Έλληνα

Ανήμερα την πρωτοχρονιά του 2020, ο 74χρονος Γιάννης Καραδούκας ανέβηκε στην «οροφή της Αφρικής», την κορυφή Uhuru του Κιλιμάντζαρο. Εκεί, στα σχεδόν 6.000 μ., στους -25°C, με την ανάσα μας κομμένη και τον αέρα να μας σφυροκοπά, ήταν σαν να ξαναγεννιόταν.

Οι κορυφές και τα βουνά με έχουν κερδίσει από καιρό. Από το 2015 που αποφάσισα να κυνηγήσω τα όνειρά μου, ο πλανήτης μού γνέφει και με προσκαλεί να τον γνωρίσω όπως ποτέ πριν. Και μαζί με αυτόν ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Έτσι, γίνομαι κάθε μέρα που περνά σοφότερη και δυνατότερη.

Αυτά τα γράφω χωρίς το παραμικρό ίχνος έπαρσης, καθώς νιώθω πως τα βουνά μού μεταδίδουν με τον τρόπο τους τη σοφία της φύσης· που αν σιωπήσουμε κοντά της, θα την ακούσουμε να μοιράζεται μαζί μας ασταμάτητα τα μυστικά της.

Αυτό είναι που με κάνει να θέλω να συνεχίζω να ανεβαίνω ψηλά, έχοντας μάλιστα δίπλα μου ανθρώπους που νωρίτερα ούτε που θα τολμούσαν να σκεφτούν να ανεβούν σε βουνό. Βοηθώντας τους δε να πετύχουν τον στόχο τους, καμαρώνω όταν ατενίζουν τον ορίζοντα πατώντας κάθε φορά στη δική τους κορυφή.

Αυτό ακριβώς συνέβη και με τον φίλο Γιάννη Καραδούκα ο οποίος, στην ηλικία των 74 ετών, έγινε η συντροφιά μου για να πατήσουμε μαζί στη ψηλότερη κορυφή της Αφρικής: το όρος Κιλιμάντζαρο στα 5.895 μ.

Τα χρόνια του Γιάννη σαφώς και δεν αποτέλεσαν το σημείο αναφοράς αυτής της αποστολής· ούτε έγινε η ηλικιακή πρόκληση η πραγματική αιτία που αγαπώ να βοηθώ. Αυτό που με παρακίνησε είναι το συναίσθημα που μου προκάλεσαν τα δάκρυα που με προσπάθεια συγκρατούσε όταν, φτάνοντας στην κορυφή, τού είπα: «Τα καταφέραμε!».

Εκεί, στα σχεδόν 6.000 μ., με -25°C, την ανάσα μας κομμένη από την έλλειψη οξυγόνου και με τον αέρα να μας σφυροκοπά αδιάκοπα επί ώρες, ένιωσα τεράστια ικανοποίηση βλέποντας έναν άνδρα που στα 74 χρόνια του ήταν σαν να ξαναγεννιόταν. Σαν η ζωή μόλις να ξεκινούσε γι αυτόν.

Και εκεί, στην οροφή της Αφρικής, συνειδητοποίησα πως αξίζει να συνεχίζω να προσπαθώ να παρακινώ όσους περισσότερους μπορώ κάνοντάς τους να συνειδητοποιήσουν ότι, αν πραγματικά πιστέψουν σε κάτι και το προσπαθήσουν, θα γίνει δυνατό. Η απόδειξη άλλωστε στεκόταν ακριβώς δίπλα μου, ολοζώντανη και τρισευτυχισμένη.

Ο Γιάννης δεν είχε σχέση με αναβάσεις σε ψηλά βουνά. Καταστρώσαμε ένα σχέδιο αναβάσεων σε βουνά της χώρας μας, με καθημερινή άσκηση για βελτίωση της φυσικής του κατάστασης και ενδυνάμωσης του μυϊκού του συστήματος. Η προετοιμασία για την ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο πήρε 14 μήνες!

Η αρχή του ταξιδιού

Όλα ξεκίνησαν δύο χρόνια πριν όταν έλαβα στο κινητό ένα μήνυμα. Ο Γιάννης συστήθηκε περιγράφοντας τα συναισθήματα και τις σκέψεις που του δημιούργησα όταν πρωτάκουσε την ιστορία μου για την ανάβασή μου στο Έβερεστ το 2017. Εμπνεύστηκε τόσο πολύ, είπε, με τη δύναμη της ψυχής μου και εξέφρασε την επιθυμία του να πεζοπορήσουμε κάποια στιγμή μαζί.

Μέχρι τότε, ο Γιάννης δεν είχε καμία σχέση με αναβάσεις σε ψηλά βουνά· συνήθιζε να περπατά με φίλους σε ορεινά μονοπάτια της περιοχής του. Όταν, έπειτα από λίγο καιρό, συναντηθήκαμε σε μια από τις πεζοπορίες που συνδιοργανώνω με τον σύλλογο «Δρομέας Θράκης», μου εκμυστηρεύτηκε κάτι που με συγκλόνισε.

Ποτέ δεν θα τον ξεχάσω, γεμάτο πάθος και μαζί μια υποψία συστολής, να μου λέει: «Κική, νιώθω πως όλα αυτά τα χρόνια που έζησα, ήταν σαν να μάζευα ξύλα, κούτσουρο-κούτσουρο, λες και ετοιμαζόμουν να ανάψω φωτιά. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν έβρισκα όμως ούτε σπίρτα ούτε αναπτήρα, μόνο ξύλα μάζευα. Και τότε ήρθες εσύ και, με μιας, άναψες το σπίρτο που γέννησε τις φλόγες για να φωτίσει ο κόσμος μου όλος!»

Η διαδικασία εγκλιματισμού σε συνθήκες μειωμένου οξυγόνου και μεγάλου υψόμετρου περιλάμβανε και μια 11ήμερη ανάβαση στο Everest Base Camp, στα 5.400 μ.

Με συγκίνησε βαθιά αυτό. Ένιωσα ακριβώς τι εννοούσε ο Γιάννης αφού το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και σ’ εμένα όταν, το 2014, παρακολούθησα την ομιλία του Ινδού μέντορα και εκπαιδευτή μου για πάντα, Satyabrata Dam, του αγαπημένου Satya.

Παράλληλα, βίωσα και την αίσθηση της ευθύνης να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες του. Είχα μπροστά μου έναν άνδρα που, στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, με κοιτούσε με βλέμμα εφήβου ζητώντας να τον βοηθήσω να πραγματοποιήσει το μοναδικό του όνειρο: να καταφέρει κι αυτός να πατήσει στη δική του κορυφή.

Και μάλιστα σύντομα, μιας που για εκείνον ο χρόνος ήταν πραγματικά πολύτιμος. Όταν έχεις γεννηθεί τη δεκαετία του ‘40 δεν αναβάλλεις τίποτε για την επόμενη μέρα.

Τα Χριστούγεννα του 2019 ξεκινάμε από την «Πύλη Londoroshi», στα 2.360 μ., με την υγρασία του τροπικού περιβάλλοντος να μας μουσκεύει από κάθε πόρο του σώματός μας.

Επιθυμίες, αρχές και επικίνδυνα μονοπάτια

Παρέλειψα να αναφέρω πως η επιθυμία του Γιάννη, όπως αυτός την εξέφρασε σε μένα, είναι να ανέβει σε όσα περισσότερα ψηλά βουνά καταφέρει. Σπουδαίο όνειρο και υπέροχος στόχος, αν και κάπως αόριστος. Αυτό το τελευταίο ήταν που έπρεπε πρώτα να συγκεκριμενοποιηθεί.

Έτσι, με τη βοήθεια του Satya καταστρώσαμε ένα πλάνο δράσης και αναβάσεων σε όρη της χώρας μας, εμπλουτίζοντάς το με καθημερινή άσκηση για τη βελτίωση της φυσικής του κατάστασης, αλλά και ενδυνάμωσης του μυϊκού του συστήματος.

Το πρώτο πραγματικά ψηλό βουνό που αποφασίσαμε να ανέβουμε μαζί ήταν το Κιλιμάντζαρο. Στην Τανζανία, με τις απαιτήσεις να υψώνονται έξι χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και με ατμόσφαιρα τόσο αραιή, λόγω έλλειψης οξυγόνου, που ακόμη και έμπειροι ορειβάτες «ψάχνουν τα πατήματά τους».

Τα ερωτήματα ήταν εύλογα και πολυεπίπεδα, όπως όταν αναλογιζόμουν και τη δική μου πρώτη φορά σε βουνό άνω των 5.000 μ. Ένας άνδρας με τη συγκεκριμένη μικρή εμπειρία και σχετικά μεγάλη ηλικία, μήπως θα παρασυρόταν σε επικίνδυνα μονοπάτια από το κοινό πάθος και τον ενθουσιασμό όλων μας;

Γνώριζα όμως και τις ιστορίες αυτών που ανέβηκαν στο Έβερεστ στην ηλικία των 85 χρόνων. Με σωστή προετοιμασία, με τη δυνατή θέληση που διαθέταμε σε απίστευτες ποσότητες και με λίγη καλή τύχη πίστευα ότι θα τα καταφέρναμε.

Και για το Κιλιμάντζαρο, ανεξαρτήτως εμπειρίας, είναι υποχρεωτικό να συνοδεύεσαι από (μόνιμα χαμογελαστή) ομάδα υποστήριξης: οδηγών βουνού, βαστάζων, μαγείρων κ.λπ. για να ενισχυθεί βέβαια και η τοπική οικονομία.

Περίπου δυο μήνες μετά την κατάθεση ψυχής που μου είχε κάνει, βρέθηκα να οδηγώ τον Γιάννη και μια ολιγομελή ομάδα ατόμων που επιθυμούσαν να φτάσουν ως την κατασκήνωση βάσης του Έβερεστ, στα 5.400μ., στο Νεπάλ.

Η 11ήμερη πεζοπορία σε μεγάλο υψόμετρο ήταν μια καλή ευκαιρία για να ελέγξω τη φυσική του κατάσταση και τη φυσιολογία του οργανισμού του σε πρωτόγνωρες γι αυτόν καταστάσεις. Εξάλλου, ήταν και για τον ίδιο ένα ιδανικό training σε συνθήκες μειωμένου οξυγόνου, εγκλιματισμού και ζωής σε μεγάλο υψόμετρο.

Για την περιπέτειά μας αυτή στο Everest Base Camp ίσως σας μιλήσω μια άλλη φορά. Για την ώρα, αυτό που αρκεί να μοιραστώ, είναι πως ο Γιάννης όχι μόνο τα κατάφερνε, αλλά έφτασε άνετα στα 5.400 μ. και αντίκρισε με εύλογο δέος, αλλά και παιδικό ενθουσιασμό, τη μυθική κορυφή τού Έβερεστ.

Η δύναμη της καρδιάς του και το σωματικό του σθένος τον βοήθησαν να «επισημοποιήσει» το επόμενο πρωί το πρώτο του ψηλό βουνό στα 5.643 μ., το Kala Pattar, εκεί στην ίδια οροσειρά των Ιμαλαΐων.

Ας σημειωθεί εδώ πως, αν και η πεζοπορία προς το Everest Base Camp (EBC) δεν προϋποθέτει ορειβατικές τεχνικές γνώσεις για την ολοκλήρωσή της, δεν συνοδεύεται από υψηλό ποσοστό επιτυχίας. Τουναντίον, κάθε χρόνο πολλοί διακομίζονται στο νοσοκομείο του Katmandu με βαριά συμπτώματα υποξίας, ενώ έχουν αναφερθεί και αρκετοί θάνατοι.

Από τη δυτική πλαγιά του Κιλιμάντζαρο, η διαδρομή οδηγεί στο οροπέδιο Shira. Με το που ξεπερνάς τα 3.000 μ., ενοχλητικός σου σύντροφος γίνεται το υψόμετρο. Η δε ανάβαση γίνεται με απαράβατη χρονική ευλάβεια, χωρίς υπερεκτιμήσεις και ερασιτεχνισμούς, δίνοντας τον χρόνο στο σώμα να εγκλιματιστεί.

Επιχείρηση Κιλιμάντζαρο

Έχοντας λοιπόν μπροστά μου ένα άνδρα που μου έδειξε πόσο αποφασισμένος είναι, ξεκινώ να οργανώνω το ταξίδι μας στην Τανζανία. Μετά από 14 μήνες(!) κοινής προετοιμασίας, η 24η Δεκεμβρίου του 2019 μας βρίσκει στο ηλιόλουστο Moshi, αεροδρόμιο του Κιλιμάντζαρο, να μουσκεύουμε με την υγρασία του τροπικού περιβάλλοντος από κάθε πόρο του σώματός μας.

Όλα εδώ είναι διαφορετικά· η ατμόσφαιρα, οι εικόνες, οι άνθρωποι… Ακόμη και η αίσθηση των Χριστουγέννων, με τα στολισμένα με πολύχρωμα φωτάκια δέντρα να κοσμούν τροπικούς κήπους που τα χτυπά ο ανελέητος αφρικανικός ήλιος. Συν τη θερμοκρασία που ακόμη και τη νύχτα φτάνει τους 35°C.

H αποστολή θα διαρκέσει 10 τουλάχιστον μέρες. Η διαδρομή που επιλέξαμε είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή και όμορφη, ενώ προσφέρει και τη δυνατότητα ιδανικού εγκλιματισμού, κάτι που αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχίας για την κορυφή. Το όνομα της διαδρομής είναι Lemosho και ξεκινάει από την «Πύλη Londoroshi», στα 2.360 μ., όπου φτάνεις μετά από κάμποσες ώρες οδήγησης.

Στην Τανζανία οι βαστάζοι κατάγονται από διαφορετικές φυλές – ανάμεσά τους οι Μασάι. Τα ημερομίσθιά τους είναι ελάχιστα και σε σχέση με τον όγκο εργασίας και συγκριτικά με άλλους ορειβατικούς προορισμούς· αποτελούν όμως το μοναδικό εισόδημα γι αυτούς και τις οικογένειες τους.

Πατώντας τη δυτική πλαγιά του Κιλιμάντζαρο, η διαδρομή οδηγεί στο οροπέδιο Shira. Από εδώ ξεκινάει ουσιαστικά η περιπέτεια μιας ανάβασης που στον δρόμο της συναντά όλες τις κλιματικές ζώνες – από αλπικά λιβάδια στα χαμηλά επίπεδα έως τους αιώνιους παγετώνες στην κορυφή.

Η ορειβασία εδώ είναι ομαλή και κλιμακώνεται χωρίς τεχνικές δυσκολίες. Μόνιμος ενοχλητικός σύντροφός σου είναι το υψόμετρο, με το οποίο συνυπάρχεις από τη στιγμή που ξεπερνάς τα 3.000 μ.

Έχοντας πλέον αρκετή εμπειρία σε ψηλά βουνά, ξέρω πώς να διαχειριστώ την έλλειψη οξυγόνου. Σε αντίθεση με τον Γιάννη, ο οποίος ασυγκράτητα ενθουσιασμένος, ανυπομονεί να προχωράει αδιάκοπα όλο και ψηλότερα. Κάτι όμως που μπορεί και να είναι η αρχή του τέλους του ταξιδιού μιας και τα ψηλά βουνά προϋποθέτουν υπομονή και πειθαρχία.

«Δεν θα προχωρήσουμε άλλο;»

Η ανάβαση σε υψόμετρο πρέπει να γίνεται με απαράβατη χρονική ευλάβεια, χωρίς υπερεκτιμήσεις και ερασιτεχνισμούς, δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στο σώμα να εγκλιματιστεί και να αρχίσει την υπερπαραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων που θα χρειαστούν όσο η ατμοσφαιρική πίεση μειώνεται μαζί με το οξυγόνο.

Κάθε τόσο, υπενθυμίζω στον Γιάννη ότι χρειάζεται να πιει τουλάχιστον 4-5 λίτρα νερό (μέρος της διαδικασίας εγκλιματισμού και αποφυγής θρομβώσεων) και να αναπνέει βαθιά. Μια καθημερινή ανάβαση περίπου 6-8 χλμ. μεταφράζεται σε περίπου 600-700 μ. υψομετρικής διαφοράς, διαδικασία που παίρνει 5-6 ώρες τη φορά.

Ο Γιάννης, μόνιμα ανυπόμονος, κάθε φορά που φτάνουμε στην επόμενη κατασκήνωση για διανυκτέρευση ρωτάει: «Δεν θα προχωρήσουμε άλλο; Αυτό ήταν για σήμερα;» Νιώθει δυνατός και με το πνεύμα του προσηλωμένο στο στόχο, διαθέτει αστείρευτη ενέργεια…

Δείχνει καλά στοιχεία εγκλιματισμού, απολαμβάνοντας μάλιστα και την τοπική κουζίνα που μας προσφέρει καθημερινά η ομάδα υποστήριξης, ενώ κοιμάται και ικανοποιητικά, δεδομένων των συνθηκών. Πρώτη φορά δηλαδή σε αντίσκηνο, με λεπτό υπόστρωμα πάνω σε πετρώδες έδαφος, σε θερμοκρασίες που κυμαίνονται από 0°C έως -15°C τη νύχτα. Και με το μυαλό ανήσυχο για τις προκλήσεις που θα συναντήσει την επόμενη μέρα.

Και εδώ στο Κιλιμάντζαρο είναι υποχρεωτική η οργανωμένη αποστολή με πλήρη ομάδα υποστήριξης, δηλαδή βαστάζων, μαγείρων, βοηθών κουζίνας, ακόμη και οδηγών βουνού ανεξαρτήτως μάλιστα εμπειρίας του πελάτη, ως κρατική μέριμνα προκειμένου να ενισχυθεί και η τοπική οικονομία.

Τα ημερομίσθια αυτών των ανθρώπων είναι βέβαια ελάχιστα και σε σχέση με τον όγκο εργασίας και συγκριτικά με άλλους παγκόσμιους ορειβατικούς προορισμούς· δεν παύουν όμως να αποτελούν το μοναδικό εισόδημα γι αυτούς και για τις οικογένειες τους.

Ακόμη και στα τελευταία μέτρα πριν την κορυφή, εκεί που τα πόδια τρεκλίζουν και τα πνευμόνια ικετεύουν για οξυγόνο, ο Γιάννης ορθώνει το ανάστημά του και συνεχίζει με σταθερά πατήματα να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά.

Στην Τανζανία οι βαστάζοι κατάγονται από διαφορετικές φυλές· ανάμεσά τους και οι γνωστοί σε όλους Μασάι, με την ιδιόμορφη εμφάνιση που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τεράστιες τρύπες στους λοβούς των αυτιών και κολάρα στον λαιμό. Είναι πολύ δυνατοί, μόνιμα χαμογελαστοί και πρόθυμοι να σου δείξουν τον περίφημο παραδοσιακό χορό της ενηλικίωσής τους με αξιοθαύμαστα κατακόρυφα άλματα.

Ο Γιάννης δίνει καθημερινά μάχη για να μπορέσει να συγκρατήσει φράσεις που του μαθαίνουν οι νέοι φίλοι μας, αλλά δεν μπορείς να τα πας καλά σε όλους τους τομείς… Η μόνη φράση που καταφέρνει να πει, και αυτή ύστερα από πολλές επαναλήψεις, είναι το γνωστό πλέον παντού “hakuna matata” – κανένα πρόβλημα, δηλαδή.

Τις οκτώ ημέρες στο βουνό, ο Γιάννης έδειξε το πραγματικό υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος. Δεν τον άκουσα ποτέ να παραπονιέται για τις αντίξοες συνθήκες που συναντήσαμε ούτε για τη μόνιμη εξάντληση που ένιωθε από την έλλειψη οξυγόνου. Ούτε για το τσουχτερό κρύο την ημέρα ανάβασης στην κορυφή, που ξεκινάει κοντά στα μεσάνυχτα όταν ακόμη ο αέρας είναι παγωμένος με τη θερμοκρασία στους -30°C.

Ξεκινάμε, στις 12 τα μεσάνυχτα, μια μεγάλη και απαιτητική ημέρα, από την κατασκήνωση βάσης Barafu, στα 4.673 μ., για την τελική ανάβαση των περίπου 6-7 ωρών ως την κορυφή Uhuru, στα 5.895 μ. Από εκεί, θα μας πάρει άλλες 5-7 ώρες για να κατεβούμε στην κατασκήνωση Mweka, στα 3.068 μ., όπου θα κατασκηνώσουμε. Μιλάμε δηλαδή για μια υψομετρική διαφορά τεσσάρων χιλιομέτρων με πορεία διάρκειας περίπου 12-14 ωρών σε δυσμενείς συνθήκες.

Οι περισσότεροι άπειροι ορειβάτες, όταν πραγματοποιούν την πρώτη τους πορεία νύχτα, βιώνουν έντονη ανησυχία για το τι θα αντιμετωπίσουν στο σκοτάδι νιώθοντας και τον δριμύτατο κρύο αέρα στο εκτεθειμένο πρόσωπό τους. Έτσι και ο Γιάννης. Ενώ έβλεπα τη λαχτάρα του να ολοκληρώσει το όνειρό του, βαθιά στο βλέμμα του υπήρχε έκδηλη η αμφισβήτηση που αμβλυνόταν όμως από τη συνεχή παρουσία δίπλα του όλων εμάς που εμπιστευόταν.

Στην τελική ευθεία

Το τερέν της τελευταίας μέρας είναι διαφορετικό απ’ ό,τι μέχρι τώρα. Πλέον, δεν πεζοπορούμε, αλλά απαιτείται να σκαρφαλώνουμε σε πετρώδεις, ηφαιστιογενείς πλαγιές με κλίσεις που φτάνουν τις 60°. Το αποτέλεσμα είναι να σου κόβεται, στην κυριολεξία, η αναπνοή κάθε φορά που ξεφεύγεις από το σταθερά αργό τέμπο ανάβασης – το οποίο σε επίπεδο θαλάσσης θα έδειχνε εξωφρενικά αργό.

Εδώ ψηλά όμως, αυτός είναι οριακά ο ρυθμός που μπορείς, αναπνέοντας με μεγάλη δυσκολία, να συνεχίσεις να ανεβαίνεις σφίγγοντας τα δόντια και ελπίζοντας να καταφέρεις να βρεθείς σύντομα στην πολυπόθητη κορυφή. Τον ρυθμό δίνει μπροστά ο Satya, ακολουθεί ο Γιάννης, με μένα τελευταία, ακριβώς πίσω του, και με το αυτί μου να αφουγκράζεται διαρκώς την αναπνοή του.

Ανησυχώ μήπως πηγαίνουμε γρήγορα για τις δυνατότητές του και προτρέπω τον Satya να μειώνει ταχύτητα κάθε φορά που οι ανάσες του Γιάννη ακούγονται ακανόνιστες. Στο σημείο αυτό, συναντούμε αρκετές ομάδες που επιστρέφουν πριν καν φτάσουν στην κορυφή, καθώς κάποια μέλη τους δεν μπορούσαν προφανώς να συνεχίσουν άλλο.

Η εξάντληση, η πρωτόγνωρη εμπειρία για αρκετούς και αυτό το ψύχος που παγώνει το αίμα στα άκρα σου κάνοντας το μυαλό να παίζει περίεργα παιχνίδια, κάνουν πολύ συχνά τον δρόμο της επιστροφής να μοιάζει η μόνη λογική κατεύθυνση.

Ο δικός μας ρυθμός είναι σταθερός και κατά κάποιον τρόπο ταχύτερος από τον μέσο όρο εκείνου άλλων ομάδων γύρω μας. Αυτό με χαροποιεί. Δείχνει πως ο Γιάννης είναι ακόμη δυνατός και πως θα ολοκληρώσουμε χωρίς απρόοπτα.

Ο Γιάννης Καραδούκας έχει βάλει τώρα στόχο να ανέβει στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης (το όρος Elbrus, στη Ρωσία, στα 5.642 μ.) και μετά στην ψηλότερη κορυφή της αμερικανικής ηπείρου (το Aconcagua στις Άνδεις, στα 6.962 μ.) Όταν έχεις γεννηθεί τη δεκαετία του ‘40 δεν αναβάλλεις τίποτε για την επόμενη μέρα.

Τον παρακολουθώ στενά, ακολουθώντας πίσω του, και τον θαυμάζω γιατί ακόμη και στα τελευταία μέτρα πριν την κορυφή, εκεί όπου η κούραση και η εξάντληση φτάνουν στο μέγιστο, κάνοντας τα πόδια να τρεκλίζουν και τα πνευμόνια να ικετεύουν για λίγο ακόμη οξυγόνο, η καρδιά και το μυαλό παίρνουν τον πρώτο λόγο. Βλέπω λοιπόν τον Γιάννη να ορθώνει το ανάστημά του, να συνεχίζει με σταθερά, γερά πατήματα στον πάγο και να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά, βήμα με βήμα.

Και έτσι, αργά αλλά υπέροχα, την πρωτοχρονιά του 2020, ο Γιάννης πάτησε στην ψηλότερη κορυφή της Αφρικής. Αποτελώντας πλέον κομμάτι, αυτός ο απίστευτος 74χρονος άνδρας, ενός υπέροχου σύμπαντος, όπου όλα τα απίθανα και αδύνατα, αλλά και όμορφα, μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, απλά και μόνο επειδή τα θέλεις πολύ.

ΥΓ Η 1η Ιανουαρίου του 2020 είναι για τον Γιάννη Καραδούκα «γενέθλια» ημερομηνία για νέα όνειρα και στόχους. Έχει τώρα σκοπό να ανέβει το καλοκαίρι στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης (το όρος Elbrus, στην οροσειρά του Καυκάσου στη Ρωσία, στα 5.642 μ.) και τον Δεκέμβριο στην ψηλότερη κορυφή της αμερικανικής ηπείρου (το διαβόητο Aconcagua των Άνδεων της Αργεντινής, στα 6.962 μ.).

////Η Κική Τσακαλδήμη γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη και σήμερα εργάζεται στην Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης. Το motto της, «τα πάντα είναι εφικτά, αρκεί να το πιστέψουμε», την έκανε, την άνοιξη του 2017, πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στο Everest (8250 μ.). Επόμενος στόχος της είναι να ολοκληρώσει το “Seven Summits”, να ανέβει δηλαδή στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου. Μέχρι τώρα έχει ανεβεί σε αυτές της Αφρικής και της Ευρώπης, ενώ πολλές εκ των ψηλότερων κορυφών έχουν γίνει δεύτερό της σπίτι.  Όταν δεν ορειβατεί μοιράζεται όσα διδάχτηκε από τα βουνά, συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις ως ομιλήτρια εμψύχωσης, διοργανώνει το TEDxAlexandroupolis και αρθρογραφεί στο προσωπικό της blog, στη σελίδα της 

Διαβάστε ακόμα: Ράινχολντ Μέσνερ – «Η ορειβασία είναι έργο τέχνης».

TAGS :
ορειβασία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook