Όσο δυσάρεστο και να είναι, η ΛΑΡΚΟ πρέπει να κλείσει το ταχύτερο δυνατόν (George Vitsaras / SOOC)

Το μενού της ενημέρωσής μας από το «σύστημα» περιλαμβάνει συνεχείς αναφορές στα επιδόματα των εργαζομένων, στις αυξήσεις μισθών και στους «κακούς συνδικαλιστές», ενώ το «αριστερό σύστημα» ασχολείται με τις διαχρονικές προσλήψεις κομματικών φίλων και με το ότι η κυβέρνηση θέλει να ξεπουλήσει και αυτό το «φιλέτο» στα ιδιωτικά συμφέροντα.

Όμως, το κόστος μισθοδοσίας στις βαριές βιομηχανίες είναι πάντα ένα μικρό ποσοστό του συνολικού κόστους τους (περίπου 20%)· στη δε περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, όπου αυτό είναι κοντά στο 19%, η μισθοδοσία δείχνει να είναι σε λογικά πλαίσια. Είναι προφανές ότι όλοι ασχολούνται με αυτό το 20% αγνοώντας το υπόλοιπο, προβληματικό 80% που είναι το κόστος παραγωγής.

Tο πρώτο δράμα της ΛΑΡΚΟ είναι η ενέργεια που καταναλώνει.

Μεταξύ μας, είναι ευτυχές που το εργατικό κόστος έχει μικρή βαρύτητα γιατί ο μεγάλος ανταγωνισμός της ΛΑΡΚΟ βρίσκεται στον Τρίτο Κόσμο που έχει εργατικό κόστος το οποίο κανείς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στη Δύση. Συγκεκριμένα, η Ινδονησία έχει το 33% της παγκόσμιας παραγωγής νικελίου, οι Φιλιππίνες το 17%, ενώ Ρωσία, Κίνα και Αυστραλία σχεδόν όλο το υπόλοιπο.

Η ΛΑΡΚΟ μέχρι πριν λίγο καιρό είχε παραγωγή 12.000 τόνους νικελίου τον χρόνο. Από τους 2.500.000 τόνους που παράγονται παγκοσμίως αντιπροσώπευε δηλαδή το 0,5% της παγκόσμιας παραγωγής. Τονίζω αυτό το μισό τοις εκατό όχι γιατί είναι κακό, αλλά γιατί ακούγονται πολλές σαχλαμάρες περί «της μεγαλύτερης βιομηχανίας της Ευρώπης», κ.λπ. Σήμερα μάλιστα που η εταιρεία έχει τεθεί σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης η παραγωγή της είναι κατά πολύ μειωμένη.

Η τιμή του νικελίου είναι χρηματιστηριακή, είναι ίδια για όλους και προκύπτει από την προσφορά και τη ζήτηση. Σημειώστε δε ότι οι αναλυτές που αναφέρουν ότι ο ανοδικός ρυθμός παραγωγής μπαταριών νικελίου-καδμίου δίνει αισιοδοξία στον χώρο του νικελίου, για ακόμα μια φορά χάνουν την ουσία ασχολούμενοι με τα μικρά και αγνοώντας τα μεγάλα.

Γιατί; Διότι οι μπαταρίες χρησιμοποιούν το 10% της ετήσιας παραγωγής νικελίου, ενώ το υπόλοιπο πηγαίνει για ειδικούς χάλυβες (αυτοκίνητα, αεροπλάνα, τρένα, κ.λπ.). Όσο και να αυξηθεί λοιπόν η μπαταρία, είναι πίτουρα μπροστά στη μεγάλη εικόνα (αύξηση 30% του 10% είναι 3 μονάδες). Άρα, το κλειδί στον χώρο παραμένει η παλιά και παραδοσιακή βιομηχανία.

Γιατί δεν συμφέρει η διατήρηση της ΛΑΡΚΟ; Θα καταλάβουμε το πρόβλημα αν μελετήσουμε την όλη διαδικασία εξαγωγής νικελίου από το χώμα στο οποίο το βρίσκουμε.

Καταλαβαίνουμε καλύτερα το πραγματικό πρόβλημα όταν μάθουμε τη διαδικασία εξαγωγής νικελίου από το χώμα στο οποίο το βρίσκουμε (μετάλλευμα). Στο εργοστάσιο φτάνει το μετάλλευμα από τα ορυχεία, θερμαίνεται και ρίχνεται σε καμίνι για να λιώσει μέχρι να γίνει λάβα. Η θερμοκρασία πρέπει να είναι πολύ υψηλή (1.600 ℃) για να λιώσει και το νικέλιο που περιέχεται στο μετάλλευμα. Το υγρό νικέλιο, ως βαρύτερο, κάθεται στον πάτο του καμινιού· ανοίγει μετά μια πορτούλα στο κάτω μέρος, χύνεται έξω το μέταλλο και πετιέται το άχρηστο καμένο χώμα.

Για να φτάσει όμως το χώμα σε τόσο υψηλή θερμοκρασία χρειάζεται τεράστια ποσότητα ενέργειας από ηλεκτρικό ρεύμα, λιγνίτη ή/και φυσικό αέριο. Εδώ βρίσκουμε το πρώτο δράμα της ΛΑΡΚΟ: την ακριβή ενέργεια. Η εταιρεία πληρώνει €50 τη MWh, περίπου τα διπλά απ’ όσο πληρώνουν άλλες παρόμοιες μονάδες. Τονίζω δε ότι με αυτήν την τιμή η ΔΕΗ μάλλον ζημιώνει. Οι ξένοι έχουν φτηνότερο ρεύμα για πολλούς λόγους, π.χ. καίνε λιγνίτη χωρίς πρόστιμα, έχουν άφθονες υδατοπτώσεις κ.λπ.

Επίσης, όταν λιώσεις 1.000 κιλά χώμα παίρνεις μόλις λίγα κιλά μέταλλο. Η ΛΑΡΚΟ, στο τραγικό της site, γράφει ότι μια παλαιότερη (και καλή) χρονιά διαχειρίστηκε 2.500.000 τόνους μετάλλευμα και πήρε 18.000 τόνους νικέλιο. Από αυτά υπολογίζουμε την περιεκτικότητα του μεταλλεύματος σε νικέλιο – η πράξη 18/2500 μας δίνει 0.72%, δηλαδή κάτω από ένα τοις εκατό.

Το δεύτερο δράμα της ΛΑΡΚΟ είναι το φτωχό -συγκριτικά- μετάλλευμα που επεξεργάζεται.

Αυτό είναι το δεύτερο δράμα της ΛΑΡΚΟ: το φτωχό μετάλλευμα. Ο ανταγωνισμός έχει περιεκτικότητες 2%-3,5%, δηλαδή πάνω από τα διπλά. Με τα δικά μας νούμερα κανείς δεν ξεκινάει επένδυση. Τελικά (και χοντρικά), οι ξένοι ανταγωνιστές εξάγουν δυο φορές περισσότερο νικέλιο από το χώμα τους και με πολύ χαμηλότερο κόστος. Πουλάνε με κέρδος, δίνουν bonus και χαίρεται ο κοσμάκης.

Δυστυχώς, το εργοστάσιο κράτησαν στη ζωή επί δεκαετίες οι χουβαρντάδες κρατικοδίαιτοι δεξιοί και αριστεροί με τα δικά μας λεφτά. Όσο δυσάρεστο και να είναι, η ΛΑΡΚΟ πρέπει να κλείσει το ταχύτερο δυνατόν. Με τα παραπάνω μάλιστα δεδομένα, αν μαθευτεί ότι παρουσιάστηκε αγοραστής, καλό είναι να ελεγχθεί πόσο απατεώνας είναι και τι σκοπούς έχει. Η ΛΑΡΚΟ ως βιομηχανία δεν αξίζει τίποτε το 2020. Ίσως δεν έπρεπε να έχει κτιστεί ποτέ.

Για να μη κλείσω απαισιόδοξα, η έκταση όπου βρίσκεται η ΛΑΡΚΟ είναι τεράστια· το περιβάλλον στη Λάρυμνα είναι ιδιαίτερα όμορφο και θα μπορούσε με τις ζημιές ενός μόνο χρόνου (€80 εκατ. πριν το σημερινό καθεστώς), να μετατραπεί σε ξενοδοχείο-εργοστάσιο, τα σπιτάκια του οικισμού να γίνουν bungalows και τελικά το μαύρο χωριό να ασπρίσει και να γίνει παράδεισος.

 

Διαβάστε ακόμα: Τους επόμενους μήνες θα «βρέξει» λεφτά. Θα καταλήξουν σε «ημέτερους»;

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top