Μια εβδομάδα με την Μόνικα Μπελούτσι για την Μαρία Κάλλας στη Νέα Υόρκη

H εκθαμβωτική Μόνικα Μπελούτσι ως Μαρία Κάλλας (φωτογραφία: Φώτιος Καλιαμπάκος για το Andro).

Πετώντας από το Heathrow στο JFK της Νέας Υόρκης προσπάθησα να καταπολεμήσω το επαπειλούμενο jet lag διαβάζοντας μία πολύ ενδιαφέρουσα μονογραφία του 1986 για τους καστράτους στην Όπερα. Την είχα «αλιεύσει» στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο Hatchards, μόλις την προηγούμενη βδομάδα. Έτσι, προσπάθησα να αφήσω για λίγο πίσω τον Λόρδο Βύρωνα και τον Έντμουντ Μπερκ και να φορέσω το «άλλο μου καπέλο», αυτό του διευθυντή του Ιδρύματος Μαρίας Κάλλας στο Παρίσι.

Επρόκειτο, άλλωστε, να περάσω μία εβδομάδα στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ ιχνηλατώντας με διάφορους τρόπους τα βήματα της La Divina, στην έναρξη των εορτασμών για τα 100 έτη από τη γέννησή της. Προτού το καταλάβω -πρωινή πτήση γαρ- είχα προσγειωθεί στη Νέα Υόρκη και έτρεχα να προλάβω το γκαλά που διοργάνωσε στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας ο κ. Ντίνος Κωνσταντίνου.

Οι επίσημοι καλεσμένοι της βραδιάς ήταν δύο: η ηθοποιός Μόνικα Μπελούτσι και ο σκηνοθέτης Τομ Βολφ. Ένα καλλιτεχνικό δίδυμο που τα τελευταία τρία χρόνια έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με τη ζωή και το έργο της Μαρίας Κάλλας. Και στο Beacon Theater επρόκειτο να παρουσιαστεί εκείνες τις ημέρες το έργο έμπνευσης του Βολφ, Μαρία Κάλλας: Γράμματα και Απομνημονεύματα με την Μπελούτσι στον ρόλο της σοπράνο.

Άκουσα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα λόγια της Μόνικα και του Τομ για την Κάλλας. Φάνηκαν πολύ πιο εμπνευσμένα και καλλιτεχνικά από τα δικά μου για το έργο και τις σχεδιαζόμενες δράσεις του Ιδρύματος – φευ, αυτοί είναι καλλιτέχνες, εγώ ένας administrator. Ο στόχος όλων, όμως, κοινός: η προβολή και η προάσπιση του έργου και της ζωής της μεγάλης Κάλλας στα 100 χρόνια από τη γέννησή της. Είχα βρεθεί ξανά μαζί τους στην Κωνσταντινούπολη, το Παρίσι, την Ισπανία, κάθε φορά αντιλαμβανόμουν νέα στοιχεία αυτής της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας παράστασης ή γαλλιστί spectacle.

Αριστερά: η Μόνικα Μπελούτσι με τον Mikael Kors. Δεξιά:  Ο Ιωάννης Χουντής de Fabbri με τον Γεν. Πρόξενο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, κ. Ντίνο Κωνσταντίνου (φωτογραφία: Φώτιος Καλιαμπάκος για το Andro).

Τελικά, οι σπουδές μου στη φιλολογία με βοήθησαν να κατασκευάσω έναν όρο για να το περιγράψω: συμβολιστικό αριστούργημα. Ο Συμβολισμός, βλέπετε, υπήρξε ένα λογοτεχνικό κίνημα των αρχών του 20^ου αιώνα που συνδύαζε στην ποίηση τον ήχο, την πνευματική και συναισθηματική προβολή και τον λόγο. Έτσι, οι θεράποντες αυτού του λογοτεχνικού -ισμού σχοινοβατούσαν σε τρία επίπεδα: το μουσικό, το οπτικό και το διανοητικό. Αυτά ακριβώς τα τρία στοιχεία συνθέτει η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Βολφ και εκτέλεσε η Μπελούτσι: μουσική και άριες της Μαρίας Κάλλας οι οποίες παρεμβάλλονται ανάμεσα στα γράμματά της και στην εκπληκτική σκηνική παρουσία της πρωταγωνίστριας και του σύνθετου μηχανισμού φωτισμού που σχεδίασε ο σκηνοθέτης. Ίσως να καταλαβαίνουν για τι μιλώ όσοι είχαν τη χαρά να δουν την παράσταση στο Ηρώδειο το 2021.

Στην δεξίωση που μας παρέθεσε ο σχεδιαστής Mikael Kors στο θρυλικό Café Carlyle στην άλλη πλευρά του Central Park μετά από το τέλος της παράστασης, αντιλήφθηκα το απίστευτο ενδιαφέρον που διατηρεί η ελληνοαμερικανική, ιταλοαμερικανική αλλά και αμιγώς αμερικανική κοινότητα για τη ζωή και το έργο της Κάλλας. Μου έδωσε δύναμη και πολλές ιδέες για τις δράσεις που θα υλοποιήσει το Ίδρυμά μας τους επόμενους μήνες στην πολύβουη αμερικανική πόλη.

Από αριστερά προς τα δεξιά: Γεν. Πρόξενος Ντινος Κωνσταντίνου, Monica Bellucci, Fabrizio di Michele – Γεν. Πρόξενος της Ιταλίας στη Νέα Υόρκη και Tom Volf (φωτογραφία: Φώτιος Καλιαμπάκος για το Andro).

Το highlight ήταν να συνομιλείς με ανθρώπους που γνώρισαν προσωπικά την Κάλλας και είχα τουλάχιστον τρεις τέτοιες ευκαιρίες κατά τη διαμονή μου στη Νέα Υόρκη. Εκεί που το προσωπικό συνυφαίνεται με το επαγγελματικό και ερμηνεύεις, πραγματικά, το γιατί αυτή μονάχα η σοπράνο απ’ όλες τις άλλες κατάφερε να περάσει στην αιωνιότητα και να μνημονεύεται ανά τον κόσμο μέχρι σήμερα. Το προσωπικό χάρισμα, η θεϊκή φωνή, η πολυκύμαντη ζωή και η εποχή της, αυτή η τόσο ενδιαφέρουσα εποχή στην οποία είχε την τύχη να ζήσει. Διότι η Κάλλας είδε, άγγιξε, συνομίλησε, γεύτηκε την Νέα Υόρκη του Φρανκ Σινάτρα, της Μέριλιν Μονρόε, της Έλσα Μάξγουελ, του Κόουλ Πόρτερ και τόσων άλλων.

Ολοκλήρωσα τη διαμονή μου παρακολουθώντας δύο όπερες στην MET: Την θρυλική La Traviata του Βέρντι και την άγνωστη Fedora του Τζιορντάνο -μπελκάντο και βερίσμο εναλλάξ. Η Κάλλας τραγούδησε την Fedora άπαξ, αλλά λάτρευε την Traviata. Η όπερα, όταν παρουσιάζεται σωστά και με σεβασμό -πράγμα σπάνιο στις ημέρες μας- γαληνεύει και γιατρεύει την ψυχή. Επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο για το Λονδίνο έμπλεος ιδεών και έμπνευσης. Είμαι σίγουρος πως θα πρέπει να επιστρέψω γρήγορα. Γιατί και το «καπέλο» της όπερας είναι εξίσου ενδιαφέρον με τα υπόλοιπα. Εντάξει, ας δω τώρα ποιο θα φορέσω αυτή την εβδομάδα. Ta-ta!

Διαβάστε ακόμα: Δύσκολοι καιροί για βασιλείς και πρίγκιπες.

TAGS :
Monica Bellucci Μαρία Κάλλας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook