Sex Editor: Το τελευταίο κείμενο

Τελευταία στήλη σεξ της Γεωργίας. Δεν λέμε αντίο, αλλά στο επανιδείν. (Σκίτσο του Milo Manara).

Η πολιτική ορθότητα είναι ντεκαβλέ

Αγαπημένοι αναγνώστες, λατρευτές αναγνώστριες, το καλό sex κρατάει 5 λεπτά, μία ώρα ή μία ζωή. Κάπως έτσι πάει και με μια στήλη για σεξ. Για να είναι καλή πρέπει να κρατήσει 5 άρθρα ή 15 ή 1.005. Βλέπετε, όταν κάνουμε και όταν μιλάμε και όταν γράφουμε για sex δεν υπάρχουν κανόνες. Αλίμονο, ούτε πολιτική ορθότητα.

Γιατί η πολιτική ορθότητα είναι ντεκαβλέ. Όταν γράφεις, δεν ξέρεις ποιος σε διαβάζει: μπορεί ο επόμενος Χίτλερ, μπορεί ο έφηβος που σε μερικά χρόνια θα ανακαλύψει την θεραπεία κατά του καρκίνου. Εύχομαι πάντα φωναχτά να με διαβάζουν μυαλά ανοιχτά και μυαλά που ερωτεύονται και τα ερωτεύονται.

Μία sex editor στην εποχή μας είναι, αν μη τι άλλο, ένα κεράσι σε μια παχιά τούρτα που θα μπορούσε να λείπει κάλλιστα. Αφού, όμως, αποφάσισε να υπάρξει πάνω της, επέλεξε να υπάρξει θριαμβευτικά, που θα πει γυαλιστερά, που θα πει ακραία και κατακόκκινα.

Το να αναλύω κάθε ιδέα που με απασχόλησε, ήταν ενίοτε κουραστικό: όπως κι εσείς, προτιμώ να πηδιέμαι. Γράφοντας πώς το κάνω εγώ ή πώς νομίζω ότι είναι ωραίο να το κάνετε εσείς, είχα να αντιμετωπίσω δεκάδες δαίμονες που κάθονταν στο γείσο του λάπτοπ (και τώρα έχουν έρθει ήδη οι πρώτοι): διαβάζει η μάνα μου, ο πρώην μου, οι μελλοντικοί εργοδότες μου, ο κρεοπώλης και η νυχού μου. Βουτιές χωρίς αναπνευστήρα, χωρίς επεξηγήσεις, χωρίς πρόθεση να συμβαδίσω με την εποχή μου, χωρίς κακία, χωρίς έπαρση.

Απλώς επειδή δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Κολυμπούσα ήδη. Συχνά, συνέβησαν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Συνέβησαν κι άλλα: να γίνω φίλη με αναγνώστες, να ανοίξω μακροσκελή ιντερνετικά γράμματα, να γελάσω και να κλάψω μαζί σας. Σε άλλες εποχές, θα οργάνωνα ένα πάρτυ με dress code απροσδιόριστο στο αγαπημένο μου νησί, την Σίφνο, εκεί όπου απώλεσα εκουσίως την παρθενία μου 16 χρονών ξεπεταρούδι και θα κάναμε όλοι μαζί έρωτα και θα φιλιόμασταν στο στόμα ως το ξημέρωμα. Κάπου, σε ένα ραβασάκι, θα υπήρχε γραμμένη η λέξη έρωτας, αυστηρά στα ελληνικά.

Ο έρωτας ως πιστοποίηση της ανθρωπιάς και της απανθρωπιάς μας. Ο έρωτας ως άλλοθι της ημερομηνίας λήξης μας επί της γης. Ο έρωτας ως βασική κλωστή των ιστοριών που ακούγονταν ανέκαθεν γύρω από κύκλους με μια φωτιά στη μέση, πρωτόγονα και αμακιγιάριστα. Ο έρωτας όπως τον κάνουμε στην πραγματικότητα, όπως τον ονειρευόμαστε, όπως τον βλέπουμε στο σινεμά και το θέατρο, όπως τον διαβάζουμε στην Μεγάλη και Μικρή Λογοτεχνία.

Ο ύμνος στα λάθη και τα πάθη, που είναι γένους ανθρώπινου -τι τιμητική, τι ντροπιαστική αποκλειστικότητα! Μακριά από εμάς λέξεις όπως expert, tips και tricks. Κάθε πραγματικά ερωτευμένος είναι ο expert που μπορούμε να εμπιστευτούμε: από την Μαιρούλα μέχρι την Μαλβίνα και από τον έφηβο γιο μας μέχρι τον Μπωντλέρ.

Φανταστείτε τρεις μεγάλους, θεοστρόγγυλους κύκλους: ο ένας συμβολίζει την αγάπη, ο άλλος τον έρωτα κι ο άλλος το σεξ. Κάπου εφάπτονται, υπάρχει ένα απειροελάχιστο σημείο όπου οι τρεις τους συναντιούνται κι εκεί -τι κατάρα, τι ευλογία!- χωράμε ελάχιστοι. Στο σημείο που ενώνεται έρωτας και σεξ, αλλά και σε αυτό που αγκαλιάζεται έρωτας και αγάπη, μην σας πω και σε εκείνο της συνάντησης αγάπης και σεξ, υπάρχει χώρο για περισσότερους.

Πάντα θα ερωτεύομαι όλους τους λάθος άντρες και θα επιμένω να γράφω γι΄αυτούς. (Σκίτσο του Μilo Manara).

Αλίμονο, η μεγαλύτερη πλειοψηφία είναι εξορισμένη στο άγονο λευκό του σεξ, εκεί όπου ο κύκλος του δεν συναντιέται με κανέναν άλλο. Όλοι κάνουμε κάποτε σεξ, αργά ή γρήγορα, καλά ή μέτρια, με έναν ή περισσότερους. Κτήνη διψασμένα γεμάτα παρορμήσεις και απαιτήσεις ξεδιψάσματος.

Όταν κάνουμε σεξ αγαπώντας και όντας ερωτευμένοι, το πράγμα αλλάζει. Ένας προβολέας ιερός μας λούζει σε αυταπάτες ονειρικές και απόλυτες, η ζωή αποκτά νόημα, ο χρόνος καταλύεται και ταυτόχρονα επανιδρύεται με τρόπο που μας ξαφνιάζει.

Επαναμαγευόμαστε. Εξανθρωπιζόμαστε επειδή μας επιτρέπεται να αγγίξουμε λιγάκι Θεό. Όλες δικαιούμαστε λιγάκι Θεό, όλοι, όλα. Γράφοντας για το σεξ διαπράττω αμάρτημα: θα ήταν πιο τίμιο για την συμπαντική δικαιοσύνη να έκανα μια πίπα σε κάθε φαλλό που σκλήρυνε στην ανάγνωση, ένα γλειφομούνι σε κάθε άξαφνα υγρό αιδοίο. Μα πώς θα σκλήραινε και πώς θα υγραινόταν αν δεν προϋπήρχε το κείμενο;

Φαύλος κύκλος, ψευτοδίλημμα.

Είμαι γυναίκα, αλλά φέρω Άντρα εντός μου

Στα 1795, ο Μαρκήσιος ντε Σαντ αναφερόταν παραστατικά στην σεξουαλική βία: «Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν του αρέσει να παριστάνει τον δεσπότη, όταν καυλώσει»· και ταυτοχρόνως ήλπιζε ότι «δεν θα υπάρξει σύγχυση ανάμεσα στον παράλογο πολιτικό δεσποτισμό και τον θαυμάσιο δεσποτισμό του παθιασμένου ελευθέριου».

Στα 2021, η Γεωργία Δρακάκη (μια ανώνυμη τσούλα, μια δυνάμει επώνυμη κυρία) προσυπογράφει και δεν αισθάνεται άβολα γι’ αυτό. Είμαι πρόθυμη να εξοικειωθώ με έναν κόσμο που τα φύλα ρευστοποιούνται, που οι ρόλοι στην κοινωνία και το σεξ αλλάζουν. Ανήκω -τολμώ να πω- στους ανθρώπους που κάνουν βήματα γι’ αυτό, που είναι ακριβώς αυτό.

Οι γυναίκες στην εποχή μας αισθάνονται πιο δυνατές από ποτέ και δεν χρειάζεται να φοβούνται τις ίδιες τους τις επιθυμίες. Είναι τέλειο που πατάσσουμε καθημερινά την φαλλοκρατία, αρκεί να μην φτάνουμε να πατάσσουμε το φάντασμά της. Ω, απέχουμε πολύ από αυτήν την μέρα. Έχουμε κάνει ήδη, όμως, πολύτιμα βήματα. Ας επιτρέψουμε στην Οσία Καύλα να ανασαίνει απαλλαγμένη από στερεότυπα και αντι-στερεότυπα. Να μη βάζουμε κολαούζο στην καύλα, να μην την καθοδηγούμε πολιτικά. Αν αυτό συμβεί, θα σιγήσουν όλοι οι οργασμοί της γης. Πάλι το σεξ θα βρει τον τρόπο του να υπάρξει, είναι πάνω από εμάς.

Όμως, θα είναι τρομακτικό να δούμε σε χίλια χρόνια τους άντρες να εξεγείρονται και να ζητούν περισσότερα δικαιώματα στο σεξ, επειδή στρατιές γυναικών τους ευνούχισαν άθελά τους -ή και όχι- τις προηγούμενες δεκαετίας. Αν συμβεί αυτό, σε 2.000 χρόνια θα ανατείλει ένας νέος φεμινισμός. Και οι κύκλοι της αντιπαλότητας και της διεκδίκησης δεν θα κλείνουν ποτέ, εκτός κι αν επιτρέψουμε στο φιμωμένο εντός μας ζώο να ανασάνει μισή στιγμή.

Η Sex Editor φωτογραφημένη από τη Μόνικα Κρητικού για το Andro.

Είμαι στρέιτ, είμαι λεσβία, είμαι gay, είμαι γυναίκα και είμαι άντρας στο σεξ και στον τρόπο που γράφω γι’ αυτό. Η δημοκρατία των Παθών επιτρέπει στην κάθε μια μας ροπή να έχει άποψη και να την κάνει πράξη. Η αγαπημένη μου λέξη, η σκεπή της σκέψης και των πράξεών μου, είναι η Συναίνεση κι όπου αυτή υπάρχει δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου για κανόνες και στεγανά. Ποτέ δεν υπήρξα, λοιπόν, εχθρός των αγοριών, ίσα ίσα, συχνά, τα νιώθω πιο κοντά μου από ό, τι τα κορίτσια.

Αυτήν την στιγμή, τα αγόρια είναι στην μπούκα συλλήβδην. Ναι, έχουν πολλούς καταστροφείς της αίγλης τους, ανάξιους εκπροσώπους, άντρες που δεν θέλουμε καν να υπάρχουν, αλλά έχουν και αριστουργήματα της φύσης, κουκλάκια ζωγραφιστά μέσα κι έξω. Αυτά τα κουκλάκια, τα όμορφα, τα άσχημα, τα άγαρμπα, τα καθώς πρέπει, τα ντροπαλά και τα γενναία, τα λατρεύω. Σας λατρεύω.

Όταν είχε συμβεί όλος αυτός ο χαμός με το #metoo (ανήκα σε αυτές που έκαναν σχετική ανάρτηση, περιγράφοντας μια απόπειρα βιασμού που με είχε απειλήσει) η Κατρίν Ντενέβ και άλλες 100 γυναίκες είχαν υπογράψει ένα συγκλονιστικό άρθρο στην εφημερίδα Le Monde που υπερασπίζονταν το δικαίωμα των ανδρών να «ενοχλούν». “Το καμάκι δεν είναι αδίκημα”, διακήρυξαν  τότε γνωστές συγγραφείς, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί και άλλες. Ο αντίλογος απέναντί τους ήταν ότι έχουν εσωτερικευμένο μισογυνισμό και ότι κάτι τέτοιες γυναίκες είναι που τελικά προωθούν την κουλτούρα του βιασμού.

«Tις ντυμένες ώρες της ημέρας μου είμαι ένα gay αγόρι, νεαρό, τσόλι, εγκλωβισμένο στην ανοιχτή μου λεκάνη και στα βυζιά μου τα υπερήφανα» (Σκίτσο του Μilo Manara).

Εκείνες όμως έγραφαν μεταξύ άλλων: «Αυτός ο πυρετός να στείλουμε τα γουρούνια γενικώς για σφαγή δεν βοηθά τις γυναίκες να αυτονομηθούν, αλλά υπηρετεί τα συμφέροντα των εχθρών της ελευθερίας, των θρησκευτικών εξτρεμιστών, των χειρότερων αντιδραστικών και όλων όσοι πιστεύουν ότι οι γυναίκες είναι όντα ξεχωριστά, παιδιά με πρόσωπο ενήλικα που ζητάνε προστασία». Και συνέχιζαν: «Ως γυναίκες δεν ταυτιζόμαστε με αυτόν τον φεμινισμό που παίρνει το πρόσωπο του μίσους απέναντι στους άνδρες και στη σεξουαλικότητα».

Είμαι θαυμαστής του Ωραίου φύλου (επιτέλους, οι Άντρες είναι το Ωραίο φύλο) και ταπεινά σας μελετώ, σας παρατηρώ και, ευκαιρίας δοθείσης, σας αφήνομαι. Ξέρω πόσο μαλάκες είστε, οι περισσότεροι εξ υμών δεν θα με παρουσιάζατε ποτέ στην μητέρα σας, άλλοι με διαβάζετε κρυφά από τις συντρόφους σας και άλλοι με μισείτε και με φοβάστε.

Έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου; Ουδόλως. Αφήστε με να έχω, όμως, τεράστια ιδέα για το τι μπορεί να συμβεί στις μέρες μας και ανέκαθεν με μια Γυναίκα που αγαπά τους Άνδρες όπως ένας Άνδρας τις Γυναίκες. Με έχουν στην μπούκα και τα δύο φύλα, καθένα για διακριτούς λόγους.

Αποκάλυψη: τις ντυμένες ώρες της ημέρας μου είμαι ένα gay αγόρι, νεαρό, τσόλι, εγκλωβισμένο στην ανοιχτή μου λεκάνη και στα βυζιά μου τα υπερήφανα. Ποθώ τα βλέμματα, ακκίζομαι, αστειεύομαι, λικνίζομαι, περπατάω αγέρωχα ή σκυφτά στην κούρασή μου, φωνάζω, γελάω, ξεσπάω σε λυγμούς, χορεύω με τρέλα, φλερτάρω αγρίως.

Η μόνη στιγμή που είμαι άνθρωπος, δίχως φύλο και όνομα, είναι ο Ύπνος-πόσο βαριέμαι. Τιμώ, όμως, την ανθρωπιά μου και προσπαθώ να χτίζω κεφαλαίες γωνίες γύρω από την μικρή του “α” καμπύλη, ζώντας με βάση τα ιδανικά μου, κάνοντας αμέτρητα λάθη και βοηθώντας αυτούς που με χρειάζονται. Εργάζομαι, μοχθώ, πεινάω, πονάω, φοβάμαι, διψώ, ζηλεύω, συγκινούμαι.

Η ψυχή μου η αρσενική βρίσκει μαξιλάρι στο θηλυκό μου σώμα και κάπως πορεύομαι κι εγώ, ανέστια ιδιοτήτων, ετικετών και, κυρίως, προορισμού. Και μπράβο μου.

Όλοι κλαίμε στο μαξιλάρι μας

Είμαστε όλοι μας αθεράπευτα ρομαντικοί και δεν το πιστεύουμε καν για εμάς. Ένας νεο-κυνισμός γύρω από τα πάντα έχει πυκνώσει γύρω μας σαν φράχτης αγκαθωτός και πάει να μας πνίξει. Φοβόμαστε να πούμε σ’ αγαπώ ή σε χωρίζω, φοβόμαστε να ζήσουμε μυθιστορηματικά όπως μας αξίζει, ανεχόμαστε και, στο τσακίρ κέφι, κάνουμε χιούμορ στα social media.

Όλοι κλαίμε στο μαξιλάρι μας, κάπου κάπου. Και πιστέψτε με, τον κώλο που σταμπάραμε στο μετρό τον ξεχνάμε ύστερα από λίγο. Τα βλέμματα μένουν στη μνήμη, τα φιλιά γράφουν. Οι φευγαλέες συνουσίες, παράνομες ή μη, προέκυψαν από την ανάγκη σας για λίγη ακόμα αγκαλιά, για μια τοσοδούλα τζίφρα στο περιθώριο των σελίδων που απαρτίζουν το εγχειρίδιο της ζωής μας.

Για άλλα κατασκευαστήκαμε, σε άλλα μας τοποθετήσαμε. Εφηύραμε ένα σωρό δύσκολους προς υπακοή κανόνες, ανοίξαμε πληγές σε εμάς και στους άλλους, φορτωθήκαμε ευθύνες και υποχρεώσεις ενάρετου βίου. Από πάνω μας θείες εικόνες και φιλοσοφικά ευαγγέλια, το βλέμμα της αγαπημένης μας που όλο κάτι ζητά κι εμείς, τα γαϊδούρια τα ανεπρόκοπα, τα αχάριστα, τα διαρκώς πεινασμένα για ζωή.

Είμαστε οι ποιητές του βίου μας και μας καταδικάζουν σε απλούς γραφιάδες. Μην με ακούτε, φτάνει. Αλλιώς, θα καταλυθεί η κοινωνία, δεν θα υπάρχουν πόλεις, σπίτια κι εργατικό δυναμικό. Φανταστείτε πως θέλω να γίνω μάνα, ονειρεύομαι ένα παιδί στην αγκαλιά μου εδώ και χρόνια. Τώρα που πλησιάζω τα 30 η επιθυμία αυτή είνα πιο δυνατή μέσα μου.

Και φαντάζομαι ένα παιδί καμωμένο από το σπέρμα όλων των αντρών που αγάπησα στην ζωή μου. Ένα παιδί-Θεό να το λατρεύω όπως λάτρεψα εκείνους. Δεν έχει σημασία αν η λατρεία μου στο πρόσωπό τους ήταν παροδική ή στιγμιαία. Στις εκκλησίες δεν καθόμαστε με τις ώρες. Ανάβουμε ένα κερί και αποχωρούμε γαλήνιοι.

Έτσι οραματίζομαι τον Έρωτα στο Αύριο: Ιερό, αλλά όχι περίκλειστο. Όλες οι γυναίκες πόρνες κι όλες παναγιές. Όλοι οι άντρες πορθητές κι όλοι οι άντρες αισθηματίες. Σε όλους τους πιθανούς κι απίθανους συνδυασμούς. Το soundtrack του κόσμου μου θα ξεκινάει με Gnossienne No. 1 (η μουσική του φιλιού), θα κορυφώνει με Wild is The Wind (η μουσική του γαμησιού) και θα καταλήγει με σμυρνέικο μανέ Μαρίκας Παπαγκίκα (η μουσική του αποχωρισμού μετά τον έρωτα, το αχ του ξελαχανιάσματος, αυτός ο πόνος ο ηδύς).

Κοινώς, κυρίες και κύριοι, τελώ εν εξάλλω κι ο νους μου είναι αληταριό. Θα δραπετεύω από νόρμες και από στερεότυπα ακόμα κι αν προέρχονται από ομοϊδεάτες μου. Θα ερωτεύομαι όλους τους λάθος άντρες και θα επιμένω να γράφω γι΄αυτούς.

Γι’ αυτούς που κρυφά μέσα τους νομίζουν ότι όταν μια γυναίκα τους ζητά να την υποτάξουν, εκείνη η γυναίκα τους έχει κιόλας παραδοθεί. Που δεν ξέρουν ότι μόλις εκείνοι υποτάχθηκαν σε αυτήν, υπακούοντας την παράνομη για τη νεοάφυλη και νεοφεμινιστική κοινωνία μας επιθυμία της. Γι΄αυτούς.

Οι άλλοι, οι μάγκες, οι μύστες, και οι συμφιλιωμένοι με το θηλυκό εντός τους, χορεύουν ήδη ζεϊμπέκικο στην καρδιά της καλής τους ή σεργιανίζουν μόνοι τους στον κόσμο, γιατί κανείς δεν τους καταλαβαίνει -ας τους αφήσουμε να πιστέψουν σε αυτό, ας τους αφήσουμε να θεοποιήσουν λαϊκά την ατόφια τους αντρίλα.

Για την Αγάπη τα κάνουμε όλα. Κυρίως για την Αγάπη των ξένων και των διαφορετικών μας που, μέσα σε μια στιγμή, μπορεί να γίνουν αίμα μας. Αυτό μου έμαθε η δική μου ζωή.

Σας ευχαριστώ όλες και όλους που «κοινωνήσαμε» μαζί το ψωμί και το κρασί αυτής της στήλης. Το πραγματικό τσιμπούσι αρχίζει μετά τα γραψίματα και τις αναγνώσεις. Η δική μας θρησκεία έχει πολλές Κυριακές. Κι απόψε είναι Σαββατόβραδο.

Καλή μας αντάμωση εκεί έξω!

Διαβάστε ακόμα: Το κατά Κλειτορίδαν Ευαγγέλιο.

TAGS :
sex editor

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook