Στέφανος Ντούσκος: ένα «χρυσό» παιδί μετράει τα νερά

O Στέφανος Ντούσκος κρατώντας με καμάρι το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο (Φωτογραφία:  Darron Cummings/2021 The Associated Press).

Στην Ελλάδα αγαπάμε το ποδόσφαιρο, αλλά θεωρούμε αγαπημένο μας άθλημα το μπάσκετ. Τη στιγμή που ενδιαμέσως προσκυνήσαμε την άρση βαρών και εσχάτως μάθαμε και από τένις. Κι όμως, το πιο ταιριαστό άθλημα, έπειτα από τόσο «κουπί» που έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια ως έθνος, είναι η κωπηλασία.

Ευκαιρία είναι τώρα που ο Στέφανος Ντούσκος πήρε ένα πανάξιο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Τόκιο να βάλουμε κι αυτό το άθλημα στην καρδιά μας. Μια χώρα σαν τη δική μας που το υγρό στοιχείο είναι σύμφυτο με τη ψυχοσύνθεσή μας είναι λογικό να έχουμε συχνά πυκνά επιτυχίες στο νερό. Για την ιστορία: αυτό είναι το 4ο Ολυμπιακό μετάλλιο της ελληνικής κωπηλασίας στην Ιστορία και το 3ο στην ελληνική κωπηλασία ανδρών.

Η «χρυσή» κούρσα του Ντούσκου στο μονό σκιφ της κωπηλασίας είναι από αυτές που θα μνημονεύονται μετά από χρόνια. Δεν είναι μόνο το χρυσό μετάλλιο, αλλά και το νέο ολυμπιακό ρεκόρ που σημείωσε. Το πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχε κάτι από… ελληνική ψυχή.

Στα πρώτα 500 μέτρα της κούρσας, ο έλληνας σκιφίστας πέρασε στην 4η θέση, αλλά έδειχνε πως έχει κρατήσει πολλές δυνάμεις. Στα 1.000 μέτρα ήταν ήδη πρώτος και συνέχισε να έχει «κεφάλι» στην κούρσα και στα 1.5ο0 μέτρα. Τα τελευταία 500 μέτρα ήταν ένα παράδειγμα ευψυχίας, αγωνιστικότητας, πείσματος και κουράγιου (με χρόνο τερματισμού 6:52.22). Οση πίεση κι αν δέχθηκε από τους αντιπάλους του, ο Ντούσκος έμεινε ακλόνητος. Ποιος είδε τον Γιαννιώτη και δεν τον φοβήθηκε;

Μήπως ήταν η πρώτη φορά που ολοκλήρωσε ένα mission imposible; Οσοι ξέρουν καλά από κωπηλασία έχουν να λένε για το πείσμα του Ντούσκου. Για χρόνια είχε διακρίσεις σε ελαφριές κατηγορίες έως τη στιγμή που αποφάσισε να μεταπηδήσει στα σκιφ. Εκεί όπου οι αντίπαλοί του είναι δίμετροι, σκέτες «ντουλάπες». Τι θα έκανε ο ύψους 1.87 μ. Ντούσκος; Αυτό που έκανε πάντα, θα τα έβαζε με όλους και με όλα. Ακόμη κι αν έπρεπε να αναμετρηθεί με διάφορους Γολιάθ που ζύγισαν 100 κιλά.

Από θυσίες άλλο τίποτα. Χρειάστηκε να αφήσει για λίγο την ιατρική για να ασχοληθεί επαγγελματικά (αυτός ο ερασιτέχνης για την πολιτεία) έτσι ώστε να πετύχει το στόχο του. Αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο με την τετράκωπο που προκρίθηκε την τελευταία στιγμή, έπειτα από τον αποκλεισμό των Ρώσων, λόγω του σκανδάλου ντόπινγκ. Ωστόσο, η ομάδα μας πήρε την έκτη θέση.

Οταν δεν μπορούσε να βρει ιδανικό παρτενέρ, αναγκάστηκε να περάσει στα σκιφ. Ηταν μια επιβεβλημένη, αλλά συνάμα δύσκολη απόφαση. Δεν φοβήθηκε, όμως, την πήρε. Ή, μάλλον, ακόμη κι όταν βρέθηκε σε κατάσταση αμφιβολίας, η μητέρα του, Μαρία, ήταν εκεί να τον ενθαρρύνει να συνεχίσει.

Σκέφτηκε να παρατήσει την κωπηλασία, έβλεπε να ορθώνεται μπροστά του ένας ωκεανός, από τον οποίο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει. Οπως συμβαίνει, όμως, πάντα: τα δύσκολα είναι για τους σκληρούς. Για εκείνους που έχουν βάλει σκοπό να πετύχουν. Και ο Ντούσκος είναι φτιαγμένος από αυτό ακριβώς το σπάνιο μέταλλο αθλητή.

Η μία διάκριση ερχόταν μετά την άλλη και πείστηκε να συνεχίσει στο αγώνισμα. Χρειάστηκε να απομονωθεί στον Σχοινιά, εν μέσω πανδημίας, για να μην χάσει ούτε μια προπόνηση. Μόνος του εντελώς και στο βάθος να βλέπει μόνο το Τόκιο. Στερήθηκε αρκετά όλα αυτά τα χρόνια. Εφτασε στο σημείο να μασάει παγάκια αντί φαγητό (όχι, δεν προέρχεται από πλούσια οικογένεια), αλλά το αποτέλεσμα τον δικαίωσε και με το παραπάνω.

Μιλώντας στην ΕΡΤ μετά το τέλος του αγώνα του είπε: «Δεν μπορώ να το πιστέψω! Δεν το πιστεύω! Αλήθεια… δεν το πιστεύω! Η καλύτερη κούρσα της καριέρας μου. Με βοήθησε ο καιρός. Ένιωθα πολύ καλά στην κούρσα. Ο προπονητής μου είπε πως θα είμαι μέσα στα μετάλλια, πριν πάρω θέση στη γραμμή της εκκίνησης. Έκανα μια αλλαγή μέσα στην κούρσα, στα 1.000 μέτρα και δεν πίστευα ότι θα αντέξω. Στα τελευταία 500 μέτρα έλεγα Θεέ μου βοήθησέ με. Κράτα λίγο ακόμη. Στα 100 τελευταία μέτρα, είπα… δεν το χάνω! Για όλους αυτούς που με βλέπουν στην Ελλάδα ένα μεγάλο ευχαριστώ! Ευχαριστώ τους γονείς μου, την κοπέλα μου, τον δις Ολυμπιονίκη Βασίλη Πολύμερο, όλους τους ανθρώπους στην Ομοσπονδία και την εθνική, τον τεχνικό σύμβουλο της ΕΚΟΦΝΣ, Τζιάνι Ποστιλιόνε που με βοήθησε και έφτασα εδώ που έφτασα, τον γιατρό μου και γιατρό της εθνικής Γιάννη Χρηστογιάννη και τον χορηγό μου,».

Αποδεικνύεται πως το να τραβάς κουπί δεν είναι απαραίτητα (πάντα) κακό. Ευχαριστούμε για το δίδαγμα, Στέφανε.

Διαβάστε ακόμα: Ολυμπιακοί Αγώνες 1896: τότε που όλος ο κόσμος μιλούσε για την Ελλάδα.

TAGS :
αθλητισμός κωπηλασία Ολυμπιακοί Αγώνες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook