Μια ψυχή να κολυμπάει

Κάτι παραπάνω από μια βουτιά. Είναι μια έλξη (George Vitsaras / SOOC).

Η θερμοκρασία άρχισε να χτυπάει 40άρια κι οι παραλίες άνοιξαν. Όπως άνοιξαν… Φέτος, θα πλησιάσουμε τη θάλασσα σαν νά ‘ναι ξάφνου κάποιος άγνωστος, με τον τρόπο που ο σκύλος πλησιάζει διστακτικά εκείνον που θέλει να τον χαϊδέψει. Ωστόσο, μοιάζει με το τραγούδι της Σειρήνας. Έτσι, «κατέβηκα» κι εγώ την Κυριακή, σαν υπνωτισμένος.

Πας ν’ αφήσεις πάλι το στέρεο έδαφος, να γλιστρήσεις πάνω σε αντανακλάσεις, το σώμα να αιωρείται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Εντέλει, δεν είσαι εσύ που αγαπάς το νερό, αλλά το νερό που αγαπά τον κολυμβητή. Η επιστροφή στη βαρύτητα είναι ενίοτε εξίσου ηρωική με το να βγαίνεις στ’ ανοιχτά.

Το κολύμπι δεν είναι άθλημα. Αυτό είναι δευτερεύον. Μια απλή συνέπεια, σχεδόν ένα ατύχημα. Αρκέσου να επιπλεύσεις, σαν εκείνους τους κολυμβητές του Ανρί Μισώ που έχουν πια ξεχάσει ότι το νερό μουλιάζει. Οι ορίζοντες της στεριάς τους εκπλήσσουν. Επιστρέφουν διαρκώς στα βάθη, με μάτια μισόκλειστα, σαν νά ‘ταν ο κανένας.

Άλλοτε ο κολυμβητής είναι ένας οριζοντιωμένος αθλητής επί στρώματος. Μπορεί να μην του πολυαρέσει, να δυσκολεύεται να ανασάνει, αλλά από τη στιγμή που τό ‘μαθε είναι σαν το ποδήλατο ή το Σινικό Τείχος. Δεν είναι κάτι που ξεχνιέται. Το παιχνίδι σε καλεί, σε παρασύρει. Γίνεται «τέχνη», αίσθηση αντιληπτή μόνο διά της ψηλάφησης, μέσα από περιφράσεις, όπως η μουσική, πηγή ωστόσο τόσων και τόσων μεταφορών. Και πνίγει τη θλίψη.

Ο λουόμενος δεν είναι κολυμβητής. Όπως λέει ο Μπασελάρ, «Μέσα στο νερό, η νίκη είναι σπάνια, πιο επικίνδυνη, πιο αξιέπαινη από την πάλη κόντρα στον άνεμο». Ο κολυμβητής επικρατεί ενός στοιχείου ολότελα ξένου στη φύση του. Η πορεία του όμως δεν περνάει το κατώφλι του ηρωισμού. Κι ας υπήρξε πρώτα στρατιώτης. Πρώτα μάθαινες να κολυμπάς για να πολεμήσεις. Άθλημα έγινε στις αρχές του 20ου αι.

Ο λουόμενος παραμένει κάθετος, αδυνατεί να ξεφορτωθεί τη βαρύτητα. Πάντα θα ψάχνει να πατώσει, με το δάχτυλο του ποδιού τεντωμένο προς το βυθό. Είναι ένας επιπλέων περιπατητής.

Ο αληθινός κολυμβητής, αντίθετα, είναι γαλήνιος και αδιάφορος πάνω από την άβυσσο. Η υπεροχή του έγκειται ακριβώς στο ότι εγκαταλείπεται κι απολαμβάνει έναν άλλον τρόπο ύπαρξης, μέσα σ’ ένα άλλο σπίτι. Για κείνον, το νερό είναι στερεό και το σώμα υγρό. Όταν κολυμπάς, είναι το σώμα που σκέπτεται, το σώμα που μορφώνει το πνεύμα.

Διαβάστε ακόμα: Στην πισίνα – ένας οδηγός καλής συμπεριφοράς.

TAGS :
θάλασσα Κολυμβητής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook