Έτσι θα δείχνετε cool με γραβάτα

Αν υπάρχει κάποιο αξεσουάρ που επικοινωνεί τα πάντα εκτός από νωχέλεια, άνεση και αποστασιοποίηση είναι η γραβάτα.

Αυτό που είναι συναρπαστικό για τους λάτρεις του σύγχρονου ανδρικού στυλ είναι ότι η φάρα μας κατάφερε σιγά-σιγά να εξελίξει ένα κάποιο ταλέντο στο χειρισμό των παραδόξων και των προκαταλήψεων.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της γραβάτας, που ταιριάζει γάντι στον ισχυρισμό μου. Μόνο και μόνο ο τίτλος του άρθρου, γραβάτα/νωχέλεια, στους αδαείς μάλλον φαντάζει σχήμα οξύμωρο. Για την πλειονότητα των ανθρώπων, των γυναικών συμπεριλαμβανομένων, αν υπάρχει κάποιο αξεσουάρ που επικοινωνεί τα πάντα εκτός από νωχέλεια, άνεση και αποστασιοποίηση είναι η γραβάτα.

Το αντικείμενο αυτό, καθαρά διακοσμητικό και δίχως κάποια εμφανή χρηστικότητα, σε αντίθεση με τη ζώνη, τις μπρετέλες, τις κάλτσες, τα γάντια ή το καπέλο, αποτελεί ένα από τα στοιχεία της ανδρικής αμφίεσης που εδώ και καιρό έχει προβλεφθεί η έκλειψή του. Γιατί εμφανίζεται ως ένα φρένο στη φυσική ανεμελειά, μια υπενθύμιση των κοινωνικών κανόνων, μια σκλαβωτική αλυσίδα που ταλαιπωρεί έναν πονεμένο τράχηλο.

Είναι γεγονός ότι, στις ΗΠΑ, η καθιέρωση της «Casual Friday» παντού, ακόμα και στα δικηγορικά γραφεία, δεν έκανε καλό στην αγορά του «neckwear». Το ίδιο και ο αργός προσανατολισμός των μεγάλων οίκων στο «casualwear».

Ωστόσο, παρά το εχθρικό περιβάλλον, κάποιες παραδοσιακές φίρμες αντιστάθηκαν, όπως η Charvet στο Παρίσι, η Marinella ή η Calabrese 1924 στη Νάπολη, η Drake’s στο Λονδίνο. Μαζί και κάποιες νεότερες: η Tie you Tie στην Ιαπωνία, η Howard’s στο Παρίσι ή η Viola Milano, που κάνει θραύση με τα υφάσματα που χρησιμοποιεί.

Το μυστικό της επιτυχίας σ’ έναν τομέα που, λόγω Τσίπρα (λέμε τώρα), θέτει υπαρξιακά ερωτήματα, οφείλεται σε διάφορους τεχνικούς παράγοντες –χρήση νέων υλικών λίγο-πολύ πολυτελών, δυναμική επιστροφή του vintage, γενικευμένη δημιουργικότητα- αλλά και σε νέους τρόπους να φοράς τη γραβάτα, στον αντίποδα του ξερού και αναπόδραστου κόμπου Windsor του τραπεζίτη του μπαμπά, υπερβολικά άψογου και συμμετρικού.

Από το 2010, ο ιδιοφυής Michael Drake έδινε κάποιες κατευθύνσεις, ώστε να στείλουμε στον αγύριστο τον άκαμπτο τρόπο με τον οποίο φοράμε τη γραβάτα. Τα λόγια του, έκτοτε, έπιασαν τόπο και μάλιστα ευρέως.

Λέει: «Η γραβάτα είναι ένα σημαντικό αξεσουάρ, γιατί η χρήση του είναι αποκλειστικά συμβολική. Αποφύγετε τις γραβάτες των οποίων το φάρδος είναι μεγαλύτερο των 7,8 εκ. Το μοτίβο δεν πρέπει νά ‘ναι ούτε περίπλοκο (με πάρα πολλά χρώματα) ούτε κραυγαλέο ούτε γυαλιστερό.

Ο Τσίπρας δεν δείχνει cool με γραβάτα. Ούτε και χωρίς γραβάτα. (Photo: Nikos Libertas / SOOC)

Ωστόσο, οι μεταξωτές γραβάτες σε navy μπλε, γκρίζο ή βιολετί ενδείκνυνται για το βράδυ, σε πιο επίσημες περιστάσεις. Ο απλούστερος κανόνας είναι εκείνος που θέλει να προτιμώνται τα γλυκά χρώματα το πρωί, τα πιο έντονα το απόγευμα και τα σκούρα το βράδυ.

Μόνο δυο κόμποι αξίζουν: ο απλός (four-in-hand) και ο demi Windsor. Ο τελευταίος είναι πρακτικός εάν η γραβάτα είναι μακριά ή εάν ο γιακάς του πουκαμίσου απαιτεί έναν πιο ογκώδη κόμπο.

Προς Θεού, ΜΗ χρησιμοποιείτε τη μικρή θηλειά («the keeper») στο πίσω μέρος. Επιδιώξτε μια κάποια νωχέλεια, αφήνοντας πού και πού να ξεμυτίσει η στενή πλευρά («the tail») της γραβάτας. Έχετε κατά νου τον Δούκα του Ουίδσορ και τον Τζιάνι Ανιέλι και όχι τον ξενέρωτο λογιστή σας.

Το μήκος της γραβάτας σας είναι επίσης αποκαλυπτικό. Στον καλύτερο των κόσμων, η άκρη της πρέπει μετά βίας να αγγίζει το πάνω μέρος της ζώνης σας και τα δύο μέρη οφείλουν να είναι ισομήκη. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό, προτιμήστε σαφώς η στενή άκρη να είναι μακρύτερη από την μπροστινή».

Σήμερα, αυτές οι δύο αρχές έγιναν το χαρακτηριστικό όσων αγαπούν το κλασικό ανδρικό στυλ και ορκίζονται στο όνομα των «split-ties», δηλαδή της γραβάτας που δένεται με τρόπο ώστε και οι δύο άκρες της να είναι ορατές. Έτσι, η γραβάτα μετατρέπεται σε φουλάρι.

Μια τέτοια προσέγγιση συνιστά ένα είδος αμυντικής ειρωνείας, μια πανοπλία ενάντια στον εκχυδαϊσμό και την ομοιομορφία ενός μέτριου κόσμου. Σε ό,τι αφορά το αντικείμενο, μην ξεχνάμε ποτέ αυτό που έγραφε ο Αλεξάντερ Πόουπ τον 18ο αι.: «Η πραγματική άνεση προκύπτει απ’ την τέχνη, όχι από την τύχη. Όσοι ξέρουν να χορεύουν κινούνται με μεγαλύτερη ευχέρεια».

Γιατί, εντέλει, αν κάτι προσφέρει η γραβάτα είναι απλώς η συνείδηση μιας αισθητικής προσπάθειας. Μια πινελιά αρμονίας και εκλέπτυνσης.

Διαβάστε ακόμα: Κώστας Αξελός, «Ζούμε όντως τον θάνατο της τέχνης;»

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας γραβάτα Τζιάνι Ανιέλι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook