Από τον Αμβρακικό στα Σύβοτα

Tο υπερδιάσημο πανόραμα της Πάργας με το νησάκι της Παναγίας και τις γραφικές βραχονησίδες που στεφανώνουν τον κόλπο.

Στην Πάργα

Σε όλη τη διαδρομή διάβαζα (μέσα στο minivan, φορώντας τη μάσκα μου….) το σπάνιο βιβλίο του Δ. Βικέλα «Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν». Πάντα μου αρέσει να διαβάζω παμπάλαια οδοιπορικά ταξιδεύοντας στην Ελλάδα. Και η γραφή του Βικέλα εδώ είναι συγκινητική και γεμάτη απέραντη γλαφυρότητα (για όσους αγαπούν την καθαρεύουσα βεβαίως). Τα πολλά χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα πάνω στην ανανεωμένη Εθνική οδό Κορίνθου – Πατρών και βέβαια πάνω στην θαυμάσια Ιόνια Οδό, που φέρνει πια την Ήπειρο πολύ πιο κοντά στην Αθήνα. Απογευματάκι φτάσαμε στην περιλάλητη Πάργα.

Σε αυτό το ταξίδι, η πρώτη μου επαφή με την πόλη έγινε ξεφυλλίζοντας τις πελώριες σελίδες του αυθεντικού τόμου που έγραψε για την Πάργα το 1907  ο Αρχιδούκας της Αυστρίας Ludwig Salvator – από τον Οίκο των Αψβούργων-Λωρραίνης – ένας τρομερός περιηγητής και ερευνητής, χρονικογράφος και εθνογράφος της Μεσογείου, που έγραψε πάνω από 50 βιβλία. Ο τόμος βρίσκεται στο lobby του ξενοδοχείου Salvator, το οποίο βέβαια πήρε το όνομα του αυστριακού περιηγητή. Αφού θαύμασα με την ησυχία μου τις υπέροχες γκραβούρες και σχέδια του μεγάλου εκείνου ταξιδευτή, πήρα το σάκο μου και κατηφόρισα στην ούτως ειπείν Πάργα.

Η εντυπωσιακή παραλία του Βάλτου.

Το τραγούδι το παραδοσιακό της Πάργας ξεκινάει με το στίχο «Στης Πάργας τον ανήφορο κανέλα και γαρίφαλο». Ωστόσο καθώς το απόγευμα του Ιουλίου ήταν ιδιαίτερα ζεστό εγώ προτίμησα να κατηφορίσω της Πάργας τον ανήφορο και να φτάσω στην πόλη από τον κάστρο, προσεγγίζοντας το με τον ασφαλτόδρομο που περνάει επάνω από την εντυπωσιακή παραλία του Βάλτου. Το κάστρο έλαμπε στο απογευματινό φως πνιγμένο από τα πεύκα. Κατηφόρισα ως εκεί, πέρασα την πύλη με το πέτρινο λιοντάρι της βενετσιάνικης La Serenissima και στάθηκα να φωτογραφίσω το υπερδιάσημο πανόραμα της Πάργας με το νησάκι της Παναγίας και τις γραφικές βραχονησίδες που στεφανώνουν τον κόλπο. Κάποιοι κολυμβητές από την αμμουδιά της πόλης, στο Κρυονέρι φτάνουν ως εδώ…

Από τη θάλασσα η πόλη φαίνεται ακόμη πιο όμορφη.

Μέσα στο Κάστρο της Πάργας βρισκόταν η παλιά πόλη τα ερείπια της οποίας είναι σήμερα διάσπαρτοι λιθοσωροί πάνω στην απόκρημνη χερσόνησο. Μεγάλη η ιστορία της… Η καστροπολιτεία παρέμεινε απόρθητη μέχρι το 1452 που την κατέλαβε ο Χατζή Μπέης, όμως δυο χρόνια αργότερα ξαναπέρασε στην κατοχή των Παργινών. Η επίθεση που πραγματοποίησε το 1537 ο Χαριεντίν Μπαρμπαρόσα κατέστρεψε ολοσχερώς το  φρούριο και την πόλη.

Αργότερα  ξεκίνησαν οι Ενετοί να χτίζουν ένα καινούριο ισχυρό κάστρο. Όμως και αυτό καταστράφηκε από τους Τούρκους λίγο πριν να ολοκληρωθεί. Η τρίτη προσπάθεια των Ενετών να κατασκευάσουν ένα τέλειο και ισχυρό κάστρο στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία το 1792. Οι Ενετοί έκτος από την ισχυρή οχύρωση κατασκεύασαν και τον οικισμό με 400 σπίτια χτισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να καταλαμβάνουν ελάχιστο χώρο και να είναι απρόσβλητα από την θάλασσα. Από όλα αυτά τα ανήσυχα χρόνια σήμερα βλέπω πλήθος ισχυρούς προμαχώνες με θυρίδες πυροβόλων, θολωτούς διάδρομους, στοές εφοδίων, στρατώνες, φυλακές, αποθήκες και το σεράγι του Αλή Πασά. Όλα κάτω από τη σκιά των μεγάλων πεύκων….

Στενά δρομάκια κατηφορίζουν από το Κάστρο στον παραλιακό δρόμο της Πάργας και με φέρνουν – ακολουθώντας λαβυρινθοειδείς διαδρομές-  σε παλιά χαριτωμένα σπίτια με νόστιμες αυλές γεμάτες λουλούδια. Θα ψάξω την παλιά εκκλησία των Δώδεκα Αποστόλων με το γλυπτό που απεικονίζει την έξοδο των Παργινών από την πόλη τους. Το 1819 η Πάργα παραχωρήθηκε στους Τούρκους και οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να βρουν καταφύγιο στην Κέρκυρα και τους Παξούς. Επέστρεψαν μερικά χρόνια μετά την απελευθέρωση της Πάργας, το 1913 και δεν ξανάφυγαν ποτέ…

Η παραλία του Κρυονερίου στην Πάργα.

Από τη θάλασσα η πόλη φαίνεται ακόμη πιο όμορφη καθώς απλώνεται αμφιθεατρικά πάνω από το νερό με τα πολύχρωμα σπίτια και τα μπαλκόνια με τα περίτεχνα κιγκλιδώματα. Φυσικά η εικόνα θυμίζει μια νησιώτικη πολιτεία, ξεχνώ προς στιγμήν πως βρίσκομαι στην Ήπειρο.

Ο παραλιακός δρόμος έχει πάντα κόσμο, είναι το διάσημο σουλάτσο της πόλης, τα καφέ και οι ταβέρνες είναι σε παράταξη μπρος στα πιτσιρίκια που παίζουν και τα ζευγάρια που βγάζουν φωτογραφίες στους μόλους.

Κάθομαι σε ένα από τα παραλιακά μαγαζιά και απολαμβάνω ένα ποτήρι λευκό κρασί χαζεύοντας το πολύχρωμο πλήθος,  και τα παλιά πέτρινα σπίτια στο Καμίνι με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, όπως την οικία Βασιλά και το αρχοντικό Παπασταύρου.

Η νύχτα πέφτει γλυκεία και δροσερή στην Ηπειρώτικη ακρογιαλιά…

Παρέα με ρινοδελφίνια στα νερά του Αμβρακικού.

Περιπλέοντας τον Αμβρακικό

Πρωί στο λιμάνι της Πρέβεζας και ο ήλιος ήδη δείχνει τα δόντια του: Ιούλιος και κυνικά καύματα, η μέρα μας θα είναι αρκετά ζεστή. Το ξύλινο πλεούμενό μας βγαίνει με χαμηλή ταχύτητα από τις προβλήτες. Είναι ένα παλιό ωραίο ψαράδικο σκαρί, βαμμένο μπλε και κόκκινο, το οποίο έχει μετατραπεί σε τουριστικό σκάφος και βοηθάει τους ταξιδιώτες να ανακαλύψουν τα μυστικά του Αμβρακικού κόλπου. Στα νότια βλέπουμε τα κατάρτια της μαρίνας στο Άκτιο, αλλά τίποτε από τα λείψανα του κάποτε ιερότερου τόπου εδώ, του ναού του Απόλλωνος Ακτίου. Οι ιστιοπλόοι άλλους θεούς προσκυνούν σήμερα…

Το σκάφος μας ανοίγει ταχύτητα και το αεράκι μας δροσίζει. Κοιτάζω τις πράσινες ακτές της χερσονήσου της Πωγωνίτσας στα βόρεια σπαρμένες με ιχθυοκαλλιέργειες και ανάμεσα τους τα σκουριασμένα κουφάρια από παλιά λαθραία τσιγαράδικα βαπόρια του Ιονίου. Στη στροφή του κάβου πλησιάζουμε τις ακτές για να δούμε ένα σπάνιο παλιό νταλιάνι: ένας τρόπος ψαρέματος σχεδόν εξαφανισμένος. Οι ψαράδες στημένοι σε ψηλά ξύλινα παρατηρητήρια κοιτάνε πότε θα μπουν τα ψάρια σε ένα περιφραγμένο τόπο με δίχτυα που βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους. Όταν είναι έτοιμοι κλείνουν τα δίχτυα και σηκώνουν την πλούσια ψαριά.

Βουτιά στον Αμβρακικό.

Ο Αμβρακικός κόλπος ανοίγεται μπροστά μας μεγαλοπρεπέστατος! Με έκταση περίπου 400 τ. χλμ. (από τα οποία 61 τ. χλμ. είναι λιμνοθάλασσες), είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος κόλπος της Ελλάδας (μετά τον Παγασητικό). Έχει τη μορφή μιας σχεδόν κλειστής υδάτινης λεκάνης που επικοινωνεί με το Ιόνιο πέλαγος χάρη σ’ ένα στενό δίαυλο πλάτους 600 μ. και βάθους 5 μ. Επτά μεγάλες λιμνοθάλασσες (Άγριλος, Παλιομπούκα, Λογαρού, Τσουκαλιό, Ροδιά, Τσιοπέλι και Μάζωμα) βρίσκονται στα βόρεια του Αμβρακικού κόλπου.

Διαμορφώθηκαν από τις φερτές ύλες των δύο μεγάλων ποταμών που εκβάλλουν εδώ, του Άραχθου και του Λούρου. Τα θολά νερά των ποταμών είναι που κάνουν τον Αμβρακικό επίσης θολό όλο το χρόνο. Τον κάνουν όμως και πολύ πλούσιο σε τροφή για κάθε είδους θαλασσινό. Ο Αμβρακικός είναι πολύ πλούσιος βιότοπος με διάσημες σε όλη την Ελλάδα θαλασσινές νοστιμιές (γαρίδες, σουπιές, σαρδέλα (την θρυλική παπαλίνα), κεφάλους, λαβράκια κλπ). Επίσης περίπου 280 είδη πτηνών έχουν καταγραφεί στον υγροβιότοπο του Αμβρακικού (αργυροπελεκάνοι, τσικνιάδες, χαλκόκοτες, ερωδιοί, φοινικόπτερα και άλλα πολλά).  Είναι, αν όχι ο σημαντικότερος, ένας από τους τρεις σημαντικότερους υγροβιότοπους της Ελλάδας και προστατεύεται από διεθνείς συνθήκες.

Ο κόλπος είναι ακύμαντος, τα νερά θολά και πράσινα, τα ηπειρώτικα βουνά ολόγυρα γαλάζια. Βρισκόμαστε στην περιοχή ανάμεσα στις βορινές λιμνοθάλασσες της Λογαρούς και του Τσουκαλιού και στις βραχονησίδες Κορακονήσια και Κέφαλος. Εδώ εμφανίζονται τα θρυλικά δελφίνια του Αμβρακικού. Τα οποία δεν άργησαν να εμφανιστούν και σήμερα προσφέροντας μας ένα θαυμάσιο θέαμα. Το καΐκι μας έχει μουσική δυνατά, φαίνεται πως τα δελφίνια εδώ είναι φιλόμουσα. Κολυμπάνε στην πλώρη μας, βγαίνουν μέσα σε αφρούς και μας κοιτάνε περίεργα. Όλοι είναι καρφωμένοι στα κινητά και τις φωτογραφικές τους μηχανές. Τα ρινοδέλφινα του Αμβρακικού (τα οποία ζουν μέσα στον κόλπο και δεν έρχονται σε επαφή με τα δελφίνια του Ιονίου) είναι η δημοφιλέστερη ατραξιόν της περιοχής: όλοι θα έρθουν να τα δουν.

Τι παιχνίδι με τα χαριτωμένα θηλαστικά τελειώνει. Μεσημέριασε και θα σταματήσουμε στον όρμο  της Παναγίας, βορείως της Βόνιτσας για μια βουτιά. Τα πράσινα καθαρά νερά είναι πολύ ζεστά. Σαν να βουτάς σε ένα απέραντο spa στεφανωμένο από λευκά βράχια και πράσινους λόφους σκεπασμένους με ρείκια και σκίνους.

Το θρυλικό Σεϊτάν παζάρ στον πιο όμορφο παλιό εμπορικό δρόμο.

Αργά το μεσημέρι, πλέοντας κόντρα σε ένα ολόδροσο μαΐστρο που γέμισε μικρά λευκά κύματα τον κόλπο επιστρέφουμε στην Πρέβεζα για μια παγωμένη μπύρα στα ταβερνάκια της παραλίας. Το πιο γοητευτικό κομμάτι της πόλης βέβαια βρίσκεται πίσω από την παραλία, στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης. Και βέβαια στο θρυλικό Σεϊτάν παζάρ τον πιο όμορφο παλιό εμπορικό δρόμο, τα αρχαία μαγαζιά του οποίου και τα μικρά ταβερνάκια δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα.

Μια φορά κατά τη διάρκεια της Τουρκικής Κατοχής, ήταν στη Πρέβεζα ένας Τούρκος στρατιωτικός διοικητής πολύ σκληρός και βίαιος. Ένα βράδυ, οι κάτοικοι αυτού του δρόμου, άλειψαν με σαπούνι το πέτρινο καλντερίμι στο σημείο που είχε την πιο απότομη κλίση. Όταν την επομένη ο διοικητής πέρασε απ’ εδώ, το άλογό του γλίστρησε κι’ ο ίδιος έπεσε φωνάζοντας: «Σαϊτάν Παζάρ». Έτσι πήρε ο δρόμος την ονομασία του.

Σε ένα στενό δρομάκι πίσω από το Σεϊτάν παζάρ βρίσκεται και το σπίτι του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Μια πινακίδα το θυμίζει, τίποτε άλλο. Οι εύθυμες παρέες των γύρω ταβερνείων τίποτα δεν έχουν βέβαια τίποτε από την πεισιθάνατο διάθεση του μεγάλου μας ποιητή…

Συνέχισα με τον Βικέλα το βραδάκι. Ο Καρυωτάκης δεν μου κόλλαγε με όλη αυτή την ομορφιά.

Τα Σύβοτα από ψηλά.

Πάργα – Σύβοτα εν πλω

Απολαμβάνοντας τον πρωινό μου καφέ στη δροσιά των λόφων πάνω από την Πάργα κοιτούσα το χάρτη μου της Ηπείρου (πάντα χάρτινος ο χάρτης μου!). Ο δρόμος Πάργα- Σύβοτα-Ηγουμενίτσα διασχίζει τους λόφους νοτιοδυτικά από τα όρη της Πάργας, οι ακτές είναι μακριά και μόνο στα Σύβοτα ο δρόμος πλησιάζει τα νερά του Ιονίου. Είναι φυσικό λοιπόν ότι μπήκα με ιδιαίτερη περιέργεια και ενδιαφέρον στο φουσκωτό με το οποίο θα εξερευνούσαμε την εν λόγω, φαινομενικά έρημη, ακτογραμμή.

Τα καλοκαιρινά πρωινά στον «πόντε», τον κεντρικό μόλο της Πάργας, υπάρχει αρκετή κίνηση. Είναι η ώρα που ξεκινάνε τα καραβάκια που κάνουνε τα τουρ για Σύβοτα και Παξούς. Απομακρυνθήκαμε από τα πολύβουα καΐκια και πλεύσαμε μαλακά κάτω από το Κάστρο της Πάργας που έλαμπε ήσυχο και άδειο από τουρίστες μέσα στο διάφανο πρωινό φως. Ανοιχτά από την αμμουδιά του Βάλτου ανεβάσαμε ταχύτητα. Πρόλαβα όμως να δω με τα κιάλια το εκπληκτικό βενετσιάνικο καμπαναριό του ερειπωμένου μοναστηριού της Βλαχέρ(ε)νας που ξεχώριζε πάνω από τις αιωνόβιες ελιές, τα πεύκα και το πυκνό θαμνοτόπι.

Ο όρμος του Αι Σώστη.

Μια δαντέλα από έρημες ακτές με βράχια και πυκνή βλάστηση μας οδηγεί στον όρμο του Αι Σώστη. Δεν είναι η λιλιπούτεια αμμουδιά και τα σμαραγδένια νερά εδώ το αξιοθέατο. Αλλά το εκκλησάκι του Αι Σώστη χτισμένο σε μια σπηλιά μπροστά σε ένα γιγαντιαίων διαστάσεων μονόλιθο που σκίστηκε από τη στεριά τις οίδε πότε. Το μικρό πέτρινο ξωκλήσι είναι συνδεδεμένο με μια ιστορία ναυτικών που σώθηκαν στον προστατευμένο όρμο από μια τρικυμία. Εξ ου και Σώστης ο τιμώμενος Άγιος της ερημιάς…

Μετά την παραλία Σαρακήνικο, όπου έφτασε ο ασφαλτόδρομος με όλα τα συμπαρομαρτούντα (ομπρέλες, ξαπλώστρες, δωμάτια, ταβέρνες κλπ), η ακτογραμμή είναι έρημα βράχια με λιλιπούτειες αμμουδιές με ρηχό βυθό γεμάτο υποβρύχια ζωή. Το αεράκι του βουνού μας φέρνει αρώματα από πεύκα και θυμάρι καθώς περιπλέουμε τον έρημο τόπο. Η επόμενη αμμουδιά είναι μια από τις ομορφότερες της Ηπείρου.

Η Παραλία Πράπα Μάλι.

Βουτάω στα τυρκουάζ πολύ δροσερά νερά και ένα υπέροχο αναζωογονητικό συναίσθημα με πλημμυρίζει. Είμαστε στην παραλία Πράπα Μάλι και στην απόλυτη γαλήνη. Ένα έρημο σπίτι φαίνεται στην πλαγιά επάνω, το τέλος κάποιου κατσικόδρομου. Η άμμος είναι ψιλή σαν ζάχαρη, τα νερά διάφανα, τόπος παραδεισένιος, εξωτικός. Πάλι ξεχνάω πως είμαι στην Ήπειρο…

Από εδώ και πάνω ξεκινάει μια σειρά με εξαιρετικές αμμουδιές στις οποίες όμως και δρόμοι φτάνουν και τουρισμό φέρνουν. Από το Καραβοστάσι και τον Αρίλλα, στο Σοφά, την Αγία Παρασκευή, το Καμίνι και το Μέγα Ντράφι (και αρκετές μικρότερες ακόμη) οι αμμουδιές είναι όλες τους το μέρος που θα ήθελα να βουτήξω. Νερά εξωπραγματικά όμορφα.

Μπροστά μας βλέπουμε να πλησιάζουν τα Σύβοτα….

Η βίλα του Guy Laroche σε μια πλαγιά (η οποία δυστυχώς γέμισε ασφυκτικά με ξενοδοχεία) μας υποδέχεται. Δεν είναι το χωριό Σύβοτα εδώ, είναι η νότια ακτή του. Η ακτογραμμή έχει περίεργη διαμόρφωση, πλέουμε ανάμεσα σε στεριές και διαύλους. Τρία νησάκια – Άγιος Νικόλαος Μουρτεμένο, Μούρος ή Μαύρο Όρος – δίπλα στην ακτή (με τις βίλλες και τα ξενοδοχεία), γεμάτα απίθανες αμμουδιές ορίζουν τη χαρά της βόλτας με σκάφος.

Η περιώνυμη Πισίνα στα Σύβοτα.

Ρηχά σμαραγδένια νερά, λαμπερή σκουροπράσινη ποσειδωνία στο βυθό, αμέτρητα κοπάδια από ψάρια να κολυμπάνε ολόγυρα, ακτογραμμή με φανταστικά σπήλαια: ιδού πως τα Σύβοτα έγιναν διάσημα. Περνάμε το Διαπόρι ανάμεσα στο Μουρτεμένο και τον Άγιο Νικόλαο και πάμε για βουτιά στο Μούρτο, στην περιώνυμη Πισίνα: το χρώμα των νερών δικαιολογεί το όνομα της παραλίας. Ωστόσο το πλήθος των σκαφών αναψυχής θα μπορούσε να δικαιολογήσει και το όνομα Ναύσταθμος. Η βουτιά εδώ είναι βεβαία αναζωογονητική και υπέροχη. Χαζεύω με τη μάσκα ένα πελώριο κοπάδι μελανούρια και ασημένιους σαργούς που κολυμπάμε στα ρηχά νερά με αργές χορευτικές κινήσεις…

Μούρτος λεγόντουσαν τα Σύβοτα ως το 1959, όταν άλλαξέ το τούρκικο όνομα και επισήμως δόθηκε το αρχαίο τοπωνύμιο, διάσημο εξάλλου από την ομώνυμη Ναυμαχία του Πελοποννησιακού Πολέμου, του 433 π.Χ. αναμεσά σε Κερκυραίους και Κορινθίους. Τίποτε βέβαια δε θυμίζει εκείνους τους καιρούς. Σήμερα η μικρή κωμόπολη είναι αφοσιωμένη ψυχή τε και σώματι στον τουρισμό.

Το βράδυ πίνοντας ένα ωραίο κόκκινο κρασί στην Αγιά κοίταζα το νυχτερινό πανόραμα του Ιονίου μπροστά μου, τις λάμψεις πόλεων και χωριών να τρεμοπαίζουν στην Κέρκυρα και στους Παξούς, ένα πλοίο να διασχίζει ολόφωτο την καλοκαιρινή θάλασσα και στον απέναντι λόφο το κάστρο του Αλή Πασά να επιτηρεί από το 1814 την Πάργα και την περιοχή της. Οι προμαχώνες και οι πύργοι του κατασκευαστή Ιταλού μηχανικού Monteleone λάμπουν φωτισμένοι μέσα στα σκοτάδια των γύρω κορυφών. Λένε τις ιστορίες του Αλή Πασά, της Πάργας, του Ιονίου, του Μούρτου, των νησιών. Ιστορίες της σιωπής, που ακούγονται εκεί που χάνεται πια το φως και μακραίνουν οι σκιές.

Όλα εξάλλου είναι φως και σκιά, αν το καλοσκεφθείς…

Ατμόσφαιρα διακριτικής πολυτέλειας και καλού γούστου στο ξενοδοχείο Salvator Villas & Spa Hotel.

Διαμονή

Η καλύτερη επιλογή από Πρέβεζα μέχρι Σύβοτα είναι το θαυμάσιο Salvator Villas & Spa Hotel. Χτισμένο στον βενετσιάνικο ελαιώνα, πάνω από τον Πάργα προσφέρει πανοραμική θεά σε όλο τον όρμο, το κάστρο, τη πόλη και τα νησάκια της. Εμπνευσμένος από το έργο του ο διάσημος διακοσμητής Άγγελος Αγγελόπουλος δημιούργησε μια ατμόσφαιρα διακριτικής πολυτέλειας και καλού γούστου τόσο στις σουίτες όσο και στις βίλες.

Στο ξενοδοχείο υπάρχουν εσωτερικές και εξωτερικές πισίνες, σάουνα, χαμάμ και ένα πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο. Το Salvator Villas & Spa Hotel διαθέτει ένα a la carte εστιατόριο με τοπική και μεσογειακή κουζίνα που μεταχειρίζεται πολύ δημιουργικά τα ντόπια υλικά, από τις καλύτερες προτάσεις για φαγητό στην Πάργα. Η θερμή και άψογη φιλοξενία της οικογένειας Ζυγούρη είναι μια πολύ ξεχωριστή προστιθέμενη αξία στη μονάδα. Με τη δουλειά τους τιμούν ιδιαίτερα την Πάργα και όλη την Ήπειρο!

Σταθερή αξία είναι ο «Φίλιππας» στην Πρέβεζα.

Φαγητό

 Στην Πρέβεζα στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης σταθερές αξίες είναι ο «Φίλιππας» (2682061015) και η «Τρελή γαρίδα» (2682025691). Παντού θα πάτε για θαλασσινά από τον Αμβρακικό, κέφαλο πετάλι, σουπιές με το μελάνι, ντόπιες γαρίδες με κάθε τρόπο μαγειρεμένες, ψητή παπαλίνα και τα σχετικά. Αν θέλετε να γευματίσετε δίπλα στο κυματάκι το «Αλάτι» (2682027145) στην μαρίνα της Πρέβεζας είναι πολύ καλή επιλογή (ζητήστε την ωραία του γαριδομακαρονάδα).

Το «Aegis» στην Πάργα με μοντέρνα δημιουργική κουζίνα.

Στην Πάργα πάνω στον παραλιακό πεζόδρομο ψάξτε το «Aegis» (6937241479) καλό εστιατόριο με μοντέρνα δημιουργική κουζίνα. Οι ιδιοκτήτες του έχουν συντηρήσει ένα παλιό ελαιουργείο μέσα στα στενά της Πάργας και το έχουν μετατρέψει σε μουσείο, ζητήστε τους να το δείτε.

Η ταβέρνα «Όαση» στην Αγιά της Πάργας.

Στην Αγιά, ένα νόστιμο χωριουδάκι στο βουνό πάνω από την Πάργα θα πάτε στην «Όαση» (2684035272), το πολύ γραφικό ταβερνείο της οικογένειας Λέκκα με ωραία ψητά κρέατα, ηπειρώτικες πίτες αυθεντικές σε μεγάλη ποικιλία, ωραίο κρασί και γαλακτοκομικά από μικρούς παραγωγούς της Παραμυθιάς. Καθίστε στα τραπέζια της ταράτσας και απολαύστε και την αυτοκρατορική θέα!

Διαβάστε ακόμα: Απόδραση στο Grand Forest Metsovo – πρώτη φορά καλοκαίρι στο βουνό.

TAGS :
τα στέκια των διακοπών

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook