«Βλέπουμε πάντα μπροστά, σαν το προηγούμενο έργο να αποτελούσε κάθε φορά το βήμα για το επόμενο. Με αυτή τη λογική μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε», σημειώνει ο αρχιτέκτονας Γιώργος Τσολάκης.

Στην εποχή που στην αρχιτεκτονική κυριαρχεί η παραγωγή πολυτελών κατοικιών και σύνθετων μορφών, ο Γιώργος Τσολάκης μέσω του γραφείου Tsolakis Architects, έρχεται για να προσφέρει κάτι περισσότερο. Με έργα όπως η ανάπλαση της μαρίνας του Αλίμου, η δημιουργία ενός after school κέντρου απασχόλησης παιδιών στη Νίκαια από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και νέα κτίρια γραφείων στο Μαρούσι και τη Λεωφόρο Συγγρού, ο ανερχόμενος αρχιτέκτονας υπογράφει έργα με αξιοσημίωτο κοινωνικό αποτύπωμα.

«H στοά της γωνιάς Σταδίου και Εδουάρδου Λω θα αναδειχθεί ξανά ως ζωτικό στοιχείο συνοχής και συνάντησης στο κέντρο της πόλης».

– Η Αθήνα μεταβάλλεται. Ανακαινίσεις, αναπλάσεις και νέα κτίρια που προστίθενται στο τοπίο συνυπάρχουν με το interior design «στο ύψος του ματιού» – δηλαδή στις βιτρίνες των καταστημάτων. Πώς θα συνόψιζες, για τον ιστορικό του μέλλοντος την περίοδο αυτή για την πόλη μας;

Καταρχήν, θα ήθελα να θέσω στη βάση της σκέψης μου, την άποψή μου για τη θεώρηση της αρχιτεκτονικής γενικότερα, η οποία ξεφεύγει από την χρονολογική απαρίθμηση μορφών και στυλ. Αν μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την ιστορικότητα της αρχιτεκτονικής, τότε ίσως πράγματι να προσεγγίζαμε την έννοια της «λήθης» και «αλήθειας» στην αρχιτεκτονική και να κατανοούσαμε περισσότερο τι αποτελεί χρονικότητα για το αρχιτεκτονικό έργο. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να θεωρήσουμε το αρχιτεκτονικό αντικείμενο στα πλαίσια όχι ενός εφήμερου σχεδιασμού, αλλά ως μια κατασκευή η οποία θα διατηρηθεί στο χρόνο. Η αποτύπωση της σκέψης στο αρχιτεκτονικό αντικείμενο είναι αυτό που εντάσσει την εκάστοτε αρχιτεκτονική στην αλυσίδα εξέλιξης, σαν ένας σύνδεσμος στην συνέχεια της ιστορίας της αρχιτεκτονικής.

– Συνεπώς, η αρχιτεκτονική είναι αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού. 

Μια τέτοια σκέψη προϋποθέτει την παραδοχή ότι η αρχιτεκτονική είναι φορέας κουλτούρας, συλλογικής μνήμης και αντιλήψεων για την κοινωνία. Ο κοινός τόπος ο οποίος αποτελεί τη χωρική έκφανση αυτών των αξιών είναι ο δημόσιος χώρος, η πόλη! Έτσι, αναπόφευκτα, το αντικείμενο του σχεδιασμού μας αποτελεί πάντοτε η κοινωνία, το σύνολο. Η πόλη άλλωστε δεν μπορεί να υπάρξει αποσπασματικά παρά μόνο σε μία, χωρική και χρονική, συνέχεια, άρα και σε μια παράλληλη εξέλιξη με την κοινωνία. Η σχέση λοιπόν της αρχιτεκτονικής και της κοινωνίας είναι αμφίδρομη.

The Wave: κτίριο γραφείων επί της Λεωφόρου Συγγρού.

– Μπορείς να μας δώσεις ένα παράδειγμα; 

Θα δώσω ένα παράδειγμα μέσα από το έργο του γραφείου μας. Όταν σχεδιάσαμε την όψη για το ιστορικό ξενοδοχείο Esperia – το οποίο σύντομα θα λειτουργήσει ξανά στην οδό Σταδίου στο κέντρο της Αθήνας – δεν εφαρμόσαμε τη λογική του «λευκού καμβά». Με αφετηρία την αρχική όψη, η οποία είχε στοιχεία μοντερνισμού, εντοπίσαμε τις πρότερες αρχές του σχεδιασμού και τις επανασχεδιάσαμε στο σήμερα. Έτσι λοιπόν, τα ομοιόμορφα συμμετρικά ανοίγματα που αγνοούν την επίδραση του περιβάλλοντος, εγγράφονται σε ένα νέο σύστημα παραμέτρων. Έχοντας ως σταθερά τον προηγούμενο κάνναβο, έχουμε εισαγάγει νέα στοιχεία που ανταποκρίνονται στην ανάγκη για διαφάνεια ή προστασία από την ηχορύπανση. Έχουμε έτσι ένα ενιαίο αντιληπτικά αντικείμενο με διακυμάνσεις πλήρους και κενού. Πιστεύω ότι η στοά της γωνιάς Σταδίου και Εδουάρδου Λω θα αναδειχθεί ξανά ως ζωτικό στοιχείο συνοχής και συνάντησης στο κέντρο της πόλης.

– Σήμερα δουλεύεις πάνω σε έργα με σημασία για όλη την κοινωνία. Πόσο εύκολο είναι για έναν ενεργό αρχιτέκτονα να «ξεφύγει» από το σχεδιασμό μόνο πολυτελών κατοικιών και ξενοδοχείων;

Θέλουμε να σχεδιάσουμε με γνώμονα την ιστορία και τη διάρκεια στο χρόνο. Ο δημόσιος χώρος, ως ο τόπος της κοινωνίας, της ορατότητας και των διεκδικήσεων της, αποτελεί το πεδίο όπου τίθενται οι πιο ευρείες ανάγκες και τα πιο μεγάλα ερωτήματα. Η αρχιτεκτονική του δημόσιου κτιρίου και χώρου, που ανταποκρίνεται στο σύνολο μπορεί να δράσει εξελικτικά, να πραγματώσει ανάγκες και να φέρει την κοινωνία ένα βήμα πιο κοντά στις απαντήσεις που αναζητά. Μια πολυτελής κατοικία είναι ένα ψήγμα σε αυτήν την εξέλιξη, καθώς  σχεδιάζεται αυτοτελώς για το άτομο. Η επίδραση που έχει συνοψίζεται στον έναν και ίσως επεκτείνεται σε επίπεδο γειτονιάς.

Υπόσκαφη κατοικία στην Αντίπαρο.

«Πλέον οι κοινωνίες, τα ερεθίσματα και ο τρόπος ζωής εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που η αποδοχή του νέου γίνεται ευκολότερα και το μέλλον πλέον είναι αποκαλυπτικό και αισιόδοξο».

– Εχει μείνει κάτι που αξίζει να το ανακαλύψουμε ή όλα έχουν ειπωθεί και δημιουργηθεί; 

Το μεγαλύτερο ερώτημα που ίσως μπορεί να τεθεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι: Μία κοινωνία 200 ετών τι πρέπει να ανακαλύψει και πόσα να δημιουργήσει; Θα μπορούσα να επιχειρήσω να το απαντήσω, αλλά ίσως φανεί απλοϊκή η απάντηση σε ένα τόσο μείζον ερώτημα, μπορώ όμως να μιλήσω μέσω της αρχιτεκτονικής ως τη διεργασία της ανακάλυψης. Θεωρώ ότι η δημόσια αρχιτεκτονική αποτελεί μια τελετουργία αποκάλυψης των πολιτών σε νέα βιώματα, τα οποία όμως δεν είναι «αυθαίρετα», αλλά βασίζονται στις δικές τους εμπειρίες και ανάγκες. Είναι σημαντική λοιπόν αυτή η «αποκάλυψη» και «έκθεση» σε ένα νέο συγκερασμό εμπειριών. Αρκετά συχνά η κοινωνία επαναπαύεται στο παρελθόν. Είναι οικείο και η τροχιά του στον χρόνο έχει σμιλεύσει τις αιχμηρές του άκρες. Θεωρώ όμως ότι πλέον οι κοινωνίες, τα ερεθίσματα και ο τρόπος ζωής εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που η αποδοχή του νέου γίνεται ευκολότερα και το μέλλον πλέον είναι αποκαλυπτικό και αισιόδοξο.

Υπόσκαφη βίλα στην Αντίπαρο.

«Η πρώτη μας δουλειά στο γραφείο, πριν από 12 χρόνια, ήταν μια αυλόπορτα στον μαντρότοιχο ενός στεγνοκαθαριστηρίου στο Νέο Ηράκλειο!»

– Για να προχωρήσεις χρειάζεται να επιμείνεις, να δουλέψεις σκληρά αλλά και να τολμήσεις…

Η πρώτη μας δουλειά στο γραφείο, πριν από 12 χρόνια, ήταν μια αυλόπορτα στον μαντρότοιχο ενός στεγνοκαθαριστηρίου στο Νέο Ηράκλειο! Είχαμε, και έχουμε, αγάπη για αυτό που κάνουμε κι έτσι κάθε μικρό έργο, το αντιμετωπίσαμε σαν σημαντικό. Αυτή η αισιοδοξία μάς έδωσε τη δυνατότητα να βλέπουμε πάντα μπροστά, σαν το προηγούμενο έργο να αποτελούσε κάθε φορά το βήμα για το επόμενο. Με αυτή τη λογική μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε.

– Τι πιστεύεις για τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς;

Οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί είναι ένα ρίσκο που τολμήσαμε να πάρουμε, και μας καθόρισαν ως αρχιτεκτονικό γραφείο. Έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε μεγάλα κτίρια: Δημοτική Αγορά Λάρνακας, Συνεργατική Τράπεζα Κύπρου, Γραφεία της Γαλλικής Πρεσβείας, Γραφεία στο Φάληρο, Γήπεδο Ζωής (Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος), Ξενοδοχείο Εσπέρια, Γραφεία στη Λεωφόρο Συγγρού, Γραφεία στο Μαρούσι είναι μερικά από τα πρώτα βραβεία του γραφείου. Αποκορύφωμα, ο διεθνής διαγωνισμός στην Γκάνα, όπου συναγωνιστήκαμε με μεγάλα γραφεία παγκόσμιας εμβέλειας, όπως οι ARUP. Τελικά κερδίσαμε λόγω της διαφορετικής αντίληψης μας για τα πράγματα. Για λόγους οικονομικούς, ταξίδεψα μόνος μου μέχρι την Ακκρά και παρουσίασα το έργο. Στην ερώτηση του Προέδρου της επιτροπής για το πού είναι η υπόλοιπη ομάδα, απάντησα ότι σε αυτή τη φάση χρειάζεσαι έναν μόνο αρχιτέκτονα, με όραμα, για να δεις την πόλη για τα επόμενα 50 χρόνια και όχι για να περιοριστείς σε τεχνοκρατικά ζητήματα χωροθέτησης. Έκτοτε όλοι με ήξεραν ως “Τhe lonely architect with the poor English”!  Αυτό το περιστατικό καταδεικνύει και την αξία της παιδείας και πόσο σημαντικό είναι να καλλιεργείς τον εαυτό σου για να μπορείς να σταθείς με ακεραιότητα παντού.

White Coast Suites στη Μήλο.

– Λες, δηλαδή, πως ο αρχιτέκτονας οφείλει να είναι ευρυμαθής; 

Η δομή της σκέψης και η λογική συγκρότηση είναι αυτή που μας δίνει τη δυνατότητα να επεξεργαζόμαστε αυτά τα γεγονότα και να μεταβάλλουμε το αρνητικό σε θετικό. Η ευρυμάθεια ενός αρχιτέκτονα του δίνει τη δυνατότητα να καθιστά την αρχιτεκτονική γραφή ουσιώδη μέσω της σκέψης. Αλλιώς, τα σκαριφήματα στο χαρτί είναι απλώς «ζωγραφιές». Η δομή της σκέψης αποτελεί το λόγο ύπαρξης των πραγμάτων. Αν αφαιρέσεις αυτό, τότε ένα κτίριο δεν θα έχει λόγο ύπαρξης, θα είναι παρά μόνο διακοσμητικό αντικείμενο.

«Δουλεύουμε σε ένα κτίριο που χαμογελάμε όταν μπαίνουμε το πρωί! Είναι ένας χώρος που μας καλεί να δημιουργήσουμε».

– Η σχέση σου με την αρχιτεκτονική ιστορία και τον πολιτισμό αντικατοπτρίζεται και στην επιλογή του χώρου για το γραφείο σου, σε ένα από τα διατηρητέα κτίρια του Τσίλλερ. Πώς εκφράζεις τις προσωπικές σου σχεδιαστικές αρχές σε ένα κτίριο που θέτει περιορισμούς;

Δουλεύουμε σε ένα κτίριο που χαμογελάμε όταν μπαίνουμε το πρωί! Είναι ένας χώρος που μας καλεί να δημιουργήσουμε. Έχουμε ένα δωμάτιο με πιάνο και πίνακες ζωγραφικής, ενώ γευματίζουμε καθημερινά ανάμεσα στα αγάλματα και τα εκμαγεία του εργαστηρίου της γλύπτριας Ναταλίας Μελά το οποίο επίσης στεγαζόταν εκεί. Θεωρώ τους περιορισμούς ως παραμέτρους στο σχεδιασμό. Η ουσία είναι να σχεδιάζουμε σεβόμενοι τους περιορισμούς όπως τίθενται από την πραγματικότητα. Δεν νιώθω ότι η πραγματικότητα μας ματαιώνει – άλλωστε ο ρόλος του αρχιτέκτονα είναι να βρίσκει λύσεις μέσω του σχεδιασμού.

– Ωστόσο έχεις πολυετή σχέση με το σχεδιασμό σύγχρονων κτιρίων γραφείων. Το τελευταίο έτος και ενώ η απομακρυσμένη εργασία ή ο υβριδικός τρόπος από το σπίτι και στο γραφείο ήρθαν για να μείνουν, παρατηρούμε το σχεδιασμό πολλών νέων τέτοιων χώρων – ορισμένοι μάλιστα με τη δική σου υπογραφή. Σε πρώτη όψη, κάτι τέτοιο μοιάζει αντιφατικό…

Πράγματι, αυτή την περίοδο διαπιστώνουμε μία μεγάλη ζήτηση για σχεδιασμό χώρων γραφείων, κάτι που σε μία πραγματικότητα τηλεργασίας δεν το φανταζόμασταν. Αυτό συμβαίνει γιατί πλέον αναδύεται η ανάγκη για σύγχρονους χώρους γραφείων, με νέα δεδομένα, που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν στην Αθήνα. Γραφεία με βιοκλιματική ταυτότητα που πρεσβεύουν την ουσιαστική αειφορία και αφετέρου υλοποιούν τις νέες συνθήκες εργασίας, ένα υβρίδιο μεταξύ κατοικίας και χώρων εργασίας.

Angelina amusement & development park στην Γκάνα.

– Σαν να άλλαξαν ξαφνικά οι ανάγκες των ανθρώπων. 

Χαρακτηριστικά, πριν από 2 χρόνια κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, σχεδιάσαμε ένα κτίριο γραφείων στο Μαρούσι, με βάση τις αρχές που γνωρίζαμε έως τότε: εκτενής είσοδος, open plan διάταξη και μεγάλα meeting rooms. Πριν από 6 μήνες, κι ενώ δεν είχαν προλάβει να εγκατασταθούν οι εργαζόμενοι στο σύνολό τους στο νέο τους γραφείο, μας ζητήθηκε από την εταιρεία ένα νέο κτίριο γραφείων, 5.000 τ.μ., με εντελώς διαφορετικούς κανόνες σε ό,τι αφορά το πλήθος των χρηστών, τις αποστάσεις μεταξύ τους καθώς και τη δημιουργία χώρων που υποδέχονται υπο-ομάδες που δουλεύουν σε χώρους lounge και καθιστικών σαν να είναι στο σπίτι τους. Το παλαιό open plan μεταβλήθηκε οριστικά. Είναι έκδηλο ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει μια τροχιά γύρω από τον εαυτό του, καθώς όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Η αρχιτεκτονική καλείται να ανταποκριθεί στις εξελίξεις.

«Αυτή τη στιγμή σχεδιάζουμε 14 κτίρια γραφείων στην Αθήνα. Ολα επίσης ακολουθούν τη λογική που βλέπει τον εργαζόμενο ως flaneur μεταξύ γραφείου, κατοικίας και ενδιάμεσων καταστάσεων τηλεργασίας».

– Υπάρχει αυξανόμενη ζήτηση για τέτοιου είδους νέους χώρους; Τι λένε τα στοιχεία σου; 

Αυτή τη στιγμή σχεδιάζουμε 14 κτίρια γραφείων στην Αθήνα, από 2.000 τ.μ. μέχρι 30.000 τ.μ. , τα οποία συνοδεύονται όλα με πιστοποιήσεις κατά το πρότυπο LEED  και BREEAM, και που όλα επίσης ακολουθούν τη λογική που βλέπει τον εργαζόμενο ως flaneur μεταξύ γραφείου, κατοικίας και ενδιάμεσων καταστάσεων τηλεργασίας από όποιο σημείο του κόσμου επιλέγει να βρίσκεται.

Σχεδιασμός αθλητικού και πολιτιστικού κέντρου για παιδιά και εφήβους στη Νίκαια της Αττικής.

Τα 14 κτίρια γραφείων που προανέφερες, εντάσσονται στα 60 συνολικά έργα του γραφείου σου αυτή την περίοδο. Με ποιο mindset δημιουργείς έναν τέτοιο όγκο εργασίας αλλά και με ποια τακτική τον διαχειρίζεσαι;

Είμαστε ένα γραφείο 39 ατόμων στο οποίο υπάρχει ένας πυρήνας τουλάχιστον 10 αρχιτεκτόνων με τους οποίους είμαστε πολλά χρόνια μαζί και συνδεόμαστε όχι απλώς αρχιτεκτονικά αλλά και ουσιαστικά στον τρόπο σκέψης. Είναι αρχιτέκτονες στους οποίους έχουμε επενδύσει μεγαλώνοντας μαζί, γεγονός που μας έδωσε τη δυνατότητα να έχουμε κοινό στόχο και κοινή λογική σύνθεσης. Με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να φτιάξουμε πολλές επιμέρους ομάδες εργασίας στο γραφείο. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουμε στον μεγάλο όγκο δουλειάς. Η λογική του γραφείου βασίζεται στη σύνθεση των ετερόκλητων απόψεων του κάθε αρχιτέκτονα, οι οποίες μέσα από ένα κοινό πρίσμα σκέψης συμβάλλουν στο τελικό αποτέλεσμα.

Κτίριο της εταιρίας AK Lane.

– Μέσα από αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία πώς δημιουργείται η ταυτότητα του γραφείου; 

Η ταυτότητα του γραφείου δεν προκύπτει από την επανάληψη μορφικών σχηματισμών σαν μια σύγχρονη μανιέρα, αλλά μέσα από την κοινή δομή σκέψης, η οποία βασίζεται στην εκάστοτε αποτύπωση των παραμέτρων και νέων αναγκών που μας οδηγεί σταδιακά σε ένα ανοιχτό σύνολο παραλλαγών και στο βέλτιστο αποτέλεσμα.  Σε έναν κόσμο που το pinterest είναι μπροστά μας με τόσες αναφορές, το να μιλάμε με εικόνες είναι εφήμερο. Τα κτίρια μας θέλουμε να διαρκούν πολύ παραπάνω από ένα Instagram story.

Η μαρίνα στον Άλιμο.

– Πώς θα είναι μία βόλτα στη νέα μαρίνα του Αλίμου;

Θα είναι μια παιγνιώδης ανακάλυψη! Φτάνοντας στο σημείο, είτε με το τραμ είτε με αυτοκίνητο, η θάλασσα απλώνεται πανοραμικά στον ορίζοντα και τα ιστιοφόρα πάλλονται στους αργούς και σταθερούς ρυθμούς των ανέμων. Το τοπίο σε καλεί να εμβαθύνεις στον δικό του κόσμο. Κατηφορίζεις ανάμεσα στα μονοπάτια των θεματικών κήπων, όπου η μυρωδιά της λεβάντας, του δεντρολίβανου και του θυμαριού καλεί μικρούς και μεγάλους  για εξερεύνηση, αναβιώνοντας την ομορφιά της επαφής με το ελληνικό φυσικό τοπίο. Το μονοπάτι  σε κάποιο σημείο εκτείνεται σε μια μεγάλη κοίλη διαμόρφωση. Ανακαλύπτεις το skate park, γεμάτο από ζωντάνια και τρελές φιγούρες στα πατίνια. Κάθεσαι στην πλατεία των εστιατορίων και καφέ, ένα μπαλκόνι μέσα στη θάλασσα!

«Η περατζάδα της μαρίνας Αλίμου σε γεμίζει με αλλεπάλληλες εικόνες και ερεθίσματα από το μπλε της θάλασσας, το φως του ήλιου και τα χαμόγελα των περαστικών».

– Ποιες άλλες καινοτομίες θα περιλαμβάνει; 

Η διαμόρφωση με τις πέργκολες και τους μικροκήπους συνδέεται σαν καρέ από ταινία με όλες τις εκφάνσεις των δραστηριοτήτων, ποδηλασία, χαλάρωση, παιχνίδι, καφετέριες, γραφεία, υπαίθριες εκδηλώσεις. Η περατζάδα της μαρίνας σε γεμίζει με αλλεπάλληλες εικόνες και ερεθίσματα από το μπλε της θάλασσας, το φως του ήλιου και τα χαμόγελα των περαστικών. Και εδώ στην φάση του διαγωνισμού αντί να σχεδιάσουμε ένα συμπαγές κτήριο, επιλέξαμε να προτείνουμε ένα σύστημα κτηρίων που θα δώσει στον επενδυτή τη δυνατότητα αμέτρητων συνδυασμούς χρήσεων και επιφανειών. Ένα όνειρο πραγματοποιημένο!

Εργοστάσιο Ergotem.

– Κλείνοντας τη συζήτησή μας και, ως γονέας, θα ήθελα να μάθω περισσότερα για το after school κέντρο απασχόλησης παιδιών στη Νίκαια από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η παιδεία και η αρχιτεκτονική είναι περισσότερο ανεπτυγμένη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ποια best practices έχεις κρατήσει από αυτή σου τη μελέτη και τι θα δούμε στο κέντρο;

Αφετηρία της σκέψης μας για το κτίριο αποτέλεσαν τρεις εντελώς διαφορετικοί τόποι: η αλάνα, ο προαύλιος χώρος του σχολείου και η παραδοσιακή αυλή του συνοικιακού αθηναϊκού σπιτιού. Η ξέγνοιαστη δημιουργική ελευθερία της αλάνας, η οργανωμένη εκπαιδευτική μεθοδολογία του σχολικού προαυλίου και η προστασία και εσωτερικότητα της αυλής του οικογενειακού σπιτιού, αποτελούν βασικό κομμάτι της χωρικής εμπειρίας, κατά την οποία ένα παιδί μεγαλώνει και διαμορφώνεται. Οι τρεις αυτοί τόποι, αποτελούν τη φυσική μετάβαση από τον προστατευμένο χώρο του παιδικού μικρόκοσμου, στην περιπετειώδη πραγματικότητα της ζωής. Οι υπαίθριοι χώροι σε συνδυασμό με τη μεγάλη κεντρική αυλή, αποτελούν την επανερμηνεία της αλάνας, του αύλειου χώρου του σχολείου και της αυλής στο παραδοσιακό συνοικιακό αθηναϊκό σπίτι. Με αυτό τον συμβολικό τρόπο εγγράφεται στο κτίριο η χωρική εμπειρία του αστικού αθηναϊκού τοπίου των τελευταίων ετών και η μετάβαση του παιδιού από το σπίτι στη πόλη.

– Ποια ανάγκη καλύπτει η πρόταση για ένα οριζόντιο κτίριο; 

Η πρόταση για ένα οριζόντιο κτίριο, με ανοικτούς μεγάλους υπαίθριους χώρους, απαντάει στην ανάγκη για την δημιουργία μίας ευέλικτης κτιριακής δομής, η οποία να μπορεί να υποδεχθεί τις διαρκώς μεταβαλλόμενες και μη προκαθορισμένες δραστηριότητες του «κέντρου», μη θέλοντας έτσι να περιορίσει την δημιουργικότητα και τον παιδικό αυθορμητισμό, που είναι βασικό στοιχείο διαμόρφωσης προσωπικότητας, δεξιοτήτων και ανάπτυξης κοινωνικής συμπεριφοράς. Προτείνουμε ένα χώρο κοινωνικής συναναστροφής όπου οι έφηβοι θα μπορούν να συναντιούνται, να αθλούνται και να χαλαρώνουν. Στο χώρο αυτό ο νέος, μέσα από την προσωπική ενδοσκόπηση, θα μπορεί να εξερευνήσει τον εσωτερικό του κόσμο, «το κρυφό του δωμάτιο», και να αποκτήσει τα κατάλληλα εφόδια για να ανακαλύψει το ταλέντο του και να κατακτήσει το μέλλον του.

 

Διαβάστε ακόμα: Πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία. Γιατί όχι κάτι τέτοιο και στην Αθήνα;

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top