«Το-νέο-μου-άθλημα-πολύ-τ’-αγάπησα-από-το-ξεκίνημα,-γιατί-είχε-και-γυμναστική,-και-τρέξιμο,-κι-ένα-σωρό

«Το νέο μου άθλημα πολύ τ’ αγάπησα από το ξεκίνημα, γιατί είχε και γυμναστική, και τρέξιμο, κι ένα σωρό».

Οι Ολυμπιακοί της Αθήνας ήταν το κύκνειο άσμα της ως αθλήτριας. Και ποια πιο σωστή παρομοίωση παρά με κύκνο, παρά με τη γοητεία αυτού του αμφίβιου πουλιού, για τη Χριστίνα Θαλασσινίδου; Υποκλίθηκε για τελευταία φορά στο κοινό της, και τράβηξε για νέα πορεία, στην προπονητική πια, στο γόνιμο ημίφως των παρασκηνίων.

Ύστερα από τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες, καταφέρνοντας σαν ναυαρχίδα και σαν ακρόπλωρο της ελληνικής συγχρονισμένης κολύμβησης να μας οδηγήσει όλο και πιο μακριά, σε θάλασσες άγνωστες αλλά συναρπαστικές, η Χριστίνα σκέφτεται τώρα μιας ζωής ολόκληρης το ταξίδι και τις περιπέτειες. Πώς από της Γεωργίας τα μέρη στην Ελλάδα βρέθηκε, πώς κόβοντας τα γεφύρια πίσω της αποφασισμένη να πετύχει κι εδώ στην πατρίδα των πατέρων της ήρθε και πέτυχε, σε πολύ βαθιά νερά κολυμπώντας, χορεύοντας. Κι εδώ, σήμερα, στην αρχή μιας τρίτης της ζωής και καριέρας, η μεγάλη αθλήτρια ανοίγει ήρεμα την καρδιά της, θυμάται την ιστορία της απ’ την αρχή. Από τότε που, τριών ετών κοριτσάκι, σε μια γούβα νερό πήγε να πνιγεί και σώθηκε από θαύμα…

Θυμάμαι, Χριστίνα, που μού ’χες πει κάποτε πως είχες κάποια συγγένεια με τον… Ιωάννη Μεταξά, τον δικτάτορα.

Καλά θυμάσαι, Σωτήρη. Το επίθετο της γιαγιάς μου είναι Μεταξά, οι ρίζες της από την Κεφαλλονιά, και πράγματι ο Μεταξάς ήτανε συγγενής της.

Αλλά σχέση με την 4η Αυγούστου δεν είχατε.

Δεν νομίζω.  Δεν θα τό ’λεγα.

Είπε όμως κι ένα ΟΧΙ πρώτης γραμμής ο εν λόγω κύριος, οπότε…

Το θυμάσαι, πάντως. Πόσα χρόνια είχαμε να τα πούμε;

 Έξι. Από το ’98, για την ακρίβεια. Εκείνο επίσης που είναι πολύ ενδιαφέρον, σε ό,τι αφορά τα επίθετα, είναι το δικό σου το όνομα: ΘΑΛΑΣΣΙΝΙΔΟΥ. Λες και προϋπήρχε εκεί η ιστορία σου.

Το νερό. Το νερό που θα βρισκόμουνα, από τα τρία μου και μετά, συνέχεια μέσα. Σε γλυκό νερό, όμως, όχι σε αλμυρό.

Όπως λέμε κι Αφρουδάκης. Δεν μπορεί, κάτι  θα γίνεται, κάποια… πρόβλεψη θά ’χε κάνει για σας ο Θεός! Κι έτσι θα σ’ έριξε και στη στέρνα εκείνη, μια φορά κι έναν καιρό, να κινδυνέψεις να πνιγείς.

Κι αυτό το θυμάσαι; Έπεσα, κι από τότε είπε η μαμά μου «Πρέπει οπωσδήποτε να μάθει το παιδί κολύμπι»!

Per mare e per terram! Στην Τιφλίδα γίνονταν όλ’ αυτά;

Στην Τιφλίδα, μια φορά κι έναν καιρό… Στην πόλη μέσα, την πρωτεύουσα της Γεωργίας, όχι σε κάνα χωριό.

«Επειδή εμείς χαμογελάμε βγαίνοντας στην επιφάνεια, οι φίλαθλοι νομίζουνε πως είμαστε άνετες και καθόλου κουρασμένες. Ενώ τις πιο πολλές φορές είμαστε διαλυμένες σωματικά…»

Και πώς σώθηκες; Γιατί είχα κι εγώ τέτοια εμπειρία μικρός, στη Ζάκυνθο, που πέσαμε μαζί με τη  μητέρα μου σε ρουφήχτρα, στη θάλασσα.

Σώθηκα από θαύμα. Περνούσε τυχαία μια κυρία από ’κει κοντά, κι είδε πως πνιγότανε ένα παιδάκι εκεί μέσα, στη γούβα πού ’χανε κάτι μαστόροι φτιάξει για το τσιμέντο μιας οικοδομής.

Κι εσύ πνιγόσουν τότε τελείως… ασυγχρόνιστα, τελείως άδοξα. Οι αδελφές σου μάθανε επιτέλους κι αυτές κολύμπι;  Γιατί, επίσης θυμάμαι, πως ντρεπόσουν που δεν πολυξέρανε.

Η μεσαία κάπως έχει μάθει, παρ’ όλο που φοβάται πολύ, αλλά η μεγάλη μπα… Ξέρει, όμως, να κολυμπάει καλά η κόρη μου. Αυτήν την πρόλαβα από μικρή.

Διαβάστε ακόμα – Σωτήρης Κακίσης: «Με τη μαμά μου στην πισίνα»

«Κι όταν φοράμε και τα εντυπωσιακά μαγιό, τα κεντημένα, με τα χρώματα τα έντονα, αμέσως ενθουσιάζεται ο κόσμος»

«Κι όταν φοράμε και τα εντυπωσιακά μαγιό, τα κεντημένα, με τα χρώματα τα έντονα, αμέσως ενθουσιάζεται ο κόσμος».

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή, ας μοιάζουνε και λίγο φολκλορικά όλ’ αυτά, είναι κι ουσιαστικά μαζί: ένα μικρό κορίτσι εκεί, στη Γεωργία, γενιά Ελλήνων, με δυσκολίες τρομερές.

Εγώ στο σπίτι μου μέσα όλο για Ελλάδα άκουγα. Για μια χαμένη, εκείνα τα χρόνια, για μας πατρίδα. Από την πλευρά του παππού μου, ήμαστε όλοι από την Τραπεζούντα.

Πόντιοι!

Έλληνες! Το Πόντιος δεν σημαίνει εθνικότητα, σημαίνει γεωγραφική καταγωγή.

Αλλά κι ο Πόντος… θάλασσα πάει να πει, ένας λόγος παραπάνω για σένα.

Τι θέλω να πω: δεν θα κρύψω ποτέ πως είμαι  από την πρώην Σοβιετική Ένωση, γιατί εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα, και καμαρώνω μάλιστα και για κείνη την πατρίδα μου. Αλλά όπως δεν λέτε σκέτα «Ο Αμερικάνος» για τους «Ελληνοαμερικάνους», έτσι κι εγώ το ότι είμαι Ελληνίδα και να το λέω θέλω, και να τ’ ακούω.

Και τη γλώσσα μόνο νά ’χες ελληνική, έφτανε. Αλλά μήπως δεν υπάρχουν κι αλλόγλωσσοι Έλληνες;

Αλλά εμένα, τό ’παμε, και το επίθετό μου ακόμα λέει πολλά.

Ωραία, ας βγούμε τώρα κι απ’ τη… στέρνα των ονομάτων και των καταγωγών, κι ας πάμε σ’ εκείνη την ιστορική για τη ζωή σου φράση: «Θα μάθει το παιδί κολύμπι»! Γιατί δεν είπε το ίδιο και για τις αδελφές σου η μητέρα σου;

Γιατί εγώ ήμουν πάρα πολύ ζωηρό παιδί, κι εγώ της φάνηκα πως θα μπορούσα να ξανακινδυνέψω… Ύστερα, δεν ήμουνα και τόσο της μελέτης, δεν μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες να διαβάζω.

Λέων! Ατίθαση καρδιά…

Ας πούμε. Κι έτσι ξεκίνησα με κολύμβηση. Αλλά μόνο για έξι μήνες. Και δεν έμαθα κανένα στυλ σωστά. Κολυμπούσα πολύ άσχημα, αλλά κολυμπούσα. Μετά, επειδή εκείνη η πισίνα είχε χλώριο υπερβολικό, είχαν αρχίσει να μου πέφτουν τα μαλλιά. Και πάλι είπε η μαμά μου «Σταματάς»!

Καλά, στην ίδια πισίνα δεν θα συνέχιζες κι ως αθλήτρια της Συγχρονισμένης;

Όχι. Σε μια πολύ πιο καινούργια πισίνα, σε άλλη περιοχή, καμία σχέση με την πισίνα την πρώτη.

Κυριλέ πια.

Έτσι σταμάτησα από το κολύμπι. Αλλά μεσολάβησαν κι έξι μήνες ενόργανης γυμναστικής.

Το κλίμα εκεί πώς είναι; Κάνει κρύο της… αρκούδας, όπως στη Μόσχα, στην Αγία Πετρούπολη;

Το κλίμα στην Τιφλίδα είναι σχεδόν σαν το δικό μας εδώ. Η Μόσχα είναι βόρεια πολύ, απέχει δυόμιση ώρες με τ’ αεροπλάνο, κι η θερμοκρασία στη Μόσχα φτάνει και μείον 30 βαθμούς. Καμία σχέση.

«Να σου πω κάτι, Σωτήρη; Εγώ, βαθιά μέσα μου, το ήξερα από πάντα πως μια μέρα θα γύριζα εδώ. Στην πραγματική μου πατρίδα, στον τόπο μου».

Κι από την ενόργανη τι πήρες; Τι σού ’δωσε για μετά;  Γιατί, δεν μπορεί, κάτι θα σού ’δωσε.

Μού ’δωσε. ¨Η μάλλον, θα μού ’δινε, αν δεν τη σταμάταγα κι αυτήν στους έξι μήνες πάνω. Τι μπορεί κάποιος να μάθει σε μισό χρόνο, μία ώρα την ημέρα;  Έκλεισε, λοιπόν, το τμήμα εκείνο, κι εγώ έμεινα χωρίς αθλητισμό ως τα δώδεκά μου σχεδόν. Τότε ξεκίνησα κανονικά με τη Συγχρονισμένη. Στα δώδεκά μου. Μεγάλη λίγο.

Τι είδες τότε, τι σε τράβηξε; Αλλά και τι είδανε κι οι άλλοι, οι δάσκαλοί σου άραγε σ’ εσένα, σ’ ένα λεπτό κοριτσάκι τότε, φαντάζομαι.

Ναι. Δεν είχα ποτέ βάρος. Έτσι αδύνατη ήμουνα από πάντα. Λεπτούλα, ζωηρούλα, χωρίς κρέας πάνω μου.

Δεν είναι και τόσο… σκίνι  οι αθλήτριες της Συγχρονισμένης όλες. Βλέπω κάτι Γαλλίδες, κάτι Ισπανίδες, που τά ’χουνε τα παχάκια τους, ακόμα και σε διεθνές, παγκόσμιο επίπεδο.

Δεν είναι κι εύκολο να κρατάει κάποιος τη σιλουέτα του, το βάρος του χαμηλά, παρ’ όλο τον πρωταθλητισμό που κάνει. Εγώ πιστεύω πως είναι κι η κατασκευή του καθενός. Εμένα προσωπικά το σώμα μου με βοηθάει, με βοηθούσε πάντα.

 Διαβάστε ακόμα: «Δημήτρης Κώνστας, ο μεγαλύτερος και πιο άφοβος τερματοφύλακας του πόλο που έχουν δει τα μάτια μας»

3A«Το βασίλειο της ...λεπτομέρειας είναι η Συγχρονισμένη Κολύμβηση»

Ο μεγάλος αθλητής, αυτός που θέλει νά ’ναι πρωταθλητής τελοσπάντων, δεν γίνεται να μην προσέχει, να είναι υπέρβαρος, με κορμί προβληματικό.

Εγώ, πάντως, δεν έχω ποτέ κάνει δίαιτα στη ζωή μου για χάσιμο βάρους. Αντίθετα, ήταν εποχές που έπρεπε να πάρω μερικά κιλά, ακόμα και για να μην κρυώνω μέσα στο νερό, στις προπονήσεις, ως πολύ αδύνατη. Αλλά ο οργανισμός σε κάθε άνθρωπο διαφέρει. Άλλα κορίτσια τρώνε ποσότητες και δεν βάζουν γραμμάριο, κι άλλα παχαίνουν κι απ’ τον αέρα, που λέει ο λόγος.

Ναι, αλλά βρισκόμαστε πια σε εποχές που είναι βλακεία να κάνει κάποιος πρωταθλητισμό και να μην προσέχει τη διατροφή του.

Σ’ αυτό συμφωνώ. Άλλωστε, πρωταθλητισμός χωρίς θυσίες ποτέ δεν γινόταν, πόσω μάλλον τη σημερινή εποχή.

Λοιπόν: τ’ αδύνατο και ζωηρό κοριτσάκι το βρήκαμε. Πόσο πίσω πήγαινε η Συγχρονισμένη Κολύμβηση στον παγκόσμιο χώρο τότε;

Μετρούσε ήδη αρκετά χρόνια  το άθλημα, όταν ξεκίνησα εγώ. Η Αμερική μάλιστα, κι ο Καναδάς, η Ιαπωνία, δουλεύανε τότε πάρα πολύ εντατικά. Ήταν πολύ γνωστή η Συγχρονισμένη Κολύμβηση σε αρκετές χώρες ήδη, κι άρεσε, κι ο συναγωνισμός όλο κι ανέβαινε διεθνώς.

Γιατί άραγε;

Γιατί υπήρχε στη μέση μουσική, αρμονία, νερό, εντυπωσιακά για τους φιλάθλους πράγματα. Κι όταν φοράμε και τα εντυπωσιακά μαγιό, τα κεντημένα, με τα χρώματα τα έντονα, αμέσως ενθουσιάζεται ο κόσμος. Κι από το περπάτημά μας και πριν απ’ το νερό, λέω εγώ. Συν που βαφόμαστε, συν που βάζουμε στα μαλλιά μας κουάφ… Είναι πολλά.

«Ο πολύς ο κόσμος δεν ξέρει τους κανονισμούς στη Συγχρονισμένη Κολύμβηση. Και οι κριτές έτσι μπορούν να κάνουν διάφορα, χωρίς τόσο μεγάλη κατακραυγή».

Αλλά εκείνο το τσιμπιδάκι στη μύτη, το μυτάκι; Δεν τα χαλάει όλα οπτικά;

Μπα. Από μακριά σχεδόν δεν φαίνεται, μην τα παραλές. Χωρίς μυτάκι δεν γίνεται. Υπάρχουν, βέβαια, μερικές αθλήτριες που παλεύουν χωρίς, κάπως αλλιώς κλείνοντας τη μύτη, εγώ όμως δεν θα μπορούσα ποτέ. Πόσες, τρεις-τέσσερις στον κόσμο τα καταφέρνουν χωρίς.

Ο πολύς ο κόσμος που σας βλέπει κι από κάπως μακριά δεν αντιλαμβάνεται και το μέγα βαθμό δυσκολίας του αγωνίσματος αυτού. Δεν ξέρει τι τραβάτε κάτω απ’ το νερό, νομίζει πως όλα είναι οι ωραίες κινήσεις οι έξω απ’ το νερό. Ένα πέταγμα… χελιδονόψαρου φυσιολογικό!

Κι επειδή εμείς χαμογελάμε βγαίνοντας στην επιφάνεια, οι φίλαθλοι νομίζουν πως είμαστε άνετες και καθόλου κουρασμένες. Ενώ τις πιο πολλές φορές είμαστε διαλυμένες σωματικά, με χέρια και πόδια κομμένα κανονικά, χωρίς αναπνοές, να πολεμάμε να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα όσο μπορούμε πιο καλά. Χρειάζεται τρομερή αντοχή, αναπνοή όσο γίνεται πιο εξασκημένη, πάρα πολλά…

Κι όλ’ αυτά πριν από την τεχνική.

– Μετά, ή παράλληλα, να κι η τεχνική. Η έκφραση, ο συγχρονισμός, η αρμονικότητα. Εδώ ο χορευτής έχει τόση δυσκολία εκτός νερού για να εκφράσει τη μουσική, φαντάσου να πρέπει να χορεύει κάποιος μέσα στο νερό.

Και δέκα δευτερόλεπτα διαφορά στη μουσική μπορούν ίσως να σε καταστρέψουν. Πώς έγινε τότε στο Περθ, στο Παγκόσμιο;

Εκεί είχαν κάτι παλιά μηχανήματα, και  δεν είχε τυλιχτεί ως την αρχή όλη η κασέτα μας, κι άρχισε η μουσική με δέκα δευτερόλεπτα διαφορά. Και μπερδευτήκαμε εμείς απ’ έξω, κι επανήλθαμε στο ρυθμό μέσα στο νερό. Αλλά αυτό στην αρχή φάνηκε σαν δικό μας λάθος και μας στοίχισε πολύ. Η εντύπωση μέτρησε τελικά, παρ’ όλο που η βαθμολόγηση της προσπάθειας δεν ξεκινάει πριν από το νερό.  Αλλά αυτό είναι: κάθε λεπτομέρεια σ’ εμάς μπορεί νά ’ναι καθοριστική.

Διαβάστε ακόμα: Τα δελφίνια και οι τεχνικές, οι συγχρονισμένες χορογραφίες τους

4.

Με την κόρη της τη Μαρία στο Ολυμπιακό Χωριό, στους Ολυμπιακούς του 2004.

Προτού πάμε στ’ άσχημα και στη… δικτατορία των κριτών, ας τελειώσουμε μ’ εκείνο το λιγνό κοριτσάκι το ζωηρό.

Αρχή-αρχή, είχαμε πάει με μια φίλη μου, πιο πολύ για να παίζουμε εκεί. Αλλά γρήγορα εγώ κατάλαβα πως ο αθλητισμός, από μια στιγμή και μετά, μόνο παιχνίδι δεν είναι. Και το νέο μου άθλημα πολύ τ’ αγάπησα από το ξεκίνημα, γιατί είχε και γυμναστική και τρέξιμο κι ένα σωρό. Κι αυτό εμένα μου πήγαινε, δεν μ’ άφηνε να βαρεθώ.

Δεν μετρούσες πλακάκια σαν τους… ήρωες, τους κολυμβητές!

Δεν είναι πολύ βαρετό αυτό; Δεν την κάνει την Κολύμβηση ακόμα πιο δύσκολο άθλημα αυτό; Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω τα ίδια και τα ίδια. Παρ’ όλο που κι εκεί, πιστεύω μέσα μου, αν ήθελα, θα μπορούσα  να διακριθώ. Να γινόμουν καλή κολυμβήτρια.

«Η Συγχρονισμένη Κολύμβηση είναι το βασίλειο της… λεπτομέρειας. Ίδια προχωρήματα, ίδιες αποστάσεις ακριβώς μεταξύ μας, κλειστά τα σχήματα, ο συγχρονισμός του… συγχρονισμού».

Είπαμε: ως Λέων, πιστεύεις πως, με ό,τι και να καταπιανόσουν, θά ’βγαινες πρώτη;

Ναι. Δεν το συζητώ. Και βέβαια το έχω μετανιώσει που δεν διάλεξα άθλημα χωρίς κριτές.

Και χωρίς διαιτητές ίσως…  Ως αθλήτρια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης τι κάνεις;

Μπαίνω το 1985 στην ομάδα των Νεανίδων. Κι  ήμουν η πρώτη από τη Γεωργία που τα κατάφερα, γιατί, ως τότε, οι αθλήτριες ήταν απ’ τη Ρωσία, από τη Μόσχα πιο πολύ. Και στο Παγκόσμιο Νεανίδων πήρα  ασημένιο μετάλλιο στο σόλο και χρυσό στο ομαδικό. Στο σόλο με κέρδισε η Ανν Καπρόν, μια Γαλλίδα, που από τότε δεν με ξανακέρδισε ποτέ. Αλλά είχε όνομα τότε πιο μεγάλο απ’ το δικό μας, κι εμείς σαν Σοβιετική Ένωση πρωτοξεκινάγαμε τότε. Πήγαμε, όμως, όλες πάρα πολύ καλά. Κι εγώ βρέθηκα κατευθείαν στην μεγάλη Εθνική, στις Γυναίκες.

Με προπονήτρια την Βασιλτσένκο, την μετέπειτα εδώ;

Η Βασιλτσένκο ήταν τότε στις Νεάνιδες της Σοβιετικής Ένωσης. Μαζί πήγαμε και στις Γυναίκες, και στην Ελλάδα ήταν απ’ το ’98 ως τους φετινούς Ολυμπιακούς. Πάντως, τότε ξεκίνησα να στήνω την καριέρα και τ’ όνομά μου.

Και η υπόθεση της Ελλάδας πού βρισκόταν μέσα σας;

Να σου πω κάτι, Σωτήρη; Εγώ, βαθιά μέσα μου, το ήξερα από πάντα πως μια μέρα θα γύριζα εδώ. Στην πραγματική μου πατρίδα, στον τόπο μου. Και η γιαγιά μου ελλαδίτικα μας μίλαγε, ούτε καν ποντιακά. Αλλά και τα ποντιακά, της άλλης πλευράς της οικογένειάς μου, διάλεκτος αρχαία ελληνική ήταν, είναι. Το μόνο, λοιπόν, που δεν ήξερα ήταν το πότε. Το πότε ακριβώς. Κι αυτό έγινε το ’90. Με τον πόλεμο εκεί. Όπου κανένας δεν μπορούσε πια να ενδιαφερθεί για τον αθλητισμό.

Τι άλλες επιτυχίες είχες ως τότε;

Είχα πάρει χρυσό στους Πανευρωπαϊκούς στο σόλο, το πρώτο για τη Σοβιετική Ένωση. Μιλάμε για πολύ μεγάλη επιτυχία, κανένας δεν πίστευε πως θα μπορούσα να το πάρω. Και στους Ολυμπιακούς της Σεούλ είχα έρθει έβδομη, δεκαοχτώ χρόνων μόνο. Κι η πρώτη φορά που συμμετείχαν όλες οι χώρες, γιατί στο Λος Άντζελες υπήρχε το μποϋκοτάζ. Κι έχω πάει ως τώρα σε τέσσερις Ολυμπιάδες, ’88, ’92, 2000 και 2004. Τρεις με την Ελλάδα.

Και βγήκες κι έκτη. Μετάλλιο, όμως, γιατί δεν πήραμε; Εμείς σε είχαμε γι’ ακόμα πιο ψηλά…

Να σας πω. Γιατί δεν πήραμε; Γιατί δεν είχαμε, κατ’ αρχήν, κριτή  Άλφα Κατηγορίας. Οι χώρες μέσα στην οκτάδα όλες είχανε κριτή. Και μόνο εμείς δεν είχαμε.

Από το Περθ, θυμάμαι, παραπονιόσουνα γι’ αυτό. Αυτό όμως δεν τρομερό για το άθλημά σας, να υπάρχει τέτοια εξάρτηση, τέτοια «συνωμοσία» μερικών; Είδαμε και τα χάλια της Γυμναστικής –και όχι μόνο στους Ολυμπιακούς: καταστροφή, σαν το Παγκόσμιο Ποδοσφαίρου ΚορέαςΙαπωνίας, με τις διαιτησίες τις σικέ…

Σ’ εμάς είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Γιατί ο πολύς ο κόσμος δεν ξέρει, όπως στο ποδόσφαιρο που λες, τους κανονισμούς. Και οι κριτές έτσι μπορούν να κάνουν διάφορα, χωρίς τόσο μεγάλη κατακραυγή.

«Πιο πολύ απ’ όλα μ’ ευχαριστεί το γεγονός πως η Συγχρονισμένη Κολύμβηση, με τη δική μου μικρή συμβολή, έχει γίνει τόσο πια γνωστή στην Ελλάδα, στον κόσμο εδώ»

Διαβάστε ακόμα: Η ηρωική και πένθιμη θέση του τερματοφύλακα –στο πόλο, στο ποδόσφαιρο, παντού.

Α λα πόλο, πάλι με τους επίορκους διαιτητές. Που πάνε τα ματς συχνά όπου θέλουν από πριν.

Σ’ εμάς τώρα, όποια χώρα έχει κριτή, πώς να παραχωρήσει τη θέση της σε άλλη χώρα;

Να γίνουνε πενήντα, εκατό οι κριτές, απ’ όλες τις χώρες;

Τι να σας πω; Η Ιαπωνία που ήθελε τη δεύτερη θέση τόσο, για την Ελλάδα θα ενδιαφερότανε; Θά ’κανε παιχνίδι με τις χώρες που είχαν κριτή.

Πολύ στενάχωρα, όμως, είναι αυτά τα πράγματα.

Ιδίως όταν εσύ ο ίδιος, κι η ομάδα σου ολόκληρη, αγωνίζεται πολλά χρόνια χωρίς κριτή.

Αισθάνεσαι άρα αδικημένη. Θα μπορούσες να είχες πάει για μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αλλιώς;

Ακόμα και τώρα, με το ντουέτο που βγήκαμε ένατες, αν υπήρχε κι Έλληνας κριτής, θά ’μασταν στην οκτάδα οπωσδήποτε. Άρα χωρίς, πάλι καλά που βγήκαμε κι ένατες. Τόσο  απλά είναι τα πράγματα. Δεν μπορείτε ούτε καν να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι ν’ αγωνίζεσαι χωρίς κριτή.

Η διεθνής διαπλοκή κι οι αντίστοιχοι «νταβατζήδες» είναι  πάντα σ’ επιφυλακή!

Μα χάναμε για μηδέν κόμμα τόσο… Να σας πω κι ένα παράδειγμα: Πάμε στο Πανευρωπαϊκό στην Τουρκία το 2003. Κι ερχόμαστε για πρώτη φορά τρίτες στο ομαδικό. Κι ένα μήνα μετά γίνεται το Παγκόσμιο της Βαρκελώνης κι ούτε όγδοες δεν βγαίνουμε. Πέφτουμε δέκατες-ενδέκατες, γιατί όλες οι χώρες που δεν είχαν κριτή στην Τουρκία και τις περάσαμε, στη Βαρκελώνη ήσαν πια με τους κριτές τους…

 Άρα; Δεν υπάρχει ελπίδα;

Έχουμε πια μια κυρία στη δεύτερη κατηγορία, κι ελπίζω με κάποιους αγώνες ακόμα να φτάσει και στην κατηγορία την πρώτη. Αρκεί να τη στείλουν από την Ομοσπονδία σ’ όσους αγώνες χρειάζεται…

«Εγώ, βαθιά μέσα μου, το ήξερα από πάντα πως μια μέρα θα γύριζα εδώ. Στην πραγματική μου πατρίδα, στον τόπο μου».

Ας ξαναπούμε για τα ευχάριστα: για τη Συγχρονισμένη Κολύμβηση ακριβώς. Τι χρειάζεται, πώς προχωράει κάποιος αγωνιστικά;

Η Συγχρονισμένη Κολύμβηση πρώτ’ απ’ όλα χρειάζεται αντοχή.

Στις …κακουχίες;

Σε όλα! Ύστερα, χρειάζεται ευλυγισία και πολύ καλή τεχνική. Κι όταν λέμε για τεχνική, εννοούμε από πολύ μικρή ηλικία. Από τις πρώτες-πρώτες σου βάσεις. Όταν χτίζεις ένα σπίτι, το πρώτο που πρέπει να κοιτάξεις δεν είναι τα γερά θεμέλια; Έτσι κι εδώ.

Παντού, σ’ όλα τα σπορ, όχι μόνο στο δικό σας άθλημα. Γιατί δύσκολα αλλάζει ένα παιδί μετά τα λάθη του.

Άμα έχεις μάθει κάτι στραβά, δεν σ’ αφήνει η συνήθεια μετά να το διορθώσεις, και τυραννιέσαι έτσι μια ζωή.

Κι είναι δύσκολη υπόθεση κι η μουσική σ’ εσάς. Παλιότερα, θυμάμαι, εσύ «κατέβαινες»… υπό τους ήχους του άνδρα σου.

Όταν έκανα σόλο, ναι. Πολύ δύσκολη είναι η επιλογή της μουσικής, που θα σου πηγαίνει ακριβώς, που θ’ αρέσει στον κόσμο, που δεν φανεί κάπως. Αλλά, όσο και τέλειο νά ’ναι ένα μουσικό, συνοδευτικό κομμάτι, αν εσύ δεν εκτελέσεις έτσι όπως πρέπει το πρόγραμμά σου, αντί να σε βοηθήσει η καλή μουσική, σε κάνει να φαίνεσαι ακόμα χειρότερη.

Και η έκφραση; Εσείς δεν έχετε μόνο  πρόσωπα, έχετε και χέρια…

Και πόδια!

Διαβάστε ακόμα – Σωτήρης Κακίσης: «Πάλι για μένα η Κάλλας»

Εδώ πάμε και πάνω από… Μαρία Κάλλας, που τα πόδια της δεν παίζανε και τόσο ρόλο.

Ξέρετε τι δύσκολα είναι όλ’ αυτά; Κι εννιά ώρες που παλεύαμε στα νερά κάθε μέρα, μπορούσαμε να κάνουμε μια άσκηση και πενήντα φορές… Κάθε μέρα, κάθε μέρα. Μέχρι να μας βγει. Το βασίλειο της λεπτομέρειας είναι η Συγχρονισμένη Κολύμβηση. Ίδια προχωρήματα, ίδιες αποστάσεις ακριβώς μεταξύ μας, κλειστά τα σχήματα, ο συγχρονισμός του… συγχρονισμού. Και στο ομαδικό μπορεί να μη φτάνεις στο επίπεδο του σόλο ή του ντουέτου, αλλά κι όλα τ’ άλλα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα.

Μπορεί να «κρυφτεί» καμιά, να την καλύψουν οι υπόλοιπες;

Μπορεί. Αλλά το άγχος για τα πετάγματα παραείναι μεγάλο στο ομαδικό.

Παλιά, είχαμε μόνο τους… πυροσβέστες να κάνουν κορίνες στα στάδια. Τώρα πάνε να βάλουν και κάτι άνδρες, είδα, στη Συγχρονισμένη, στα πανεπιστήμια της Αμερικής…

Όχι μόνο στην Αμερική. Και στην Ελβετία και στη Σουηδία και στη Γαλλία. Αλλά πώς να μπλέξεις τη δύναμη την ανδρική με τη γυναικεία, δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα. Άλλο τό ’να, άλλο τ’ άλλο. Άλλωστε, δεν έχει γίνει τίποτα επίσημο. Μόνο σε κάποια μίτινγκ είδαμε και άνδρες ανάμεσά μας. Εμένα, αφήστε με να πιστεύω πως η Συγχρονισμένη Κολύμβηση είναι μόνο για γυναίκες.

«Τα άλματά μας στη Συγχρονισμένη Κολύμβηση είναι ήδη τεράστια, και στις Νεάνιδες και μετά. Την έχουν ήδη αγαπήσει οι Ελληνίδες, αλλά κι οι Έλληνες. Και τα νέα παιδιά προπαντός».

Κι οι άνδρες κάποτε πίστευαν πως το πόλο ήτανε μόνο για κείνους. Ας είναι, ας μείνουμε στα κορίτσια. Ελλάδα πια. Εσύ από την επιστροφή σου ως τώρα: τι γίνεται, πώς πήγαμε, πώς πάμε; Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερή σου επιτυχία με τα γαλανόλευκα χρώματα;

Η έκτη θέση μου στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το ’92 μπορεί νά ’ναι για τους περισσότερους η πιο σπουδαία, αλλά για μένα είναι το χάλκινό μου μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς της Βιέννης το ’95.  Γιατί το ’92 είχα σταματήσει, γέννησα, και μετά από τρία χρόνια έξω, τα ξανακατάφερα.  Κι ενώ ελάχιστοι πίστευαν τότε σ’ εμένα και πολλοί λέγανε πως ήμουνα άχρηστη, και πως δεν θά ’κανα τίποτα. Έκλεισα, θέλω να πω, πολλά στόματα τότε.

Μετανιώνεις ποτέ που αγωνιστικά προχώρησες με την Ελλάδα κι όχι με τη Ρωσία;

Το ήξερα όταν ερχόμουνα στην Ελλάδα πως το άθλημα ήτανε πάρα πολύ πίσω στην πατρίδα μου. Ήξερα πόσο δύσκολος θά ’ταν πια ο δρόμος μου, αλλά ήξερα κιόλας πως δεν υπήρχε πια κι επιστροφή για μένα. Κι ήρθαμε με το σύζυγό μου εδώ για να προσπαθήσουμε και να κάνω το καλύτερο δυνατό. Και, βέβαια, πιο πολύ απ’ όλα μ’ ευχαριστεί το γεγονός πως η Συγχρονισμένη Κολύμβηση, με τη δική μου μικρή συμβολή, έχει γίνει τόσο πια γνωστή στην Ελλάδα, στον κόσμο εδώ. Ξέρετε πόσα σωματεία ασχολούνται με το άθλημα σήμερα; Πολλά, πάρα πολλά.

Φτάνουν τα πολλά παιδιά ή η καθοδήγηση είναι ακόμα πιο σημαντικός παράγων;

Όταν υπάρχουν τόσα νέα κορίτσια, με όλα τα προσόντα, με ταλέντο, ψηλές κοπελίτσες, λεπτούλες, με ωραία κου-ντε-πιέ, με πλαστικότητα στις κινήσεις, πού θα πάει, θα αξιοποιηθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλο αυτό το υλικό, και κάποια μέρα κι οι Ελληνίδες προπονήτριες θα δείξουν τη δουλειά τους. Τα άλματά μας πάντως είναι ήδη τεράστια, και στις Νεάνιδες, και μετά. Την έχουν ήδη αγαπήσει τη Συγχρονισμένη οι Ελληνίδες, αλλά κι οι Έλληνες. Και τα νέα παιδιά προπαντός.

Τι  μας λείπει, λοιπόν;

Δουλειά πολλή, κι ένας… κριτής!

//Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό «WATERSPORTS», τεύχος 2ο, Δεκέμβριος 2004.

 
Διαβάστε ακόμα – Josep Brasco: ο δάσκαλος των δασκάλων στο πόλο.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top