Ηταν ένα επικοινωνιακό σφάλμα ολκής αυτό που συνέβη στην Ικαρία.

Ψάχνεις να βρεις το περιβόητο βίντεο με τη συνάθροιση οπαδών του Κυριάκου Μητσοτάκη, με τον ίδιο παρόντα, στο μπαλκόνι ενός σπιτιού στην Ικαρία, αλλά λες και το έχει καταπιεί το μαύρο σκότος. Με εξαίρεση ένα ελληνικό σάιτ που διαθέτει βίντεο από τη συνάθροιση, ουδείς άλλος ενδιαφέρθηκε να κάνει έρευνα επί του θέματος. Ακόμη χειρότερα: να το αναδείξει ως θέμα. Σαν να λέμε: μούγκα στη στρούγκα.

Κι όμως, αυτή τη στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπέπεσε σε ένα μείζον επικοινωνιακό και ουσιαστικό σφάλμα. Πρόκειται για γκάφα ολκής που άλλος στη θέση του, ο Αλέξης Τσίπρας, ας πούμε, θα είχε ακούσει τα εξ αμάξης. Ο ίδιος πέρασε το γεγονός αβασάνιστα. Δεν ζήτησε καν συγγνώμη.

Υπάρχουν κάποιοι που έσπευσαν ήδη να ρίξουν το βάρος της ευθύνης για την «πληθωρική» συνάντηση της Ικαρίας στους συνεργάτες του πρωθυπουργού. Διότι, ο επικεφαλής πρέπει πάντα να βγαίνει λάδι. Ακόμη και αν οι τοπικοί παράγοντες (πάντα θα υπάρχει ένας Γκρούεζας στην ελληνική επαρχία) σκέφτηκαν υπερφίαλα και θεώρησαν πως είναι καλό να μαζευτούν εν μέσω πανδημίας για να χαρούν τον πρωθυπουργό τους, ο ίδιος τι έκανε; Πώς αντέδρασε; Γιατί δεν ζήτησε να σταματήσουν οι εορτές και οι πανηγύρεις αυτοστιγμεί;

Πού πήγε και κρύφτηκε η ατομική ευθύνη του πρωθυπουργού στην Ικαρία;

Πού πήγε και κρύφτηκε η ατομική του ευθύνη; Την ίδια που ζητάει από όλους μας εδώ και κάμποσο καιρό με απανωτά διαγγέλματα. Αν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να πειθαρχήσει στα μέτρα που ο ίδιος εξαγγέλλει, τότε πώς γίνεται να περιμένει να το κάνουν ευπειθώς οι πολίτες του;

Λάθη γίνονται και θα γίνονται. Η πολιτική ακροπατάει πάντα μεταξύ του ορθού και του λάθους με την ελπίδα πως θα πλεύσει προς το πρώτο αποκρούοντας το δεύτερο. Το ζήτημα, όμως, είναι να έχει ο πολιτικός άντρας την παρρησία να μιλήσει ευθέως στο κουρασμένο πόπολο και να πει ένα ειλικρινές «συγγνώμη, έσφαλλα». Μόνο έτσι θα ανακτήσει πάλι την έξωθεν καλή μαρτυρία του και θα μπορεί να βγει ξανά σε πανεθνικό δίκτυο ανακοινώνοντας το ένα και το άλλο μέτρο.

Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κοινωνία (όπως και σε όλο τον κόσμο) αντιμετωπίζει με θυμό, κούραση ή έστω δυσθυμία τη συνέχιση της καραντίνας, το κλείσιμο των καταστημάτων, την αβεβαιότητα που πλανάται πάνω από το κεφάλι της. Σε άλλες χώρες το κύμα των αρνητών μεγαλώνει επικίνδυνα, ενώ συμβαίνουν από διαδηλώσεις έως έκτροπα. Στη χώρα μας τα πράγματα είναι ακόμη ελεγχόμενα. Ο κόσμος αγανακτεί μέσα του. Δεν ξεσπάει. Τουλάχιστον, όχι ακόμη.

Μια και μόνη κίνηση θα έφτανε για να ρίξει νερό στη φωτιά: μια συγγνώμη από το στόμα του πρωθυπουργού.

Μήπως, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πέρα από όποια μέτρα στήριξης προς τις επιχειρήσεις που έχουν πληγεί και τους εργαζόμενους που φοβούνται βάσιμα πως θα χάσουν τη δουλειά τους, να κάνει και ένα βήμα προς την πλευρά του καλού παραδείγματος; Μην ξεχνάμε ότι είναι το δεύτερο σχετικό στραβοπάτημα του μετά το «χάπενινγκ» στην Πάρνηθα. Όσο για τον οικοδεσπότη του Χριστόδουλο Στεφανάδη… είναι και καθηγητής καρδιολογίας τρομάρα του.

Αυτό που συνέβη στην Ικαρία είναι ο ορισμός του αυτογκόλ από τα αποδυτήρια. Προσβάλλει την προσπάθεια όλων μας που περιοριζόμαστε μέσα στα σπίτια μας (τώρα από τις 6 το απόγευμα τα Σαββατοκύριακα), που έχουμε χάσει κοινωνικές επαφές και το χαμόγελο της συνάφειας μόνο και μόνο για να περιορίσουμε τη δράση του ιού.

Προσβάλλει, ακόμη, και τις καλές ενέργειες που έχει κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να ανακουφιστούν αρκετοί επαγγελματικοί κλάδοι από τα επίχειρα της πανδημίας. Επομένως, μια και μόνη κίνηση θα έφτανε για να ρίξει νερό στη φωτιά: μια συγγνώμη από το στόμα του πρωθυπουργού. Αν ήμασταν σοβαρή χώρα θα έπρεπε να πληρώσει -οικειοθελώς- και ένα καραμπινάτο πρόστιμο. Έτσι απλά, όπως ο κάθε πολίτης.

 

Διαβάστε ακόμα: Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top