Για πόσο θα μας «σώσουν» οι άδειοι δρόμοι; (George Vitsaras / SOOC)

Ήταν εξαρχής μια δύσκολη εξίσωση και συν τω χρόνω έγινε ακόμη πιο δύσκολη. Τα αχαρτογράφητα νερά του κορωνοϊού έγιναν αβαθή για όλες τις κοινωνίες και τις κυβερνήσεις που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την πανδημία. Κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει μαγικές λύσεις ούτε μπούσουλας για το πώς θα καταφέρουμε να αναχαιτίσουμε την εξάπλωσή του και, δυστυχώς, τις μεταλλάξεις του.

Αυτή τη στιγμή, αν και έχουν περάσει μήνες από την εμφάνισή του, δεν γνωρίζουμε καν επακριβώς πώς και από πού προκλήθηκε. Αρα, πώς γίνεται να έχουμε την ασπίδα της αμυντικής θωράκισης απέναντί του; Η ελληνική κυβέρνηση έχει να επιδείξει κάποιες σωστές αποφάσεις και κάποιους -επίσης- τρανταχτά λανθασμένους χειρισμούς. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει κάποια ελληνική αβελτηρία για την οποία μας κατηγορούν πάντα οι ξένοι. Κι αλλού τα ίδια πισωγυρίσματα έγιναν και, φευ, θα συνεχίσουν να γίνονται έως τη στιγμή που τα εμβόλια θα έχουν καλύψει τουλάχιστον το 70% του πληθυσμού.

Κανείς δεν πιστεύει τώρα ότι το lockdown θα καταφέρει να μας κρατήσει εκτός κάδρου για πολύ καιρό.

Ήταν επιβεβλημένο με νέο «σκληρό» lockdown στην Αττική; Οι ειδικοί, κρίνοντας από τη ραγδαία αύξηση του ιιού φορτίου στα λύματα, λένε ναι. Ηταν αναμενόμενο; Επίσης, ναι. Αυτό το ολικό κατέβασμα των ρολών μοιάζει με εκείνη την πρώτη καραντίνα που βιώσαμε όταν εμφανίστηκε πρώτη φορά ο ιός στα μέρη μας, αλλά, ας μην κρυβόμαστε, στην ουσία δεν έχει καμία σχέση.

Δεν είναι ότι τώρα αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με μεγαλύτερη εμπειρία. Κανείς δεν μπορεί να συνηθίσει τον κλωβό του σπιτιού του, την απουσία φίλων, συναντήσεων, ελεύθερων διαβάσεων στην πόλη. Η στωικότητα με την οποία ο πληθυσμός της χώρας αντιμετωπίζει τα σκληρότερα μέτρα είναι ένα μίγμα κούρασης, δυσθυμίας, αδιαφορίας, εναντίωσης έως και παραίτησης.

Κανείς δεν πιστεύει τώρα ότι το lockdown θα καταφέρει να μας κρατήσει εκτός κάδρου για πολύ καιρό. Προφανώς θα πέσει ο αριθμός των κρουσμάτων για κάποιο διάστημα και όταν θα επιστρέψουμε πάλι στους δρόμους, αυτά θα ανέβουν ξανά. Ένα βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω.

Σε σχέση με τον περασμένο Μάρτιο έχει χαθεί η εμπιστοσύνη από μεγάλο μέρος των πολιτών λόγω των χειρισμών της κυβέρνησης .

Ήταν επίσης ολοφάνερο πως η απόφαση της κυβέρνησης να ανοίξει τα σχολεία και να επιτρέψει στο λιανεμπόριο να λειτουργήσει θα έφερνε αρνητικά αποτελέσματα. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να προβεί σε μια κίνηση που ήταν καταδικασμένη; Ενδεχομένως για ψυχολογικούς λόγους (εν μέρει και οικονομικούς). Σαν μια ανάσα πριν βουτήξεις ξανά στο βυθό. Φτάνει, όμως; Από τα αποτελέσματα κρίνεται ως ημίμετρο, το οποίο πάρθηκε σε λάθος χρόνο.

Σε σχέση με τον περασμένο Μάρτιο έχει χαθεί η εμπιστοσύνη από μεγάλο μέρος των πολιτών λόγω των χειρισμών της κυβέρνησης που άλλοτε κινούνται στη σωστή κατεύθυνση κι άλλοτε κρίνονται ανακόλουθοι. Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές «φωνές» που μιλούν δημόσια δεν βοηθάει. Ούτε και οι διχογνωμίες των ειδικών επιτρέπουν στους πολίτες να σκεφτούν πως η λύση είναι μια. Εχει μπει το σκουλήκι της αμφιβολίας, πλέον, σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας κι αυτό δεν φεύγει εύκολα.

Το ότι δεν έχουμε φτάσει ποτέ στο «αμήν» μαζικών θανάτων μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε κράττει.

Από την άλλη, όντως, η Ελλάδα δεν έγινε ποτέ Ιταλία ή Γερμανία ή Αγγλία. Είμαστε πολύ χαμηλά σε αριθμό κρουσμάτων και θανάτων σε σχέση με πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης. Δεν γίνεται να το παραγνωρίσουμε αυτό. Δεν γίνεται να εξισώσουμε τη δική μας περίπτωση με άλλες του εξωτερικού.

Ισως γι’ αυτό το κύμα αγανάκτησης και αντίδρασης που εμφανίζεται έντονο σε άλλες χώρες, στη δική μας είναι υπόκωφο, δεν εμφανίζεται στους δρόμους ομαδικά. Μερικοί εξηγούν το φαινόμενο ως μια κλασική παθητική στάση του μέσου Έλληνα. Υπάρχει, όμως, κι άλλη εξήγηση: το ότι δεν έχουμε φτάσει ποτέ στο «αμήν» μαζικών θανάτων, καίτοι η κούραση και το άχθος του εγκλεισμού παραμένουν ενεργά, μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε κράττει. Το θέμα είναι για πόσο και έναντι ποιου τιμήματος;

Το εύκολο είναι να πεις πως οι αρνητές, οι ψεκασμένοι και οι λοιποί συνωμοσιολόγοι θα εξακολουθήσουν να φωνασκούν κατά της νέας καραντίνας. Ομως, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως ακόμη και οι σώφρονες αυτή τη στιγμή αισθάνονται μια έντονη δυσφορία (φτάνει έως και την ψυχολογική απώλεια οράματος) για την επόμενη ημέρα. Κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αυτό το lockdown, τίποτα δεν κρατάει για πάντα σ’ αυτή τη ζωή, όμως έτσι όπως κινούμαστε είναι πολύ πιθανό να υπάρξει και κάποιο νέο στο άμεσο μέλλον.

Αυτή η επανάληψη δεν προσφέρει περισσότερη γνώση, αλλά ρίχνει νερό στο μύλο της απόγνωσης. Μακάρι ο ρυθμός των εμβολιασμών να ήταν ηψηλότερος, ωστόσο εκεί η ΕΕ αποδείχθηκε (για άλλη μια φορά) βραδυκίνητο καράβι που έχει μέτριο κυβερνήτη. Στο μεταξύ: συνεχίζουμε να πορευόμαστε στο άγνωστο.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Ικαριώτικος του Κυριάκου – εμπαιγμός της κοινωνίας.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top