Νίκη Λυμπεράκη: «Καλός ο υπολογιστής, αλλά το χειρόγραφο δεν αντικαθίσταται»

Η γνωστή δημοσιογράφος ποζάρει για το φακό του Andro με έναν κλασικό στυλογράφο Parker, το αγαπημένο της notebook και μια κούπα αχνιστό καφέ.

Η Νίκη Λυμπεράκη, αγαπημένη φίλη και συνάδελφος που μιλάει έξυπνα και κελαριστά, ομολογεί πως κάνει γράμματα… γιατρού. Ενώ θυμάται πως, προσπαθώντας να μάθει να γράφει αραβικά σε μεγάλη ηλικία, αντιλήφθηκε το τεράστιο άλμα διανοητικής ανάπτυξης που κάνουν τα παιδιά στα 5 όταν μαθαίνουν γραφή και ανάγνωση.

– Πού βάζετε την υπογραφή σας σήμερα;

Να πω καλύτερα πώς βάζω την υπογραφή μου; Πολύ προσεκτικά! Τη βάζω και ηλεκτρονικά και αυτό είναι κάτι που με ενθουσιάζει πολύ, διότι κάνω άθλια υπογραφή. Με θυμάμαι πάρα πολύ καιρό να προσπαθώ να κάνω μια φανταστική υπογραφή. Η μαμά μου ήταν καθηγήτρια και στο σπίτι υπήρχαν πάντα στοίβες διαγωνίσματα που τα διόρθωνε βάζοντας την τέλεια υπογραφή. Οπότε, ήθελα και εγώ να κάνω μια τόσο καλή υπογραφή. Έτσι ξεκίνησα να αντιγράφω την υπογραφή της μαμάς μου και τα είχα πάει πάρα πολύ καλά, μόνο που υπέγραφα ως Σκλαβενίτη -και αυτό ήταν λίγο πρόβλημα, γιατί εμένα με λένε Λυμπεράκη. Κοντολογίς, δεν έμαθα ποτέ να βάζω ωραία υπογραφή, οπότε η ηλεκτρονική υπογραφή με έχει βγάλει από αυτή την αμηχανία.

«Εγώ γράφω σαν αγόρι και γιατρός!»

– O γραφικός σας χαρακτήρας πώς είναι; 

Έχω και πολύ κακό γραφικό χαρακτήρα. Όταν πηγαίναμε σχολείο, έλεγαν συνήθως ότι τα κορίτσια κάνουν ωραία, στρογγυλά γράμματα και τα αγόρια κάνουν κολλυβογράμματα. Εγώ λοιπόν γράφω σαν αγόρι και γιατρός! Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα μπλέξω σε καμιά δικαστική περιπέτεια, όπως αυτές που βλέπουμε σε σειρές στο Netflix, και θα μου δώσουν στο δικαστήριο ένα χαρτί και θα με ρωτήσουν, είναι αυτή η υπογραφή σας; Δεν θα έχω ιδέα. Έχω κάνει 200.000 διαφορετικές υπογραφές.

Ενας κόκκινος Parker σε ζεσταίνει και σε προδιαθέτει για σημαίνοντα γράμματα.

– Με τι σας άρεσε να γράφετε όταν ήσασταν παιδί;

Μου άρεσαν κάτι φανταστικά στυλό που είχαν όλα τα χρώματα επάνω, μου είχε φέρει ένα τέτοιο ο μπαμπάς μου από τη Ρόδο. Ηταν ένα τεράστιο, που πίεζες κάθε μυτούλα και έγραφε με διαφορετικό χρώμα. Εκείνα τα χρόνια, τα σχολικά είδη δεν ήταν τόσο προσβάσιμα. Δεν ήταν όπως τώρα, που ο γιος μου έχει 150 μαρκαδόρους, ξυλομπογιές και ό,τι άλλο υπάρχει. Οπότε, εκείνο το στυλό ήταν σπουδαίο πράγμα για μένα. Όπως και τα σετ αλληλογραφίας που υπήρχαν, με τις αρωματικούς φακέλους.

– Από μικρή με στυλό.

Δεν μου άρεσαν τα μολύβια, γιατί όλοι οι μεγάλοι έγραφαν με στυλό, άρα ήθελα και εγώ. Κάποια στιγμή, μου είχαν φέρει σε ένα παιδικό πάρτι, ένα μελανοδοχείο μαζί με ένα φτερό, το οποίο ήταν πολύ ευχάριστο για μένα, αλλά όχι και για τη μητέρα μου, που έβρισκε μελάνια σε όλο το σπίτι. Άλλο ένα δώρο που θυμάμαι ότι μου είχε κάνει μια πολύ αγαπημένη μου θεία, όταν ήμουν μαθήτρια, ήταν ένα στυλό Parker, μισό λιλά, μισό φούξια. Ήταν τέλειο. Νομίζω ότι αν ψάξω, κάπου θα το βρω, το έχω ακόμα.

«Όταν ήμουν μικρή δεν μου άρεσαν τα μολύβια, γιατί όλοι οι μεγάλοι έγραφαν με στυλό, άρα ήθελα και εγώ».

– Γράμματα γράφατε;

Ναι, έγραφα. Είχα και μια φίλη δι’ αλληλογραφίας, με την οποία είχαμε βρεθεί από τα δημητριακά Kellogg’s, αν θυμάμαι καλά. Υπήρχε το Kellogg’s club, που ήταν κάτι σαν περιοδικάκι και από εκεί έβρισκες και penfriend, αν ήθελες. Αλλά δεν προχώρησε πολύ αυτή η σχέση, γιατί βαριόμουν να γράφω -πόσα να πεις πια;

– Έχετε γράψει ποτέ γράμμα στους γονείς σας;

Όχι, ποτέ δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο. Επίσης ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που σκέφτομαι, είναι να βρω στο μέλλον ένα γράμμα από τον μπαμπά μου, που έχει φύγει. Δηλαδή να βρω ένα γράμμα που να μην μπορείς με φυσικό τρόπο να απαντήσεις στον άλλον. Μου έλεγε ένας συνάδελφός μας και αγαπημένος μου φίλος ότι κάθε χρόνο γράφει ένα γράμμα στον γιο του και ότι τα φυλάει και θα ήθελε όταν φύγει από τη ζωή, να τα βρει ο γιος του. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο τρομακτικό από το να βρω μια στοίβα γράμματα από τον μπαμπά μου, τώρα που έχει φύγει από τη ζωή, και να μην μπορώ πλέον να απαντήσω  ή να διορθώσω κάτι από αυτά που θα μου λέει. Το βρίσκω τρομερά εγωιστικό και ενδεχομένως καταιγιστικό για τον παραλήπτη.

«Στα τετράδιά μου οι δύο πρώτες σελίδες είναι όμορφες, με υπογραμμισμένες λέξεις κ.λπ. Μετά έρχεται το χάος».

 – Το γεγονός ότι κάνετε άσχημα γράμματα μπορεί να σας εμποδίζει από το να γράφετε;

Είναι πιθανόν, δεν το έχω σκεφτεί. Αν δει κάποιος τα τετράδιά μου, θα καταλάβει ότι δείχνουν έναν άνθρωπο που θέλει πάρα πολύ να έχει όμορφα τετράδια, με υπογραμμισμένες λέξεις κ.λπ. Είναι όμως έτσι οι δύο πρώτες σελίδες… μετά έρχεται το χάος.

– Πιστεύετε ότι αυτό συνδέεται και με κάποια κομμάτια του χαρακτήρα σας, που μπορεί να είναι χαοτικά;

Θα έλεγα ότι υπάρχουν και λίγα κομμάτια του χαρακτήρα μου που δεν είναι χαοτικά. Δεν νομίζω όμως ότι έχει να κάνει με αυτό. Έχω φίλους οι οποίοι επίσης είναι χαοτικοί αλλά τα γράμματά τους είναι καταπληκτικά και το αντίστροφο.

– Έχετε σημειωματάρια;    

Έχω πάρα πολλά και αυτό καταλήγει να είναι πρόβλημα, γιατί όλο και σημειώνω σκόρπια κάτι σε κάποιο από αυτά. Δηλαδή μπορεί να κρατήσω σημειώσεις για το τι πρέπει να κάνω σε μια εκπομπή, στο άλλο φύλλο να έχω μια συνταγή της νονάς μου για κρεμμύδια γεμιστά και στο άλλο, σκορ μπιρίμπας. Χάος. Αυτό που με βολεύει, είναι το application σημειώσεων του κινητού μου. Από την άλλη, θα πω ότι όταν κάνω αναρτήσεις στο Ινσταγκραμ, πάντα επιλέγω μια ωραία γραμματοσειρά. Απόδειξη ότι κάτι σημαίνει για μένα αυτό -ή το κόμπλεξ ή τη θέληση. Σίγουρα όμως αναγνωρίζω την αξία του πράγματος.

Σετ Δώρου με Στυλό Διαρκείας Parker ΙΜ και αυθεντικό notebook Parker. Τα απαραίτητα «εργαλεία» για να γράψεις τη δική σου ιστορία.

– Αρα και την αξία της γραφής, που για εμάς τους δημοσιογράφους – που την προλάβαμε – υπήρξε πολύτιμη.

Παρότι στην ενήλικη ζωή μου και στην επαγγελματική μου πορεία δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με το χειρόγραφο, ένα κομμάτι το οποίο είναι δηλωτικό ότι το χειρόγραφο δεν αντικαθίσταται, είναι η προσπάθεια να μάθεις μια ξένη γλώσσα. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, ξεκίνησα μαθήματα ισπανικών, γερμανικών και αραβικών. Γερμανικά και ισπανικά… πολύ χειρόγραφο αλλά το προσπερνάω. Θέλω να σταθώ στα αραβικά, γιατί εκεί προσπαθείς να κάνεις αυτό που στη ζωή μας το κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε -ούτε τη δυσκολία του ούτε τη σημασία του- όταν είμαστε μικροί. Δηλαδή το ελληνικό και το λατινικό αλφάβητο, τα μαθαίνουμε σε μια περίοδο, που είναι ζήτημα αν θυμόμαστε. Τώρα λοιπόν, όταν πηγαίνεις 18-20 χρονών να μάθεις ένα νέο αλφάβητο, και πιάνεις με το χέρι σου, με αμηχανία, με αγωνία, με δυσκολία, να σχεδιάσεις ένα γράμμα, είναι η ίδια προσπάθεια με αυτήν που έκανες στα 4-5 σου – το τεράστιο άλμα ανάπτυξης, αλλά πλέον δεν έχεις την άγνοια της σημασίας των πραγμάτων.

– Είναι παράξενο όλο αυτό; 

Είναι μια ιδιαίτερη διαδικασία και εκεί καταλαβαίνεις ότι καλός ο υπολογιστής, αλλά το χειρόγραφο δεν αντικαθίσταται. Επίσης κάτι άλλο φανταστικό που άκουσα πρόσφατα είναι οι κύκλοι που κάνει η γραφή. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι και το μοιράζομαι γιατί πιστεύω ότι και αρκετοί άλλοι άνθρωποι ενδεχομένως δεν το έχουν σκεφτεί. To concept ήταν ότι όπως οι πρώτες μας αναφορές για τη γραφή είναι τα ιδεογράμματα ή τα σχέδια και μετά περάσαμε στα αλφάβητα και έχουν γίνει όλα αυτά τα αριστουργήματα της παγκόσμιας γραμματείας, επιστρέψαμε στο να γράφουμε με emoticons. Με έναν τρόπο δηλαδή, επιστρέψαμε στα ιδεογράμματα.

«Ακόμη κι ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο υπολογιστή, σίγουρα θα γράφει στο χέρι σε κάποιες στιγμές».

– Θα δωρίζατε ένα στυλό ή μια πένα σε κάποιον χωρίς να γνωρίζετε αν του αρέσει να γράφει ή όχι;

Ασφαλώς διότι θεωρώ, πως ακόμη κι ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο υπολογιστή, σίγουρα θα γράφει σε κάποιες στιγμές. Και μάλιστα, ενδέχεται να γράφει όταν είναι κάπου αλλού, εκτός του σπιτιού του εννοώ, οπότε είναι ωραίο να χρησιμοποιεί ένα αντικείμενο όμορφο και με αξία. Είναι σίγουρα ένα δώρο που έχει νόημα που θα “πιάσει τόπο” όπως συνηθίζουμε να λέμε.

//Δείτε τις προτάσεις δώρου PARKER εδώ.

Διαβάστε ακόμα: Parker 51, η κλασική πένα με τις τέλειες αναλογίες, σε νέα σχέδια.

TAGS :
parker δημοσιογραφία Νίκη Λυμπεράκη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook