Η Νίκη Λυμπεράκη φωτογραφήθηκε απόκλειστικά για το Andro, από τον Ανανία Κωτσοβό. Μπλούζα, Liu Jo (Shop and Trade), παντελόνι Leda, by Kimalé.

Όταν τη σκέφτομαι, τώρα που γράφω για εκείνη και όταν της μιλούσα, η λέξη με την οποία θα την προσφωνούσα είναι «κορίτσι». Η Νίκη Λυμπεράκη έχει κάτι το τόσο παιδικό πάνω της, που νομίζω πως δεν θα το χάσει ποτέ – είναι καθαρά φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό άλλωστε.

Ο τρόπος, το βλέμμα, η φωνή της και ασφαλώς, το σημαντικότερο, η διαχείριση του αντικειμένου της, που είναι οι ειδήσεις, μόνο «παιδικότητα» δεν εκπέμπουν. Οι ειδήσεις του Open απέκτησαν το δικό της κύρος, παρότι ξέρουμε ότι πρόκειται για ομαδική δουλειά και μάλιστα με εξαιρετικούς συναδέλφους να είναι πλάι της.

Η Νίκη είναι σαν… βράχος, «αμετακίνητος», σαν τον διαιτητή του τένις: δεν αλλάζει θέση, αλλά βλέπει και κρίνει τα πάντα, ανακοινώνοντας μόνο το σωστό αποτέλεσμα χωρίς πολλά πολλά. Εχει ένα εγγενές authority που λένε και οι Αγγλοι. Και μια ανυπόκριτη σεμνότητα.

Δεν θέλει να δίνει συνεντεύξεις γιατί τις θεωρεί αυτοαναφορικές και αυτό δεν της αρέσει καθόλου. Την καταλαβαίνω. Και τώρα που την κατάφερα, συνειδητοποίησα πως η επιτυχία της οφείλεται στο ότι έχει έναν και μόνο και απολύτως ξεκάθαρο στόχο: να κάνει καλά τη δουλειά της για την οποία γνωρίζει καλά τον ορισμό της. Γιατί είναι συστατικό καθοριστικό το να ξέρεις σε τι συνίσταται ακριβώς η δουλειά σου.

 – Πώς φτάσατε να γίνετε δημοσιογράφος;

Θα σας απαντήσω με κάποια λόγια που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσαν πολύ: μπήκα σε αυτό παρά το γεγονός ότι ζούσα κι εγώ «τη γνωστή παγκόσμια αυταπάτη ότι μπορούμε να ελέγξουμε τις ζωές μας». Γενικά, δεν είμαι από τους ανθρώπους που στα 15 τους ήξεραν με τι θα ασχοληθούν στα 18 τους. Μου άρεσαν διάφορα, που κυρίως έβλεπα στην τηλεόραση σε ειδήσεις ή σε έργα που μου τραβούσαν το ενδιαφέρον -από την αρχαιολογία και τη δικηγορία ως πολλά άλλα. Αν εξαιρέσω κάποια πράγματα που με έκαναν ευτυχή, όπως το θέατρο και το τραγούδι – η οικογένειά μου «κελαηδούσε» απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ! – όλα τα υπόλοιπα ήταν μια δεξαμενή με υλικό που μου κινούσε το ενδιαφέρον κατά καιρούς, αλλά ως εκεί.

«Στο μηχανογραφικό που συμπλήρωσα στη Γ’ Λυκείου, είχα βάλει σχεδόν όλες τις σχολές, γιατί φοβόμουν ότι δεν θα περάσω πουθενά. Τελικά μπήκα στη Νομική» (Η Νίκη Λυμπεράκη φοράει πουκάμισο Fifi, Kimalé φούστα Kili, Kimalé βραχιόλι Wap Gp, Kimalé σκουλαρίκι Cleo Gp Black, Kimalé).

– Πάντως κάτι προς το φιλολογικό υποψιάζομαι πως θα ακολουθούσατε και όχι θετικές επιστήμες.

Αν και η μαμά μου ήταν μαθηματικός, εγώ άκουγα μαθηματικά και έτρεχα μακριά – ακόμη δυσκολεύομαι να κάνω διαίρεση. Τρέφω βέβαια μεγάλο θαυμασμό και προς τη μητέρα μου, που ασχολήθηκε με αυτόν τον κλάδο και προς όλους τους ανθρώπους που έχουν τέτοιο υπόβαθρο. Έχουν έναν τρόπο σκέψης, τόσο δομημένο και  απαλλαγμένο από φιοριτούρες, που θαυμάζω πάρα πολύ. Εγώ όμως ήμουν αλλού. Στο μηχανογραφικό που συμπλήρωσα στη Γ’ Λυκείου, είχα βάλει σχεδόν όλες τις σχολές, γιατί φοβόμουν ότι δεν θα περάσω πουθενά. Τελικά μπήκα στη Νομική. Στο δεύτερο έτος, μετά από μια συζήτηση της μητέρας μου με τον Λευκαδίτη συνάδελφο Γιάννη Πολίτη πήγα στα «Νέα» να δω πώς είναι αυτή η εργασιακή συνθήκη. Μου άρεσε πάρα πολύ και κάπως έτσι παρέμεινα στον χώρο. Ποτέ δεν είπα συνειδητά ότι θα γίνω δημοσιογράφος – μάλιστα τα χαρτιά μου για να διαγραφώ από τον Δικηγορικό Σύλλογο τα έκανα πριν από δύο χρόνια μετά από  δεκαοχτώ χρόνια δημοσιογραφίας.

«Η προσήλωση στο γραπτό αντί της εικόνας σε ωριμάζει σε αυτή τη δουλειά».

– Σε ποιο μέσο ξεκινήσατε δημοσιογραφικά; Δεν προλάβατε να δουλέψετε στην έντυπη δημοσιογραφία, έτσι δεν είναι;

Ξεκίνησα στον ραδιοφωνικό σταθμό 9,84, με δύο χρόνια μαθητεία και το 2005 και όταν έφυγε η Ελεωνόρα Μελέτη από το Alter, άνοιξε μια θέση στα Διεθνή, όπου με προσέλαβαν. Αυτή ήταν η πρώτη μου δουλειά στη δημοσιογραφία κανονικά, επί πληρωμή. Δεν είχα βέβαια την τύχη, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, να δουλέψω σε δημοσιογραφικό γραφείο, όπου πιστεύω ότι παίρνεις μια εκπαίδευση εξαιρετικά πολύτιμη -η προσήλωση στο γραπτό αντί της εικόνας σε ωριμάζει σε αυτή τη δουλειά.

«Δεν είχα την τύχη, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, να δουλέψω σε δημοσιογραφικό γραφείο, όπου πιστεύω ότι παίρνεις μια εκπαίδευση εξαιρετικά πολύτιμη» (Η Νίκη Λυμπεράκη φοράει πουκάμισο Fuga-dark indigo dots, Κimalé, παντελόνι Gabin, Κimalé
κολιέ Lama, Κimalé).

«Όταν βγήκα για πρώτη φορά ζωντανά στο δελτίο ειδήσεων, έπρεπε να μιλήσω για έναν σεισμό και ήταν τέτοια η αγωνία μου, που δεν μπορούσα να θυμηθώ τη λέξη ”δόνηση”».

– Η εξοικείωση με την κάμερα ήταν δύσκολη;

Είχα τρομερό θέμα με την έκθεση, έναν φρικτό φόβο, τον οποίο έχω ακόμα. Όταν βγήκα για πρώτη φορά ζωντανά στο δελτίο ειδήσεων, έπρεπε να μιλήσω για έναν σεισμό και ήταν τέτοια η αγωνία μου, που δεν μπορούσα να θυμηθώ τη λέξη «δόνηση». Έλεγα η σεισμική… και δεν μου ερχόταν τίποτα η συνέχεια. Έτσι είμαι ακόμη, έχω διαλυτικό άγχος, ας μου λένε ότι δεν φαίνεται. Νομίζω ότι ο καθένας μας ακολουθεί τελικά στη ζωή εκείνο που χρειάζεται να εξασκήσει. Από την άλλη, το ότι είσαι σε αυτή τη δουλειά δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είσαι άνετος και δεν έχεις πρόβλημα με την έκθεση.

– Η παρουσία σας πάντως σε αυτή τη θέση στην τηλεόραση μόνο επαινετικά σχόλια έχει προκαλέσει, έτσι δεν είναι;

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια αλλά δεν έχει φτάσει στ’ αυτιά μου κάτι τέτοιο -δυστυχώς, ίσως λόγω χαρακτήρα, τα αυτιά μου τα έχω ανοιχτά μόνο για τα άσχημα. Γενικά, κάνω απλώς τη δουλειά μου.

– Πόσο δύσκολο είναι να μεταδώσετε μια είδηση με την οποία μπορεί να διαφωνείτε ή μια «βαριά» είδηση, που δεν την αντέχετε ψυχικά; Πώς καταφέρνετε δηλαδή να κρατήσετε μια απόσταση;

Νομίζω ότι ο καθένας πρέπει να έχει ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό του την περιγραφή της δουλειάς του. Η δουλειά ενός δημοσιογράφου που παρουσιάζει το δελτίο ειδήσεων είναι διαφορετική από αυτήν ενός αρθρογράφου. Ο παρουσιαστής δεν υποβάλλει την άποψή του για τα πράγματα. Δουλειά του είναι να παραθέσει τα γεγονότα και να φωτίσει ενδεχομένως τις απόψεις που ισχύουν γι’ αυτά. Προφανώς κάποια πράγματα είναι ασπρόμαυρα – μια τεράστια τραγωδία για παράδειγμα είναι μια μαύρη υπόθεση. Γενικά πάντως, όπως γίνεται και τώρα με τα εμβόλια, δεν πιστεύω ότι υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει χώρος για άποψη. Υπάρχει η αλήθεια και η δημοσιογραφική ευθύνη είναι να την τονίσει: Τα εμβόλια είναι απαραίτητα, γιατί μας σώζουν. Τελεία.

«Το κυρίαρχο όταν έχεις έναν καλεσμένο είναι να έχεις στο μυαλό σου ότι δεν είσαι εκεί για να εκφράσεις τη δική σου άποψη».

– Όταν όμως έχετε έναν καλεσμένο και συζητάτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα και να λειτουργείτε με τέτοια εγκράτεια…

Προσπαθώ πάντα και όσο μπορώ περισσότερο να κρατάω μια απόσταση από τα πράγματα -σε σημείο που μερικές φορές φτάνω να το παρακάνω. Πρόσφατα, έκανα ένα podcast με το θέμα της συνεπιμέλειας, για την οποία είμαι φανατικά υπέρ. Από την προσπάθειά μου να μην αφήσω να φανεί αυτή η θέση μου, έφτασα στο άλλο άκρο. Οταν άκουσα δηλαδή το αποτέλεσμα, αισθάνθηκα σαν να μιλούσε κάποιος ζηλωτής κατά της συνεπιμέλειας! Πάντως, το κυρίαρχο όταν έχεις έναν καλεσμένο είναι να έχεις στο μυαλό σου ότι δεν είσαι εκεί για να εκφράσεις τη δική σου άποψη, αλλά για να ρωτήσεις αυτό που θα ήθελε να ρωτήσει ο κόσμος, που δεν μπορεί να βρίσκεται εκεί εκείνη τη στιγμή και δεν έχει ούτε θα έχει ποτέ αυτή τη δυνατότητα.

«Προσπαθώ πάντα και όσο μπορώ περισσότερο να κρατάω μια απόσταση από τα πράγματα -σε σημείο που μερικές φορές φτάνω να το παρακάνω».

«Χάρηκα, γέλασα πολύ και πέταξα όλα μου τα χαρτιά με τις ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει όταν έκανα συνέντευξη στον Χρήστο Χωμενίδη και τον Κωνσταντίνο Τζούμα».

 – Όταν βλέπετε ότι ο λόγος του καλεσμένου σας είτε είναι «ξύλινος», βαρετός, είτε καταλαβαίνετε ότι λέει ψέματα, πώς το διαχειρίζεστε;

Είναι πολύ συγκεκριμένες οι συνεντεύξεις σε ένα δελτίο ειδήσεων. Όταν έρθει ένας πολιτικός, είναι για να μιλήσουμε για ένα προκαθορισμένο αντικείμενο και θα τα πει με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει να μιλάει ο καθένας τους – τουλάχιστον στην Ελλάδα. Στη Βρετανία, ας πούμε, τα πράγματα είναι διαφορετικά, γιατί και ο δημοσιογράφος στέκεται αλλιώς και ο συνεντευξιαζόμενος συμπεριφέρεται αλλιώς. Γενικά πάντως χαίρομαι τις συνεντεύξεις με ανθρώπους που δεν έχουν πρόβλημα να κινηθούν έξω από καλούπια, όπως αυτές που έκανα για παράδειγμα στον Χρήστο Χωμενίδη ή τον Κωνσταντίνο Τζούμα. Χάρηκα, γέλασα πολύ και πέταξα όλα μου τα χαρτιά με τις ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει, γιατί δεν υπήρχε λόγος. Η συζήτηση κυλούσε από μόνη της.

– Γιατί, λοιπόν, οι ειδήσεις στα ξένα κανάλια έχουν διαφορετικό πλαίσιο απ’ ό,τι στη δική μας τηλεόραση;

Πρώτα απ’ όλα, όταν πάει κάποιος να δώσει μια συνέντευξη σε ένα ξένο κανάλι, ξέρει εκ των προτέρων ότι θα κάνει ακριβώς αυτό. Δεν θα πάει ούτε για να τον κολακέψουν ούτε να τον «προστατέψουν», ρωτώντας τον μόνο αυτά στα οποία θα ήθελε εύκολα να απαντήσει. Αφήνεται μεγαλύτερο πεδίο στους δημοσιογράφους να κάνουν τη δουλειά τους. Στην Ελλάδα είναι όλοι καχύποπτοι. Μου έχει τύχει, την ίδια χρονική περίοδο, στο ίδιο μέσο, να κάνω συνέντευξη σε δύο πολιτικά στελέχη διαφορετικών κομμάτων και στο τέλος να κάνουν παράπονα και οι δύο –  ο ένας ότι ανήκω στο κόμμα του άλλου. Ακόμα και στα μηνύματα που παίρνεις από τους ψηφοφόρους του κάθε κόμματος που εκπροσωπούν αυτοί οι καλεσμένοι, σε βρίζουν ή σε δοξάζουν αντίστοιχα. Υπάρχει μια οπαδική λογική, ενώ στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, θα πρέπει ο δημοσιογράφος να στέκεται απέναντι στον εκάστοτε κυβερνώντα. Αυτή είναι η δουλειά μου -και όχι απέναντι πολιτικά αλλά απέναντι στους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Στην Ελλάδα όμως αυτό δεν είναι σαφές.

«Ο δημοσιογράφος να στέκεται απέναντι στον εκάστοτε κυβερνώντα».

– Θα θέλατε να δουλέψετε στο εξωτερικό;

Πριν από πολλά χρόνια μού είχε γίνει μια πρόταση να πάω στο Λονδίνο και πολλές φορές σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα ακολουθήσει αυτό τον δρόμο. Δεν πήγα, για κάποιους λόγους, κι έτσι δεν θα μάθω ποτέ. Μου αρέσει όμως πολύ που ζω στην Ελλάδα. Θα μου άρεσε όμως να δουλεύω από τη χώρα μου για ξένα Μέσα.

«Πολλές φορές έχω νιώσει μέσα μου ότι μου πάτησαν ένα κουμπί αλλά θέλω να ελπίζω ότι δεν βγαίνει εκείνη τη στιγμή προς τα έξω».

 – Σας έχει τύχει να σας προσβάλει live κάποιος συνομιλητής σας;

Ναι, βέβαια. Πολλές φορές έχω νιώσει μέσα μου ότι μου πάτησαν ένα κουμπί αλλά θέλω να ελπίζω ότι δεν βγαίνει εκείνη τη στιγμή προς τα έξω. Όχι για να μη φανεί και να μην είμαι αρεστή αλλά γιατί δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Εξάλλου είναι φάουλ του συνεντευξιαζόμενου να σου επιτεθεί προσωπικά, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν είμαι εκεί ως «Νίκη» αλλά ως ένας άνθρωπος που επιτελεί έναν ρόλο. Στην προσωπική αιχμή του άλλου, δεν πρέπει να «τσιμπήσεις».

– Έχει να κάνει και με το φύλο αυτό;

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι, όταν εκδηλώνουν τέτοιες συμπεριφορές, τις εκδηλώνουν όπου νομίζουν ότι τους «παίρνει». Μπορεί κάποιος να νομίζει ότι τον «παίρνει» απέναντι σε μια νέα γυναίκα ή άπειρη, κατά το μυαλό του, ή ένας άλλος να νιώθει ότι τον «παίρνει» μπροστά σε έναν άντρα πιο παχύ ή πιο κοντό – αυτά είναι παιχνίδια εξουσίας που κάνει το κεφάλι του καθενός. Δεν θέλω καθόλου να το τοποθετήσω όλο αυτό βάση του φύλου.

«Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο μικρός μου, έχω ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία σε θέματα που αφορούν παιδιά».

– Υπάρχουν στιγμές που μια είδηση μπορεί να σας λυγίσει, άσχετα από το αν καταφέρνετε να το κρύψετε εκείνη τη στιγμή;

Βεβαίως και υπάρχουν και είναι πολλές. Μάλιστα από τη στιγμή που γεννήθηκε ο μικρός μου, έχω ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία σε θέματα που αφορούν παιδιά. Δεν αντέχω καθόλου. Αλλά και πάλι, προσπαθώ να μην φαίνεται.

«Θυμάμαι έντονα τις τελευταίες εκλογές στην Αμερική – μια μοναδική εμπειρία παρόλο που τα εκτός δουλειάς πήγαν όλα στραβά».

– Πόσο χρόνο αφιερώνετε στη δική σας ενημέρωση;

Είναι κάτι που δεν σταματάει και νομίζω ότι για όλους τους δημοσιογράφους είναι το ίδιο. Είναι μια διαρκής διαδικασία, απλώς πολλές φορές εστιάζω σε θέματα που με ενδιαφέρουν περισσότερο και αυτά είναι τα διεθνή.

– Έχετε μεταδώσει διεθνή γεγονότα από το εξωτερικό. Ποιο θυμάστε πιο έντονα;

Τις τελευταίες εκλογές στην Αμερική – μια μοναδική εμπειρία παρόλο που τα εκτός δουλειάς πήγαν όλα στραβά, δηλαδή χάθηκαν αποσκευές, δεν έβρισκα πού να κάνω τεστ και άλλα τέτοια πρακτικά. Εξάλλου το ρεπορτάζ είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου που μου αρέσει πολύ, αλλά δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να το κάνω όσο θα ήθελα. Είναι κάτι που με κάνει να νιώθω χρήσιμη -κι ας μην αφορά αυτό το ρεπορτάζ κάποιο μεγάλο γεγονός, σίγουρα κάποιους τους αφορά. Και η παρουσίαση των ειδήσεων βέβαια με κάνει να νιώθω χρήσιμη, με έναν άλλο τρόπο, γιατί έχω πραγματικά την τιμή και το προνόμιο να βγάζω προς τα έξω τη δουλειά όλων μου των συναδέλφων.

«Το ρεπορτάζ είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου που μου αρέσει πολύ, αλλά δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να το κάνω όσο θα ήθελα».

«Καμιά φορά έχει πλάκα που μου λένε στο δρόμο, ”καλέ συ, από κοντά είσαι αδύνατη”».

– Σας μιλάει ο κόσμος στον δρόμο;

Όχι ιδιαίτερα, αλλά καμιά φορά έχει πλάκα που μου λένε, «καλέ συ, από κοντά είσαι αδύνατη». Το λένε φυσικά για φιλοφρόνηση αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι, αμάν πώς δείχνω στην τηλεόραση!

– Την περίοδο του κορωνοϊού πώς την περάσατε;

Δουλεύοντας, αλλά ευτυχώς σε ένα κανάλι που μερίμνησε από πολύ νωρίς για τα μέτρα προστασίας στον μέγιστο βαθμό. Έτυχε και πάνω στην περίοδο της εγκυμοσύνης μου και έζησα αρχικά τεράστιο φόβο, γιατί δεν ξέραμε ακόμη αν ο κορωνοϊός μπορεί να επηρεάσει το έμβρυο και όλα αυτά.

Η Νίκη Λυμπεράκη φωτογραφήθηκε απόκλειστικά για το Andro, από τον Ανανία Κωτσοβό. «Η Λευκάδα είναι ένας ιδιαίτερος τόπος και κατά τη διάρκεια της ιστορίας της είχε πολλά ”αφεντικά”».

«Η Λευκάδα είναι ένα πλούσιο, μαγευτικό, ονειρεμένο μέρος με τεράστια ιστορία, πολλές ομορφιές, εκπληκτική κουζίνα και από τις πιο όμορφες θάλασσες του κόσμου».

– Μεγάλη αδυναμία… η Λευκάδα;

Είμαι Λευκαδίτισσα κι από μαμά κι από μπαμπά κι από καρδιά κι από αίμα! Ο πατέρας μου είναι από τον Σύβρο και η μητέρα μου από το Κατοχώρι. Ο Σύβρος ήταν τόπος καταγωγής και του Αλέκου Παναγούλη και έχω ακούσει από τους δικούς μου πάρα πολλές ιστορίες για τον ίδιο και τη μάνα του. Η Λευκάδα είναι ένας ιδιαίτερος τόπος και κατά τη διάρκεια της ιστορίας της είχε πολλά «αφεντικά». Θυμάμαι μια φορά, γυρνώντας από το σχολείο, βλέπω τον μπαμπά μου να διαβάζει μπροστά σε μια ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια. Ρωτώντας τον τι διαβάζει, μου απάντησε, «αφού κατάφερε η Μάλτα να γίνει ανεξάρτητο κράτος, γιατί να μην μπορεί να το καταφέρει και η Λευκάδα!». Αγαπούσε πολύ τον τόπο του. Και καλά έκανε. Είναι ένα πλούσιο, μαγευτικό, ονειρεμένο μέρος με τεράστια ιστορία, πολλές ομορφιές, εκπληκτική κουζίνα και από τις πιο όμορφες θάλασσες του κόσμου.

 

//Make up-μαλλιά: Κατερίνα Θεοχάρη.
Ευχαριστούμε θερμά το ξενοδοχείο Mira Me Athens για τη φιλοξενία (Mira Me Athens, Ερμού 118, Θησείο, τηλ. 2152151930 – 2152151931)

 

Διαβάστε ακόμα, Ράνια Τζίμα: «Η πανδημία έβγαλε τον χειρότερο εαυτό των ανθρώπων».

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top