Οι ποιητές μας για τον ελληνικό καφέ

«N’ απολαμβάνει/ ήσυχα, ήσυχα/ γεύση και μυρουδιά, μες στα μεσάνυχτα,/ τότε που ’ναι αργά για οτιδήποτε/ τότε που ’ναι νωρίς για οτιδήποτε».

Γιάννης Υφαντής, «Ο καφές του μεσονυχτίου»

Στην γιαγιά Ελένη Δερμάνη,
στο κέφι μας και στη μαντική του καφέ

Tα τρυφερά σου μάτια δεν αντέχουν
το φως μες το μεγάλο μεσημέρι της Αλήθειας.
Μονάχα το λουλούδι του γκαζιού, με πέταλα
σκληρές γαλάζιες φλόγες και βολβό
μπόμπα υγραερίου· μόνο αυτό.

Ευτυχισμένος που μπορεί να ανασαίνει·
ευτυχισμένος που μπορεί να πλησιάζει το λουλούδι του γκαζιού
και μες στο μπρίκι του το τσίγκινο να ψήνει
έναν καφέ που τελετουργικά
στον εαυτό του τον σερβίρει. Ώ
ν’ απολαμβάνει
κάθε του κίνηση, κάθε εικόνα, κάθε ήχο.
N’ ακούει τον καφέ να σιγοβράζει,
υπόκωφα, ζεστά, να ωριμάζει
του καϊμακιού η δορά, με ματιά πάνω της.
K’ ύστερα ο εγκάρδιος καταρράχτης
και το πνεύμα του αχνού
και οι χιλιάδες φυσαλίδες –σφαίρες ύπαρξης–
να τόνε καθρεφτίζουνε καθώς θα τις ρουφά. N’ απολαμβάνει
ήσυχα, ήσυχα
γεύση και μυρουδιά, μες στα μεσάνυχτα,
τότε που ’ναι αργά για οτιδήποτε
τότε που ’ναι νωρίς για οτιδήποτε.
Ήσυχα, ήσυχα, μ’ εκείνη
την ιερή ευδαιμονία όσων τέλειωσαν
χιλιάδες χρόνια πριν και τώρα βλέπουν
την κυκλική τοιχογραφία που ανεβαίνει
από του φλυτζανιού τ’ άσπρα τοιχώματα
καθώς στερεύει ο καθρέφτης του καφέ.

Tα τρυφερά σου μάτια δεν αντέχουν
τη μοναξιά που ’ναι προνόμιο θεϊκό.
Mόνο το μάτι του γκαζιού, με τσίνορα
σκληρές γαλάζιες φλόγες· μόνο αυτό.

(Από τη συλλογή «Ναός του Κόσμου», εκδ. Δελφίνι, 1996. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Γιάννης Υφαντής, Οι μεταμορφώσεις του μηδενός, εκδ. Οδός Πανός, 2022.)

Στην επόμενη σελίδα: «εκεί, κατά το σύννεφο-καϊμάκι».

1 2 3 4 5

TAGS :
Ποίηση ποιητές

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook