«Τώρα φυσάει αεράκι// σ’ ένα δάσος από στίχους λόγγους ποιήματα/ που αντιβοούν επίμονα την άσβηστη φωνή του».
Ηλίας Γκρης, «Η συντριβή του Γιάννη Ρίτσου»
Ήταν σαν να μην ήρθε ποτέ στο χωραφάκι μας
με τ’ ανόητα καταγέλαστα και αμείλικτα πάθη
που το ’παν άλλοτε λιβάδι της συμφοράς
κι όπως τον σκέπαζε η καταχνιά του Άδη
βάραθρο έχασκε η οδύνη,
που όσα πίστεψε εν μία νυκτί κατέρρεαν
γιγάντιο τσουνάμι σαρώνοντας
οράματα σκουπίδια μούμιες ηγετών
δάκρυα κυλούσαν κοχύλια στο μαξιλάρι του
κι αμμούδα τα ’πινε η περασμένη ζωή του
που έβγαινε σαν επιτάφιος στην πύλη
της Μονεμβάσιας. Τώρα με βρίσκει
αγέρωχος νοικοκύρης μελώνει το -ρω
στο σαλονάκι του κερνώντας κρασί σαμιώτικο
τριγύρω μορφές εγχάρακτες η άσπιλη
τέχνη σε πέτρες κόκκαλα ξύλα
στοργικά αυστηρός αφοσιωμένος στο Λόγο
η μετοχή σε -ώντας δίνει πνοή στο ποίημα
και να θυμάσαι τρία πράγματα· δουλειά
δουλειά δουλειά. Τώρα φυσάει αεράκι
σ’ ένα δάσος από στίχους λόγγους ποιήματα
που αντιβοούν επίμονα την άσβηστη φωνή του.
(Από τη συλλογή «Σαν άλλος Οιδίποδας», εκδ. Γκοβόστη, 2018)
Στην επόμενη σελίδα: «γι αυτόν τον σιωπηλό του σύντροφο και φίλο».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
