«Από τα χέρια σου πέταξαν λευκά περιστέρια ειρήνης/ που τώρα κατακλύζουν τον κόσμο,/ μας αναγκάζουν να σηκώνουμε το κεφάλι, να κοιτούμε ψηλότερα».
Γιώργος Χριστοδουλίδης, «Στον ποιητή (Γιάννη Ρίτσο)»
Σου οφείλουμε τα δίδακτρα
για τα μαθήματα ζωής που μας έδωσες,
μα πώς να ξεπληρώσουμε μια τόσο αφιλόκερδη πορεία αγάπης;
Σου οφείλουμε ένα ποίημα
μα η πέννα δεν στήνεται, το χέρι τρέμει.
Σου οφείλουμε ένα ευχαριστώ μεγάλο και τίμιο
σαν τον μολυβένιο πόνο που φορτώθηκες να πεις,
μα τα χείλη παγώνουν μπρος στην ευθύνη της πλάσης.
Ο κάθε στίχος – δικός σου.
Στο κάθε δίκαιο όραμα αφουγκραζόμαστε
τη ροή του αίματός σου.
Από τα χέρια σου πέταξαν λευκά περιστέρια ειρήνης
που τώρα κατακλύζουν τον κόσμο,
μας αναγκάζουν να σηκώνουμε το κεφάλι, να κοιτούμε ψηλότερα.
Και μέσα στους σχηματισμούς τους,
κάπου μεταξύ ουρανού και γης,
σε βλέπουμε ποιητή να μας χαμογελάς.
(Από τη συλλογή «Ένια», εκδ. Ατέλεια, 1996)
* Οι ποιητές ανθολογούνται κατά ηλικιακή σειρά.
Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Ρίτσος – Το τελευταίο ποίημα της ζωής του.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
