«Η Ρίνα είναι μαχήτρια των δρόμων. Πρώην αδεσποτάκι».

– Σκύλος ή γάτα;

Γάτα! Στο υπέροχο βιβλίο του «Η γάτα μέσα μας» (Απόπειρα, 2005), ο Γουίλιαμ Μπάροουζ υποστηρίζει πως ο σκύλος σου προσφέρει τις υπηρεσίες του ενώ η γάτα τον εαυτό της. Γνωστός γατόφιλος, μεροληπτεί, νομίζω, κατά των σκυλιών. Έχει δίκιο, αλλά εν μέρει. Η γάτα, πράγματι, σου δίνεται, σε πείσμα όσων επιμένουν να την περιγράφουν ως εγωίστρια, μονόχνωτη, ύπουλη, αντικοινωνική και άφιλη. Μόνο που αυτό δεν θα γίνει ποτέ άνευ όρων ούτε από συμφέρον, μόνο και μόνο για ένα πιάτο φαΐ. Πρέπει πρώτα να την κατακτήσεις.

– Τι ράτσα είναι το «παιδί»;

Μαχήτρια των δρόμων. Πρώην αδεσποτάκι.

«Αγαπημένη συνήθεια είναι να χαλαρώνουμε αγκαλιά στον καναπέ».

– Πώς την λένε; Κρύβεται κάποια ιστορία πίσω από το όνομα;

Ρίνα, από το Γουργουρίνα. ‘Ετσι την βάφτισε η γυναίκα που την βρήκε ταλαιπωρημένη στη Νέα Σμύρνη και έβαλε αγγελία για να της βρει οικογένεια. Δεν το άλλαξα και έκανα σωστά. Το γουργουρητό της είναι πολλών ντεσιμπέλ.

Τι ζώδιο είναι; Εσύ; Τι λένε τ’ άστρα, ταιριάζετε;

Δεν ξέρω πότε γεννήθηκε, έφτασε στα χέρια μου τέλη Οκτωβρίου, άρα, αν υπολογίσουμε έτσι το ζώδιό της, είναι Σκορπιός. Είμαι άσχετη με τα ωροσκόπια. Ας μας πει κάποιος ειδικός: ταιριάζουμε;

«Οταν επιστρέφω από τη δουλειά τη βρίσκω πάνω στο γραφείο μου, να κοιμάται με μαξιλάρι το λάπτοπ μου».

Πώς έγινε η πρώτη επαφή;

Στο σπίτι της εθελόντριας που την μάζεψε από τον δρόμο. Κοιμόταν στο μπαλκόνι, σε μια γλάστρα. Πλησίασα, τη χάιδεψα και με κοίταξε απορημένη και… μαχμουρλού.

«Δεν θέλω να σκέφτομαι τη ζωή μου χωρίς την ουρά της να μπλέκει στα πόδια μου».

– Ποια είναι η χειρότερή της συνήθεια;

Μασουλάει τα φυτά εσωτερικού χώρου και τα λουλούδια που βάζω στα βάζα.

«Πάντα καταλαβαίνει πότε είμαι αγχωμένη ή στενοχωρημένη και μου δείχνει με κάθε τρόπο την αγάπη της».

– Ποιο είναι το πιο καλό της χαρακτηριστικό;

Η ενσυναίσθησή της. Πάντα καταλαβαίνει πότε είμαι αγχωμένη ή στενοχωρημένη και μου δείχνει με κάθε τρόπο την αγάπη της. Δίνει και υπέροχα φιλιά!

Ποια είναι η πιο αγαπημένη σας κοινή συνήθεια;

Να χαλαρώνουμε αγκαλιά στον καναπέ.

– Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι τη ζωή σου χωρίς αυτήν;

Δεν θέλω να σκέφτομαι τη ζωή μου χωρίς την ουρά της να μπλέκει στα πόδια μου.

– Τι κάνει το πρωί όταν ξυπνάς;

Με οδηγεί αποφασιστικά στην κουζίνα -χωρίς να βγάλει άχνα, πάντως- για να την ταΐσω.

– Πώς είναι με τους άλλους ανθρώπους;

Απίστευτα κοινωνική και τρυφερή. Πριν από λίγα χρόνια, όποτε άκουγε το κουδούνι, περίμενε πίσω από την πόρτα για να δει ποιος ερχόταν στο σπίτι μας, να τον υποδεχτεί. Σήμερα, 18 ετών πια, είναι σχεδόν κουφή.

Όταν γυρίζεις από τη δουλειά που την βρίσκεις συνήθως;

Πάνω στο γραφείο μου, να κοιμάται με μαξιλάρι το λάπτοπ μου.

Πόσο κοστίζει αυτή η συγκατοίκηση; Έχεις υπολογίσει;

Κόστος αδιευκρίνιστο, αξία ανυπολόγιστη.

«Εκείνη στο δικό της κρεβάτι κι εγώ στο δικό μου. Για να ευχαριστιόμαστε και οι δύο τον ύπνο μας».

– Υπάρχει κάποιο κομμάτι μουσικής ή τραγούδι που της αρέσει;

Στη Ρίνα όχι, δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο. Όμως ο μακαρίτης ο Τάκος, ο πρώτος μου γάτος, ένας ασπρόμαυρος «γίγαντας», λάτρευε τους Dire Straits. Όποτε άκουγα το «Τelegraph Road» κι άρχισε εκείνο το δαιμονισμένο κιθαριστικό σόλο του Μαρκ Νόπφλερ, έτρεχε γουργουρίζοντας προς το μέρος μου και μου έριχνε τρυφερές κουτουλιές.

«Το κόστος της συγκατοίκησης είναι αδιευκρίνιστο, αλλά η αξία ανυπολόγιστη».

– Τι ρόλο παίζει αυτή η αγάπη και στοργή στη ζωή σου;

Είναι φάρμακο διά πάσαν νόσο.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερό της ταλέντο;

Να με κάνει να χαμογελώ.

– Τι προτιμά για φαγητό;

Τώρα πια, λόγω γήρατος, προτιμά τις κονσέρβες. Οι κροκέτες μάλλον της πέφτουν σκληρές. Και ποτέ δε λέει όχι για το γιαούρτι και μάλιστα το στραγγιστό.

«Σκέφτομαι συνέχεια την ώρα που αποχωρισμού».

Πόσο συχνά την ταΐζεις στο στόμα;

Σπάνια.

Συνήθειες ύπνου. Τι γίνεται στο κρεβάτι;

Εκείνη στο δικό της κι εγώ στο δικό μου. Για να ευχαριστιόμαστε και οι δύο τον ύπνο μας.

Έχει κάνει κάτι που να σε έχει τρομάξει;

Ειλικρινά, όχι.

Σκέφτεσαι καθόλου την ώρα του αποχωρισμού;

Συνέχεια. Πέρυσι έγραψα για το λογοτεχνικό περιοδικό «Εντευκτήριο» της Θεσσαλονίκης τον «Μονόλογο της Ρίνας». Τελείωνε ως εξής: «Δεν ξέρω πού πάνε οι γάτες όταν πεθαίνουν. Μακάρι να ήξερα. Ξέρω όμως πού θέλω να πάω εγώ όταν θα έρθει η ώρα να κλείσω για πάντα τα μάτια μου: στα όνειρα της Τ. Όχι για να τα στοιχειώνω, αλλά για να τα γλυκαίνω. Για να της γουργουρίζω και να της λέω: Μη φοβάσαι και μη λυπάσαι. Θα είμαι πάντα η γάτα σου»…

 

Διαβάστε ακόμα: Δωροθέα Μερκούρη – H ζωή μου με τα γατάκια μου.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top