Η επίσημη Εκκλησία θεωρεί πως βρίσκεται υπεράνω των νόμων (Alexandros Michailidis / SOOC).

H πειθαρχία είναι ένας ασφαλής δείκτης για κάθε δόγμα. Το λέει ο Τερτυλλιανός, το εφαρμόζουν οι ιεράρχες όταν ομοθύμως -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ακολουθούν τις επιταγές της Ιεράς Συνόδου. Αν υπάρχει μια ομάδα εργαζομένων (μην ξεχνάμε πως είναι επάγγελμα κι αυτό) που συντάσσεται με τα κελεύσματα των επικεφαλής δίχως πιθανότητα παρέκκλισης, αυτή είναι των ιερέων. Ποιος μπορεί να τα βάλει με τον Ιερώνυμο;

Εχει πει και κάτι άλλο, βέβαια, ο Τερτυλλιανός (σ.σ.: πατέρας της Λατινικής Εκκλησίας για τους μη γνωρίζοντες): «Μπορείς να κρίνεις την ποιότητα της πίστης κάποιου από τον τρόπο που συμπεριφέρεται». Ορθώς και σαφές. Οι μειλίχιες αντιδράσεις ενός πράου και συνετού ανθρώπου προσιδιάζουν περισσότερο στο ιδανικό που έχουμε στο μυαλό μας για τον τυπικό χριστιανό. Φυσικά, όταν μιλάμε για ανθρώπους δεν γίνεται να ψάχνουμε για ιδανικές καταστάσεις. Είμαστε εκ φύσεως μισιακά όντα. Πέφτουμε σε αντιφάσεις, επιμένουμε έως το σημείο της αυτοκαταστροφής στις ιδέες μας, ούτε μια στρατιά λεόντων δεν γίνεται να συνετίσει όταν έχουμε αποφασίσει να φτάσουμε τα πράγματα στα άκρα.

Για την επίσημη Εκκλησία ο ιός δεν είναι το θέμα, αλλά το πώς θα διατηρήσει τα πνευματικά της οφίτσια επί των πιστών.

Σας θυμίζουν όλα αυτά κάτι; Εν μέσω πανδημίας, η Ιερά Σύνοδος έχει αλλάξει ουκ ολίγες φορές στάση, αλλά στην ουσία έχει παραμείνει αμετακίνητη. Προχώρησε οπισθοδρομώντας. Αποδέχθηκε τα αποτελέσματα της επιστήμης, αλλά το έκανε με τη μορφή μιας στρατηγικής υποχώρησης. Ηταν εξ αρχής φανερό πως στην πρώτη ευκαιρία θα ανασύρει από το παλαιωμένο σεντούκι της το γράμμα του δόγματος, αφήνοντας την άκρη το πνεύμα του. Για την επίσημη Εκκλησία ο ιός δεν είναι το θέμα, αλλά το πώς θα διατηρήσει τα πνευματικά της οφίτσια επί των πιστών.

Αυτή τη στιγμή έχουμε νέο ανένδοτο αγώνα των ιεραρχών με την κυβέρνηση με αφορμή την αυριανή εορτή των Θεοφανείων. Θα γίνουν «ανοιχτοί» αγιασμοί; Και αν, ναι, όπως επιθυμεί η επίσημη Εκκλησία, ποια θα είναι η αντίδραση της οργανωμένης πολιτείας; Θα παρέμβει η αστυνομία διαλύοντας το συγκεντρωμένο πλήθος, το οποίο εν μέσω σκληρού lockdown θα πρέπει να βρίσκεται στο σπίτι του και όχι να συνωστίζεται για τη ρίψη του σταυρού επί των υδάτων;

Η επίσημη Εκκλησία θα την πληρώσει αυτή τη στάση της σε βάθος χρόνου.

Aς μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: η Ιερά Σύνοδος (όχι μόνο τώρα, αλλά πάντα) σου δίνει την αίσθηση πως της χρωστάμε όλοι, ενώ εκείνη δεν χρωστάει τίποτα. Ίσταται πάνω από τα τρέχοντα γεγονότα αυτού του φθαρτού κόσμου, ατενίζει το επέκεινα, μας ραίνει με το σοφά λόγια της Αγίας Γραφής και δεν έχει καμία υποχρέωση να ακολουθεί πάντα τις κρατικές οδηγίες.

Οι ιεράρχες διαμηνύουν στην κυβέρνηση πως όλο αυτό το διάστημα ακολούθησαν -έστω και στανικά- τις οδηγίες των ειδικών (έπειτα από πολλές παλινωδίες, φυσικά), ωστόσο, και πάλι η λογική τους είναι ότι υποχρεώθηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τoυς. Εκ νέου: θα πρέπει να τους πούμε «ευχαριστώ» για την περισσή -πλην ακούσια- γαλαντομία τους;

Αρνείται κανείς τη θέση της Εκκλησίας στον δημόσιο βίο της χώρας; Εκείνη γιατί αρνείται να δει τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει όλη η παγκόσμια κοινότητα;

Η επίσημη Εκκλησία θα την πληρώσει αυτή τη στάση της σε βάθος χρόνου: η άρνησή της να δεχθεί να μην γίνεται η θεία κοινωνία με τον τρόπο που γινόταν προ κορωνοϊού και η τωρινή της άκαμπτη θέση για τον εορτασμό των Θεοφανείων δεν φανερώνουν πίστη στο δόγμα, αλλά αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο, άρα και τους πιστούς.

Διακυβεύει ζωές ανθρώπων (ιδιαιτέρως των γηραιότερων) για να διατρανώσει την ευπείθειά της στην κανονιστική διάσταση της πίστεως. Αυτό είναι, λοιπόν, το ζητούμενο; Αρνείται κανείς τη θέση της Εκκλησίας στον δημόσιο βίο της χώρας; Της αρνείται κανείς την εξουσία της ή την συνολική παρουσία της στη διαμόρφωση αυτού του κράτους; Εκείνη γιατί αρνείται να δει τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει όλη η παγκόσμια κοινότητα;

Ακόμη χειρότερα: πώς γίνεται να θεωρεί τον εαυτό της υπεράνω των νόμων θεωρώντας μάλιστα πως άπαντες θα πρέπει να την δεχόμαστε ως έχει, δίχως, μάλιστα, το δικαίωμα στην κριτική και τον αντίλογο. Τελικώς, όντως, η πίστης ενός εκάστου (των αρχιερέων συμπεριλαμβανομένων) κρίνεται καθημερινά από τη συμπεριφορά τους στα δύσκολα. Διότι στα εύκολα όλοι σοφοί και άγιοι είμαστε.

 

Διαβάστε ακόμα: Σταύρος Ζουμπουλάκης – «Δεν χρειάζονται μαγκιές, η ζωή θέλει ταπεινότητα».

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top