Ακούγεται σαν κωδική ονομασία, ωστόσο το ΧΤ 97 παραπέμπει στα Εξάρχεια. Σήμερα, το κτίριο που πρωτοκτίστηκε στη δεκαετία του ’30 στεγάζει μια ποικιλία χρήσεων σε τέσσερα επίπεδα: έναν χώρο γραφείων στο ισόγειο και μεμονωμένα διαμερίσματα σε κάθε ένα από τα ανώτερα επίπεδα που απλοποιούν τις αρχικές κατόψεις, διατηρώντας μια προσέγγιση ανοιχτού σχεδίου.
Η Λάρα Βαρτζιώτη ηγήθηκε της αποκατάστασης με στόχο τη διατήρηση όσο το δυνατόν περισσότερων στοιχείων της αρχικής κατασκευής, μεταμορφώνοντας παράλληλα τους εσωτερικούς χώρους με έμφαση στη σύγχρονη λειτουργικότητα.
«Η έμπνευση για αυτή την αποκατάσταση ήταν μια προσέγγιση του Άγγελου Σιάγκα στο σχέδιο», δήλωσε η αρχιτέκτονας. «Μελετώντας τα σχέδιά του καταλήξαμε στο νέο σχέδιο σεβόμενοι και επικαιροποιώντας το παλιό. Η σημερινή αποκατάσταση έθεσε προκλήσεις τόσο από πολιτισμική όσο και από κοινωνική άποψη, στον εντοπισμό της λεπτής ισορροπίας μεταξύ μιας λειτουργικής και μιας αρχειολογικής προσέγγισης τόσο στις αρχικές προθέσεις του αρχιτέκτονα όσο και στις τρέχουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στο κέντρο της μητρόπολης των Αθηνών. Έτσι, ήταν επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ουσιαστικό σχέδιο από λεπτές αποχρώσεις και να αποφευχθούν πιθανές επιδεικτικές τάσεις που παρατηρούνται στις πρόσφατες αποκαταστάσεις».
Η Λάρα Βαρτζιώτη μετέτρεψε το ισόγειο του κτιρίου σε ενιαίο χώρο για να φιλοξενήσει έναν φωτεινό χώρο γραφείου. Ο αρχικός τοίχος που το χωρίζει από το πέρασμα εισόδου, έχει πλέον αντικατασταθεί με υαλότουβλα για να δημιουργήσει μια ισχυρότερη οπτική συνέργεια με το αθηναϊκό αστικό τοπίο.
Το πρώτο και το δεύτερο επίπεδο έχουν μετατραπεί σε μεμονωμένα, ενιαία διαμερίσματα, ενώ το ρετιρέ αντιμετωπίστηκε ως νέα επέκταση του σωζόμενου κτιρίου, δεδομένου ότι ο Άγγελος Σιάγκας το είχε παραλείψει από τα αρχικά δημοσιευμένα σχέδιά του.
Ο αρχικός σχεδιασμός του Σιάγα προέβλεπε δύο ανεξάρτητες γειτονικές μεζονέτες. Αυτή η λύση της αθηναϊκής κατοικίας, παράλληλα με πολλές καινοτομίες στο σχεδιασμό, αποτελεί την ιδιαιτερότητα και την ιδιοφυΐα αν θέλετε του κτιρίου.
Τα επόμενα χρόνια, ο αρχικός σχεδιασμός εγκαταλείφθηκε και εφαρμόστηκαν πιο συντηρητικές προσεγγίσεις, αλλάζοντας όχι μόνο το εσωτερικό, αλλά και την πρόσοψη του κτιρίου. Στο σήμερα, ήταν ανάγκη να τιμηθεί το αρχικό όραμα.
Το δάπεδο terrazzo διατηρήθηκε κάτι που τονίζεται από τη γειτνίασή του με το εποξειδικό δάπεδο που το πλαισιώνει τώρα. Το νέο ρετιρέ δημιουργήθηκε με τρόπο που να λειτουργεί ως δείκτης ή ακτινογραφία της κατασκευής μέχρι εκεί που εκτείνονται όλες οι κολώνες.
//Φωτογραφίες: Dimitris Kleanthis
Διαβάστε ακόμα: Social Hotel στο Κολωνάκι: παράδειγμα ήπιας ενσωμάτωσης στην πόλη.