Η 17η Μπρυμαίρ της βίαιης ιδεοπενίας μας

Πότε θα κατανοήσουμε ως κοινωνία ότι με την τυφλή βία αποκλείουμε τους εαυτούς μας από την ευημερία; ( Nick Paleologos / SOOC).

Από Λουδοβίκο Βοναπάρτη σε ολοκληρωτική βία

Το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται. Άλλως ειπείν, απολύτως φυσιολογικά, όλα τα μεγάλα μυαλά κάποτε κάνουν μεγάλες αφαιρέσεις και προάγουν μεγαλύτερες ιστορικές παρεξηγήσεις, έως και τραγωδίες.

Όταν ο πρώιμος Μαρξ έγραψε, σχεδόν δύο αιώνες πριν, την «18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», δέσμευσε την θηριώδη λογική του εφεξής με την (κοντολογίς) ακόλουθη διπλή αφελή παραδοχή. Πως στην συγκρουσιακή κοινωνία μας τίποτε δεν ‘προχωράει’ χωρίς ρόπαλα και σφαίρες. Και πως άμα αυτές οι σφαίρες είναι Καλές, τότε εξαφανίζονται οι Κακοί και μαζί η Γραφειοκρατία και κάθε άλλο Κακό του κόσμου (οπότε και ανοίγει ο δρόμος για τον Επίγειο Παράδεισο).

Αφού μαγνήτισε μυαλά και λαούς, τον επόμενο αιώνα η εν λόγω ψυχωσική παραδοχή επέβαλε την αιματηρή/βασανιστική Εποχή των Ολοκληρωτισμών. Όταν κατέρρεε και ο τελευταίος από αυτούς, άνοιγε ο δρόμος για την εμπειρία της μη βίαιης Φιλελεύθερης Δημοκρατίας.

Ψωμί, Παιδεία, Φιλελεύθερη Δημοκρατία

Γράψαμε παλιότερα ότι όποιος προβάλει δημιουργικά στο σήμερα το διττό αντιστασιακό μήνυμα του ‘Πολυτεχνείου’ (‘Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία’ και φυσικά ταυτόχρονα, μην-το-ξεχνάμε, ‘Κάτω η Χούντα’), θα διαπιστώσει πως υποχρεωτικά κάπου καταλήγει. Ότι ως ορόσημο η 17η Νοεμβρίου πλέον σημαίνει ‘Ψωμί, Παιδεία, Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Να γιατί.

Μεταπολεμικά ουδείς πίστευε πως, σε ορατό χρόνο, θα ‘έπεφτε’ και ο έσχατος των Ολοκληρωτισμών (Υπαρκτός Σοσιαλισμός). Τότε, το δυτικό ‘αριστερό’ κίνημα, παλεύοντας, ασύνειδα αλλά αποτελεσματικά, υπέρ του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού διεθνώς, άρχιζε τελικά να υπονομεύει τον ίδιο τον Μαρξισμό-Λενινισμό. Έτσι, λίγο ο Μπερλινγκουέρ, λίγο κάποιες νέες φιλελεύθερες ιδέες, λίγο οι τεχνολογικές εξελίξεις, έφεραν το 1989, αλλάζοντας μαζί σταδιακά το παγκοσμιοποιημένο πλέον πεδίο.

Έδειξε η εποχή μας, δηλαδή, πως όταν ο νους με-βιά-μετράει-τη-γη, αυτό φέρνει καλύτερα και ανθεκτικότερα αποτελέσματα (κράτος-δικαίου/κράτος-πρόνοιας) από όσα μπορεί η πολιτική βία. Δηλαδή, όταν η φυσιολογική αυτονόητη συγκρουσιακότητα της ζωής εκτονώνεται μέσα σε λογικά επιχειρήματα, που κατόπιν διαχέονται και συντίθεται σε δημιουργικό οργασμό, όλα πάνε καλύτερα και οι άνθρωποι ευημερούν. Αυτό ήταν η Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Δείτε, λοιπόν, στην συνέχεια, γιατί εδώ κρύβεται μια ακόμα δυστυχής διαφορά μας από την νεωτερική Δύση.

Η φτενή σκευή της προνεωτερικής ιδεοπενίας μας

Στις δεκαετίες ‘60-‘70 αναπτύχθηκε η διεθνής ένοπλη τρομοκρατία αρχικά ως κάτι νορμάλ για την Αριστερά, αλλά σύντομα μέσα από τις αντιφάσεις της διαλύθηκε. Μάλιστα, επέδειξε μετάνοια μέσα κι έξω από τις φυλακές, αναγνωρίζοντας την προαναφερθείσα αλλαγή πεδίου.

Με χρονοκαθυστέρηση, ξεκίνησε μεταπολιτευτικά και η ιδεοληπτική ελληνική τρομοκρατία, τύπου 17Μ(πρυμαίρ). Στηρίχθηκε στην παρανοϊκή παραδοχή «Ορθή η αντίσταση στην Χούντα, άρα ορθή και στην Δημοκρατία», ούτως ώστε μακροπρόθεσμα πάντα αδυνατούσε να συλλάβει τους καιρούς.

Η τελευταία φουρνιά επαναστατών είναι τα μέλη της οργάνωσης «Επαναστατική Αυτοάμυνα» που συνελήφθησαν πρόσφατα από την αστυνομία (Fragiskos Samsas / SOOC).

Φυσικά, έφταιγε γι’ αυτό η ιδεολογική υστέρηση, που επέτεινε η Χούντα. Και ενώ μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού (1989) εξαφανίστηκε εύλογα κάθε διεθνής τρομοκρατία, εδώ ουδέποτε αναχαιτίσθηκε, απολαμβάνοντας συστηματικά μια υπόρρητη συναίνεση της ιδεοπενόμενης κοινωνίας μας. Ήρθε μόνο, για να κάνει παρέα στην μοναχική εθνική μας τρομοκρατία από το 2001, το γνωστό ισλαμο-τζιχαντιστικό παρανοϊκό ξεσάλωμα…

Πουθενά αλλού τρομοκρατία, λοιπόν, πλέον έως σήμερα, πάρεξ ημών και τζιχαντιστών… Από κει Δύση και από δω Ανατολή. Και μετά εμείς βρίζουμε τον αείμνηστο Σάμουελ Χάντινγκτον, που μας τοποθετούσε (διαχωρίζοντας δυτικούς από ανατολικούς πολιτισμούς) στην ενοχλητική ‘λάθος’ μεριά, ‘στην Β’ Εθνική’, μαζί με την Ρωσία και με το Ισλάμ. Αμ, δεν έφταιγε εκείνος, η τιμημένη η αδυσώπητη πραγματικότητα έφταιγε, αφού παντού στις κρίσιμες εκδηλώσεις μας αφήνουμε στίγμα προνεωτερικό.

Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουμε ότι η δημιουργία γεννιέται από την Ελευθερία και σκοτώνεται από τον Φόβο. Ο Φόβος είναι παιδί της Βίας και ανθεί όπου κυριαρχεί το Δόγμα-«Εχθρός-Μίσος-Βία». Βία και προκοπή, δεν είναι έννοιες συμβατές, λοιπόν. Σημαίνει κάτι αυτό για μας;

Δια ταύτα

Εν όψει ‘2021’, δεν μένει παρά να σκεφτούμε τρόπους, ώστε να ανασυστήσουμε μια μεγάλη εθνική συζήτηση γύρω από όλα αυτά τα ζητήματα που προκαλούν αδιέξοδα και φρενάρουν την εθνική ανάπτυξη και πρόοδο. Ίσως, έτσι, διαπιστώσουμε ως κοινωνία, πόσο μάταιος είναι αυτός ο ακούραστος αδιέξοδος εσωτερικός πόλεμος, που μας πνίγει στην ανορθολογική χαβούζα της βίας, προκαλώντας όσα ακριβώς καταγγέλλουμε: χρεωκοπίες, ύφεση, φτώχεια, μιζέρια, δυστυχία.

Πόσο, δηλαδή, γενικότερα αυτή η 17^η Μπρυμαίρ της βίαιης ιδεοπενίας μας, μόνο ανωμαλία μάς εγγυάται και πόσο μάς αποκλείει από την ευημερία, την οποία τώρα είμαστε τυχεροί (για κάποιους άλλους λόγους), αν θέλουμε, να απολαμβάνουμε.

Επίκαιρο παραλειπόμενο

Πάλι έδρασε η Κοινωνία Πολιτών

Πάλι εγκαλεί η Αντιπολίτευση την Κυβέρνηση για ‘ακροδεξιά καταστολή’ στα ΑΕΙ. Όμως, πλέον η κοινωνία έχει απαρνηθεί την 17^η Μπρυμαίρ του βάρβαρου ανορθολογισμού. Και θέλει την Απελευθέρωση της Παιδείας από τον ζυγό της Βίας, οπότε δεν αντιλαμβάνεται ως ‘ακροδεξιά’ την καταστολή των βίαιων φαινομένων, δηλαδή την διασφάλιση του Κράτους Δικαίου.

Ίσα-ίσα που η κοινωνία αντιλαμβάνεται πλέον ως υπεύθυνο τον ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθαλψη όλου του πακέτου της Βίας: και της Εξαρχειωμένης Μπαχαλοκρατίας (ελαφράς τρομοκρατίας) και της μόνιμα ανασυντασσόμενης Τρομοκρατίας (που ξεκάθαρα και τις δύο πλέον τις θεωρεί συγκοινωνούντα δοχεία).

Θα μπορούσε πράγματι να αποκληθεί ‘ακροδεξιά’ η φαιδρά/οπισθοδρομική κυβερνητική «ποινικοποίηση της βλασφημίας». Όμως, δεν έχει το κύρος ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον να πει κάτι τέτοιο. Άντε να δεχθούμε ότι το είχε παλιότερα, ας πούμε, όταν εγκαλούσε κάποιους νεοδημοκράτες για ‘ακροδεξιά θέση στο Μακεδονικό’. Όχι πια, όμως.

Λέγαμε πρόσφατα ότι πλέον η ιδεοληπτική χρεωκοπία έχει κάψει τον μεταλλαγμένο/εξουδετερωμένο από τις κωλοτούμπες ΣΥΡΙΖΑ. Την αναγκαία για αυτονόητους λόγους αντιπολίτευση απέναντι στα αυτονόητα κυβερνητικά λάθη (μπορεί και) την κάνει, λοιπόν, μόνο η Κοινωνία Πολιτών, μέσα από κάποιες ισχυρές υποκειμενικές εξάρσεις σημαντικών προσωπικοτήτων.

Στην περίπτωση της «ανάπτυξης των αιγιαλών» είχε παρέμβει καταλυτικά προ διμήνου, μέσω της ‘Καθημερινής’, ο Στάθης Καλύβας, προκαλώντας κυβερνητική απόσυρση του επίμαχου απαράδεκτου σημείου. Τώρα στην Τεχεράνεια «ποινικοποίηση της βλασφημίας» ήρθε προχτές ένα λιτό σοσιαλμηντιακό σχόλιο  επίτιμου κορυφαίου δικαστικού, που πάλι έκανε την κυβέρνηση να ‘μαζευτεί’ και να αποσύρει άρον-άρον αυτή την βλάσφημη ‘βελτίωση’ του Ποινικού Κώδικα.

Διαβάστε ακόμα: Αντ(ρε)ι-δεξιό Σύνδρομο ζεις, εσύ μας οδηγείς στον πάτο!

TAGS :
Καρλ Μαρξ Κυριάκος μητσοτάκης τρομοκρατία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook