Οδός Ηρώδου Αττικού, οδηγίες χρήσεως

Μια συνηθισμένη μέρα στην Ηρώδου Αττικού: Ο δρόμος μοιάζει κλειστός. Ή μήπως όχι;

Ο ομορφότερος δρόμος της Αθήνας δεν έκλεισε ξαφνικά επί Τσίπρα. Έκλεινε πάντοτε όταν οι διαδηλωτές που ανέβαιναν τη Σταδίου δεν σταματούσαν στη Βουλή, αλλά συνέχιζαν «απειλητικά» προς το Μέγαρο Μαξίμου. Ή όταν γίνονταν επεισόδια στο Σύνταγμα. Ή όταν επισκεπτόταν το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου ένας ξένος ηγέτης. Εν ολίγοις, ο ομορφότερος δρόμος της Αθήνας (η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι πεζόδρομος) έχει κλείσει αμέτρητες φορές και θα συνεχίσει να ανοιγοκλείνει όσο φιλοξενεί την έδρα του Προέδρου της κυβέρνησης και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι Αθηναίοι το γνωρίζουν, και στην πλειοψηφία τους το δέχονται αδιαμαρτύρητα, ως έκτακτο μέτρο ασφάλειας.

Υπήρχε, βέβαια, ως πρόσφατα και μια κατηγορία πολιτών που αρνούνταν να δεχθεί την πρακτική αυτή, θεωρώντας πως στα δίδυμα μέγαρα επί της Ηρώδου Αττικού και ειδικά στο Μέγαρο Μαξίμου είχαν ταμπουρωθεί εναλλασσόμενοι σατράπες και οι πραιτωριανοί τους, και από εκεί βασάνιζαν τον ελληνικό λαό. Έτσι, οι συμπολίτες μας αυτοί φρόντιζαν να κάνουν τακτικά την επαναστατική γυμναστική τους απέναντι στα ΜΑΤ που επιστρατεύονταν, για να τους απωθήσουν. Ώστε να είναι έτοιμοι, όταν γυρίσει ο τροχός, να μπουκάρουν στα χειμερινά ανάκτορα ως άλλοι μπολσεβίκοι και να πάρουν την εξουσία, καταργώντας τη «χούντα».

Το πώς συνέβη, ενώ είχαμε χούντα, να διεξαχθούν εκλογές και να τις κερδίσει η Αριστερά, δεν θα το εξετάσουμε στο παρόν σημείωμα. Πάντως, ο δήθεν «ριζοσπαστικός» ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη θέση της ντεμέκ «αστικής» Νέας Δημοκρατίας και ο τυχοδιώκτης Αλέξης Τσίπρας με τη βοήθεια του ακροδεξιού Πάνου Καμμένου πήρε τη θέση του ημιακροδεξιού Αντώνη Σαμαρά στην Ηρώδου Αττικού, διορίζοντας στο διπλανό ανάκτορο τον κατεξοχήν δεξιό υπουργό, Προκόπη Παυλόπουλο. Μια ωραία ατμόσφαιρα. 

Τα μέτρα της Αστυνομίας εμποδίζουν και τους τουρίστες να απολαύσουν το αξιοθέατο των Ευζώνων. Στο πλαίσιο του ρεπορτάζ μας, είδαμε ξένους επισκέπτες να φωτογραφίζουν τη σκηνή αυτή πίσω από τα κάγκελα του κήπου.

Γιατί, όμως, τέτοιος πόνος για τα δίδυμα ανάκτορα της ταλαίπωρης Δημοκρατίας μας; Γιατί να μην είναι η Ηρώδου Αττικού σαν όλους τους άλλους αθηναϊκούς δρόμους, όπου αφήνουμε τα σκουπίδια δίπλα στον κάδο, διπλοπαρκάρουμε και απλωνόμαστε για καφέ; Διότι ένα κτίσμα, όπως και ένας δρόμος, ενίοτε «ενσαρκώνουν» θεσμούς. Η άσφαλτος και τα τούβλα μπορούν να γίνουν αντιληπτά ως στερεοποιημένα πολιτικά μηνύματα. Το μήνυμα είναι πως οι θεσμοί στέκουν πάνω από τα πρόσωπα. Τα πρόσωπα είναι φθαρτά, ακόμα και αν κατακτήσουν υπέρτατα αξιώματα, ενώ τα ντουβάρια θα στέκουν για αιώνες, φιλοξενώντας τους θεσμούς που εγγυώνται ισονομία, εις το διηνεκές (ή όσο αντέξουν).

Μπορεί να αναρωτιέσαι, αγαπητέ αναγνώστη, τι σχέση έχει αυτή η ευγενής παράδοση με την αγένεια του προηγούμενου ενοίκου Αντώνη Σαμαρά να φύγει σαν τουρίστας από το Μαξίμου, χωρίς να παραδώσει τα «κλειδιά» του θεσμού στον διάδοχό του. Η απάντηση είναι ότι δεν έχει καμία σχέση. Ήταν μια γαϊδουριά που εξέθεσε τον ίδιο, αλλά τραυμάτισε και το θεσμό. Απόγονος μεν των Μπενάκη, αλλά μικρόψυχος εν προκειμένω ο πρώην πρωθυπουργός, φάνηκε πως εμφορείται από την ιδιοκτησιακή νοοτροπία για την εξουσία που έχουν οι ξεπερασμένοι παλαιοδεξιοί και οι ελάχιστοι αστοί της Ψωροκώσταινας.

Όπως ο Αντώνης Σαμαράς συμπεριφέρθηκε σαν φουρκισμένος μαγαζάτορας του Μαξίμου και της γύρω περιοχής, έτσι και ο αναιδής Αλέξης Τσίπρας έγινε ο νεότερος νοικάρης του συνταγματικού αυτού «ναού» που ανεβαίνει με τα παπούτσια στο κρεβάτι, κλείνοντας το δρόμο με πλαστικούρες της συμφοράς. Μάλιστα, έγινε και ο πρώτος μεγαρομαξιμάρχης της πρόσφατης τουλάχιστον μνήμης που έκλεισε ένα πάρκο -τον Εθνικό Κήπο- για 72 (!) ώρες. Προφανώς για να μην καταφύγουν εκεί οι εχθροί της επανάστασης και μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές, με φυσοκάλαμα και ματσέτες σαν Βιετκόνγκ, εισβάλλουν στο Μαξίμου ή στη Βουλή.

Η είσοδος του Κήπου απέναντι από το Προεδρικό Μέγαρο είναι μονίμως κλειστή. Δεκάδες τουρίστες σταματάνε εκεί αναγκαστικά, κάθε μέρα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι, με τη μία ή την άλλη κυβέρνηση, η κατάσταση που επικρατεί στην Ηρώδου Αττικού είναι ενδεικτική της αδυναμίας των θεσμών στη χώρα μας. Δημιουργούνται όμως και ορισμένα πιο πεζά προβλήματα, κυρίως στην κυκλοφορία των πολιτών, όταν κλείνει ένας δρόμος χωρίς φανάρια που εκτονώνει μέρος της κίνησης του κέντρου.

Είναι άκρως τριτοκοσμικό το φαινόμενο, για να μην «απειλούνται» οι αξιωματούχοι (πραγματικός λόγος: ανικανότητα και ευθυνοφοβία της αστυνομίας), να ταλαιπωρούνται οι πολίτες. Όμως, ως γνωστόν, καλός πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης. Προτού λοιπόν προσπεράσετε την Ηρώδου Αττικού και μποτιλιαριστείτε στο φανάρι της Ριζάρη, διαβάστε τι ακριβώς επικρατεί στον εμβληματικό δρόμο που, τελικά, δεν είναι τόσο κλειστός όσο φαίνεται:

Κατ’ αρχάς, να τονίσουμε ότι η μόνη είσοδος που θα συναντήσετε διαρκώς κλειστή είναι η είσοδος του Κήπου απέναντι από το Προεδρικό Μέγαρο. Υπάρχει και «επίσημη» ανακοίνωση σε φωτοτυπία Α4. Γιατί; Γιατί έτσι. Διότι μπορεί ένας αστυνομικός με μια αλυσίδα και ένα λουκέτο να την κλείσει. Αντίθετα, λίγα μέτρα από την είσοδο αυτή, μέσα στον Κήπο, είναι μόνιμα παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο της ασφάλειας με συμβατικές πινακίδες που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει από πού έχει μπει. Τι χρειάζεται ένα αυτοκίνητο μέσα στον κήπο στου οποίου τις στενές αλέες δεν χωράει καν δεν μπορώ να σας πω. Ίσως απλώς εξυπηρετεί τους «μυστικούς» αστυνομικούς (ξέρετε, σαν secret service του Φρανκ Άντεργουντ από τα Lidl), για να ακούνε ΣπορFM και να βάζουν air condition.

Τα παλικάρια της αστυνομίας που σταθμεύουν μόνιμα επί της Ηρώδου Αττικού, όπως είναι φυσικό, πλήττουν αφόρητα και περνούν την ώρα τους πίνοντας καφέ, καπνίζοντας και σκρολάροντας στο κινητό.

Αν λοιπόν θέλετε να μπείτε στον Εθνικό Κήπο από την Ηρώδου Αττικού, πρέπει να ανεβείτε ψηλότερα, μέχρι την είσοδο του Καφενείου. (Είμαστε σίγουροι ότι θα είχε κλείσει και αυτή η είσοδος, όμως έτσι το Καφενείο δεν θα μπορούσε να πουλήσει τους πανάκριβους και καμένους καφέδες του). Αυτό, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι θα μπείτε στην Ηρώδου Αττικού. Και εδώ αρχίζει το μπέρδεμα, αφού ένας στους δύο πεζούς και εννιά στους δέκα οδηγούς έχουν την εντύπωση ότι η είσοδος στο δρόμο απαγορεύεται.

Κι όμως, αγαπητοί φίλοι. Είμαστε σε θέση να σας αποκαλύψουμε ότι, εκτός από τις περιπτώσεις όπου η αστυνομία σφηνώνει τρεις κλούβες σαν Tetris κάθετα στο οδόστρωμα και δεν περνάει γάτα, όλες τις υπόλοιπες ώρες και μέρες ο δρόμος είναι ανοικτός!

Μετά την κλούβα, κατεβαίνοντας δεξιά, κάντε μια στάση να μυρίσετε το γιασεμί.

Πώς γίνεται αυτό; θα αναρωτηθούν όσοι περνούν μπροστά από την είσοδο επί της Βασ. Σοφίας και βλέπουν με τα ίδια τους τα μάτια κάτι τρισάθλια πλαστικά τούβλα να κλείνουν το δρόμο με την ερυθρόλευκη κορδέλα της αστυνομίας. Κι όμως, γίνεται. Τυπικά, ο δρόμος δεν είναι ούτε κλειστός ούτε ανοικτός. Είναι «ελληνοικτός»: Ελληνοικτός δρόμος σημαίνει ανοικτός α λα ελληνικά!

Εξηγούμαστε: Για να μην κουράζονται οι αστυνομικοί να τσακώνονται με τα αυτοκίνητα που σταματούν μπροστά και διαπραγματεύονται την είσοδό τους, έχουν σκαρφιστεί το εξής: Βάζουν τα εμπόδια στα τέσσερα πέμπτα του ανοίγματος, ώστε, για τον αυτοκινητιστή ή μοτοσικλετιστή που πλησιάζει, ο δρόμος να φαίνεται κλειστός. Αν όμως ο οδηγός επιβραδύνει και επιχειρήσει να περάσει, να μπορεί, καβαλώντας και λίγο από το πεζοδρόμιο, να συνεχίσει, χωρίς να σκοτίσει το όργανο. 

Δείτε την πρώτη εικόνα: Ο δρόμος είναι απροσπέλαστος, σωστά; Κι όμως, στη δεύτερη εικόνα ο αστυνομικός έχει γυρίσει την πλάτη και το αυτοκίνητο περνάει “σύριζα” (pun intended) στο πεζοδρόμιο.

Φανταστείτε τώρα στην Pennsylvania Αvenue της Ουάσιγκτον να έβαζαν μεν καφάσια στο δρόμο και κορδέλα από τα Praktiker, αλλά να μπορούσες, καβαλώντας το πεζοδρόμιο και αποφεύγοντας μια κλούβα με πεζοναύτες ακριβώς μπροστά σου, να περάσεις μπροστά από το Λευκό Οίκο και να φασκελώσεις τον Ομπάμα. Ενώ οι πράκτορες του FBI θα μασούλαγαν τα ντόνατς τους στο παγκάκι. Αλλά τι να μας πουν τα γατάκια οι φονιάδες των λαών που έκλεισαν τo τελευταίο κομμάτι του δρόμου επί Κλίντον, φτιάχνοντας έναν ωραίο και ασφαλή χώρο για πεζούς, αντί να έχουν ολόκληρο το δρόμο «ελληνοικτό»;

Έστω τώρα ότι πλησιάζοντας στην Ηρώδου Αττικού βλέπεις το άνοιγμα, ζυγίζεις τις πιθανότητες, επιβραδύνεις, και διστακτικά απευθύνεσαι στον αστυνομικό για να τον ρωτήσεις αν μπορείς να περάσεις. Το πιθανότερο είναι να σου πει όχι, σηκώνοντας το πηγούνι του και κάνοντας την κίνηση με το χέρι που κάνει ο Έλληνας οδηγός όταν θέλει να διώξει έναν πρόσφυγα που καθαρίζει παρμπρίζ. Εκεί, το έχασες το παιχνίδι. 

Φίλε αναγνώστη, τώρα ξέρεις: Μη ρωτήσεις, μην κοιτάξεις, μόνο τράβα μπροστά και προσοχή μην πατήσεις κανέναν τσολιά στο πεζοδρόμιο. Ο ελληνοικτός δρόμος τιμωρεί τον ευγενικό πολίτη που θέλει να είναι νομοταγής. Και σίγουρα δεν προστατεύει το Μαξίμου, εκτός κι αν η αστυνομία νομίζει ότι οι τρομοκράτες σταματούν για να ρωτήσουν αν μπορούν να περάσουν.

Ο μόνος που δεν ενοχλείται από τα μέτρα είναι ο σκύλος της γειτονιάς που λιάζεται ανενόχλητος στο πεζοδρόμιο. Προφανώς, αντίθετα με τον αντιμνημονιακό Κανέλλο που συμμετείχε στις πορείες, αυτός εδώ ο σκύλος είναι μνημονιακός.

Σε περίπτωση που, ακόμα και αν πας ντουγρού, φροντίζοντας να μη συναντηθεί το βλέμμα σου με το όργανο της τάξης, σε σταματήσουν, μην ανησυχείς. Αν ήθελαν να κόψουν ολοκληρωτικά την κυκλοφορία, θα είχαν στήσει τις κλούβες σφιχτά σαν τα ντολμαδάκια στην κατσαρόλα. Αρκεί να απαντήσεις με ύφος ελαφρώς ενοχλημένο, αλλά όχι επιθετικό, ότι πηγαίνεις στην οδό Στησιχόρου, δείχνοντας ότι είσαι ντόπιος. Μην πεις Ρηγίλλης που την ξέρει και η κουτσή Μαρία και κυρίως μην πεις ότι πας στο Ζάππειο. Για το «όργανο», στο Ζάππειο οδηγεί και η Συγγρού, οπότε δεν τον ενδιαφέρει ακόμα κι αν κάνεις το γύρο από Μεσογείων, Αττική Οδό, Βάρης – Κορωπίου και Ποσειδώνος για να φτάσεις. 

Με τους πεζούς τα πράγματα είναι πιο απλά: Επιτρέπεται η διέλευσή τους από την Ηρώδου Αττικού όλες τις ώρες και μέρες. Μονάχα κάποιες φορές που ο πολυχρονεμένος μας ηγέτης είναι στο Μαξίμου και σκίζει μνημόνια, υπάρχει το ενδεχόμενο να σου ζητήσουν να αλλάξεις πεζοδρόμιο (μου έχει συμβεί, δεν κάνω πλάκα).

Aν θέλετε τη γνώμη μας, κάποια στιγμή η Ηρώδου Αττικού θα κλείσει με μπάρες, όπως και η οδός Μακεδόνων στο πλάι της Πρεσβείας των ΗΠΑ. Το ερώτημα είναι αν θα ενωθεί αρμονικά με τον Κήπο και το Ζάππειο ως χώρος περιπάτου ή αν θα γίνει σαν την Πράσινη Ζώνη που εγκατέστησαν οι Αμερικάνοι γύρω από τη διοικητική καρδιά της Βαγδάτης. Από τη λύση που θα επιλεγεί, θα φανεί και αν η χώρα θα τείνει προς μια ανοικτή, φιλελεύθερη δημοκρατία ή μια στρατοκρατούμενη μπανανία. Μέχρι τότε, θα επικρατεί το σημερινό καθεστώς, γνωστό και ως «ό,τι να’ναι».  

Αντί επιλόγου: Τα νεράντζια πολλαπλασιάζονται ανενόχλητα στον άδειο δρόμο, σα να τα πέταξαν μικρά παιδιά. Η ομορφιά ξεφυτρώνει παντού, ακόμα και δίπλα στη νεοελληνική βλακεία.

Διαβάστε ακόμα: Ποιό ήταν το μεγαλύτερο -με διαφορά- λάθος του Αλέξη Τσίπρα;

TAGS :
αστυνομία εθνικός κήπος μεγαρο Μαξίμου φιλελευθερισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook