Αριστερά, ο Στάθης Καλύβας που παρουσιάζει τη σειρά ντοκιμαντέρ «Καταστροφές και Θρίαμβοι» στο ΣΚΑΪ. Δεξιά, η ηλικιωμένη κυρία Ζέκερη (την υποδύεται η Εύα Σέχτα) της τηλεοπτικής διαφήμισης για τα 100 χρόνια των μπισκότων Παπαδοπούλου, που υπογράφει η διαφημιστική Soho Square Athens.

Τις τελευταίες εβδομάδες, δύο τηλεοπτικά προϊόντα ξεχώρισαν μέσα στον πολτό των media. Το πρώτο ήταν μια σειρά εκπομπών που επιμελήθηκε ο Στάθης Καλύβας, βασισμένος στο βιβλίο του «Καταστροφές και Θρίαμβοι». Παρουσιάζοντας στο κοινό τα γυρίσματα της νεότερης ιστορίας και της εθνικής μας τύχης, όπου πάντοτε πήγαιναν αλα μπρατσέτα οι εθνικές συντριβές (διχασμός, μικρασιατική καταστροφή, χούντα) με τις εθνικές υπερβάσεις (ενσωμάτωση προσφύγων, οικονομική ανάπτυξη, δημοκρατικές επαναστάσεις). Και θυμίζοντας μας ότι η ιστορία του τόπου μας δεν είναι μόνο μια πονεμένη, αλλά και μια επιτυχημένη ιστορία.

Το άλλο τηλεοπτικό προϊόν ήταν η διαφήμιση για τα 100 χρόνια των μπισκότων Παπαδοπούλου που παρακολουθεί την διαδρομή της φανταστικής οικογένειας Ζέκερη μέσα στον πολύπλαγκτο 20ό αιώνα. Με την παρηγορητική μυρωδιά των μπισκότων να αιωρείται στην ατμόσφαιρα και να εναλλάσσεται πότε με το μπαρούτι του πολέμου και πότε με το καυσαέριο της ανάπτυξης.

Δύο αιώνες μετά την επανάσταση του 1821 και έναν αιώνα μετά την καταστροφή του 1922, είναι πάλι καιρός για ένα νέο όραμα.

Τί σχέση έχει, θα πείτε, μια ενέργεια «πεζού» μάρκετινγκ με μια ιστορική έρευνα; Κι όμως, μέσα από τις χαρές και τις λύπες των Zέκερη που ξεδιπλώνει το σποτάκι, βλέπουμε ξανά τις καταστροφές και τους θριάμβους όλων μας, ως Ελληνόπουλα.

Το εύρημα είναι πανέξυπνο: η οικογένεια Ζέκερη είμαστε εμείς. Εμείς που ξεριζωθήκαμε όπως οι Παπαδόπουλοι των μπισκότων από την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και αλλού. Που στείλαμε τα παιδιά μας στο μέτωπο. Που φτιάξαμε μια καλύτερη ζωή μετά τον πόλεμο. Που ονειρευτήκαμε ότι τα εγγόνια μας θα προκόψουν σε μια προηγμένη, ευρωπαϊκή χώρα, με ολοένα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.

Σε κάθε δεκαετία, από γενιά σε γενιά, μέσα από βάσανα και χαρές, το καραβάνι της Ελλάδας τράβαγε μπροστά. Έστω, με ένα βήμα πίσω και δυό βήματα εμπρός. Ποιός στ’αλήθεια αμφιβάλλει γι αυτό το δύσκολο αλλά τιμημένο ριζικό μας;

Στο τέταρτο επεισόδιο της σειράς «Καταστροφές και Θρίαμβοι», οι ιστορικοί εξετάζουν το πως η κοινωνία μας χρειάστηκε να βρει ένα νέο εθνικό όραμα, μετά τον ενταφιασμό της Μεγάλης Ιδέας, το 1922. Πράγματι, στα 100 χρόνια που μεσολάβησαν, διάφορα εθνικά οράματα καθόρισαν την πορεία μας, από την εθνική συμφιλίωση και την κοινωνική ευημερία, ως την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τον εκσυγχρονισμό.

Σήμερα πλέον, εν έτει 2022, καθώς σβήνουν και οι τελευταίοι αιωνόβιοι (όπως η ηλικιωμένη κυρία Zέκερη της διαφήμισης που ήταν μωρό στο καράβι από την Πόλη το 1922), είναι πάλι καιρός για ένα νέο όραμα: Δύο αιώνες μετά την επανάσταση του 1821 και έναν αιώνα μετά την καταστροφή του 1922, αξίζει να κατακτήσουμε μια νέα συμφιλίωση, όχι μεταξύ μας -πάντα θα τρωγόμαστε άλλωστε- αλλά με τον εαυτό μας. Με το είδωλο μας στον καθρέπτη, τη φάτσα του κυρίου Zέκερη, του κυρίου Παπαδόπουλου, Παπαδάκη, Παπάζογλου, Παπαζήση, Παπαχλιμίντζουρα, του Γιάννη, της Μαρίας, του Κώστα, της Ελένης, του Κίμωνα, της Αριάδνης -όλων μας.

Να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε ούτε του κόσμου οι κατατρεγμένοι που όλοι μας επιβουλεύονται (ας αναλογιστούμε πόση δυστυχία υπάρχει σε άλλα σημεία του πλανήτη), ούτε οι βρομοελληνάρες που δεν σέβονται τίποτα και τα κάνουν όλα λάθος.

Η πιο ισχυρή χώρα στην Ευρώπη, την οποία υποτίθεται ότι ποτέ μας δεν θα φτάσουμε, αιματοκύλησε τον κόσμο κι εμάς μαζί πριν λίγες μόλις δεκαετίες. Η πιο ισχυρή χώρα στον πλανήτη, που αντικρύζουμε με δέος και μειονεξία, είχε ρατσιστικούς νόμους που χώριζαν τους μάυρους από τους λευκούς ως τη δεκαετία του ’60. Πριν δύο μόλις χρόνια, είχε πρόεδρο τον ανεκδιήγητο Ντόναλντ Τραμπ. Όλες οι χώρες και όλες οι εποχές έχουν τα καλά και τα στραβά τους.

Είμαστε αυτοί που είμαστε εμείς οι Έλληνες, με τις καταστροφές και τους θριάμβους μας. Ας το αποδεχτούμε και ας προχωρήσουμε ξανά μπροστά.

Το ίδιο κι εμείς εδώ, στο «φωτεινό ακρογιάλι» και στο «φαιό νταμάρι», με τα πάνω και τα κάτω μας, τις καταστρoφές και τους θριάμβους μας. Δεν είμαστε ούτε ο περιούσιος λαός, ούτε η ντροπή της οικουμένης. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Οι Ζέκερη. Οι Παπαδόπουλοι. Οι φιλελέδες, οι αριστεροί, οι γκέι, οι στρέητ, οι βολεμένοι, οι φιλότιμοι, οι μάγκες, οι μαλάκες. Οι Έλληνες.

Ας το αποδεχτούμε και ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας με τα «μπαγκάζια» του, ώστε να τραβήξουμε ξανά μπροστά στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, χωρίς να παραμυθιαζόμαστε και χωρίς να μεμψιμοιρούμε. Στον επόμενο αιώνα, με το κεφάλι ψηλά.

Το λέει άλλωστε, και το τραγούδι: «Κοίτα, κοίτα ψηλά, κι άλλος αιώνας ζεί…».

 

 

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Κίμων Φραγκάκης στα ίχνη του «Γατόπαρδου» του Λαμπεντούζα και του Βισκόντι, στη Σικελία.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top