Μανόλης Πρατικάκης, «Και όμως, οι αθάνατοι μαγνήτες του μύθου»
Κι εκεί πάνω λάμπει με το βαθύ μενεξεδί
της τζάκετ. Με τα μακριά αστροφώτιστα
μαλλιά της στον αέρα. Με το ζουμερό κορμί της
σφηνωμένο στου εύοσμου κινδύνου
τα εξαβάλβιδα λαγόνια.
Ήταν πέρασμα οι δαίμονές της• με καπνούς και
θειάφι, μια κόκκινη φλόγα που επιμηκύνεται και
φωνάζει κόκκινα στις κόκκινες λαγκαδιές.
Μια πιτσιλωτή που ψάχνει τα μικρά της
άγρια θηλυκή τίγρισσα
στη σέλα.
Ακούει μάγισσας τραγούδι, μαρσάροντας
Χάρλεϋ.
Α, να φύγει έτσι, αλλά να γύρναγε πάνω σε
καθαρόαιμο – εκείνο το αστέρινο άσπρο
της Συρίας. Να έμπαινε καβάλα
να προσκύναγε αχνιστή, λυγώντας τη μεσούλα της
μέσα στους εσώτατους
πόθους
το εικόνισμα της άξεστης Σιγής.
(Από τη συλλογή «Αφημένα ήσυχα στη χλόη», εκδ. Γαβριηλίδης, 1999. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Μανόλης Πρατικάκης, Ποιήματα 1984-2000», εκδ. Μεταίχμιο, 2003.)
Στην επόμενη σελίδα: «Με την αλαζονεία της Harley Davidson».