ilias_mavromichalis

Η ξανθιά χαίτη του ήταν γυαλισμένη με μεδουλάρι (αλοιφή φτιαγμένη από μεδούλι και μυρωδικά).

Από ολόκληρο το γένος των ανδρείων και ατρόμητων υπερασπιστών της Μάνης, ο Ηλίας Μαυρομιχάλης ήταν ο μόνος που έμεινε στην ιστορία ως «Νεραϊδογέννητος». Ίσως γιατί, περισσότερο από τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του, είχε πάρει από την ομορφιά της γιαγιάς του, που ‒σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση‒ ήταν η κόρη του Δόγη της Βενετίας, Φραγκίσκου Μοροζίνι. Ο παππούς του, Γιωργάκης Μαυρομιχάλης, την είχε βρει μισολιπόθυμη στους βράχους της Μάνης, αφημένη εκεί, από ένα κουρσάρικο καράβι, που κατ’ εντολή του πατέρα της είχε αναλάβει να τη φυγαδεύσει από τη μανία της νέας γυναίκας του και μητριάς της…

Ως πρωτότοκος γιος του Πετρόμπεη, ο Ηλίας εκπροσώπησε τους Πελοποννήσιους στην προεπαναστατική συνέλευση των οπλαρχηγών στην Λευκάδα και ξεδίπλωσε τις στρατηγικές αρετές και την τόλμη του από την πρώτη κιόλας σημαντική μάχη του Αγώνα, στο Βαλτέτσι. Όταν διορίστηκε αρχηγός των Όπλων της Αττικής, τον Νοέμβριο του 1821, ήταν ήδη ξακουστός ως ο πολέμαρχος με το δωρικό ύφος και την απολλώνια όψη: με σγουρή, ξανθιά χαίτη, γυαλισμένη με μεδουλάρι (αλοιφή φτιαγμένη από μεδούλι και μυρωδικά) και την ίδια στιγμή, στη δεξιά μεριά του σελλαχιού, το ακονισμένο τσεκούρι των Μαυρομιχαλαίων.

Η αυτοθυσία του σ’ ένα ταμπούρι στην Κάρυστο, λίγους μήνες αργότερα, είχε όλα τα χαρακτηριστικά του ηρωικού θανάτου ενός αρχαίου Σπαρτιάτη πολεμιστή. Ο Ομέρ Μπέης πήρε μαζί του στην Κωνσταντινούπολη, σαν πολυτιμότερο λάφυρο, το κεφάλι του «Νεραϊδογέννητου», αλλά άφησε πίσω του το σπαθί του νεκρού. Που επιστράφηκε στην πατρώα γη και με αυτό νανούριζε η χήρα τον νεογέννητο γιο τους…

 

Διαβάστε ακόμα: Το αρχοντικό στυλ του Μανώλη Χιώτη (1920-1970).

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top