Dymanic trio: Ρίτσαρντ Γκιρ, Αλ Πατσίνο και Κάρι Γκραντ. Ο καθένας με το δικό του ιδιαίτερο στιλ.
Μια λίστα όπου το ρούχο (κυρίως το ανδρικό εδώ) συμμετέχει στην αφηγηματική διαδικασία του σεναριογράφου και συνεισφέρει στην περιγραφή ενός προσώπου και μιας εποχής.
Ένας ενάρετος κύκλος λοιπόν, ο οποίος διαρκεί εδώ και δεκαετίες και επέτρεψε στο Χόλιγουντ να αναδείξει το ταλέντο μυθικών σχεδιαστών. Ταινίες που μεγάλωσαν και ενέπνευσαν σειρά άλλων στη συνέχεια, αλλά και φιλοξενούνται σ’ όλες τις fashion βιντεοθήκες που σέβονται τον εαυτό τους.
Όλες τους είναι αντιπροσωπευτικές της κοινωνίας του καιρού τους, των ανακατατάξεων που παρατηρούνται, των προσωπικών φιλοδοξιών. Ήρωες και αντιήρωες με τους οποίους ταυτιζόμαστε, βουτιές στην καρδιά μιας εποχής ή σε κύκλους κλειστούς –των μεγαλοαστών ή των χρηματιστών π.χ., όπου οι ενδυματολογικοί κώδικες δίνουν ένα σωρό πληροφορίες για το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας.
Τα outfits του Gene Kelly φαντάζουν γοητευτικά διαχρονικά.
1. Τραγουδώντας στη βροχή / Singin’ In The Rain (1952)
Μία από τις πιο κλασικές ανδρικές γκαρνταρόμπες που έχουμε ποτέ δει στον κινηματογράφο. Αν τα outfits του Gene Kelly φαντάζουν γοητευτικά διαχρονικά είναι γιατί, ενώ η ταινία δείχνει την έλευση των “Talkies” στο Χόλιγουντ των 20’s, γυρίστηκε στα 50’s –και τα κοστούμια είναι συνδυασμός και των δύο δεκαετιών.
Μπορεί πολλά 20’s χαρακτηριστικά (μάλλινα παντελόνια φαρδουλά στους μηρούς, κοντά πλεκτά, χοντροκομμένα σακάκια, υπέροχα καπέλα trilby) να είναι πανταχού παρόντα στο Τραγουδώντας στη βροχή, αλλά έχουν περάσει από το Technicolor των 50’s.
Το βλέπεις ξεκάθαρα στις δύο αγαπημένες μου στιγμές της ταινίας: στα καρτούν χρώματα που φοράει ο “ανεπανάληπτος” στη σκηνή του ονείρου και στο βραδινό του ολόλευκο συνολάκι (με το ασορτί καπέλο) στην αρχή του μιούζικαλ που σε βάζει βουστρουφηδόν στο κλίμα.
Ο Φρεντ Αστέρ είναι το πρότυπο του μεταπολεμικού αμερικανικού στυλ.
2. Έξυπνο μουτράκι / Funny Face (1957)
Ταινίες σαν κι αυτή δεν γίνονται πια. Το πνεύμα της, η αγάπη του ωραίου, η γνώση της μόδας, το μουσικό χαλί, η σοβαρότητα της ελαφρότητας, όλα σε τέλειες δόσεις.
Έχουμε εδώ μια μουσική κωμωδία με θέμα τη συνεργασία μιας πανέμορφης υπαλλήλου βιβλιοπωλείου του Greenwich Village, η οποία ξεχειλίζει από ζωή και ενδιαφέρεται περισσότερο για τις ιδέες και την τέχνη από το να χαριεντίζεται στα καφέ, κι ενός διάσημου φωτογράφου μόδας.
Η νεαρή Audrey Hepburn υποδύεται τη Suzy Parker και ο Fred Astaire τον μέγα Richard Avedon, ο οποίος ήταν και σύμβουλος στην ταινία. Μαζί η απαράμιλλη Kay Thompson, η οποία παίζει το ρόλο της αλμυρής Diana Vreeland. Προσθέστε ολίγη από Σαρτρ, μπόνγκος, Givenchy, Παρισάκι κι ένα pas de deux υπό τους ήχους του “He Loves and She Loves” των George και Ira Gershwin. Λατρεία.
Σχόλιο-ψιλοβελονιά πάνω στη βιομηχανία των περιοδικών μόδας, στο Funny Face τα ρούχα αστράφτουν. Είτε πρόκειται για ένα ψαθάκι, ένα ζευγάρι penny loafers, ένα baggy chino. Ο Φρεντ Αστέρ είναι το πρότυπο του μεταπολεμικού αμερικανικού στυλ, το οποίο εξακολουθεί να έχει την τιμητική του στην ντουλάπα μας.
Το αλησμόνητο γκρίζο κοστούμι του Cary Grant το έραψε η Kilgour, ένας οίκος της Savile Row ηλικίας 130 ετών.
3. Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων / North by Northwest (1959)
Το αλησμόνητο γκρίζο κοστούμι του Cary Grant είναι αναμφισβήτητα το πλέον μυθικό item στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου. Γνώρισε αλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις, είτε του καλού (ο Tom Cruise στο Collateral / Η διαδρομή) είτε του κακού (ο Ben Affleck στο Paycheck / Η αποζημίωση).
Το έραψε η Kilgour, ένας οίκος της Savile Row ηλικίας 130 ετών, πιθανότατα δίχως τη συμμετοχή του πρωταγωνιστή.
Το τρίκουμπο σακάκι, με roll-over πέτα και χωρίς σκίσμο πίσω πάει γάντι στη φρενίτιδα της ταινίας και το γαμάτον του πράγματος έλαμψε διά της συνέχειας.
Ο Μπελμοντό, με το ντύσιμό του, κλείνει το μάτι στους Αμερικανούς γκάνγκστερς.
4. Με κομμένη την ανάσα / A Bout De Souffle (1960)
Εντάξει, τι να πεις; Ο «Μπεμπέλ» σου κόβει την ανάσα με τα μαύρα του γυαλιά, το αιώνιο τσιγάρο στην άκρη των χειλιών και τη Herald Tribune υπό μάλης. Παριζιάνικο cool εποχής. Σε μια συνεύρεση ενός μικροκακοποιού με την αβάσταχτα ερωτική Jean Seberg.
Ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Jean-Luc Godard, κι ο Μπελμοντό όφειλε να διαλέξει τα ρούχα του. Με τις καμπαρντίνες του α λα Μπόγκαρτ, τις χύμα τσουρούτικες γραβάτες του και τα ριχτά σακάκια του, κλείνει το μάτι στους Αμερικανούς γκάνγκστερς των μέσων του 20ου αι. Μαζί, ακούσια, σφραγίζει εσαεί την εικόνα του ήρωα της Nouvelle Vague.
Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Ο 26χρονος, δεν πα νά ‘ναι ανέμελος, cool, ανατρεπτικός, απερίσκεπτος, ανεύθυνος και ματαιόδοξος. Εκείνη την εποχή, ενσάρκωνε τον κατ’ εξοχήν υπερατλαντικό μοντέρνο ήρωα.
Ο Αλέν Ντελόν είναι αβίαστα cool με το γαλάζιο του πουκάμισο.
5. Γυμνοί στον ήλιο / Plein Soleil (1960)
Το γοητευτικό σ’ αυτήν την ταινία του René Clément, γαλλο-ιταλικής παραγωγής, πέρα από το ηλιόλουστο μεσογειακό σκηνικό, είναι ο Alain Delon. Χάρη σ’ αυτήν, αναδείχτηκε σε έναν από τους πλέον εμβληματικούς σταρ της Γαλλίας.
Όμως, ο μέγας πρωταγωνιστής είναι η γκαρνταρόμπα του Ντελόν διά χειρός Bella Clément. Η Patricia Highsmith, η συγγραφέας του περίφημου μυθιστορήματος Talented Mr. Ripley, στο οποίο βασίστηκε το Γυμνοί στον ήλιο, λάτρεψε το look αυτής της προσαρμογής του 1960 (πέθανε πριν από την προβολή του remake του 1999, με τους Matt Damon – Jude Law) και θεωρούσε πως ο Ντελόν ήταν η ιδανική ενσάρκωση του Ρίπλεϊ.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί. Ο ήρωάς μας είναι αβίαστα cool με το γαλάζιο του πουκάμισο, ένα εκρού τζην κι ένα ζευγάρι καφετιά καστόρινα loafers. Σε μια άλλη σκηνή, φοράει ένα χαβανέζικο πουκάμισο με μπατίκ σχέδια που θα σκότωνες για να το έχεις. Και όταν περιφέρεται μέσα στο λευκό του κουστούμι στους δρόμους της Ρώμης, είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που διαθέτει το panache να έχει το πουκάμισο ανοιχτό μέχρι τον αφαλό.
Βέβαια, ο τύπος είναι τόσο όμορφος που θα έδειχνε σούπερ ακόμα και φορώντας ένα σακί για πατάτες. Το αποδεικνύει στο τιμόνι του γιοτ, φορώντας απλώς ένα κρεμ τζηνάκι με γυρισμένα μπατζάκια, στυλ ψαράδικο – μία από τις πιο εμβληματικές εικόνες του σινεμά.
Το Πέρυσι στο Μάριενμπαντ είναι μια ασπρόμαυρη φαντασία μόδας (Photo by Evening Standard/Hulton Archive/Getty Images).
6. Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ / Last Year at Marienbad (1961)
Τι θα ήταν η φωτογραφία μόδας δίχως αυτήν τη μυστηριώδη ταινία του Alain Resnais; Ή το μεταμοντέρνο θέατρο της Pina Bausch και του Robert Wilson, μετρ κι οι δυο τους της χορογραφίας της αργής κίνησης, της επανάληψης και της ανακολουθίας;
Το Πέρυσι στο Μάριενμπαντ είναι μια ασπρόμαυρη φαντασία μόδας, μέσα στην οποία τα μοντέλα των φωτογραφίσεων ζωντανεύουν και επανεξετάζουν τους λόγους της ύπαρξης.
Πρόκειται για μια Twilight Ζone όπου τα μανεκέν των καταστημάτων μέσα σε βραδινές τουαλέτες γλιστράνε σε χρυσοποίκιλτες αίθουσες και γαλλικούς κήπους, προσπαθώντας να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Αυτό το εναλλακτικό σύμπαν φαντασματικού σικ υπήρξε καθοριστικό. Αλλά ουδείς ξέρει να πει ακριβώς γιατί.
Ένα ασφαλές μαύρο κοστούμι, ένα λευκό πουκάμισο και μια μαύρη γραβάτα, όλα Brioni
7. 8 ½ (1963)
Μπορεί η Αμερική να είχε τον Cary Grant, αλλά η Ιταλία είχε τον Marcello Mastroianni. Και δεν υπήρχε σταρ στον κόσμο που να σε μαγνήτιζε όπως αυτός τη δεκαετία του ’60. Στο 8½ του Fellini, είναι σαφές ότι εκείνος του ενέπνευσε τον ήρωα. Και «ντύθηκε όπως ο Φεντερίκο», έχει πει η βοηθός στυλίστρια της ταινίας Orietta Nasalli Rocca.
Κάθε ανασφάλεια του πρωταγωνιστή – σκηνοθέτης σε δημιουργικό αδιέξοδο – κρύβεται πίσω από μια φιγούρα καθαρή και σίγουρη: ένα ασφαλές μαύρο κοστούμι, ένα λευκό πουκάμισο και μια μαύρη γραβάτα, όλα Brioni. Το περιτύλιγμα σε μαύρες αποχρώσεις μέσα στο οποίο κινείται φειδωλά ο Μαστρογιάνι είναι η τελική πινελιά.
Ο Πίτερ Ο’Τουλ ήταν ο ηθοποιός εκείνος στον οποίο κάθε άντρας θα ήθελε να μοιάζει και κανένας δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει.
8. Πώς να κλέψετε 1.000.000 δολάρια / How to Steal a Million (1966)
Στο απόγειό του, ο Peter O’Toole εξέπεμπε μια εικόνα πολύ συγκεκριμένη και μεγάλης σαφήνειας. Ήταν ο ηθοποιός εκείνος στον οποίο κάθε άντρας θα ήθελε να μοιάζει και κανένας δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει.
Και ποτέ δεν έδειξε τόσο όμορφα ντυμένος όσο εδώ. Όλα όσα φοράει σ’ αυτήν την περιπετειώδη ταινία τού πάνε γάντι. Οι μανσέτες των άσπιλα λευκών πουκαμίσων του ξεπροβάλλουν όσο ακριβώς πρέπει. Οι πλεκτές γραβάτες του είναι δεμένες με άψογο κόμπο. Τα κοστούμια του παντρεύονται τέλεια τις γραμμές του λιπόσαρκου κορμιού του. Κάνει ακόμα και το μπουρνούζι να δείχνει πάνω του ελκυστικό.
Με δυο λόγια, είναι μια φιγούρα τόσο ρευστή και κομψή που θα τολμούσες να ισχυριστείς ότι επισκιάζει ακόμα κι εκείνη της Audrey Hepburn ντυμένης με Givenchy.
Παρά τα καλλίγραμμα πόδια της Veruschka von Lehndorff δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις και το στιλ του David Hemmings.
9. Blowup (1966)
Η ταινία του Michelangelo Antonioni χαρακτηρίστηκε ως η χρονική κάψουλα του Swinging London. Με το πέρασμά του στη Space Age και το εμβληματικό mod μεϊκάπ του, το casual sex και τα πάρτι μεταξύ φίλων. Μαζί η ερωτεύσιμη Jane Birkin της ομώνυμης τσάντας της Hermès και τα καλλίγραμμα πόδια της Veruschka, σε μια από τις πιο αισθησιακές φωτογραφίσεις μόδας που έχουν γυριστεί ποτέ.
Πρωταγωνιστής σ’ όλα αυτά ο David Hemmings, ο οποίος ανοιγοκλείνει το διάφραγμα του φακού του ως άλλος David Bailey. Είναι απολύτως καθηλωτικός. Περιδιαβαίνει την πόλη μέσα στην ανοιχτή του Bentley, φορώντας ένα στενό λευκό τζην α λα Jagger και κοτλέ πράσινο σακάκι.
Με το Rossetti look του και το πυρετώδες τυρκουάζ βλέμμα του μοιάζει με εκπεσόντα άγγελο ή με τον φαύνο του Mallarmé που αναρωτιέται «αν ερωτεύτηκε ένα όνειρο», μη όντας σίγουρος για το τι αντίκρυσε.
Μπορείς να πεις ότι η ταινία αφορά στην κουλτούρα του βλέμματος, όχι στη φύση του βλέμματος. Κι αυτό είναι η μόδα.
Mια παρέλαση πλεκτών ειδών φορεμένα από τον Στιβ ΜακΚουίν.
10. Bullitt (1968)
Σκηνοθετημένο από τον Peter Yates, το οσκαρικό Bullitt είναι ένα κλασικό αστυνομικό θρίλερ με καλούς μπάτσους και κακά αφεντικά. Με τη διαφορά ότι τον υπαστυνόμο Frank Bullitt υποδύεται ο Steve McQueen.
Πέραν του ότι περιλαμβάνει μία από τις πλέον μυθικές σκηνές καταδίωξης στην ιστορία των ταινιών δράσης, μεταξύ του Μπούλιτ μέσα σε μια Ford Mustang GT του 1968 και δύο εκτελεστών σε μια Dodge Charger R/T στα «ρωσικά βουνά» του Σαν Φρανσίσκο, η ταινία αποτελεί σημείο αναφοράς για το cool ντύσιμο του πρωταγωνιστή της.
Είτε πρόκειται για ένα μπλε ζιβάγκο φορεμένο μ’ ένα tweed σακάκι από γκρι ψαροκόκαλο είτε για ένα μαύρο col roulé κάτω από ένα τζάκετ στο χρώμα της πέτρας είτε για ένα shawl-collar πουλόβερ σε χρώμα Βουργουνδίας συνδυασμένο με Oxford πουκάμισο, έχουμε εδώ μία παρέλαση πλεκτών ειδών που άφησαν εποχή.
Αν θέλετε να βγάλετε τον Μπούλιτ που κρύβετε μέσα σας, μπορείτε να αγοράσετε το μπλε ζιβάγκο μαζί με τη θήκη για το όπλο εδώ.
Ο υπέρκομψος Omar Sharif κάνει την εμφάνισή του σε αστραφτερές αίθουσες χορού με λευκά σακάκια φίσκα στις επωμίδες και τα παράσημα.
11. Μάγιερλινγκ / Mayerling (1968)
Ο Terence Young είναι κυρίως γνωστός για τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ Dr No, Από τη Ρωσία με αγάπη και Επιχείρηση Κεραυνός. Η Lois Maxwell (Miss Moneypenny) έχει πει ότι έμαθε τον Sean Connery «πώς να περπατάει, πώς να μιλάει, ακόμα και πώς να τρώει».
Αντίθετα, το Μάγιερλινγκ είναι μια δραματική ταινία κοστουμιών, η οποία διαδραματίζεται την εποχή που η Αυτοκρατορία των Αψβούργων βρίσκεται στο ζενίθ της. Τότε που η Αυστρία ήταν μια από τις Μεγάλες Δυνάμεις και η Βιέννη μια αστραποβόλα πρωτεύουσα. Εδώ, ουδείς χρειάζεται να μάθει να τρώει, γιατί η ίδια η ζωή είναι μια έκφραση καλών τρόπων.
Έχοντας για πλαίσιο τη δεκαετία του 1880, η ταινία είναι η περιγραφή μιας εποχής εξτραβαγκάντσιας στο απόγειό της, όπου η επίσημη στρατιωτική στολή συνιστά την υπέρτατη έκφραση της αρρενωπότητας.
Ο υπέρκομψος Omar Sharif κάνει την εμφάνισή του σε αστραφτερές αίθουσες χορού με λευκά σακάκια φίσκα στις επωμίδες και τα παράσημα. Το αποτέλεσμα είναι μεγαλοπρεπές – αν και σήμερα το στυλ θα έφερνε περισσότερο σ’ αυτό που αποκαλούμε «σικ δικτάτορα».
Ομολογώ, πάντως, ότι αυτά τα σακάκια πολύ λιγουρεύομαι να ξαναγίνουν της μοδός. Τουλάχιστον τα στολίδια στο γιακά.
Η στολή εργασίας του πρωταγωνιστή είναι ένα καλοραμμένο κοστούμι trois pieces μαζί μ’ ένα γαλάζιο πουκάμισο.
12. Υπόθεση Τόμας Κράουν / The Thomas Crown Affair (1968)
Η ορίτζιναλ μεταφορά του 1968 είχε για πρωταγωνιστή έναν Steve McQueen ο οποίος διάγει τον βίον που όλοι
ονειρευόμαστε: εκατομμυριούχος μπίζνεσμαν, σπορτίφ και κλέφτης. Κι ο μόνος άνθρωπος στην ιστορία που χρησιμοποιεί το σκάκι ως προκαταρκτικό. Ποτέ ένας κακοποιός δεν ήταν τόσο τρυφερός.
Να γιατί ο Στιβ μετατράπηκε σε fashion icon. Ειρωνεία της τύχης, ο ρόλος αρχικά προτάθηκε στον Σον Κόνερι. Εκείνος αρνήθηκε. Μια απόφαση για την οποία ομολογεί πως έχει μετανιώσει.
Η στολή εργασίας του πρωταγωνιστή είναι ένα καλοραμμένο κοστούμι trois pieces μαζί μ’ ένα γαλάζιο πουκάμισο. Το όλον συνοδεύεται από ένα ολόχρυσο ρολόι Patek Philippe και μια Rolls-Royce Silver Shadow.
Σ’ όλα αυτά, πρέπει να προστεθεί η εικόνα του πιο cool γκόλφερ που έχουμε ματαδεί στο σελιλόιντ. Επιπλέον, ο αγαπημένος μας ποτέ δεν ήταν πιο όμορφος όσο στο beatch buggy του, φορώντας ένα σούπερ πουλοβεράκι Aran.
Η αλήθεια είναι ότι χέστηκα. Εγώ είμαι ερωτευμένος με τη Φέι (Νταναγουέι). Νομίζω ότι και κείνη με γουστάρει.
O Jean Paul Gaultier «γεννήθηκε» ως δημιουργός από αυτή την ταινία.
13. Το κουρδιστό πορτοκάλι / A Clockwork Orange (1971)
Το φουτουριστικό αριστούργημα του Kubrick ενέπνευσε σωρεία σκηνοθετών, punk rockers και σχεδιαστών. Όμως, ο Malcolm McDowell δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η ενδυμασία των παικτών του κρίκετ θα γνώριζε τέτοιες πιένες.
Όπως λέει, οι «gangs» αμφιέσεις, μεταξύ των οποίων φιγουράριζαν οι μπότες US Marine, τις οποίες ο σκηνοθέτης έφερε στην Αγγλία από την Ουάσινγκτον, βοήθησαν στη σύλληψη της πρώτης κολεξιόν ενός φιλόδοξου νεαρού σχεδιαστή.
«Συνάντησα τον Jean Paul Gaultier σ’ ένα φεστιβάλ κινηματογράφου, θυμάται ο Μάλκολμ. Μου είπε, ευχαριστώ πολύ, γιατί η ταινία αυτή μου άλλαξε άρδην τον τρόπο που σκέφτομαι».
Ο Pacino με γκλάμουρ look των 60’s.
14. Ο Νονός ΙΙ / The Godfather Part II (1974)
Αυτό που είναι ιδιοφυές σε τούτο το μυθικό Μέρος 2ον, είναι ο τρόπος με τον οποίο αιχμαλωτίζει τόσα looks μαζί: από τα σταυρωτά κοστούμια του Pacino στο στυλ cabana-chic των αρχών της δεκαετίας του ’60 στο Miami Beach και τη La Havane.
Όλα αυτά τα οφείλουμε στην ανυπέρβλητη Theadora Van Runkle. Κατάφερε να παντρέψει τη φορμαλιτέ των αρχών του 20ου αι. του Robert DeNiro με το γκλάμουρ look της δεκαετίας του ‘60 του Pacino. Όπου και στρέψετε το βλέμμα σας, οι άντρες είναι ντυμένοι για να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν.
O Paul Newman μαζί με τον Steve McQueen σε παγκόσμια πρώτη. Αλληλοδιάδοχα στιλ.
15. Ο Πύργος της Κολάσεως / The Towering Inferno (1974)
Σκηνικό το αναπόδραστο Φρίσκο σε μια ταινία καταστροφής. Αποτέλεσμα να έχουμε δω μία από τις πιο πετυχημένες φιλμογραφήσεις όλων των εποχών (3 Όσκαρ, ρεκόρ εισιτηρίων). Θέμα: Πυρκαγιά στον πιο glamorous και μεγαλοπρεπή ουρανοξύστη του κόσμου. Δοξαστικό auto-da-fé ηθοποιών επίσης. Έξοχο μπουκέτο αστέρων: William Holden, Faye Dunaway, Fred Astaire. Κι ένα απίστευτο δίδυμο: Paul Newman μαζί με Steve McQueen – παγκόσμια πρώτη.
Αυτό που κάνει τα κοστούμια συναρπαστικά είναι οι σκηνές της αρχής, όπου επικρέμαται μια απειλή όλο υποσχέσεις, σε disco flavor: πολύ καμηλό, tuxedos με σατινένια πέτα, φρου φρου κι αρώματα στα πουκάμισα.
Εμείς, όμως, ταυτιζόμαστε με τούτο το αγαπησιάρικο ντουέτο των δύο διασωστών με τα cool μπουφανάκια τους.
Πανδαισία ονειρικών παστέλ. Ο Ρέντφορντ φοράει ακόμη και κοστούμι σε ροζ χρώμα.
16. Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ / The Great Gatsby (1974)
«Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα τόσα όμορφα πουκάμισα» αναφωνεί η Daisy Buchanan (Mia Farrow) την ώρα που ο Jay Gatsby (Robert Redford) αραδιάζει τα εν λόγω αντικείμενα ένα γύρο στο δωμάτιο, ντυμένος μ’ ένα λευκό κοστούμι trois pieces με σταυρωτό γιλέκο, ένα μπλε πουκάμισο με στρογγυλεμένο γιακά και μια κίτρινη γραβάτα.
Η ταινία διαδραματίζεται στο απόγειο της υπερβολής του Μεσοπολέμου και ο Ρέντφορντ είναι η ενσάρκωση του playboy των 20’s, τον οποίο χαρακτηρίζει η καθαρή γραμμή, το λαμπερό μαλλί κι ο αβίαστος φανφαρονισμός.
Όπως στο Singin ‘In The Rain, έτσι και στον Μεγάλο Γκάτσμπυ αυτό που πρωταγωνιστεί είναι το χρώμα – μια πανδαισία ονειρικών παστέλ. Ο Ralph Lauren υμνήθηκε για τα κοστούμια του, ιδιαίτερα για το ροζ παλ του Ρέντφορντ, το οποίο συνδυάζει με πουκάμισο με γιακά Winchester στο χρώμα της λεβάντας και βιολετί γραβάτα, όρθιος μπροστά στην κατακίτρινη Rolls-Royce Phantom. Να γιατί εφευρέθηκε το Technicolor.
Καθώς πρόκειται για ένα από τα πιο ιδιαίτερα κοστούμια της οθόνης, υπνωτίζει κυριολεκτικά. Οι πανεπιστημιακοί ανέλυσαν το ρόλο του χρώματος στο αριστουργηματικό βιβλίο του F. Scott Fitzgerald, το οποίο έχει να κάνει με το χρήμα, τα όνειρα και την ολέθρια αφέλεια. Ο συμβολισμός του ροζ κοστουμιού συχνά αναφέρεται, αλλά ποτέ δεν εξηγείται.
Οι ενδυματολογικές επιλογές του Roy Scheider δεν γίνεται να μην τραβήξουν την προσοχή.
17. Τα σαγόνια του καρχαρία / Jaws (1975)
Αντί να σας αποσπά την προσοχή το θαλάσσιο κτήνος, επιθεωρήστε ενδελεχώς τις ενδυματολογικές επιλογές του Roy Scheider στο ρόλο του αρχηγού της αστυνομίας Martin Brody – κατά τη γνώμη μου, μία από τις καλύτερες ανδρικές γκαρνταρόμπες στην ιστορία.
Κι ο λόγος; Όχι μόνο είναι απολύτως σύγχρονη, αλλά σου δημιουργεί και την επιθυμία να την αποκτήσεις: ψαράδικα ζιβάγκο κάτω από πουκάμισα εργασίας φορεμένα με ίσιο τζιν, κοντομάνικα φούτερ από ύφασμα chambray, σκούρα μπλε Τ-shirts, ψηλοκάβαλα chino shorts και αεροπορικά τζάκετ υψηλών 70’s προδιαγραφών.
Το σύνολο είναι τόσο ταιριαστό που, το 2007, ο Αμερικανός σχεδιαστής Michael Bastian εμπνεύστηκε μια ολόκληρη κολεξιόν.
Ο Τζον Τραβόλτα στο Grease: η επιτομή της ανδρικής νεότητας.
18. Grease (1978)
Το Grease τό ‘χω δει ίσαμε 17 φορές και πάντα με την ίδια ευχαρίστηση. Ο Danny Zuko (John Travolta), ντυμένος με το λευκό του t-shirt και το μαύρο δερμάτινο «T-Bird» τζάκετ, πρέπει να είναι μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της ιστορίας του κινηματογράφου. Συνιστά την πλέον θεμελιώδη εξίσωση της νεότητας στους άνδρες.
Το αγαπημένο μου look (ποιου; εμένα) είναι ίσως και το πιο απλό – εκείνο της τελευταίας σκηνής όπου ακούγεται το “You’re The One That I Want”. Ο Τραβόλτα περιφέρεται, εν μέσω πάρτι αποφοίτησης, με κολλητό μαύρο παντελόνι, λευκά καλτσάκια και απλά μαύρα Derbys με κορδόνια συν άψογη καούκα από την μπριγιαντίνη. Ένας τρισχαριτωμένος Τζον-Τζον.
Φημολογείται ότι απέρριψαν τον Elvis Presley για το ρόλο.
Ο Ρίτσαρντ Γκιρ καλλωπισμένος από έναν Ιταλό σχεδιαστή, τον εξοχότατο όλων Giorgio Armani.
19. American Gigolo (1980)
Δεν υπάρχει κοστούμι ή σακάκι σ’ αυτήν την ταινία που να συνιστά παραφωνία. Είναι ολόκληρη η ιματιοθήκη του νεοαφιχθέντα Richard Gere, στο ρόλο του άνδρα «συνοδού» Julian Kay, που αφήνει το αποτύπωμά της στη δεκαετία του ’80.
Με μισόκλειστα μάτια, σκιασμένα σαν βενετσιάνικα στόρια κρεβατοκάμαρης, ο Γκιρ περιδιαβαίνει τον υπόκοσμο του Λος Άντζελες, ως Ρωμαίος πατρίκιος καλλωπισμένος από έναν Ιταλό σχεδιαστή επίσης νεόφερτο για τους Αμερικάνους, τον εξοχότατο όλων Giorgio Armani.
Δυο νέα αστέρια στο στερέωμα: ο Γκιρ, βασιλιάς των γάτων, με τα καμηλό παλτό του, τα γκρίζα κοστούμια του, τα πουκάμισα με τις διπλές τσέπες και τα σιδερωμένα τζην του, σε ένα σύνολο απολύτως σοφιστικέ ώς και τα σώβρακα.
Κι από την άλλη, ο Armani που πούσαρε το γουργούρισμα της ευχαρίστησης ακριβώς στα 80’s, τότε που ακριβώς προσφερόταν.
Η βρετανικότητα στο απόγειό της.
20. Σχέσεις προδοσίας / Another Country (1984)
Δοξολογία ενός état d’esprit: του ανεπανάληπτου και ανεκδιήγητου στυλ των δημόσιων αγγλικών σχολείων. Άσπρες στολές του κρίκετ και μεταξωτές ριγέ γραβάτες, σακάκια χωρίς πέτα και κολλαριστοί γιακάδες, ξεχειλωμένα πουλόβερ και λειωμένα tweeds.
Στο Another Country, το οποίο φλερτάρει ανενδοίαστα τη δεκαετία του ’30 και γυρίστηκε στα περίχωρα της Οξφόρδης και του Althorp, τσιφλίκι του κόμητα του Spencer, η ειδυλλιακή ενδυματολογική αίγλη των αγοριών της άρχουσας τάξης είναι εξόχως εξωραϊστική (καλολογικό).
Είναι επίσης ένας τρόπος να περιορίσεις και να προσαρμόσεις τον «νέους» στις αρχές και τις προκαταλήψεις που θα τους οπλίσουν και θα τους αποδυναμώσουν ταυτόχρονα.
Ο όμορφος Rupert Everett ενσαρκώνει τον ομοφιλόφυλο Guy Bennett, ο οποίος θολά και διακριτικά παραπέμπει στον διπλό πράκτορα Guy Burgess.
Η ταινία έγινε cult και για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις των πρωταγωνιστών.
21. Ο φίλος μου κι Εγώ / Withnail And I (1987)
Σε σκηνοθεσία Bruce Robinson, η ταινία χορεύει στους ήχους του Swinging London της δεκαετίας του ’60, παρακολουθώντας δυο άνεργους που τους έχουν κοπεί τα φτερά, κατά τη διάρκεια ενός καθαρτήριου road trip ανά τη χώρα.
Ποιος θα φανταζόταν ότι αυτό το μικρό σκονισμένο φιλμ θα γινόταν cult; Ή ότι το tweed “Withnail Coat” της Harris θα γινόταν «αντικείμενο πόθου»; Το ενδύεται ο Richard E. Grant και βασίζεται σε ένα πανωφόρι του 19ου αι. Το σχεδίασε η Andrea Galer, η οποία το ήθελε να βγαίνει απ’ τη σοφίτα του πατρικού και η γραμμή του να φτάνει μέχρι τον Σαίξπηρ.
Ωστόσο, το κλου εδώ είναι τα μαμαδίστικα ρουστίκ πλεκτά πουλόβερ με το στρογγυλό γιακά από πρόβατο. Μιλάμε για έναν ύμνο του αλπακά που χαρίζει όγκο και τονίζεται από ένα δερμάτινο μαλακό σακάκι, ένα σκούρο μπλε ή μαύρο παντελόνι chino και δερμάτινες μπότες. Θητεία σ’ ένα χαλαρό αγροτικό.
O Mπραντ Πιτ είναι grunge, είναι χύμα χάλι, καμιά σχέση με μοδάτο και πολύ πολύ cool.
22. Fight Club (1999)
Ο πρώτος κανόνας του Fight Club είναι πως τα ρούχα πρέπει νά ‘ναι κατάλληλα για το Fight Club. Δεύτερος κανόνας; Ε, λοιπόν, αν τον ξέρετε, τον ξέρετε.
Η ταινία που σκηνοθέτησε ο David Fincher περιχαρακώνει τη δεκαετία του ’80, υποβοηθούμενη από τα outfits του αντι-ήρωα Tyler Durden (Brad Pitt).
Η περί ου ο λόγος γκαρνταρόμπα σχεδιάστηκε από τη μυθική Michael Kaplan (Blade Runner, Se7en, επανεμφάνιση Star Trek από σκουληκότρυπα).
Βοηθούντος του Μπραντ Πιτ, ο οποίος έκανε φύλλο και φτερό το second hand κατάστημα ενδυμάτων του Tony Montana στο Μαϊάμι εκείνο το ηρωικό 1983.
Είναι grunge, είναι χύμα χάλι, καμιά σχέση με μοδάτο και πολύ πολύ cool.
Είναι η εποχή της Wall Street με όλα τα ενδυματολογικά συμπαρομαρτούντα.
23. American Psycho (2000)
Αν είχατε την ατυχία να διαβάσετε το έπος του Bret Easton Ellis, είναι αναμενόμενο να κατσικωθείτε να δείτε πόσο υποδειγματική είναι η ιματιοθήκη του πρωταγωνιστή Patrick Bateman (Christian Bale).
Δεν θα απογοητευτείτε: Ανάμεσα σε δυο φόνους (Είναι πολλοί, οπότε υπάρχει χρόνος), ο ήρωάς μας ωθείται από μια εσωτερική ανάγκη να μιλήσει για ετικέτες, μόδες και μικρά καθημερινά τελετουργικά.
Εντός αυτού του περιοριστικού πλαισίου, η γκαρνταρόμπα του καταναλωτή μας είναι απλώς εξαίσια. Εντυπώνεται στον αμφιβληστροειδή ως ορίζουσα τους εργάτες της Wall Street της εποχής.
Ο Colin Firth κρύβεται πίσω από μια γκαρνταρόμπα που δείχνει απλή, αλλά δεν είναι.
24. Ένας άντρας μόνος / A Single Man (2009)
Κανένας άντρας στα πρόθυρα της αυτοκτονίας δεν υπήρξε τόσο όμορφος όσο ο George Falconer. Για να μη φανεί η θλίψη του, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Colin Firth κρύβεται πίσω από μια γκαρνταρόμπα που δείχνει απλή, αλλά δεν είναι: μαύρα κοστούμια, καλοδεμένες γραβάτες και το πιο λευκό από τα λευκά πουκάμισα. Το όλον απογειωμένο από μικρές λεπτομέρειες – άψογα λαδωμένο μαλλί, παπούτσια καλογυαλισμένα σαν μαργαριτάρια κι ένα ζευγάρι χοντρά γυαλιά σε στυλ Κλαρκ Κεντ συμπληρώνουν την εμφάνιση.
Πίσω από τα άψογα ντεκόρ που έχει στήσει η ομάδα του Mad Men, ο Φερθ ενσαρκώνει τα πιο στυλάτα 101 λεπτά της πρόσφατης ιστορίας του κινηματογράφου, υπό την καθοδήγηση του Tom Ford.
Εξαιτίας της ταινίας δημιουργήθηκε μια ολόκληρη κολεξιόν, η “Kingsman”, την οποία οι σινεφίλ μπορούν ν’ αγοράσουν ακόμα και τώρα.
25. Kingsman: Η μυστική υπηρεσία / Kingsman: The Secret Service (2014)
Δεδομένου ότι η ταινία έχει να κάνει με μια φανταστική εταιρεία κατασκόπων με έδρα τα σωθικά του καταστήματος των ραφτών “Kingsman” της Savile Row, είναι λογικό κάποιος να περιμένει τα ντυσίματα νά ‘ναι καυτά σ’ αυτό το θρίλερ με πρωταγωνιστές τους Colin Firth (ξανά), Taron Egerton και Samuel L Jackson.
Όχι μόνον ο οίκος ραπτικής Huntsman στον αρ. 11 της Savile Row χρησιμοποιήθηκε ως σκηνικό, αλλά η φίρμα διέθεσε και τα κοστούμια της ταινίας, σε συνεργασία με το M. Porter και τον σκηνοθέτη Matthew Vaughn (ο οποίος ντύνεται εκεί από τα 18 του).
Μάλιστα, δημιούργησε και μια ολόκληρη κολεξιόν “Kingsman” την οποία οι σινεφίλ μπορούν ν’ αγοράσουν ακόμα και τώρα. Αν πάλι σας ενδιαφέρουν τα αξεσουάρ, έχετε υπ’ όψιν σας ότι είναι το μυθικό λονδρέζικο πιλοποιείο Lock & Co που προμήθευσε το καπέλο.
Διαβάστε ακόμα: Ο μεγαλύτερος εικονογράφος των ΗΠΑ και τροβαδούρος της ανδρικής κομψότητας.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
