Το μαύρο είναι το (μη) χρώμα που αντιπροσωπεύει το σημείο μηδέν της στυλιστικής γραφής. Το δε μαύρο πουκάμισο βρίσκεται στην κορυφή της λίστας. Γιατί αποκρυσταλλώνει όλα τα στραβά. Μην απατάσθε. Δεν πρόκειται για το ανδρικό little black dress. Δεν είναι μαύρο col roule ή polo μπλουζάκι. Δεν είναι ρούχο εργατικό, αλλά εξεργασμένο.
Τι συμβαίνει; Όταν ένας κανονικός άνθρωπος κάθεται και βάζει ένα μαύρο πουκάμισο, εναποθέτει όλες τις ελπίδες του σ’ αυτό. Σε αντίθεση με τα υποκάμισα σε ανοικτό χρώμα, τα σκούρα πιστεύει πως ταιριάζουν σε επίσημες ή έστω εορταστικές περιστάσεις. Ή τον κάνουν τύπο επαναστάτη και rock’n’ roll.
Καταλήγει έτσι σε κάποιο κλαμπάδικο, με το ουίσκι κόλα ανά χείρας, μαλλί περασμένο με τζελ για βρεγμένο εφέ, ανοιχτό το πουκάμισο μέχρι τον αφαλό και καδένα στο λαιμό. Κάποιες γυναίκες αρέσκονται να αγκαλιάζουν έναν άντρα που φοράει μαύρο πουκάμισο. Βασικά, γιατί γράφει ωραία πάνω του το κόκκινο των νυχιών τους. Το γεγονός ότι το μαύρο πουκάμισο ευδοκιμεί σε κιτς περιβάλλοντα δεν είναι τυχαίο. Είναι το φυσικό του.
Τι νομίζει ο ένοχος; Πως το ρουχαλάκι τον αδυνατίζει και μάλιστα στο κολλητό. Πράγμα που δεν ισχύει. Συν τοις άλλοις, αναδεικνύει τη φαλάκρα όπως και την πιτυρίδα του, η οποία λαμπυρίζει φωσφορίζοντας κάτω από τα φώτα από νέον.
Σαν να μην έφταναν αυτά, το μαύρο πουκάμισο είθισται να μοστράρεται από νεανίζοντες μεσήλικες και βάλε που καταφέρνουν να δείχνουν γκροτέσκοι. Χώρια ότι το ρουχαλάκι, μετά από μερικά πλυσίματα, γυρνάει στο λυπημένο γκρίζο, οπότε μιλάμε για δράμα.
Ο φέρων οργανισμός, παλιακός, παραλιακός και ξενέρωτος, αρέσκεται να το συνδυάζει με σακάκι, παντελόνι, γραβάτα, όλα σε μαύρο, θεωρώντας πως έτσι αποκτά ένα look Men in black υπερσέξι. Το σύνηθες αποτέλεσμα είναι να γκρεμίζεται το σύμπαν. Κι αυτό πέραν προσεγγίσεων πολιτικο-ιστορικής-μουσολινικής τάξης.
Εκτός βέβαια κι αν είναι μέλος των Metallica. Ειδάλλως, το πεδίο είναι ναρκοθετημένο. Φυσικά, κυκλοφορούν και «στελέχη» που νομίζουν πως ο κόσμος είναι του χεριού τους. Μαυρισμένοι, cool και σοφιστικέ. Κλάφ’ τα Χαράλαμπε. Ιδεατή περίπτωση ο Matteo Garone του Dogman στο κόκκινο χαλί των Καννών, με το Dior σμόκιν του.
Αλλά και πάλι είναι NIET. Ένα μαύρο πουκάμισο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, φοριέται ξεκούμπωτο, με κοστούμι trois pieces έτσι και σε λένε Nick Cave, Νίκολας Κέιτζ, Σον Πεν, είσαι Κρητικός, «κοράκι» στο Α΄ Νεκροταφείο ή ακούς στο Pedro Jesús de la Santa Muerte Que Mata και κουβαλάς εξάσφαιρο.
Κάποιοι άλλοι φαντασιώνονται τους αρχιτέκτονες, τους προχωρημένους συγγραφίσκους ή τους σπαρταριστούς κωμικούς ηθοποιούς που τώρα διατίθενται και σε DVD. Και φέρνουν την καταστροφή με κουμπωμένα μανίκια ή φορώντας το item έξω από το παντελόνι.
Το μαύρο πουκάμισο δεν είναι ούτε αμπιγιέ ούτε κουλτουριάρικο. Και στο 80% των περιπτώσεων πρόκειται για φρίκη. Ωστόσο, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία: ανασηκώστε τα μανίκια, ρίξτε πάνω ένα δερμάτινο, άντε ένα σακάκι φωτεινό μαζί μ’ ένα τζινάκι ή ένα chino ανοιχτό, σε χρώματα παιδικής πλαστελίνης. Α, δέστε πάνω του και κάποιο λιμπιστό φουλάρι.
Το κυριότερο: Το ρίχνεις πάνω σου μόνον αν η φάτσα σου είναι ξεκούραστη και δεν έχεις πιει το Βόσπορο το προηγούμενο βράδυ. Μαζί φοράς το καλύτερό σου χαμόγελο κι έχεις τον ήλιο στην καρδιά. Συνάμα, ζητάς από τον αισθητικό ή τον πλαστικό χειρουργό σου να σε μετατρέψει σε αγόρι σταρένιο και μελαχρινό.
Να πω πως, έτσι και προβείτε στο απονενοημένο διάβημα, έχετε υπ’ όψιν σας ότι το μαύρο πουκάμισο δεν ανέχεται το περίπου. Θέλει τουλάχιστον άψογη ποιότητα, τέλειο σιδέρωμα και φροντίδα: όπερ σημαίνει ειδικό απορρυπαντικό και στέγνωμα φυσικό υπό σκιάν.
Έτσι ο Αλέν (Ντελόν) έριξε τη Ρόμι (Σνάιντερ). Δεν φοράς μαύρο πουκάμισο αν δεν το αξίζεις.
Διαβάστε ακόμα: Πώς να ντυθείτε στα ροζ.