Από αριστερά προς τα δεξιά, dream watches με -ενδεικτικές- τιμές: Portugueser Perpetual Calendar της IWC (43.000 ευρώ), Patek Philippe Nautilus (77.000 ευρώ), Star Legacy Metamorphosis Limited Edition 8 Montblanc (222.000 ευρώ), Audemars Piguet Royal Oak Selfwinding Flying Tourbillon (172.200 ελβετικά φράγκα χωρίς ΦΠΑ).

    Είμαστε όντα της πλησμονής. Θέλουμε αυτό που δεν έχουμε. Το έλεγε, άλλωστε, εκεί, πίσω στα 90’s ο Morrissey στο σκληροτράχηλο τραγούδι των The Smiths «Ι Want The One I Can’t Have». Η έλλειψη μπορεί να σε τρελάνει. Ακόμη περισσότερο: η συνειδητοποίηση ότι δεν θα μπορείς να έχεις ποτέ το αντικείμενο του πόθου σου.

    Είμαστε σαν τον Χάμπερτ Χάμπερτ στην περιώνυμη Λολίτα: πάντα θα τρέχουμε ξωπίσω από τη λατρεία μας με ελάχιστες ελπίδες να την αγγίξουμε και να την κάνουμε ολότελα δική μας. Για τον καθένα από εμάς η έννοια της λατρείας έχει διασταλτική ερμηνεία: ένα αυτοκίνητο, ένα μακρινό ταξίδι, ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα γιοτ. Εντέλει, κάτι που θα συνεγείρει την ύπαρξή μας υλικά και θα τη σηκώσει (;) λίγο από το έδαφος του τετριμμένου.

    Οι aficionados της υψηλής ωρολογοποιίας είναι πρωτίστως λάτρεις του ωραίου. Όμως η ωραιότητα είναι μια άπιαστη νύμφη.

    Στις 11 Ιανουαρίου, ο οίκος Christie’s έκανε μια ακόμα δημοπρασία έργων του Warhol, του Roy Lichtenstein και του Keith Haring. Ναι, θαυμαστή Pop Art. Θα ήθελα να ήμουν κάπου εκεί, με οξυμένες όλες τις αισθήσεις, με τη θωπευτική λαχτάρα στα μηνίγγια και την ευχάριστη φαγούρα στα δάχτυλα, καθώς θα ανασύρω από το πορτοφόλι μου την πιστωτική μου κάρτα γνωρίζοντας πως μπορεί να αντέξει κάθε πιθανό παραλογισμό μου. Δεν μπορεί, το ξέρω. Ελάχιστοι τυχεροί αυτού του κόσμου μπορούν να καλύψουν κάθε τους ανάγκη. Δεν έχω, φευ, Γουόρχωλ στο σαλόνι μου.

    Αξίζει να αισθάνεται κανείς μειονεκτικά επειδή οι οικονομίες του δεν είναι σε θέση να του εξασφαλίσουν κάθε δυνατή -όσο και παράλογη- ευχαρίστηση; Κατηγορηματικά όχι. Διότι το παιχνίδι της ευαρέσκειας και της πλήρωσης δεν παίζεται μόνο άμα τη αποκτήσει του αντικειμένου, αλλά και με τον θαυμασμό του. Πολλές φορές η ονείρωξη υπερέχει της πράξης.

    Δείτε, φερ’ ειπείν, τους αληθινούς ρέκτες της υψηλής ωρολογοποιίας. Αυτούς που αναζητούν μανιωδώς για τα νέα μοντέλα των οίκων. Που γνωρίζουν κάθε μικρό κομμάτι του ρολογιού και τον επιτελεστικό ρόλο που παίζει στη λειτουργία του. Που διαβάζουν με εμβρίθεια  τα άρθρα που δημοσιεύουμε στο Andro για τα ρολόγια-επιτομή του στυλ. Θα λέγατε φαντασιόπληκτους όσους από αυτούς αδυνατούν να αποκτήσουν ένα ρολόι των 100 χιλιάδων αυρώ; Ασφαλώς και δεν είναι.

    Πρόκειται για λάτρεις του ωραίου. Ως γνωστόν: η ωραιότητα είναι μια άπιαστη νύμφη. Όχι γιατί έχει υποκειμενική φύση, που έχει, αλλά διότι προσεγγίζει τα όρια του ιδανικού, σε έναν κόσμο μη ιδανικό. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει οφείλεις να το επινοείς. Διάβολε, ποιος μπορεί να ζήσει δίχως το όνειρο;

    Τι κι αν είναι ακριβό το ρολόι; Είναι η μαγεία που κουβαλάει το αντικείμενο, η δύναμη που μετατρέπει το άπιαστο σε ονειροπόλημα.

    Θέλουμε να φανταζόμαστε πως θα φορέσουμε στον καρπό μας ένα Patek Philippe Nautilus, ένα Royal Oak Selfwinding Flying Tourbillon της Audemars Piguet, ένα Perpetual Calendar της IWC ή ένα  Metamorphosis της Montblanc. Πιθανότατα δεν θα αποκτήσουμε κάποιο από αυτά τα ρολόγια ή αντίστοιχα αυτών. Ε, και; Ουδείς μπορεί να μας αφαιρέσει το δικαίωμα να τα θαυμάζουμε. Να τους προσφέρουμε λίγο από το χρόνο μας για να τα εξερευνήσουμε και να τα χαρούμε. Έστω και εξ αποστάσεως.

    Δεν σε κάνει λάτρη των ρολογιών η απόκτησή τους, ούτε και η εμπράγματη αξία τους (αν κάτι είναι πρόδηλα πανάκριβο, στο τέλος δεν σε ενδιαφέρει η τιμή του, την προσπερνάς). Αυτό που σε κάνει «aficionado» είναι η μαγεία που κουβαλάει το αντικείμενο, οι συνδηλώσεις που παρέχει στην προσωπική σου αξιακή πυραμίδα, η δύναμη που μετατρέπει το άπιαστο σε ονειροπόλημα. Εντέλει, το πάθος που σου μεταγγίζει.

    Αυτός που αγαπάει τα ακριβά ρολόγια μπορεί να είναι στην ουσία του ένας ποιητής λεπταίσθητων στιγμών, ένας Συρανό ντε Μπερζεράκ.

    Μπορεί, άραγε, να συλλειτουργήσουν μέσα στο ανθρώπινο μυαλό αυτές οι δύο αντίρροπες συνθήκες; Από τη μια να λατρεύεις τα καλούδια της υψηλής ωρολογοποιίας και από την άλλη να γνωρίζεις πως δεν έχεις το οικονομικό εύρος να τα αποκτήσεις; Απολύτως!

    Αν ίσχυε το αντίθετο, ουδέποτε η Μέριλιν θα είχε γίνει το ανδρικό αντικείμενο λατρείας (αφού την είχε ο Mr. President, ουδείς άλλος χωρούσε στην αγκαλιά της) και ουδέποτε μια Porsche Carrera θα έστελνε παλμικές δονήσεις στην καρδιά ενός μικρομεσαίου αιματώνοντας τον πυρήνα της επιθυμίας του. Αλίμονο αν υπάρχουμε μόνο για να πιάνουμε αυτά που μπορεί να αγγίξει το χέρι μας.

    Το άπιαστο είναι μια αντικειμενική συνθήκη, το ωραίο είναι μια ποιητική συνθήκη. Αυτός που αγαπάει τα ακριβά ρολόγια μπορεί να είναι στην ουσία του ένας ποιητής λεπταίσθητων στιγμών. Ένας Συρανό ντε Μπερζεράκ που ξέρει τη μοίρα του, αλλά συνεχίζει να πλέκει όμορφους στίχους. Έν προκειμένω: όμορφα όνειρα να αποκτήσει κάποτε ένα ακριβό ρολόι. Κατόπιν τούτων: ας τραγουδάει όσο θέλει ο Morrissey «Ι Want The One I Can’t Have». Eμείς θα του κάνουμε σιγόντο κοιτώντας τον καρπό μας – ενδεχομένως άδειο από πλατίνες και τουρμπιγιόν, αλλά γεμάτο από φανταστικές ελπίδες απόκτησής του.

     

    Διαβάστε ακόμα: Rolex Explorer ή Oyster Perpetual; Κάναμε το crash test.

     

     

     

    x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

    Button to top