… και μετά είναι κι αυτές οι μοτοσυκλέτες όπως η Ducati Desert X που δε σου αφήνουν μυαλό για να συνεχίσεις ό,τι είχες να κάνεις μετά την επιστροφή και παράδοσή τους, της στην προκειμένη περίπτωση, στην αντιπροσωπεία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή.
Λίγα μέτρα χρειάστηκαν για να καταλάβω ότι κάτω απ’ τα πόδια μου υπήρχε κάτι ξεχωριστό, μια μοτοσικλέτα διπλής χρήσης, οn-off αν θέλετε, μ’ έναν κινητήρα V2 950 κυβικών και 110 αλόγων, που κροτάλιζε, ψηλή, με μεγάλες διαδρομές αναρτήσεων, που αδιαφορούσε αν οι τροχοί της κυλούσαν σε άσφαλτο ή σε χώμα: η Desert X ήταν εκεί για να με διασκεδάσει.
Θα πάω χαλαρά, σκεφτόμουν, θα δω πώς κινείται μια πολεμική κατασκευή στο ταξίδι, θα αγνοήσω το πιο κοντό κιβώτιο από εκείνο της Multistrada V2 με την οποία μοιράζεται τον ίδιο κινητήρα, θα ενεργοποιήσω το cruise control – δεν μου έκανε αμέσως το χατίρι – και θα απολαύσω τη θέα. Δίπλα μου ήταν η θάλασσα. Η Desert X μπορεί να σε οδηγήσει στα πέρατα του κόσμου, μια πιο touring ζελατίνα της λείπει που την έχει έτσι κι αλλιώς η πιο πλούσια έκδοση του μοντέλου, μπορεί να κινείται χαλαρά στον αυτοκινητόδρομο. Όταν όμως έχεις ήδη πάρει μια γεύση του τι κάνει αυτή η μοτοσικλέτα θα σου ’χει καρφωθεί στο μυαλό μια διαδρομή με στροφές και μια άλλη με χωματόδρομο.
Συνέβη λοιπόν το εξής: Σε μια μικρή ευθεία που ένωνε ένα κομμάτι με πολλές στροφές, είχα ήδη κάνει μια βόλτα απολαμβάνοντας το πώς έπεφτε η Ducati από τη μια στροφή στην άλλη, το πόσο εύκολα ξάπλωνε και σ’ άφηνε να εξερευνήσεις τα όριά σου, σε μια τέτοια ευθεία λοιπόν ξεκινούσε από ένα σημείο ένας χωματόδρομος, οπότε έβγαλα φλας και μπήκα να δω τι μέλλει γενέσθαι με μια μοτοσικλέτα που ζυγίζει κοντά στα 230 κιλά κι η οποία σταματημένη εκτός από τα σάλια που θα σου τρέξουν, σου προκαλεί δέος με το μέγεθός της.
Για μένα, που η εμπειρία μου στο χώμα είναι μικρή και το άγχος υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου η Desert X ήταν/είναι μια από τις πιο εύκολες μοτοσικλέτες της κατηγορίας της για να παίξεις με ασφάλεια εκτός δρόμου.
Μπήκα που λέτε και μετά από λίγο άρχισα να ανοίγω το γκάζι, να νοιώθω το πίσω μέρος να διπλώνει, να ζωγραφίζει στον χωματόδρομο, σηκώθηκα όρθιος κι όλα ήταν όπως τα ήθελα, αισθανόμουν ότι καβαλούσα ένα υπερκυβισμένο εντούρο, σε κάποιο σημείο μάλιστα απογειώθηκα για χιλιοστά του δευτερολέπτου χωρίς όμως να ανησυχήσω.
Απλώς συνειδητοποίησα ότι είχα ξεθαρρέψει κι ότι ο ρυθμός για τα δικά μου δεδομένα ήταν ήδη αρκετά γρήγορος. Έπαιξα λίγο ακόμη πριν τα παίξω εγώ ο ίδιος, οδηγήστε λίγο εκτός δρόμου και θα δείτε πόση ενέργεια ξοδεύεις, κι έπειτα επέστρεψα στην άσφαλτο για να ευχαριστηθώ τη διαδρομή με τις στροφές. Αυτή η ιστορία επαναλήφθηκε ξανά και ξανά.
Κάποια στιγμή σταμάτησα, να συμπληρώσω υγρά στο σώμα μου, να τονωθώ και να χαζέψω με την ησυχία μου την Desert X, σταθμευμένη δίπλα στη θάλασσα, λευκή, πανέμορφη για τα δικά μου γούστα, ζηλευτή. Ναι, η Ducati έφτιαξε μια μοτοσικλέτα έχοντας κατά νου εκείνη την χαμένη στον χρόνο αλλά ποτέ ξεχασμένη από τους πιστούς της εταιρείας, Cagiva Elefant, η οποία ήταν ουσιαστικά μια Ducati με άλλα αυτοκόλλητα, έφτιαξε μια μοτοσικλέτα που σου ξυπνάει το πάθος, την επιθυμία να την πας βόλτα και να απολαύσεις το εξαιρετικό της στήσιμο σε όλα τα εδάφη.
//Την Ducati Desert X μας παραχώρησε για δοκιμή η Ducati Hellas.
Διαβάστε ακόμα: Moto Guzzi Stelvio, μια μοτοσικλέτα με ζωντανή ψυχή.