Ο εχθρός της ισορροπίας είναι η λεπτομέρεια για τη λεπτομέρεια. (Φωτογραφία: Parisian Gentleman)

Η ανακάλυψη αυτή είναι πάντα προοδευτική. Το βασικό αρχικά είναι αναμφίβολα το γούστο που διαθέτει στο ντύσιμο και το ίδιο το ρούχο. Έχοντας στη συνέχεια ξεπεράσει το στάδιο όπου ενοχικά θαυμάζει τις άνισες κουμπότρυπες ή τα πορτοκαλί κορδόνια, ο ερασιτέχνης εκπαιδεύεται και καταλαβαίνει πλέον μόνος του πότε μια λεπτομέρεια είναι κραυγαλέα ή άχρηστη.

Αναζητώντας το κλασικό, υιοθετεί λοιπόν τη λιτότητα ως οδηγό. Το κακό είναι πως έτσι μπουχτίζει νωρίς από το μπλε ή γκρι κοστουμάκι. Θέλοντας να ξεφύγει απ’ την πολύ κοινοτοπία, δοκιμάζει να βάλει και λίγη φαντασία. Και ξαναπέφτει στην παγίδα μιας ναπολιτάνικης παρδαλοσύνης, της οποίας τα μοτίβα είναι συχνότατα υστερικά.

Οπότε, στο τέλος, καταφεύγει στην ποιότητα και την τέχνη ενός καλού ράφτη, χωρίς να ανέχεται πλέον τίποτα που να μην ανταποκρίνεται σε απολύτως αυστηρά κριτήρια. Ωστόσο, κι αυτές οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά γρήγορα φαντάζουν αυθαίρετες: σε τι χρησιμεύει μια παραπάνω κουμπότρυπα πέρα από το ότι ξέρουμε ότι υπάρχει; Και πιστεύει κάποιος πραγματικά ότι θα βελτιώσει τα παπούτσια του αλλάζοντας τις σόλες τους σε goodyear;

Κάθε λεπτομέρεια έχει λόγο ανάλογα με το σύνολο, αλλά πολλές λεπτομέρειες μαζί καταλήγουν σε παρωδία. Η ισορροπία είναι η άψογη εκτέλεση του σωστού μέτρου.

Επιπλέον, όλες αυτές οι λεπτομέρειες θολώνουν τα νερά και ξεχνάμε στο τέλος τη συνολική εικόνα. Ο εχθρός της ισορροπίας είναι η λεπτομέρεια για τη λεπτομέρεια: ένα πιο φαρδύ ρεβέρ, ένα σακάκι πιο κοντό, ένας ώμος πιο πεφτός, ένα παντελόνι πιο φλύαρο… Όμως, κάθε λεπτομέρεια έχει λόγο ανάλογα με το σύνολο και πολλές λεπτομέρειες μαζί καταλήγουν σε παρωδία. Η ισορροπία είναι η άψογη εκτέλεση του σωστού μέτρου.

Η μανία της λεπτομέρειας μπορεί εντέλει να μετατραπεί στον παραλογισμό της μοναδικότητας στην εμφάνιση, σε μια μηχανική και άψυχη προσέγγιση που λησμονεί τις βασικές αρχές του καλού γούστου. Το ίδιο συμβαίνει με τη μουσική.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει εξαιρετικούς μουσικούς, των οποίων το ταλέντο ξεχειλίζει, μέχρι να καταλάβουμε ότι λείπει το ουσιωδέστερο; Διότι δεν αρκεί να έχεις συμπληρώσει τα σωστά τετραγωνάκια. Πρέπει να υπάρχει ψυχή πίσω από όλ’ αυτά.

Όπως θυμίζει ο Emil Cioran, «το να έχεις γούστο και ταλέντο σημαίνει ότι ξέρεις τι να διαγράψεις. Η συσσώρευση ευρημάτων είναι μια συσσώρευση αδυναμιών. Είναι καλύτερα να απογοητεύεις λόγω λακωνικότητας παρά λόγω φλυαρίας». (Φωτογραφία: Mr. Porter)

Δεν φοράμε ένα ρούχο για να θαυμάσουμε τις χειροποίητες ραφές του. Συχνά ξεχνάμε πως υπάρχουν κι άλλα δεδομένα που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν εκτός από τις λεπτομέρειες: οι αναλογίες του ρούχου (το fit) και η άνεση με την οποία το φοράμε.

Όπως η μουσικότητα είναι άλλο από την τεχνική, η κομψότητα δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα του ρούχου. Ακόμα κι ένας καλόγουστος συνδυασμός δεν είναι αναγκαστικά αρκετός για να μη δείχνετε βαρύς ή ξύλινος.

Και δεν είναι σπάνιες οι φορές που, ενώ ξέρουμε ποια είναι η σωστή δόση χρωμάτων και υφασμάτων, μοτίβων και γραμμών, ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε αν νιώθουμε πραγματικά άνετα, αν έχουμε ντυθεί κατάλληλα και αν, τελικά, θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε ντυθεί τόσο καλά…

Όπως θυμίζει ο Emil Cioran, «το να έχεις γούστο και ταλέντο σημαίνει ότι ξέρεις τι να διαγράψεις. Η συσσώρευση ευρημάτων είναι μια συσσώρευση αδυναμιών. Είναι καλύτερα να απογοητεύεις λόγω λακωνικότητας παρά λόγω φλυαρίας» (“Τετράδια”, 1957-1972).

 

Διαβάστε ακόμα: Μιχαήλ του Kent, style icon ή κακοντυμένος;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top