Μπλούζα Intimissimi.

Έκανα σπουδές κινηματογράφου και μουσικού θεάτρου (performing arts) στο Λονδίνο, επέστρεψα στην Ελλάδα, όπου τελείωσα τη σχολή του Γιώργου Κιμούλη, το Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας, και προτού αποφοιτήσω, ξεκίνησα να δουλεύω στο θέατρο μαζί του. Στη συνέχεια, συνεργάστηκα με πολύ κόσμο σε μεγάλες παραστάσεις: με τον Κραουνάκη, τον Λαζόπουλο, τον Σαββόπουλο, τον Ρήγο, τη Σπυράτου. Αργότερα, κινήθηκα λίγο πιο ανεξάρτητα, με μικρότερες ομάδες, και μετά δημιούργησα τη δική μου, με την οποία κάναμε δύο παραστάσεις που πήγαν πολύ καλά, το «Rejected» και το «I Am My Own Wife». Το τελευταίο ήταν ένας μονόλογος που πήγε για δύο χρόνια και το θεωρώ ως μια επανεκκίνηση στη δουλειά μου. Σκέφτηκα πολύ, μελέτησα εξίσου πολύ, νιώθω ότι ανακάλυψα τον κόσμο μου, δηλαδή πού θέλω να απευθυνθώ, και εκείνος εμένα. Άρχισε να αναπτύσσεται μια επικοινωνία.

Γκρι double face γιλέκο και Ρουά ζακέτα, όλα Mah Jong

Φέτος, κάνουμε στο Bios το «Oh Fuck Moment», σε σκηνοθεσία Γαβριέλλας Τριανταφύλλη. Εγώ και η Γιούλα Μπούνταλη προσαρμόσαμε το αγγλικό κείμενο της Χάνα Τζέιν Γουόκερ και του Κρις Θορπ και προσθέσαμε δικά μας στοιχεία στο πρωτότυπο. Με τη Γιούλα καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι μαζί με τον κόσμο και συζητάμε για κάποιες ιστορίες που έχουν να κάνουν με μοιραία ή μη λάθη. Επίσης, αυτήν την εποχή συμμετέχω στα γυρίσματα για τη σειρά «Ηρωίδες», η οποία θα προβληθεί στο MEGA, και από τις 21 Δεκεμβρίου ξεκινάμε στο Rex το «Αρμαντέιλ», βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ουίλκι Κόλινς, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Ακόμα, παίρνω μέρος στην ταινία «Έκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα (σενάριο Σύλλας Τζουμέρκας, Γιούλα Μπούνταλη), η οποία από 27 Νοεμβρίου θα είναι στους κινηματογράφους.

Τζιν πουκάμισο και Παντελόνι, όλα La Martina

Στο χώρο μας έχουν γίνει ειδικοί άνθρωποι που δεν είναι ειδικοί. Έχουν αυτοχριστεί ειδικοί, επειδή είναι βετεράνοι σε αυτό που επαγγέλλονται, έχουν κοινό που τους ακολουθεί και, παράλληλα, κάποιους επιχειρηματίες που τους υποστηρίζουν –με αποτέλεσμα να κάνουν ό,τι θέλουν να κάνουν. Όμως, τελικά, αυτό δεν είναι εξειδίκευση. Αυτό που θεωρώ εξειδίκευση θα το μεταφέρω στο εξής σχήμα: «Ένας πιανίστας δεν μπορεί να παίξει πιάνο αν δεν έχει σπουδάσει μουσική ή ένας χορευτής κλασικού χορού αν δεν έχει κάνει μπαλέτο δεν μπορεί να χορέψει τη “Λίμνη των Κύκνων”». Απαιτούνται, λοιπόν, οι τεχνικές γνώσεις. Φυσικά, στη συνέχεια ακολουθεί η πρόσκτηση της θεωρητικής γνώσης. Η γνώση μοιάζει με ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Διαρκώς μαθαίνεις, νιώθοντας μάλιστα πως ποτέ δεν φτάνεις στην ολοκληρωτική κατάκτηση της γνώσης. Προσωπικά, ανήκω σε αυτήν τη «σχολή». Ευτυχώς ή δυστυχώς, είχα δασκάλους που με δίδαξαν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όποτε με έβαζαν σε νερά άγνωστα σε μένα, φρόντιζα πριν να μάθω να κολυμπώ, προσαρμοζόμενος σε συγκεκριμένες συνθήκες.

Τζιν πουκάμισο και Παντελόνι, όλα La Martina

Με στενοχωρεί όταν βλέπω θεατρικά έργα που απαιτούν καθαρά τεχνικές γνώσεις από τους περφόρμερ, για να φέρουν το έργο αξιοπρεπώς σε πέρας, και αυτό δεν συμβαίνει. Το μιούζικαλ, το οποίο είναι προσφιλές στις μέρες που ζούμε, δεν είναι εύκολο είδος. Πολύ περισσότερο δεν είναι ένα είδος που θα έπρεπε να καταφεύγει στους αναγνωρίσιμους ηθοποιούς, αλλά στους καταρτισμένους. Αντιλαμβάνομαι βέβαια πως, επειδή το μιούζικαλ απευθύνεται στο μαζικό κοινό, χρειάζεται το «τυράκι». Ένα ευρέως γνωστό όνομα λειτουργεί σαν παγίδα. Αυτό, από την άλλη, δεν σημαίνει πως απαραιτήτως το όνομα αυτό δεν θα «εφαρμόζει» στις απαιτήσεις του μιούζικαλ. Όταν, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, είχα δει την Άννα Βίσση στους «Δαίμονες», μου είχε πέσει το σαγόνι. Ήταν μια παράσταση που σεβόταν τα αφτιά και τα μάτια σου. Άκουγες αρμονικές φωνές…

Τζιν Mah Jong, T-shirt Intimissimi , Γιλέκο Double Face Mah Jong, γυαλιά Ray-Βan , Luxottica.

Υπάρχουν καλλιτέχνες εξαιρετικά ταλαντούχοι που παίζουν σε αποθήκες, φουαγέ, μικρές σκηνές, πάρκινγκ, σοφίτες, νεκροταφεία, που έχουν πέντε άτομα κοινό σε κάθε παράσταση. Αυτοί, ενδεχομένως, δεν έχουν τον τρόπο να φτάσουν σε μια μεγάλη σκηνή όπως έχει τη δυνατότητα να κάνει η Άννα Βίσση. Δεν υπονοώ ότι η Άννα Βίσση δεν έχει δουλέψει – ξέρω ότι δουλεύει πολύ σκληρά από τα 14 της. Το πρόβλημά μου σε αυτήν τη δουλειά είναι το θέμα των ευκαιριών. Για να κάνεις θέατρο ή οποιαδήποτε δουλειά απαιτείται ένα καλλιτεχνικό στάδιο, μια έμπνευση ή μια τριβή με κάτι που δεν είναι απαραίτητα υλικό. Στην Ελλάδα του σήμερα αυτό μοιάζει με πολυτέλεια. Είτε πρέπει να έχεις ένα εισόδημα από κάποια άλλη πηγή είτε κάποιο χορηγό, για να αντεπεξέλθεις στις αντικειμενικές δυσκολίες που βασανίζουν το χώρο μας. Φυσικά, το θέμα είναι και το πώς κατευθύνεται το κοινό: γιατί θα επιλέξει μια παράσταση με πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς από μια άλλη που παίζεται, ας πούμε, στις γραμμές του τρένου, στην οποία εμφανίζονται δέκα παιδιά που τώρα τελείωσαν τη σχολή υποκριτικής και έχουν να καταθέσουν κάτι καινούργιο.

Δεν μου αρέσει ο μέσος όρος στο στυλ. Είναι πολύ όμορφο το αποτέλεσμα που προκύπτει από το μπέρδεμα διαφορετικών νοοτροπιών και πολιτισμών στη μόδα.

Προσωπικά δεν είμαι ένας άνθρωπος ευνοημένος από το σύστημα – βασικά, δεν έχω επιλέξει να είμαι. Το background μου, το οικογενειακό, δεν έχει σχέση με τις τέχνες. Όταν ανακοίνωσα στην οικογένειά μου πως ήθελα πρωτίστως να ασχοληθώ με το τραγούδι, το μιούζικαλ και το θέατρο δυσαρεστήθηκαν, δεν το περίμεναν και ακόμη δεν το έχουν πιστέψει. Ελπίζουν πως κάποια στιγμή θα «σοβαρευτώ» και θα αλλάξω ρότα. Αυτό με βαραίνει ακόμη περισσότερο, αφού θέλω διαρκώς να αποδεικνύω στους δικούς μου ανθρώπους πως δεν έκανα λανθασμένη επιλογή. Οπότε βρίσκομαι σε μια κατάσταση που παλινδρομώ διαρκώς ανάμεσα στο να πάω στο εξωτερικό και να βρω μια δουλειά εντελώς διαφορετική και στο να συνεχίσω να κάνω δουλειές που με εκφράζουν χωρίς να συζητάω για το οικονομικό ή να δημιουργήσω τη δική μου ομάδα –όπως, άλλωστε έκανα πριν από μερικά χρόνια, βάζοντας χρήματα από την τσέπη μου για να τη στηρίξω–, προκειμένου να υπάρχω στο χώρο και να εκφράζομαι με τα δικά μου μέσα. Δεν κρύβω ότι έχω περάσει μεγάλα διαστήματα αμφιβολίας και αδιεξόδου. Το μόνο αντίδοτο σε αυτήν την κατάσταση είναι η δουλειά. Όταν μπαίνω σε δημιουργική διαδικασία, τα υπόλοιπα απαλείφονται.

Γκρι Τ-shirt Intimissimi , Τζάκετ Mah Jong

Επίσης, δεν κάνω το λάθος που έκανα για αρκετό καιρό: πλέον δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με κανέναν ηθοποιό, αναγνωρίζοντας πως κάθε άνθρωπος είναι μοναδική περίπτωση. Υπάρχει, ας πούμε, μια μερίδα ηθοποιών που ήταν εξαρχής στα πράγματα με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: έχουν από κοντά τους κοινό και κριτικούς, σχολή και σκηνοθέτες. Δεν λέω ούτε ότι ζηλεύω ούτε ότι θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους. Αυτό που λέω είναι ότι θα ήθελα τα πράγματα να είναι λίγο πιο δημοκρατικά, αλλά δεν είναι. Όταν αναγκάζομαι να έχω τη δική μου ομάδα για να κάνω μια παράσταση, όταν πληρώνω το θέατρο με το ήμισυ –αν είμαι τυχερός– των εσόδων από τα εισιτήρια, όταν καλύπτω την παραγωγή –τις αμοιβές των ηθοποιών και τα ένσημά τους– από την πρωινή μου δουλειά, το κράτος όχι μόνο δεν με βοηθάει με κάποια επιδότηση ή με την παραχώρηση ενός χώρου για πρόβες, αλλά μου επιβάλλει φόρους τους οποίους, ακόμη και όταν εξοφλήσω, θεωρεί πως έχω αποκρύψει κάποια έσοδα και μου στέλνει επιπροσθέτως την έκτακτη εισφορά.

Πουκάμισο La Martina, Τζίν Mah Jong, παπούτσια Tommy Hilfiger.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως όσο επιτυχημένες καλλιτεχνικά δουλειές και να κάνουμε, αν δεν έχουν ένα budget δεν είναι εύκολο να κάνουν το break through. Είμαι λίγο υπερήφανος. Δεν ξέρω πώς μεταφράζεται αυτό που κάνω, χωρίς να εννοώ ότι κάνω κάτι θεάρεστο ή φοβερά αξιόλογο, ωστόσο όπως και να μεταφράζεται, προσωπικά δεν μπορώ να το αποτιμήσω σε λογιστικές μονάδες, σε απόλυτους αριθμούς. Το ξέρω πως αυτό που κάνω είναι λανθασμένο, ωστόσο το τελευταίο πράγμα που συζητάω σε μια δουλειά είναι η αμοιβή μου.

Τζιν Mah Jong, Παπούτσια Tommy Hilfiger

Το στυλ είναι μια ταυτότητα. Η ανάγκη μας να έχουμε μια ταυτότητα μας οδηγεί στην υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου στυλ. Ο σύγχρονος Έλληνας είναι ενημερωμένος και γνωρίζει τις τάσεις. Συχνά βλέπω ανθρώπους με πολύ ωραίο στυλ, κάποιοι από τους οποίους βέβαια το τραβάνε στα άκρα, πράγμα που ίσως να μη μου κακοφαίνεται. Γενικά μιλώντας, θα έλεγα πως δεν μου αρέσει ο μέσος όρος και αυτό γιατί το στυλ, εκτός από το ότι μας προσδιορίζει την ταυτότητα, μας διευρύνει τους ορίζοντες, μας κάνει ανοιχτόμυαλους. Μέσα από τους ενδυματολογικούς κώδικες μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, να τους προσεγγίσουμε και να τους κατανοήσουμε. Το στυλ είναι πολυσημικό και πολυπολιτισμικό. Είναι πολύ όμορφο το αποτέλεσμα που προκύπτει από το μπέρδεμα διαφορετικών νοοτροπιών και πολιτισμών στη μόδα. Το στυλ, λοιπόν, μας βοηθάει να γίνουμε global citizens. Φυσικά, δεν κατανοώ την ανάγκη να ξοδεύουμε πολλά χρήματα για πανάκριβα ρούχα, τα οποία μας χαρακτηρίζουν και δεν τα χαρακτηρίζουμε. Πιστεύω ότι και με πιο οικονομικές επιλογές μπορείς να αποκτήσεις το δικό σου στυλ. Δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά αισθητικής.

Μπλούζα Intimissimi .

Είμαι old fashioned σε ό,τι αφορά το πώς έχουμε συμπεριφερθεί στην Αθήνα, αν και έχω αρκετούς φίλους που τη λατρεύουν – λατρεύουν τη μαζικότητα, την «παστοποίηση», το ανακάτεμα του τσιμέντου με το νεοκλασικό ρυθμό. Περπατώ στην Πλάκα και αναρωτιέμαι τι έφταιξε, τι έφταιξε και η εικόνα της Αθήνας δεν μοιάζει σε εκείνη της Πλάκας. Ποιος αποφάσισε να γκρεμίσει τα περισσότερα παλιά σπίτια και στη θέση τους να τοποθετήσει «δεκαώροφα κουτιά»; Ποια ψυχολογία οδήγησε την κοινωνία μας στο να ασχημύνει τόσο πολύ; Το «Ρομάντσο» βρίσκεται σε μια περιοχή του κέντρου που λέγεται Γεράνι, επειδή στο παρελθόν εκεί υπήρχαν σπίτια με κήπους ολάνθιστους με γεράνια. Μοσχοβολούσαν από την Ευριπίδου και τη Σοφοκλέους μέχρι την Πειραιώς. Έχει περάσει τόση ομορφιά από αυτήν την πόλη που δεν τη χωρά ο νους σου. Η Αθήνα πια ασχημίζει τους ανθρώπους της. Σκεφτείτε πόσο ρατσιστές και μισαλλόδοξοι είναι οι κάτοικοί της. Δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Η ασχήμια παράγει ασχήμια!

//Ευχαριστούμε θερμά το Γκελ Bistrot για την φιλοξενία του. Κολοκοτρώνη 59β, Αθήνα