Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι, εδώ και χρόνια, δεν έχω επισκεφτεί σπίτι που οι τοίχοι του να μην είναι λευκοί, άντε και κρεμ. Την ίδια διαπίστωση έκανα κι όταν πέρασα τυχαία κι απ’ το δικό μου. Γιατί;
Πρώτα πρώτα, το συμβολικό βάρος του άσπρου στο δυτικό κόσμο είναι τέτοιο που αυτομάτως χαρίζει οικειότητα. Είναι συνώνυμο της καθαρότητας, της δροσιάς, της υγιεινής, της ηρεμίας, ακόμα και της αγνότητας, σε ευθεία γραμμή με σεντόνια και ασπρόρουχα. Άρα οικολογικό.
Επιπλέον έχει την ιδιότητα να διαστέλει το χώρο, να μεγαλώνει ένα μικρό και σκοτεινό δωμάτιο. Αλλά και να τον ενοποιεί, όπως κάνει ένα στρώμα από άσπιλο χιόνι. Ή να λειτουργεί ως το ιδανικό φόντο για να προβληθούν άλλα σχήματα, χρώματα και υλικά.
Στην καλύτερη περίπτωση, το λευκό παύει να είναι «χρώμα» και γίνεται καθαρό φως. Μαζί με μπόλικο ζεν και μινιμαλισμό έρχεται να καλμάρει και να απαλύνει το στρες μας. Γι’ αυτό κι ενορχηστρώθηκε στο σύμπαν της πολυτέλειας. Έγινε «αυτοκρατορικό», και συνάμα εφικτό και προσιτό σε όλους.
Χώρια ότι μπορεί να εναρμονιστεί μ’ ό,τι στυλάκι βάλει ο νους σας: ρουστίκ, σοφιστικέ, σύγχρονο, πρωτοποριακό, νεοϋορκέζικο – όλοι οι καλοί χωράνε.
Εδώ, όμως, αρχίζουν τα προβληματάκια! Μπορεί στην εφαρμογή του να είναι η πιο εύκολη λύση, αλλά στη συντήρηση σου βγάζει την πίστη.
Συν τοις άλλοις, ελλοχεύουν δυο κίνδυνοι: Ένα, να στηθεί ένα περιβάλλον κενό, σκληρό, σχεδόν κλινικό, ακόμα και αγχώδες. Δύο, εκεί που ευελπιστούσατε σε κάτι κομψό και φινετσάτο, να σας βγει κάτι ολωσδιόλου τσίπικο.
Για να μην την πατήσετε, το κόλπο είναι το παιχνίδι υφών και υλικών και η ποιότητά τους, η οποία πρέπει να είναι εξαιρετική.
Ομολογουμένως, το λευκό έπιπλο ήταν μια από τις πιο ευφυείς ιδέες των κατασκευαστών. Γιατί, πέρα από τους συμβολισμούς και τα προτερήματά του, δίνει τις πιο εύκολες απαντήσεις στις αναζητήσεις status των μικροαστών.
Γίνεται το ουδέτερο χρωματάκι των αναποφάσιστων κι ακαλλιέργητων που αδυνατούν να συνδυάσουν δυο τίντες μαζί, αλλά θέλουν να παραστήσουν τους μοδάτους. Η εύκολη λύση στην έλλειψη γούστου, προσωπικότητας, δημιουργικότητας και περιέργειας.
Μπορεί ν’ ακουστεί παράδοξο, αλλά, σε τελική ανάλυση, το λευκό είναι το πιο δύσκολο χρώμα. Μην το επιλέξετε αν δεν έχετε ξεκάθαρη άποψη.
Διαφορετικά, όπως έλεγε ο Καντίνσκι, θ’ ακούγεται στην ψυχή σας σαν την απόλυτη σιωπή.
Διαβάστε ακόμα: Κατευθείαν από το σαλόνι του Le Corbusier