Aγαπήστε τα παλιά, φθαρμένα σας sneakers

Sneakers που τα λες και συγγενή. Δεξιά ένα ζευγάρι ταλαιπωρημένα Αll Star και δεξιά τα νέα… παλιά Balenciaga (ναι, του κουτιού). Όσο για τη διαφορά στην τιμή τους, είναι εμφανής.

Σε μια κοινωνία πλησμονής όπου τα πάντα λειτουργούν με τη λογική του κοντού χρόνου ζωής, ως εκ τούτου αντικαθίστανται άνευ συναισθηματικής εμπλοκής, κατά το «ουδείς αναντικατάστατος», το να πας κόντρα στο ρεύμα και να αγαπήσεις το φθαρμένο συνιστά μια πρώτης γραμμής επανάσταση.

Το φθαρμένο, το παλιό, το πολυχρησιμοποιημένο, αντί να μας γειώνει σε μια οικεία κατάσταση, να μας θωπεύει με τη ζεστασιά του γνώριμου, του ολότελα δικού μας, στην πραγματικότητα μάς ανοικειώνει, μας οδηγεί αμέσως -λες και κάτι μας πιέζει να ακολουθήσουμε τον συρμό- να αποδιώξουμε από πάνω μας το παρελθόν.

Τούτη η αποστροφή στο παλαιό απαντάται σε ανθρώπους, σε πράγματα, σε καταστάσεις, στο ίδιο το παρελθόν που ενώ δεν μπορούμε να το αφαιρέσουμε από την πλάτη μας, καμωνόμαστε πως δεν υπάρχει, πως πάει πέρασε και χάθηκε στα βάθη του χρόνου.

Κι όμως, με την ίδια λογική που θεωρούμε το γήρας ως αμάρτημα του χρόνου πάνω μας (πού πήγε η παλιά καλή ρώμη μας;), με την ίδια αποφασίζουμε, άνευ δεύτερης σκέψης, να πετάξουμε τα παλιά μας παπούτσια. Κοινώς: τα έχουμε όλα γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Τα Paris sneakers σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης (Φωτογραφία: Balenciaga.com).

Εχει ενδιαφέρον το στιλιστικό και κοινωνικό πείραμα του οίκου Balenciaga που στη νέα του διαφημιστική καμπάνια, επιμελημένη από τον Leopold Duchemin, εμφανίζει τα αθλητικά παπούτσια Paris sneakers σε κατάσταση πλήρους αποσύνθεσης. Bέβαια, δεν τα εμφανίσει απλώς. Ετσι είναι τα παπούτσια και στην πραγματικότητα. Κατεστραμμένα και διαλυμένα, αλλά… του κουτιού.

Οι αντιδράσεις των χρηστών του Διαδικτύου έχουν ενδιαφέρον διότι αποκαλύπτουν τις μύχιες σκέψεις της κοινωνίας μπρος στο παλιό, το φθαρμένο, το από καιρό τελειωμένο. Είναι μια εκκεντρική ιδέα; Μια φετιχοποίηση της ανέχειας; Μια εμμονή σε κάτι που πλέον δεν μπορεί να μας προσφέρει χαρά και άνεση; Ή, μήπως, είναι μια προσπάθεια να συμβιβαστούμε με τη φθορά που έρχεται πλησίστια κατά πάνω μας;

Παλιά και ταλαιπωρημένα All Star; Ναι, αλλά είναι δικά μας (Φωτογραφία: deviantart.com).

Είτε το ήθελε είτε όχι, ο γεωργιανός καλλιτεχνικός διευθυντής του γαλλικού οίκου, Demna Gvasalia, ιδέα του οποίου ήταν αυτή η καμπάνια, μάς οδήγησε μπροστά στον καθρέφτη να κοιτάξουμε το χαλασμένο μας είδωλο, έτσι όπως το έχει σκάψει ο χρόνος. Θα μας… πετούσαμε; Θα αφήναμε τους εαυτούς μας στον κάλαθο των αχρήστων επειδή δεν είμαστε πια νέοι;

Καταναλώνουμε με περισσή αναίδεια. Αγοράζουμε πράγματα που δεν ξέρουμε σε τι θα μας χρησιμεύσουν. Στοκάρουμε επιθυμίες που πραγματώνονται μέσω αγορών. Μοιάζει όλο αυτό με ένα αταβιστικό παιχνίδι, όχι όμως με τη μορφή του ημιάγριου κυνηγού (από τον οποίο προερχόμαστε) που θήρευε για να καλύψει την πείνα του.

Κατεστραμμένα μεν, αλλά όχι φτηνά (Φωτογραφία: Balenciaga.com).

Η σύγχρονη μόδα παίζει με την πόζα, αλλά ταυτόχρονα θέτει υπό κρίση την οπτική της. Δημιουργεί τάσεις, αλλά με κάποιο τρόπο τις ξηλώνει. Σαν να κοροϊδεύει τον εαυτό της και σαν να είναι βέβαιη πως όλη αυτή η φαντασμαγορία που προκαλεί η ματαιότητα των πραγμάτων είναι αέρας κοπανιστός.

Φούσκα, μεν, αλλά ακριβή. Η limited σειρά των Paris Trainers αγγίζει τα 1450 ευρώ. Στην ιστοσελίδα του οίκου Balenciaga υπάρχει και η λιγότερο used εκδοχή των Paris sneakers στην τιμή των 495 ευρώ. Δεν το λες και λίγο για sneakers που υπό άλλες συνθήκες θα τα πετούσες στον πρώτο κάδο που θα έβλεπες στο δρόμο.

Με ένα… μπανάκι θα αποκτήσουν μια νέα ζωή.

Προφανώς δεν χρειάζεται να δώσει κανείς έναν σκασμό χρήματα για να πάρει αυτά τα παπούτσια. Μπορεί να αρκεστεί στον φθοροποιό παράγοντα που κυκλοφορεί ελεύθερος στη δική του ζωή, στα δικά του πράγματα. Να αγαπήσουμε, λοιπόν, τα παλιά μας παπούτσια; Να πάψουμε να είμαστε καταναλωτικά «κοράκια» που κάνουν κύκλους πάνω από τα νέα προϊόντα θέλοντας να τα κατακτήσουν;

Οικολογικώ τω τρόπω, ο πλανήτης μας δεν αντέχει και πολλά. Σε λίγο θα σκάσει σαν μπαλόνι με τόσα που του φορτώνουμε. Κάθε αγαθό προϋποθέτει τέτοια σπατάλη ενέργειας που, όχι, δεν είναι άπειρη και αιώνια. Αυτό οφείλουμε να το καταλάβουμε και να ασκηθούμε στη λογική της βιωσιμότητας.

Ποιητικώ τω τρόπω, τα παλιά μας All Star (φερ’ ειπείν) κουβαλούν κάτι από εμάς. Από τους δρόμους που κάναμε, από το βάρος του σώματός μας που κουβάλησαν ασμένως, που μας συντρόφευσαν σε κάποιο ραντεβού, που ταίριαξαν με το αγαπημένο μας τζιν.

Μ’ αυτά τα παλιά All Star πήγαμε στην αγαπημένη σας συναυλία ή συναντηθήκαμε με τον έρωτα της ζωής μας. Ίσως πήγαμε «μαζί» τους στη θάλασσα ή κάτσαμε σε ένα καφέ και περάσαμε καλά με τους φίλους μας. Αν είχαν στόμα να μιλήσουν θα μας έλεγαν πως μας ξέρουν πολύ καλά, πως μας γνωρίζουν, πως με κάποιο τρόπο μας περιέχουν. Κρύβουν κάτι από εμάς.

Πώς πετάς, λοιπόν, τον εαυτό σου στα σκουπίδια; Πώς τον αφήνεις έτσι ρημαγμένο και παραπεταμένο; Τον κρατάς ακόμη κι αν δεν είναι λειτουργικός, ακόμη κι αν αυτά τα All Star δεν γίνεται να τα φοράς συνέχεια υπό το φόβο ότι θα διαλυθούν.

Όσο για την περίεργη μυρωδιά που αναδίδουν τα παλιά πράγματα; Ναι, σαφώς αυτό είναι ένα ζήτημα που, τέλος πάντων, δεν πρέπει να μας αποτρέπει από να τα κρατήσουμε. Στο κάτω κάτω υπάρχει και το πλυντήριο. Τους ρίχνεις ένα καλό «μπανάκι» και καθαρίζουν στο λεπτό.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί μας αρέσουν τόσο τα Converse;

TAGS :
all star sneakers

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook