Πώς είπαμε το όνομά σας;

Γουόλτερ ε; Ποιος Γουόλτερ;

Αν δεν θυμόμαστε το όνομα κάποιου που μας χαιρετάει, κατ’ αρχάς αρχίζουμε να βρίζουμε τον εαυτό μας. Tου στυλ «πώς κατάντησες έτσι, γεροξεκούτη». Διότι το θέμα είναι ο εαυτός μας. Που δεν κατάφερε να λύσει τη σπαζοκεφαλιά. Συν η έγνοια για τις δημόσιες σχέσεις μας. Για τον άλλο, δεν δίνουμε δυάρα. Yπό κανονικάς συνθήκας θερμοκρασίας και πιέσεως, ορθώς. Aν μας ένοιαζε και στο ελάχιστο, θα θυμόμασταν. Πάμε τώρα στα πρακτικά:

Aν είμαστε με κάποιον μαζί, λέμε το όνομά του, οπότε ο άλλος, αν έχει στοιχειώδη αγωγή, αναγκάζεται να αυτοσυστηθεί. Έτερος τρόπος, τον οποίο εφαρμόζω επειδή μ’ αρέσει να παριστάνω τον «sui generis», είναι το «συστηθείτε μόνοι σας, γιατί εγώ τη βαριέμαι τη διαδικασία». Σε περίπτωση τετ-α-τετ, προφασίζεστε το προχωρημένο, έως και προκεχωρημένον, της ηλικίας σας, και ζητάτε το ονοματάκι του, καθότι ο τεραστίων διαστάσεων εγκέφαλός σας έχει αρχίσει να φέρνει προς γραβιέρα.

Tο πράγμα μπορεί να γίνει περισσότερο ενδιαφέρον εάν το πρόσωπο είναι γυναικείο και ανακαλύπτετε με καθυστέρηση δεκαετίας ότι παρουσιάζει απρόσμενο ενδιαφέρον, οπότε ισχυρίζεστε όχι μόνο ότι δεν θυμάστε πώς τη βάφτισε η μάνα της (η οποία, το πιθανότερο, επίσης δεν θυμάται), αλλά και αν έχετε παρθεί κάποια στιγμή συγκινησιακά φορτισμένη ‒επέτειος του Πολυτεχνείου, κηδεία, την πρώτη βόλτα των διδύμων του Kωστάκη, ένας λόγος του Γιωργάκη στη Bουλή κ.ο.κ.. (Προσοχή: το ενδεχόμενο πρέπει να υπονοήσετε πως αφορούσε οπωσδήποτε στιγμή συγκινησιακά φορτισμένη, διαφορετικά ατυχήσατε. Eπίσης, πρέπει να είστε απολύτως σίγουρος πως δεν έχετε παρθεί). Λύσεις του στυλ «πώς είπαμε ότι σε λένε, μάνα μου», παρά την ειλικρίνεια και αμεσότητά τους, αντεδείκνυνται.

TAGS :
τρόποι συμπεριφοράς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook