Η «καγκουριά» του αμάνικου Τ-shirt

Ο Σταμάτης Γαρδέλης υπήρξε ο πρώτος διδάξας, τη δεκαετία του ’80, αλλά στις μέρες μας υπάρχουν οι… συνεχιστές του.

Χρειάστηκαν μυριάδες αγώνες σιωπηλούς διαμαρτυρίας ενάντια στην εισβολή των ψαράδικων/κάπρι παντελονιών για άνδρες. Οι οποίοι αγώνες χαιρετίστηκαν ως ένα από τα λίγα ενθαρρυντικά περί της κατάστασης του σύγχρονου κόσμου και την ψυχική υγεία όσο και διαύγεια πνεύματος των πολιτών του που αντιστέκονται στην κακογουστιά.

Ωστόσο, υποχρεούμαι να επισημάνω πως κι άλλα φρικτά πράγματα εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθερα. Όπως το αμάνικο φανελάκι ή το αμάνικο πλεχτούλι (!) φορεμένο κατάσαρκα από κυρίους. Τα οποία βασίζονται στην ίδια αρχή του ακρωτηριασμού με το ακατονόμαστο προαναφερθέν παντελονάκι.

Δυστυχώς, δεν έχουν ακόμα καταθέσει τα όπλα οι κάγκουρες. Το item, τα Αμερικανάκια το βάφτισαν «Muscle Tee» και για καιρό απευθυνόταν στους μποντιμπιλντεράδες, τους θαμώνες των γυμναστηρίων και τους ράπερς.

Αρχικά φορεμένο μ’ ένα παντελόνι ή σορτσάκι «Zubaz» – αυτά τα φαρδουλά, ζεμπρέ εκτρώματα της δεκαετίας του ’90 (γκουγκλάρετέ το με αποκλειστικά δική σας ευθύνη)- υποτίθεται πως διευκόλυνε τις κινήσεις των μπράτσων και επέτρεπε να αναδειχθεί η ομορφιά δικέφαλων και τρικέφαλων κατά τη διάρκεια του αυνανισμού. Συνεπώς, αποτελεί σημαίνον μέλος της παράδοσης.

Για να μη μασάω τα λόγια μου, οι οπαδοί της αμάνικης τισερτοφανέλας δείχνουν να ενδιαφέρονται ελάχιστα για την εγκεφαλική δραστηριότητα και να είναι περισσότερο προσανατολισμένοι στη σωματική άσκηση, είτε ενεργητική είτε, καλύτερα, παθητική.

Tα αμάνικα από Dior και Prada (Φωτογραφία: thefashionisto.com).

Στην πραγματικότητα, το Τ-shirt χωρίς μανίκια, αρχικά θεωρούμενο ως υποστηρικτικό της αθλοπαιδιάς, μοιάζει να μεταλλάχτηκε και να άλλαξε λειτουργία. Όχι ιδιαίτερα παρόν στα γήπεδα όσο στις κερκίδες, παρουσιάζεται πλέον ως εμβληματικό κομμάτι της γκαρνταρόμπας του αθληταρά (κατά το ελληναρά) παρά του αθλητή.

Όπερ σημαίνει πως οι κακές γλώσσες που θα ισχυριστούν πως η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών εντός των διάσπαρτων σταδίων και παραλιακών λεωφόρων είναι ένα άθλημα καθεαυτόν (το οποίο απαιτεί προπόνηση και προσήλωση) θα υπογραμμίσουν συνάμα πως το αμάνικο φανελάκι έχει χάσει πλέον κάθε τεχνική ή μελωδική νομιμοποίηση, αποκαλύπτοντας το χάλι του.

Αντί να μοστράρει φουσκωμένα μούσκουλα, ο φέρων το ρουχαλάκι κοτσάρει απλώς ξεπλυμένα τατουάζ, λευκές κρεμασμένες πατσές και οργιώδεις τριχοφυΐες. Πέραν του ενοχλητικού προβλήματος της εκτεθειμένης μασχάλης στην περίπτωση των παρατεταμένων χειροκροτημάτων, επιμένει κι εκείνο της άναρχης βλάστησης όπισθεν των δικεφάλων.

Όλα τα ρούχα δεν γνωρίζουν ευτυχή εξέλιξη. Κάποια προκαλούν τη χλεύη. Με το πέρασμα του χρόνου, το αμάνικο μπλουζάκι εξελίχθηκε σε κακόγουστο αστείο στο 9 της κλίμακας Ρίχτερ. Στο οποίο πάντως οι οίκοι επιμένουν να επενδύουν, για να πείσουν πως είναι στο πνεύμα των καιρών. Βλέπε Dior homme, Prada, Etro κ.α. Με βερμούδα, μπανάνα στη μέση και κασκέτο γυρισμένο ανάποδα. Απαιτεί μια μαζική κινητοποίηση, έστω χωρίς μολότωφ. Υπολογίζω σε σας.

Διαβάστε ακόμα: Πόσα αξίζει να ξοδέψουμε για ένα T-shirt;

TAGS :
t-shirt στυλ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook