Ποια σχέση έχει το 500αράκι του ‘57 με το σύγχρονο Fiat 500; Με μισόκλειστα μάτια, και χωρίς άλλο σημείο αναφοράς, οι γραμμές του σημερινού θυμίζουν το σχέδιο του Dante Giacosa κι αυτό είναι όλο. (photo Οld Italy).

Δεν πάει πολύς καιρός που οι δρόμοι της Ευρώπης ήταν γεμάτοι μικρά, συμπαθητικά αυτοκινητάκια: Renault 5, Fiat 127, Peugeot 104, Autobianchi A112… Πού χάθηκαν όλα αυτά;

Και πού εξαφανίστηκαν τα ακόμα μικρότερα (και παλαιότερα) Fiat 500, Renault 4CV, Citroen 2CV, Austin-Healey Sprite “Bug-eye” (τα Mazda MX-5 της εποχής τους) ή τα MG Midget, Hillman Imp, Riley Elf, Wolseley Hornet κ.λπ. με τα απόλυτα εστιασμένα στις μικρές τους διαστάσεις ονόματα;

Αφανίστηκαν, να πού πήγαν. Θυσιάστηκαν στον βωμό της σύγχρονης σχεδιαστικής φιλοσοφίας της αυτοκίνησης που φαίνεται πως είναι η επιβίωση του χοντρότερου.

Τα σημερινά κατ’ όνομα «μικρά», λίγη σχέση έχουν με τα χθεσινά, που είχαν μπόλικο στυλ.

Και δεν υπάρχουν πια μικρά; Ναι, ένα: το Smart. Διότι, τα σημερινά κατ’ όνομα «μικρά», λίγη σχέση έχουν με τα χθεσινά. Ποια σχέση έχει, ας πούμε, το 500 της παραπάνω φωτογραφίας (το original Cinquecento του ‘57) με το σύγχρονο Fiat 500; Με μισόκλειστα μάτια, και χωρίς άλλο σημείο αναφοράς, οι γραμμές του σημερινού θυμίζουν το σχέδιο του Dante Giacosa κι αυτό είναι όλο.

Ο σερ Άλεκ Ισηγόνης σχεδίασε το Mini μετά την κρίση του Σουέζ του ‘56, κυρίως λόγω ανησυχίας για την επακόλουθη αύξηση στην τιμή του πετρελαίου που μεταφράστηκε σε καύσιμα με δελτίο στη Μ. Βρετανία. Στόχος της BMC (συγχώνευση το ‘52 των Austin και Morris) ήταν το Morris Mini-Minor του ’59 να είναι μικρό, ευέλικτο και οικονομικό.

Μισό αιώνα αργότερα, όταν η BMW τελείωσε με την «αναβίωσή» του, το Mini έγινε 20% φαρδύτερο, 20% μακρύτερο, 100% βαρύτερο και αναπόφευκτα ΜΙΝΙ. Όπως δηλαδή ήταν, πριν λίγα χρόνια, τα μεσαία αυτοκίνητα, και λίγα λέω. Έκτοτε, φούσκωσε κι άλλο.

Το ορίτζιναλ Mini του Ισηγόνη ήταν μικρό, ευέλικτο, στυλάτο και οικονομικό. Μισό αιώνα αργότερα, έχει διπλασιαστεί. (photo autoexpress.uk).

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Το σχεδιασμένο από τον Giugiaro Volkswagen Golf του ’74 ζύγιζε λιγότερα από 800 κιλά. Η σημερινή 8η γενιά ζυγίζει μισό τόνο περισσότερο, με το αυτοκίνητο να έχει διασταλεί ανάλογα –ή δυσανάλογα, αν προτιμάτε– προς κάθε κατεύθυνση. Μην πάτε μακριά. Ακόμα και το κάποτε λεπτεπίλεπτο Volkswagen Polo του ’75 (το γένος Audi 50) έχει σήμερα διαστάσεις ανάλογες μ’ εκείνες της 4ης γενιάς Golf του ’97.

Μπορεί τα αυτοκίνητα να μεγεθύνονται, αλλά η υποδομή γύρω τους (δρόμοι, θέσεις στάθμευσης, ράμπες κ.λπ.) δυσκολεύεται να τα ακολουθήσει.

Καλώς ή κακώς, τα μοντέλα και οι γενιές τους ανεβαίνουν σιγά-σιγά τη δική τους διατροφική αλυσίδα με τα κενά που αφήνουν πίσω τους να καλύπτονται από νέα μοντέλα. Ναι, μόνο που όλα αυτά δεν μπορούν να συνεχιστούν στο διηνεκές διότι μπορεί τα αυτοκίνητα να μεγεθύνονται, αλλά η υποδομή γύρω τους (δρόμοι, θέσεις στάθμευσης, ράμπες κ.λπ.) δυσκολεύεται να τα ακολουθήσει.

Γιατί όμως μεγαλώνουν τα αυτοκινητάκια; Για τρεις λόγους: (1) για να ενσωματώνουν μεγαλύτερες ζώνες παραμόρφωσης και εξοπλισμό ασφάλειας, (2) για να καλύπτουν την έμφυτη πλέον ανάγκη για περισσότερη ευρυχωρία και (3) για να χωράνε όλον αυτόν τον έξτρα εξοπλισμό χλιδής, χωρίς τον οποίο δεν μπορείτε βέβαια να κάνετε ούτε λεπτό πια, κάποια άτομα.

Δεν μπορώ να μην ανατρέξω εδώ στο δικό μου Mk 1 Golf GTI 1.8 του ’83, του οποίου οι πόρτες ξεκλείδωναν μια-μια και μόνο με το κλειδί, τα παράθυρα ανοιγόκλειναν με μανιβέλα, ενώ δεν είχε ούτε υδραυλικό τιμόνι, ούτε ABS, ούτε βέβαια A/C – είχε βέβαια trip computer και με θερμοκρασία λαδιού μάλιστα.

Πού να χωρέσει εδώ ο εκ των ων ουκ άνευ εξοπλισμός ασφάλειας και χλιδής του σήμερα; (photo petrolicious)

Αλλά και ο αερόσακος ήταν πολυτέλεια, μιας και ο από τότε εθισμένος στην καλή κουζίνα γράφων διέθετε εκείνη την εποχή ενσωματωμένο δικό του, τον οποίο φυσικά μετέφερε από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο – για να τον χάσει οριστικά όταν ο αερόσακος οδηγού έγινε παντού στάνταρ.

Το αυτοκίνητο είναι προέκταση του προσωπικού σου lebensraum και όσο πιο μεγάλο είναι αυτό, τόσο καλύτερα αισθάνεσαι.

Κακά τα ψέματα πάντως. Όσο μεγαλύτερο είναι ένα αυτοκίνητο, τόσο μεγαλύτερη αίσθηση ασφάλειας χαρίζει σε οδηγό και επιβάτες. Μέσα σ’ ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον όπως είναι το σύγχρονο αστικό και περιαστικό, είναι απόλυτα λογικό να θέλεις να νιώθεις προφυλαγμένος, διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα και τον ζωτικό σου χώρο.

Διότι το αυτοκίνητο είναι προέκταση του προσωπικού σου lebensraum και όσο πιο μεγάλο είναι αυτό, τόσο καλύτερα αισθάνεσαι [θα έλεγα αν ήμουν αυτοκινητικός ψυχολόγος, ή κάτι τέτοιο] – αν βέβαια χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο μόνο για μετακίνηση.

Και κάτι ακόμα… Εκτός του ότι και εμείς οι ίδιοι, γενιά με γενιά, ψηλώνουμε, κάποιοι χοντραίνουμε κιόλας. Μην περιμένετε κανέναν κατασκευαστή να παραδεχτεί δημόσια ότι σχεδιάζει αυτοκίνητα για χοντρούς. Να είστε όμως σίγουροι πως όλοι τους πασχίζουν με κάθε τρόπο να κρατήσουν επαφή με την αχαλίνωτη περιφέρεια του παγκόσμιου πληθυσμού.

 

Διαβάστε ακόμα: 10+1 εντελώς άστοχα αυτοκίνητα.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top