Μήπως να το σκεφτείς ξανά και να μην βγεις έξω με το αυτοκίνητο;

«Δεν τελειώσαμε ακόμα με το χειμώνα», μου έλεγε τις προάλλες, εν μέσω «υψηλών για την εποχή θερμοκρασιών» ο Αντώνης. «Πάρε κι άλλα ξύλα να ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο», επέμενε. Και καλά έκανε, ξύλα πουλάει, αλλά ξέρει να προβλέπει και τον καιρό.

Διόλου εξεπλάγην λοιπόν που και πάλι είχαμε χιόνι, κρύο και άλλα «ακραία καιρικά φαινόμενα», Ιανουάριο μήνα.

Μπορεί να δούμε ξανά ακατάλληλα ντυμένους γιωταχήδες να βάζουν αλυσίδες στους πίσω τροχούς Avensis και να μην καταλαβαίνουν γιατί η Τροχαία τους σταματάει.

Άλλωστε, «το είχε πει και η τηλεόραση», με έκτακτο δελτίο και τα γνωστά «πλάνα αρχείου» από τα μαρτυρικά Βίλια και το αναπόφευκτο «τελεφερίκ», προειδοποιώντας ότι έρχεται «χιονιάς-φονιάς, σιβηρικό ψύχος και πολικές θερμοκρασίες», χαμηλότερες μάλιστα και από τότε που ο ποιητής είχε γράψει για τον βοριά που τ’ αρνάκια παγώνει.

Ουδεμία εντύπωση λοιπόν θα μου κάνει αν δούμε ξανά ακατάλληλα ντυμένους γιωταχήδες να βάζουν αλυσίδες στους πίσω τροχούς Avensis, άλλους να μη μπορούν να καταλάβουν γιατί η Τροχαία τους σταματάει αφού ο «δρόμος περνάει», Civic «σαύρες» με λάστιχα σλικ αγκαλιά με στύλους ή BMW καβάλα σε νησίδες.

Και σκέφτομαι: γιατί να μην είμαστε λίγο σαν τους Σκανδιναβούς; Οδηγικά μόνο. Διαβασμένοι, προετοιμασμένοι, ψύχραιμοι. Εντάξει, εκεί το χιόνι είναι κομμάτι του τοπίου αντί για κάτι που ξυπνάς αχάραγα τα παιδιά σου για να το θαυμάσουν, αλλά είναι χιόνι. Και πάγος.

Οι Σουηδοί ανοίγουν το πρωί τις κουρτίνες, λένε «χιονίζει», μπουκώνονται καπνιστό τάρανδο και ρέγκα με μαρμελάδα, ντύνονται ζεστά και ξεκινάνε για το γραφείο.

Τα γράφω αυτά, γιατί πριν κάμποσο καιρό, είχα βρεθεί στον Αρκτικό Κύκλο για μια παρουσίαση ενός Volvo XC90 και είδα πώς οι Σουηδοί αντιμετωπίζουν τον χειμώνα. Ανοίγουν το πρωί τις κουρτίνες, λένε «χιονίζει», μπουκώνονται καπνιστό τάρανδο και ρέγκα με μαρμελάδα, ντύνονται ζεστά και ξεκινάνε για το γραφείο.

Όχι απαραίτητα με τίποτε θηριώδη τετρακίνητα SUV, αλλά με συνηθισμένα, κανονικά αυτοκίνητα. Με χειμερινά, οπωσδήποτε, λάστιχα οδηγούν όπως πρέπει. Επιταχύνουν ομαλά και φρενάρουν νωρίς. Και στρίβουν ντριφτάροντας. Ακολουθούσα, θυμάμαι, ένα παλιό Volvo 240 SW, που πήγαινε μάλιστα σβέλτα, και δεν πίστευα στα μάτια μου όταν είδα στο τιμόνι την μητέρα μου.

Εντάξει, όλο και κάποιο SAAB μπορεί κάποια στιγμή να καταλήξει σε βιτρίνα Ikea, τάρανδο, έλατο ή fjord, αλλά η χώρα ποτέ δεν παραλύει. Εδώ, σε θερμοκρασίες και συνθήκες και αναμενόμενες και απόλυτα φυσιολογικές για χειμώνα, θεωρούμε πως το να επιχειρήσουμε να μετακινηθούμε χωρίς τρόικα, καλπάκι και μπαλαλάικα σημαίνει σίγουρο θάνατο.

Έτσι, παραγγέλνουμε κι άλλα ξύλα για να ‘χουμε το κεφάλι μας ήσυχο…

 

Διαβάστε ακόμα: Οδοιπορικό του Andro – Η χιονισμένη Αθήνα, τώρα.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top