Μιλάμε για τρέλα. Οι τσέπες έχουν γίνει τόσες πολλές πια που χάνεις τ’ αβγά και τα πασχάλια. Αρκεί μια ματιά στις ιστοσελίδες του Δικτύου. Σακάκια, parkas, γιλέκα, πανωφόρια για σπορ ή μη είναι πια φίσκα στις τσέπες.
Εντάξει, μπορεί το ανδρικό σακάκι ιδίως να είναι το αντίστοιχο της γυναικείας τσάντας, αλλά το κακό έχει παραγίνει. Τσέπες μέσα, τσέπες έξω, τσέπες στα μανίκια ή ακόμα και στο γιακά. Τσέπες για τα ψιλά, για το στυλό, τσέπες για το διαβατήριο, για το κινητό, για τα γυαλιά, τις φωτογραφικές μηχανές, τα βιβλία ή τα σημειωματάρια, ακόμα και τσέπες για… φακούς. Ένα πανωφόρι, αποκαλούμενο «του φωτογράφου» διέθετε τόσες που σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι ήταν φτιαγμένο μόνον από τσέπες.
Είχα αρχίσει να τα παίρνω. Δεν θέλω και πολύ. Έβλεπα τσέπες παντού: μεγάλες φουσκωτές τσέπες και μικρές με φερμουάρ ή velcro, θερμαντικές τσέπες, κρυφές τσέπες και τσέπες για κυνήγι. Μα τι διάολο να την κάνω την τσέπη για κυνήγι; Να κυκλοφορώ μ’ ένα σφαγμένο κουνέλι στο Κολωνάκι;
Κι ύστερα άρχισα να αναρωτιέμαι. Άραγε τα κοστούμια μου πόσες τσέπες έχουν; Δεδομένου ότι μ’αρέσουν τα γιλέκα, ανακάλυψα ότι τα δικά μου έχουν ευτυχώς συνήθως μόνον τρεις. Ωστόσο, οι τσέπες σ’ ένα γιλέκο δεν είναι λειτουργικές, γιατί αν το θέλεις ακριβώς στα μέτρα σου για να δείχνει άψογο, καταντάνε άχρηστες. Το μόνο που μπορείς να βάλεις μέσα είναι το εισιτήριο του πάρκινγκ.
Αν χώσεις γυαλιά, ατζέντες, πορτοφόλια, χαρτομάντιλα και ελβετικούς σουγιάδες, η σιλουέτα πάει καλιά της, αφού τα αντιαισθητικά εξογκώματα χαλάνε την καθαρότητα της γραμμής. Επιπλέον, κάτι τέτοιο δείχνει φαρδύτερη τη μέση, πράγμα που δεν το θέλετε. Κοίταξα στις δικές μου και το μόνο που βρήκα ήταν ένας συνδετήρας κι ένα κομμάτι χαρτί μ’ ένα τηλέφωνο που δεν μου έλεγε απολύτως τίποτα.
Έρχομαι τώρα στα σακάκια μου που μοιάζουν επίσης εξοπλισμένα με τσέπες διαφόρων μεγεθών: τρεις στο εσωτερικό και τρεις ή τέσσερις στο εξωτερικό.
Χρησιμοποιώ τη μέσα δεξιά τσέπη για να βάζω το πορτοφόλι μου. Απέκτησα αυτή τη συνήθεια μικρός, βλέποντας αστυνομικές ταινίες όπου οι πορτοφολάδες την έπεφταν πάντα στη συγκεκριμένη τσέπη. Συμπέρανα τότε ότι αυτή ήταν επισήμως η τσέπη για την οποία προοριζόταν το πορτοφόλι.
Την αριστερή μέσα τσέπη, τη χρησιμοποιώ για να βάζω το στυλό μου, καθώς και διάφορα κομμάτια χαρτί, όπως διαφημιστικά για delivery ή για στεγνό καθάρισμα, ακόμα και για μια παράσταση.
Διαβάστε ακόμα: Είναι αλήθεια – Τα non-iron πουκάμισα της Brooks Brothers δεν τσαλακώνουν
Ακριβώς επάνω από την εσωτερική αριστερή τσέπη, ανακάλυψα ότι υπάρχει κι ένα μικρό τσεπάκι που χωράει ίσα-ίσα τα ¾ δύο δακτύλων, το οποίο δεν είχα ποτέ προσέξει και δεν είχα ιδέα τι δουλειά είχε εκεί. Κατέληξα αυθαιρέτως ότι προορίζεται για επισκεπτήριες κάρτες, τσατσάρες, ακόμα και προφυλακτικά. Όλο θέλω να ρωτήσω τον ράφτη μου, αλλά πάντα το ξεχνάω.
Στην εξωτερική πλευρά των σακακιών μου έχω άλλοτε τρεις, άλλοτε τέσσερις τσέπες, εκ των οποίων μόνον οι δύο κάτω βρίσκονται συμμετρικά τοποθετημένες. Εκεί μπορείς να χώσεις ό,τι χωράει ο νους από αντικείμενα καθημερινής χρήσης: ένα μικρό σημειωματάριο, ένα βιβλίο τσέπης, το i-phone σου, ακόμα και σαντουιτσάκι. Συχνά είναι σκεπαστές, φαντάζομαι για να προστατεύουν απ’ τη βροχή ή τη σκόνη.
Σε ό,τι με αφορά, προτιμάω να βάζω απλώς τα χέρια μου, όταν είμαι σε νωχελική διάθεση. Ιδίως όταν φοράω ένα κοτλέ ή ένα tweed σακάκι. Κι όταν χώνω το χέρι μου στη δεξιά τσέπη, τη βρίσκω να βάζω τον αντίχειρα σ’ αυτήν την έξυπνη εσωτερική τσεπούλα, καμωμένη για αριθμούς τηλεφώνων και τα ψιλά (αρκεί να μην κουδουνίζουν). Πάνω από τη δεξιά τσέπη ενδέχεται να βρίσκεται μια ίδια αλλά μικρότερη (ticket pocket), πολύ πρακτική για να φυλάς τις ασπιρίνες σου. Ειδάλλως, χώνεις εκεί την κάρτα ανεργίας σου ή το εισιτήριο του μετρό.
Πιο ψηλά, βρίσκεται η τσέπη του πέτου στα αριστερά. Θα μου άρεσε να βάζω εκεί τα γυαλιά μου, αλλά τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται είτε πολύ βαθιά είτε πολύ ρηχή. Κατά συνέπεια, είτε τα γυαλιά εξαφανίζονται, σχηματίζοντας ένα εξόγκωμα που φέρνει στο νου χειρουργικό εργαλείο που ξέχασε ο γιατρός μέσα σας είτε ξετσουτσουμίζουν και στο τέλος σου πέφτουν κάτω. Οπότε χρησιμοποιείτε τη συγκεκριμένη τσέπη για να χώσετε απλά μία ωραία pochette.
Σε ό,τι αφορά τις τσέπες των παντελονιών μου, συχνά διαθέτουν έξι. Δύο πισινές: η δεξιά ξεκούμπωτη για να γλιστρήσεις ένα χρήσιμο μαντίλι ή το βιβλιάριο υγείας και η αριστερή κουμπωμένη και άδεια. Θέμα συμμετρίας.
Όπως και με τις τσέπες των σακακιών μου, χρησιμοποιώ συχνά τις τσέπες του παντελονιού μου, για να βάζω τα χέρια μου ή κάνα 20ευρω. Όπως και με το κρυφό τσεπάκι του σακακιού, υπάρχει και μια θηκούλα στη δεξιά τσέπη μέσα στην οποία γουστάρω να γλιστράω τον αντίχειρά μου.
Ο λόγος ύπαρξης του μικροσκοπικού αυτού τσεπακίου είναι επίσης για να βάζετε ψιλά, ώστε να μην ψαχνόσαστε από πάνω έως κάτω για να τα βρείτε, πράγμα που είναι κωμικό. Η γνώμη μου είναι ότι ο πρώτος που το σκέφτηκε αυτό αξίζει μια ολόκληρη παράγραφο στο Μεγάλο Βιβλίο των Εφευρέσεων.
Τελειώνοντας, γιατί σας έπρηξα, μια μέρα ανακάλυψα ότι υπήρχε και μια μικρή τσέπη, δεξιά, στο ύψος της ζώνης του παντελονιού. Ιδανική μαγκιά για τα κλειδιά του σπιτιού. Ναι ξέρω, λέμε συχνά πόσο συναρπαστικός είναι ο έρωτας, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το να βρίσκεις εύκολα τα κλειδιά σου. Πάντως λύση, για το πού να βάλεις εκείνες τις συφοριασμένες ομπρέλες-μινιατούρες δεν έχει ακόμα βρεθεί.
Εν κατακλείδι, τελικά μιλάμε για δεκαεπτά τσέπες πάνω-κάτω. Ομολογήστε ότι είναι ένας αριθμός εντυπωσιακός για ένα trois-pièces, γεγονός που με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σε λίγο θα χρειαστούμε ένα είδος ευρετηρίου, ώστε να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Διαβάστε ακόμα: Αντώνης Λιώλης – «Κακό γούστο είναι η κακή συμπεριφορά και η πλαστική σαγιονάρα»
Βέβαια, όλ’ αυτά είναι προσωπικές προτιμήσεις. Οι κανόνες έχουν αλλιώς. Ας πούμε, δεν πρέπει να βάζεις τα χέρια στις τσέπες του σακακιού, γιατί κάτι τέτοιο χαλάει τη φόρμα του ρούχου. Φυσικά και ισχύει. Αλλά ένα ρούχο είναι φτιαγμένο για να ζει, όχι για νά ‘ναι σκληρό και ατσαλάκωτο σαν τους γιακάδες του Lagerfeld.
Ή μη βάζεις τα χέρια στα παντελόνια με ιταλικές τσέπες, γιατί αν είσαι φαρδυκάπουλος οι λοξές αυτές τσέπες έχουν την τάση να παραμένουν ανοιχτές, δημιουργώντας δίπλες όχι πολύ κολακευτικές. Δεν είναι, όμως, αυτός ο λόγος που συχνά οι τσέπες παντελονιών και σακακιών είναι τρυπωμένες. Ένας ειλικρινής ράφτης θα σας πει ότι το κάνουν για λόγους πρόνοιας. Έτσι ξέρετε ότι το ρούχο σας δεν έχει φορεθεί από κανέναν πριν από σας, καθώς και ότι δεν στραπατσαρίστηκε κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Η στιγμή που τις ανοίγεις με το χέρι είναι σκέτη απόλαυση.
Ένα άλλο ζήτημα, όσο και να μην ακούγεται σοβαρό, είναι το πώς βάζεις τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού. Υπάρχουν τρεις μέθοδοι. Η αγγλική προσέγγιση: Αν οι Σάξονες επινόησαν το διπλό σκίσιμο στο πίσω μέρος του σακακιού είναι για να το χρησιμοποιήσουν. Ψάχνεις λοιπόν τα σκισίματα, χώνεις τα χέρια στις τσέπες και το μπροστινό μέρος επανέρχεται στην κανονική του θέση. Έτσι η γραμμή σας παραμένει καθαρή.
Η γαλλική μέθοδος, η οποία έγκειται στην απουσία μεθόδου. Αναζητάς τις τσέπες στο παντελόνι ανασηκώνοντας το σακάκι. Αυτό είναι περισσότερο προφανές για σακάκια με ένα σκίσιμο.
Με τον ιταλικό τρόπο: Ξέρουμε ότι οι γείτονες είναι ελαφρώς επιδειξίες. Οπότε σπρώχνουν το σακάκι προς τα πίσω, πράγμα που αποκαλύπτει τη γαρνιτούρα της υπέροχης φόδρας του, αν και τσαλακώνει το σακάκι. Συμπέρασμα: Κάντε ό,τι γουστάρετε.
Διαβάστε ακόμα: Kασμίρι και το καλοκαίρι; Γίνεται!