Στιβ Μακουίν: Ήταν ο βασιλιάς του cool

Αριστερά: Το πορτρέτο του Φρανκ Μπούλιτ, με το σκούρο μπλε ζιβάγκο και τη θήκη για το περίστροφο, αποδείχθηκε για τον Μακουίν η πιο μνημειώδης κινηματογραφική εικόνα του. Δεξιά: Ο Στιβ αγαπούσε τα γρήγορα αυτοκίνητα, αλλά ήταν πιο ευτυχισμένος με τη μηχανή του και, όταν είχε πανσέληνο – ακόμη και στη μέση των γυρισμάτων –, εξαφανιζόταν με αυτό για μια δυο μέρες.

Ο πολύς Ζαν Κοκτό είχε πει κάποτε σαρκαστικά: «Μην κατηγορείτε τη μόδα. Η καημένη πεθαίνει τόσο νέα», συνοψίζοντας την εφήμερη διάσταση των τάσεων που αναπτύσσονται και αναπαράγονται μέσα στον ιστορικό χώρο και χρόνο. Το στυλ, όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Η περίπτωση του Steve McQueen το επιβεβαιώνει πανηγυρικά.

Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Μακουίν είχε καθιερωθεί στο Χόλιγουντ ως ηθοποιός πρώτης επιλογής για ρόλους ζόρικων αρσενικών. Η θητεία του στην τηλεόραση από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, καθώς και οι ρόλοι συμπρωταγωνιστή δίπλα σε μεγάλους σταρ της εποχής, όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Πολ Νιούμαν, του είχαν δώσει την ευκαιρία να αποδείξει το υποκριτικό του ταλέντο και το χάρισμά του να μαγνητίζει το κοινό. Οι ερμηνείες αυτές, όπως και οι επόμενες, σε ρόλο πρωταγωνιστή, σε πολυδάπανες και άλλοτε απαιτητικές παραγωγές, του εξασφάλισαν παχυλές αμοιβές και σίγουρη καριέρα για τα επόμενα χρόνια.

Αρτιστερά: Με τη σύζυγό του Νιλ. Δεξιά: Από μηχανής θεός, 1963.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό για το οποίο αγαπήθηκε ο Στιβ Μακουίν ήταν το ακτινοβόλο προσωπικό στυλ που κόμιζε σε κάθε χαρακτήρα που υποδυόταν. Αυτό έδωσε και στις ταινίες του τη διαχρονική τους αξία. Οι δύο σπουδαιότερες από αυτές βγήκαν στις αίθουσες την ίδια χρονιά, το 1968, και ουσιαστικά αποτύπωσαν σε φιλμ τις δύο όψεις του «cool», τον οποίο ενσάρκωνε μοναδικά.

Στο φίλμ “Le Mans” οδηγούσε την αδρεναλίνη του στα άκρα, 1971.

Ένας ζόρικος άντρας

«Η ζωή μου είχε τα χάλια της προτού ακόμα γεννηθώ» συνήθιζε να λέει, όταν τον ρωτούσαν για τα παιδικά του χρόνια. Στο background story του, άλλωστε, αναζητούσαν όλοι τις απαντήσεις για το αινιγματικό προφίλ, τη γοητεία, αλλά και τις αμέτρητες αντιφάσεις που κουβαλούσε.

Ο Τέρενς Στιβ Μακουίν γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1930 σ’ ένα προάστιο της Ινδιανάπολις, ως καρπός του έρωτα ενός κασκαντέρ που δούλευε σε τσίρκο και μιας επαναστάτριας έφηβης που το είχε σκάσει από το σπίτι της. Έξι μήνες μετά, ο πατέρας του θα τους εγκαταλείψει και η αλκοολική μητέρα του, άνεργη στη χειρότερη περίοδο οικονομικής ύφεσης για την Αμερική, αδυνατούσε να τον μεγαλώσει. Την κηδεμονία του παιδιού ανέλαβε τελικά ο θείος της, Κλοντ, ο οποίος ζούσε μόνος σε μια τεράστια φάρμα.

Ο Στιβ είχε βρει την πατρική φιγούρα που χρειαζόταν, ωστόσο δεν άργησαν να εμφανιστούν τα σημάδια της εγκατάλειψης μόλις ξεκίνησε το σχολείο. Η επιστροφή της μητέρας του, το 1942, δεν τον βοήθησε ιδιαίτερα. Τώρα, έπρεπε να πάει μαζί της στο Λος Άντζελες και να ζήσει εκεί μαζί με τον νέο σύζυγό της.

Η βία που βίωνε μέσα στο σπίτι σύντομα διαμόρφωσε μια βίαιη συμπεριφορά για τον Στιβ έξω από αυτό. Άγριοι καβγάδες, οργάνωση συμμοριών και μικροκλοπές προστέθηκαν στο βιογραφικό του. Στα δεκατέσσερά του πέρασε δεκατέσσερις μήνες στο Boys Republic, ένα ιδιωτικό, πρότυπο αναμορφωτήριο, το οποίο όμως χρησιμοποιούσε προοδευτικές παιδαγωγικές μεθόδους. Μετά την έξοδό του από αυτό, λιγότερο απείθαρχος και βίαιος πλέον, άρχισε να σκέφτεται σοβαρά το μέλλον του. Ο ίδιος ορκιζόταν ότι το Boys Republic τού έσωσε τη ζωή και επί πολλά χρόνια αργότερα επισκεπτόταν τις εγκαταστάσεις του και μιλούσε με τα παιδιά, προσφέροντας παράλληλα και υποτροφίες για φοίτηση σε κολέγιο.

Διαβάστε ακόμα: 95 χρόνια από τη γέννηση του Φεντερίκο Φελίνι, του Maestro των maestri! 

Με τη δεύτερη σύζυγό του, Άλι ΜακΓκρόου.

Το καλοκαίρι του 1947 θα τον βρει στρατολογημένο στους Αμερικανούς Πεζοναύτες για μια τριετή θητεία, η οποία χαρακτηρίστηκε από φυλακίσεις, κόντρες με τους ανωτέρους του, αλλά και μια ηρωική ενέργεια, χάρη στην οποία αμνηστεύτηκε η κακή συμπεριφορά του και τιμήθηκε επίσημα από τον Αμερικανικό Στρατό: Σε μια στρατιωτική άσκηση στην Αρκτική, η λέμβος που μετέφερε τον ίδιο και άλλους πέντε πεζοναύτες βυθίστηκε στα παγωμένα νερά. Διατηρώντας την ψυχραιμία του, ο Στιβ ανέσυρε και τους πέντε, σώους και αβλαβείς. Συνειδητοποιώντας, έτσι, για πρώτη φορά πως, όταν θέλει κάτι, έχει τις ικανότητες να το πετύχει.

Παρά την ανεξάντλητη ενεργητικότητά του και τις αμέτρητες δουλειές που δοκίμασε σε κάθε γωνιά σχεδόν της Αμερικής, αλλά και έξω από αυτή (για κάποιο διάστημα είχε βρεθεί να καθαρίζει τα δωμάτια ενός οίκου ανοχής στη Δομινικανή Δημοκρατία!), τώρα, περισσότερο από ποτέ, ήθελε να βρει ένα μέρος που να είναι γι’ αυτόν «το σπίτι του». Η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του πενήντα ήταν το «Μεγάλο Μήλο».

«Στο Γκρίνουϊτς Βίλατζ ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική, την κουλτούρα, την καλοσύνη, την ευαισθησία. Οι άνθρωποι ζούσαν εκεί όχι επειδή ήταν της μόδας, αλλά επειδή ήταν απένταροι. Μπορούσες να νοικιάζεις ένα σκοτεινό, κρύο διαμέρισμα με υγρασία στους τοίχους, για $ 23 το μήνα. Το μπάνιο ήταν κοινό». Ευτυχώς, γι’ αυτόν υπήρχαν πάντα οι γυναίκες. Δεν χρειαζόταν να κοιμάται και πολλά βράδια στο διαμέρισμά του. Ένα από εκείνα τα βράδια, η τότε σύντροφός του, η οποία ήταν ηθοποιός, του πέταξε την ιδέα.

Αριστερά: Η μνημειώδης πόζα του ως Μπούλιτ. Δεξιά: Άψογος μέσα στο sur mesure κοστούμι του, o Στίβ Μακουίν alias Τόμας Κράουν γίνεται αμέσως το νέο πρότυπο της αντρικής κομψότητας.

Ο Στιβ ηθοποιός; «Στην αρχή, πίσω στο 1951, έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να το κάνει. Δεν μου άρεσε να παίζω. Δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα», θυμόταν ο ίδιος. Πήρε ωστόσο την απόφαση να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής στο διάσημο τότε Neighborhood Playhouse. Παρότι αηδίαζε στην ιδέα και μόνο να του φορέσουν κολάν και να τον βάλουν να τραγουδάει, άρχισε να το παίρνει τόσο στα σοβαρά που, για να πληρώνει τα δίδακτρα, δούλευε όλο το βράδυ ως οδηγός φορτηγού, κοιμόταν το πολύ μία ώρα και το πρωί πήγαινε στα μαθήματα. Και όλα αυτά για έναν ολόκληρο χρόνο.

Ταυτόχρονα, όμως, καταλάβαινε γιατί έπρεπε να συνεχίσει: κάτω από την επιφάνεια του ατίθασου αγοριού, οι καθηγητές του έβλεπαν τον πλούτο των συναισθημάτων, των βιωμένων παραστάσεων, την πολυπλοκότητα των εκδηλωμένων και ανεκδήλωτων ορμών του. Από την άλλη, οι κοπέλες ερωτεύονταν κεραυνοβόλα αυτόν τον γαλανομάτη που πετούσε το πουκάμισο και οδηγούσε τη μηχανή του όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Απερίγραπτα ανταγωνιστικός και ενεργητικός, κέρδιζε τη μία υποτροφία μετά την άλλη, αποκτώντας όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Συμμετείχε με τη μηχανή του, μια μεταχειρισμένη Harley Davidson, σε αγώνες τα Σαββατοκύριακα, στο Λονγκ Άιλαντ, και κέρδιζε χρήματα από τα στοιχήματα. Τα βράδια, αντί να οδηγεί φορτηγό, όπως παλιότερα, έπαιζε φανατικά πόκερ και συχνά το ξημέρωμα μετρούσε εκατοντάδες δολάρια σε κέρδη. Όταν ήρθε και η ώρα να ρισκάρει περισσότερο, έκανε αίτηση για το εμβληματικό Actors Studio. Ήταν μόλις ο ένας από τους δύο που έγιναν δεκτοί ανάμεσα σε σχεδόν δύο χιλιάδες υποψηφίους.

Η θριαμβευτική πορεία του Μακουίν στο Χόλιγουντ θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με αυτήν του Μπόγκαρτ τη δεκαετία του ’40 και του Ντιν τη δεκαετία του ’50, ακριβώς γιατί αυτοί ήταν οι τύποι τους οποίους οι γυναίκες ερωτεύονταν και με τους οποίους οι άντρες ταυτίζονταν. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένει λίγο ακόμα. Το 1968 θα είναι η χρονιά που έχει να ανταγωνιστεί πλέον μόνον τον εαυτό του.

Το 1972, όταν συνελήφθη να οδηγεί μεθυσμένος.

Το στυλ «Τόμας Κράουν»

Στις 21 Μαρτίου του 1967, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Νιλ, ο Μακουίν άφησε το αποτύπωμά του στο υγρό τσιμέντο της Λεωφόρου της Δόξας, έξω από το κινεζικό θέατρο Γκρόμαν. Έγινε έτσι το 153ο μέλος μιας πολύ εκλεκτής παρέας που είχε και επισήμως κερδίσει ισόβια σχέση με το Χόλιγουντ. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, ο φίλος και συνεργάτης του Στιβ Φέρι του αποκάλυψε ότι ο Νόρμαν Τζούισον δούλευε πάνω σ’ ένα καταπληκτικό σενάριο που είχε ως τίτλο «The Thomas Crown Affair» («Υπόθεση Τόμας Κράουν»). Το ερέθισμα γι’ αυτόν ήταν ισχυρό, σύντομα όμως έκανε πίσω.

Το σενάριο ήταν γραμμένο από έναν επιτυχημένο δικηγόρο της Βοστόνης, τον Άλαν Τράστμαν, οι πελάτες του οποίου ήταν πρόσωπα του επιχειρηματικού κόσμου και μέλη μιας κλειστής ελίτ με ισχυρούς δεσμούς με την αγγλοσαξονική παράδοση. Ο ήρωας του Τράστμαν, ο Τόμας Κράουν, έμοιαζε ένας από αυτούς: βαθύπλουτος, ισχυρός, με προσβάσεις παντού, γοητευτικός και βέβαια υπεράνω πάσης υποψίας. Ο μπλαζέ αυτός πρίγκιπας ήταν ντυμένος στο σενάριο με τα πιο αστραφτερά και ακριβά υφάσματα, πασπαλισμένος με την αστρόσκονη της αριστοκρατίας της Ανατολικής Ακτής και περιβεβλημένος από την ασφάλεια του αμερικανικού κατεστημένου. Ο ίδιος, από την άλλη, ήταν ένα χωριατόπαιδο από τις Μεσοδυτικές Πολιτείες. Ουδεμία σχέση.

Ακόμα και μετά το Actors Studio, ο Μακουίν στήριζε τις ερμηνείες του στο ένστικτο και σχεδόν καθόλου στη γνώση. Είχε το εκπληκτικό χάρισμα να μπορεί να «χειρίζεται» την κάμερα. Όταν η ατάκα που του δινόταν ήταν αναμενόμενη, πετούσε το σενάριο, παρέμενε σιωπηλός και άφηνε την κάμερα να «κάνει όλη τη δουλειά». Πίστευε για τον εαυτό του ότι δεν ήταν actor(=δρών), αλλά reactor(=αντιδρών). Όπως και νά ’χει, είχε καταφέρει κάτι αξιοθαύμαστο: να φέρνει τους χαρακτήρες που υποδυόταν κοντά στη δική του ιδιοσυγκρασία. Απαραίτητη προϋπόθεση, εντούτοις, ήταν η ύπαρξη έστω κάποιων κοινών σημείων – και ο Τόμας Κράουν φαινόταν εντελώς ξένος ως προς τον ίδιο.

Τα Persol γυαλιά του δημοπρατήθηκαν το 2006: Ο μύθος του πουλάει πολύ.

Ένα πρωί, ετοιμάζοντας το πρωινό, η Νιλ του είπε απότομα: «Ο Τζούισον δεν θέλει εσένα γι’ αυτόν το ρόλο». Ξαφνιασμένος εκείνος, τη ρώτησε τι εννοεί. «Εννοώ ότι έχει στείλει το σενάριο σε όλους στο Χόλιγουντ, εκτός από σένα!». Και ήταν αλήθεια. Η Νιλ έκανε ό,τι μπορούσε για να τον κινητοποιήσει να διεκδικήσει το ρόλο, πιστεύοντας με πάθος ότι μπορούσε να παίξει τον Κράουν καλύτερα από όλους. Στην πραγματικότητα, όμως, κανείς άλλος δεν είχε την ίδια γνώμη: ο Τράστμαν είχε γράψει το ρόλο έχοντας στο μυαλό του τον Σον Κόνερι, ο Τζούισον σκεφτόταν τον Ροκ Χάτσον, οι παραγωγοί της United Artists θα έβαζαν τις υπογραφές τους για οποιονδήποτε άλλον εκτός από αυτόν. Ήταν η πρώτη φορά που ήταν υποχρεωμένος να παλέψει για ένα ρόλο.

Διαβάστε ακόμα: Χάρολντ Ρόμπινς – Ο άνθρωπος που ανακάλυψε το SEX.

Όταν όλα είχαν τελειώσει, η δικαίωση της επιλογής του Μακουίν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο επισφραγίστηκε με έναν άνευ προηγουμένου προσωπικό θρίαμβο. Ο Στιβ έπλασε έναν χαρακτήρα που αποτέλεσε role model για τους απανταχού εκπροσώπους του «παλαιού» και του «νέου» χρήματος. Απαλλάσσοντας τον ήρωά του από τις κρυόπλαστες εξυπνάδες και τα γλυκερά ερωτόλογα, του προσέδωσε αληθινό σεξαπίλ. Άναψε με μοναδική άνεση τα πούρα των τριακοσίων δολαρίων, άρπαξε με ορμή το μπαστούνι του πόλο και εκσφενδόνισε το μπαλάκι για να κερδίσει η ομάδα του, κάθισε αναπαυτικά στο σαλόνι της Rolls-Royce Corniche Coupé, σαν να είχε μεγαλώσει μέσα σε αυτήν.

Ο τύπος που κυκλοφορούσε με τζην και T-shirt με το trademark της Triumph, τώρα διάλεγε με επιμέλεια τα υφάσματα για τα bespoke κοστούμια του από τον Brioni και τον Cardin, και του έπαιρνε μισή ώρα μέχρι να αποφασίσει ποιο μοντέλο του Cartier θα κοσμήσει τον αριστερό καρπό του. Και, κυρίως, ήξερε να τελειώνει ιδανικά μια παρτίδα σκάκι με αντίπαλο τη Φέι Ντάναγουεϊ, λέγοντας απλά : «Let’s play something else».

Ο τύπος που κυκλοφορούσε με τζην και T-shirt έφτασε να ανάβει με άνεση τα πούρα των $ 300, διάλεγε με επιμέλεια τα υφάσματα για τα bespoke κοστούμια του και του έπαιρνε μισή ώρα μέχρι να αποφασίσει ποιο μοντέλο του Cartier θα κοσμήσει τον καρπό του.

Το στυλ «Φρανκ Μπούλιτ»

Η Solar Productions ήταν η εταιρεία-φορολογικό καταφύγιο που είχε δημιουργήσει ο Στιβ Μακουίν ήδη από το 1961. Σύντομα, όμως, άρχισε να επενδύει στην ιδέα να χρηματοδοτεί, σε συνεργασία με τα μεγάλα στούντιο, παραγωγές που ο ίδιος θεωρούσε ότι θα του εξασφάλιζαν καλλιτεχνική ελευθερία και, φυσικά, χρήματα. Στα μέσα της δεκαετίας είχε κιόλας αγοράσει τα δικαιώματα από σενάρια που του φαίνονταν καλή πρώτη ύλη και οι ήρωες των οποίων ταίριαζαν στο προφίλ του. Τώρα πια ήταν ένας μπίζνεσμαν και πήγαινε στο γραφείο κάθε πρωί, φορώντας τα αγαπημένα του κοστούμια.

Το «Μπούλιτ», ένα σενάριο που είχε αγοράσει η Solar, βασιζόταν σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον Φρανκ Μπούλιτ, έναν ντετέκτιβ του αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης. Κατά γενική ομολογία, ήταν κακογραμμένο, με κενά στην πλοκή και ανολοκλήρωτους, σχηματικούς χαρακτήρες. Ο Μακουίν, έτσι κι αλλιώς, δεν το προόριζε για τον εαυτό του. Είναι η εποχή των κοινωνικών κινημάτων και ο ρόλος του αστυνομικού κουβαλούσε ένα αρνητικό φορτίο. Ούτε ο ίδιος, εξάλλου, τα πήγαινε καλά με τις Αρχές και το τελευταίο που ήθελε ήταν να ταυτιστεί με κάποιον που αποκαθιστά την «τάξη».

Με τον καιρό, ωστόσο, είδε το ρόλο ως μια ακόμη πρόκληση. Κι όσο για τους αστυνομικούς, όπως το έθετε ο ίδιος, «Όλοι τούς βρίζουν μέχρι να χρειαστούν έναν». Η ιδέα του καλού και ακέραιου ντετέκτιβ που τα βάζει με το κατεστημένο, για να αποκαλύψει την αλήθεια, θα έδινε ένα θετικό μήνυμα στην κοινωνία. Το σενάριο γράφτηκε και ξαναγράφτηκε δεκάδες φορές, κάτω από τη σχολαστική επίβλεψή του, ενώ χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει τις προσωπικές του σχέσεις για να πείσει εξαιρετικούς ηθοποιούς, όπως ο Ρόμπερτ Βον, να συμμετάσχουν στην ταινία και να ορίσει το όνομά του ως εγγύηση για την επιτυχία της.

Όσο για τη θέση του σκηνοθέτη, επεφύλασσε μια έκπληξη στα αφεντικά της Warner που συμμετείχαν στην παραγωγή. Ο Άγγλος Πίτερ Γέιτς, παντελώς άγνωστος στην Αμερική, ερχόταν να γυρίσει την πρώτη του ταινία μακριά από το νησί. Ο Μακουίν, ενθουσιασμένος με την προηγούμενη δουλειά του, στην οποία περιλαμβανόταν μια καλογυρισμένη σκηνή καταδίωξης με αυτοκίνητα, κρατούσε στο μυαλό μια αντίστοιχη, ως κρυφό άσο στο μανίκι του. Στο σενάριο έγραφε απλώς «Car chase», κανείς όμως δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε.

Μετά την προβολή του «Μπούλιτ», οι ταινίες δράσης που θα γυρίζονταν θα είχαν πλέον ένα σημείο αναφοράς. Το Όσκαρ για το Μοντάζ δεν ήταν παρά το κερασάκι στην τούρτα. Οι δρόμοι του Σαν Φρανσίσκο δεν ήταν πια απλώς και μόνο το φόντο των πολύχρωμων γιορτών των χίπις, αλλά το πραγματικό σκηνικό της καταδίωξης του Dodge Charger από τη Ford Mustang GT 390 του Στιβ Μακουίν.

Διαβάστε ακόμα: Σοφία Λόρεν – Μπριζίτ Μπαρντό: Οι ιδρυτικοί μύθοι του ευρωπαϊκού σεξαπίλ. 

Παίζοντας πόλο στην “Υπόθεση Τόμας Κράουν”.

Η ασφαλιστική εταιρεία που κάλυπτε τον Μακουίν του απαγόρευσε να οδηγήσει το αυτοκίνητο στις πιο επικίνδυνες σκηνές. Είναι αδύνατον, ωστόσο, για τον θεατή να φανταστεί κάποιον άλλον στη θέση του οδηγού. Οι κινήσεις του, από τη στιγμή που ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου μέχρι τη στιγμή που το ακινητοποιεί λίγο πριν από το χαντάκι, στο τέλος του πυρετώδους αυτού δεκάλεπτου κυνηγητού, είναι τόσο αβίαστα ρεαλιστικές, ώστε ανθολογούνται ανάμεσα στις ερμηνείες εκείνες που πρέπει να μελετήσει καλά ένας επίδοξος πρωταγωνιστής ταινιών δράσης.

Τελικά, το πορτρέτο του Φρανκ Μπούλιτ, με το σκούρο μπλε ζιβάγκο και τη θήκη για το περίστροφο, αποδείχθηκε για τον Μακουίν η πιο μνημειώδης κινηματογραφική εικόνα του. Το casual στυλ τού ταίριαζε απόλυτα, κάνοντάς τον να φαίνεται πιο cool από ποτέ, είτε είχε στην αγκαλιά του την πανέμορφη Ζακλίν Μπισέ είτε κοντραριζόταν με τον Γερουσιαστή Τσάλμερς, τον οποίο ενσάρκωσε υποδειγματικά ο Ρόμπερτ Βον.

Αριστερά: Ευτυχώς, γι’ αυτόν υπήρχαν πάντα οι γυναίκες. Δεν χρειαζόταν να κοιμάται και πολλά βράδια στο διαμέρισμά του. Δεξιά: Σκηνοθετώντας τον εαυτό του.

Συνώνυμος του cool

Το ερώτημα που απασχολεί συχνά τους βιογράφους τού Στιβ Μακουίν είναι για ποιο πράγμα θα ήθελε άραγε να τον θυμούνται. Αυτό συμβαίνει ίσως επειδή ο ίδιος, με κάθε ευκαιρία, έστελνε αντιφατικά μηνύματα για το ποιος ήταν και τι πίστευε. Το σίγουρο είναι ότι η φιγούρα του εξακολουθεί να γοητεύει και να συναρπάζει τους άντρες κάθε εποχής μέχρι και σήμερα.

Στο διαφημιστικό της ειδικής έκδοσης της Ford Mustang GT του 2005, το οποίο αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο φόρο τιμής στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Μακουίν στο «Μπούλιτ», πρωταγωνιστεί ο ίδιος, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, 25 χρόνια μετά το θάνατό του! Τα γυαλιά που φορούσε ως Τόμας Κράουν πουλήθηκαν σε δημοπρασία για περισσότερα από $ 70. 000, ενώ οι νέοι ηθοποιοί στο Χόλιγουντ ζητούν όλο και πιο συχνά το «κούρεμα Στιβ Μακουίν», για να πλησιάσουν το διαχρονικό στυλ του άντρα που εκπροσωπούσε ο ίδιος. Περισσότερο απ’ όλα, όμως, η κληρονομιά του στον κόσμο του θεάματος είναι το όνομά του, το οποίο στα λεξικά θα μπορούσε να είναι το συνώνυμο του cool. Ακόμα καλύτερα, «The King of Cool».

Διαβάστε ακόμα: George Lois – Αποκλειστική συνέντευξη με τον αληθινό Mad Man. 

TAGS :
hollywood mcQueen Steve ηθοποιός Μακουίν στυλ Χόλυγουντ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook