Τα 10 πιο στυλάτα beach cars. (Αυτά, όχι τα SUV!)

Tο 600 Jolly με τα χαρακτηριστικά κρόσσια στην οροφή του. Σαν τα σεμεδάκια που είχαν παλαιότερα οι νοικοκυρές στα έπιπλα.

Στον χώρο του αυτοκινήτου, που λέτε, σπάνια θα βρείτε κατηγορία τόσο περίεργη και τόσο γοητευτική όσο αυτή των λεγόμενων beach cars, αυτοκινήτων δηλαδή που σχεδιάστηκαν για την παραλία και το καλοκαίρι.

Το «σχεδιάστηκαν» βέβαια είναι μάλλον υπερβολή μιας και στην ουσία όλα, ή τα περισσότερα απ’ αυτά, είναι μικρά αυτοκίνητα που μεταμορφώθηκαν, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα, σε τετράτροχα παιχνιδάκια για να περνάνε ευχάριστα τις καλοκαιρινές τους διακοπές περισσότερο ή λιγότερο πλούσιοι.

Λίγο αργότερα, η κατηγορία μεγάλωσε για να συμπεριλάβει και αυτοκίνητα διαμορφωμένα έτσι ώστε να περνάνε τα πρωινά τους στην παραλία και, στα απογεύματά τους, είτε να χρησιμεύουν ως επαγγελματικά οχήματα ή αγροτικά υποζύγια (βλ. και τα εγχώρια Citroën Pony, Fiat Amico, Renault Pharma) είτε, συνηθέστερα, ως island cars για trendy μετακινήσεις μεταξύ σκαφών και νησιώτικων ρεστοράν.

Και κάποια στιγμή, παρά μερικές ατυχείς προσπάθειες αναβίωσής της, η κατηγορία εξαφανίστηκε. Με αποτέλεσμα ορισμένα από τα, αναμενόμενα, ιταλικά και γαλλικά κυρίως, beach cars των ‘60s και ‘70s –όσα τουλάχιστον δεν διαβρώθηκαν από το αλάτι– να καταλήξουν σήμερα συλλεκτικά.

Να λοιπόν 10+1 από αυτά που γέννησαν την κατηγορία, με χρονολογική σειρά.

Ένα μόνο Topolino Belvedere Mare κατασκευάστηκε, και αυτό για τον πρόεδρο της Fiat, Gianni Agnelli (photo Fiat).

#1. Fiat Topolino Belvedere Mare (1954)

Το πρώτο beach car. Δημιουργήθηκε (πιθανότατα σε ένα και μοναδικό κομμάτι) από την Carrozzeria Speciale της Fiat για τον πρόεδρο της εταιρείας, Gianni Agnelli, σε μια εποχή που από τον μέσο Ιταλό «έλειπαν 98 λιρέτες για να φτιάξει κατοστάρικο» –o “L’Avvocato” κάθε άλλο παρά μέσος Ιταλός ήταν– μετατρέποντας ένα ταπεινό Topolino (ποντικάκι) σε “spiaggina” (αυτοκίνητο παραλίας) για τις καλοκαιρινές του διακοπές.

Με το 500 Jolly η Carrozzeria Ghia μετέτρεψε ένα αυτοκίνητο για τους hoi polloi σε ένα από τα πιο περιζήτητα αυτοκίνητα για την αριστοκρατία της εποχής (photo RM Sotheby’s).

#2. Fiat 500 Jolly (1957)

Τρία χρόνια αργότερα, κάτι παρόμοιο επιχείρησε η Carrozzeria Ghia με βάση το Fiat 500 που διαδέχτηκε το Topolino. Πριονίζοντας την οροφή, αφαιρώντας τις πόρτες, αντικαθιστώντας τα πλαστικά καθίσματα με ψάθινα και προσθέτοντας μια πάνινη τέντα που έφερνε σε ομπρέλα θαλάσσης, μετέτρεψε ένα αυτοκίνητο για τους hoi polloi σε ένα από τα πιο περιζήτητα αυτοκίνητα για την αριστοκρατία της εποχής.

Βοηθούσε βέβαια και το ότι το 500αράκι χωρούσε στα flying deck των μεγάλων yacht. Ακολουθήθηκε από το 600 Jolly, ένα-δυο από τα οποία κατέληξαν μεταξύ Σπετσοπούλας και Σκορπιού.

Σε ανάλογη μεταχείριση με εκείνη των Fiat 500 και 600 υπέβαλε η Carrozzeria Ghia και το 4CV της Renault (photo RM Sotheby’s).

#3. Renault 4CV Jolly (1960)

Ανάλογη μεταχείριση, προς το τέλος της ζωής του, υπέστη και το Renault 4CV, λόγω του ότι ήταν κατά τι μεγαλύτερο από το 600 Jolly που είχε στο μεταξύ αντικαταστήσει το 500. Από τα 50 4CV Jolly που κατασκεύασε η Carrozzeria Ghia –με αρκετά μάλιστα από αυτά να προορίζονται περιέργως για τις ΗΠΑ– επιζούν σήμερα καμιά 20αριά.

Με αμάξωμα από fiberglass και μηχανικά μέρη από το «Σκαθάρι» της Volkswagen, το dune buggy του Bruce Meyers ήταν ό,τι έπρεπε για τους αμμόλοφους της Καλιφόρνια (photo RM Sothebys).

#4. Meyers Manx (1964)

Ο Αμερικανός surfer Bruce Meyers κατασκεύασε το πρώτο Manx, με αμάξωμα από fiberglass και μηχανικά μέρη από το «Σκαθάρι» της Volkswagen, σ’ ένα ξύλινο υπόστεγο στην παραλία του Newport Beach. Στόχος του ήταν ένα πανάλαφρο αυτοκίνητο για τους αμμόλοφους της Καλιφόρνια που δεν θα έμοιαζε μ’ ένα ακόμα μεταχειρισμένο Jeep και «θα σε πήγαινε όπου ήθελες».

Τα χρόνια που ακολούθησαν, το “dune buggy” του Meyers γέννησε έναν σωρό απομιμήσεις, εντός και εκτός ΗΠΑ, με αμφισβητούμενη επιτυχία και ανάλογα αποτελέσματα.

Το Moke του Ισηγόνη έμεινε στην παραγωγή, εξελισσόμενο παράλληλα με κάθε γενιά Mini, για 30 σχεδόν χρόνια (photo RM Sotheby’s).

#5. Mini Moke (1964)

Ο Ισηγόνης σχεδίασε το, βασισμένο στο δικό του Mini Minor, Mini Moke αρχικά για τον βρετανικό στρατό. Μιας όμως και το Moke (γαϊδουράκι) δεν συνοδευόταν ούτε από την απαραίτητη σκληροτράχηλη κατασκευή ούτε από την αναγκαία απόσταση από το έδαφος, ο Sir Alec το μετέτρεψε σε ένα διασκεδαστικό, trendy αυτοκινητάκι, όχι μόνο για την παραλία, αλλά και για την πόλη. Έμεινε στην παραγωγή, εξελισσόμενο παράλληλα με κάθε γενιά Mini, μέχρι το 1993.

Tο 4 Plein Air ήταν ένα ακριβότερο Renault 4L δίχως πόρτες και οροφή. Μόνο 600 κατασκευάστηκαν (photo Secret Classics).

#6. Renault 4 Plein Air (1968)

H Renault παρουσίασε το 4 Plein Air μόλις μια μέρα πριν η Citroën λανσάρει το Méhari – που είναι και ο λόγος που το 4 Plein Air προηγείται σε αυτή τη λίστα. Ενώ το 4 Plein Air ήταν στην ουσία ένα 4L δίχως πόρτες και οροφή, το Méhari ήταν ένα αυτοκίνητο βασισμένο μεν στο 2CV, αλλά με πλαστικό αμάξωμα σχεδιασμένο επί τούτου.

Η ιστορία έχει καταγράψει πως η μία συνταγή (Méhari) πέτυχε, η άλλη όχι – μόνο 600 4 Plein Air κατασκευάστηκαν μεταξύ 1968-70. Εκτός του ότι το 4 Plein Air δεν διέφερε και πολύ οπτικά από το 4L, ήταν και αρκετά πιο ακριβό – και 15% ακριβότερο από το Méhari.

Το, βασισμένο στο Citroën 2CV, Méhari, που φτιάχτηκε αρχικά για να χρησιμεύσει ως αγροτικό υποζύγιο, έγινε το πιο επιτυχημένο beach car. Περίπου 145.000 κατασκευάστηκαν στα σχεδόν 20 χρόνια παραγωγής του (photo Stellantis).

#7. Citroën Méhari (1968)

Σε αντίθεση με τα περισσότερα beach cars που κατασκευάζονταν σε πολύ περιορισμένους αριθμούς, το Méhari έγινε ένα από τα ελάχιστα που πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο. Mε αποτέλεσμα να απαντώνται, ακόμα και σήμερα, παρκαρισμένα δίπλα σε πανάκριβα supercars και θηριώδη SUV στα μεσογειακά καλοκαιρινά στέκια.

Βέβαια, το βασισμένο στο «ντεσεβό» και με πλαστικό αμάξωμα Méhari (είδος καμήλας, αν πρέπει οπωσδήποτε να μάθετε), δεν σχεδιάστηκε εξ αρχής για την παραλία, αλλά ως φτηνό τετράτροχο υποζύγιο για τη γαλλική αγροτιά, αν και στην πορεία χιλιάδες Méhari… κατατάχτηκαν στον γαλλικό στρατό. Περίπου 145.000(!) κομμάτια κατασκευάστηκαν μέχρι το 1987 που σταμάτησε η παραγωγή τού πιο επιτυχημένου beach car.

Μεγαλύτερη αγορά του Kurierwagen Typ 181 ήταν οι ΗΠΑ, όπου αυτό το Volkswagen πουλιόταν ως “The Thing”  (photo Hemmings).

#8. Volkswagen “The Thing” (1968)

To Kurierwagen Typ 181 (εσωτερική ονομασία της Volkswagen) δεν προοριζόταν για τις ακτές του Ειρηνικού, στις οποίες τελικά κατέληξε ως “The Thing”, αλλά για να αντικαταστήσει το στρατιωτικό DKW Mehrzweck Universal Geländewagen mit Allradantrieb – MUNGA για τους φίλους.

Από κάτω, ήταν ένα, εξίσου δημοφιλές στις ΗΠΑ, Karmann Ghia πρώτης γενιάς με μηχανικά μέρη από το αναπόφευκτο «Σκαθάρι». Δεν ήταν φυσικά τετρακίνητο, ενώ οπτικά θύμιζε το επίσης στρατιωτικό Kübel(sitz)wagen του 1940. Λόγω κανονισμών παθητικής ασφάλειας, οι πωλήσεις του στις ΗΠΑ (τη μεγαλύτερη αγορά του) σταμάτησαν το 1975, αν και η παραγωγή συνεχίστηκε στο Μεξικό για άλλα πέντε χρόνια.

Το, κατασκευασμένο από τη γαλλική ACL, Rodeo 4 στόχευε να γίνει το “Méhari” της Renault (photo mad4wheels.com).

#9. Renault Rodeo 4 (1970)

Η επιτυχία του Citroën Méhari οδήγησε τη γαλλική εταιρεία Ateliers de Construction du Livradois στο να κατασκευάσει ένα πρακτικά παρόμοιο αυτοκίνητο, επίσης με πλαστικό αμάξωμα, αλλά με πλαίσιο και μηχανικά μέρη από τα Renault 4L και 6L.

Ονομασμένο αρχικά ACL Rodeo, μέσα από τις διάφορες γενιές του –Rodeo 4, Rodeo 6, Rodeo (σκέτο), Rodeo Hoggar–, μεταξύ 1970 και 1987, το Rodeo πούλησε περί τα 60.000 κομμάτια. Όχι κι άσχημα…

Το C3 Pluriel είναι ένα από τα τελευταία beach cars στον κόπο της παραγωγής των οποίων αποφάσισε να μπει μια μεγάλη εταιρεία (photo Stellantis).

#10. Citroën C3 Pluriel (2003)

Το C3 Pluriel, που κατασκευάστηκε από το 2003 έως το 2010, είναι ένα από τα τελευταία (αν όχι το τελευταίο) beach cars στον κόπο της παραγωγής των οποίων αποφάσισε να μπει μια μεγάλη εταιρεία. Πρόκειται στην ουσία για μια αρθρωτή, ας πούμε, έκδοση του C3 της εποχής η οποία μπορεί να διαμορφωθεί ή ως κλειστό αυτοκίνητο, ή με ανοιχτή οροφή, ή με καθόλου οροφή, ή ως pick-up.

Στη θεωρία τα παραπάνω, μιας και ειδικά η έκδοση με καθόλου οροφή, στην πράξη δεν ήταν και ό,τι ευκολότερο – ευκολότερα αφαιρείς οροφή από σπίτι παρά από C3 Pluriel. Άσε που και κάπου έπρεπε μετά να βολέψεις τις δυο μεγάλες μπάρες που τη στήριζαν.

Μόνο προσόν του Smart Crossblade είναι το ότι έχει αδιάβροχο εσωτερικό (photo Auto Evolution).

BONUS: #11. Smart crossblade (2002)

Μόνο προσόν αυτού του βασισμένου στο Fortwo τερατουργήματος, που κατασκευάστηκε σε 2.000 μόνο κομμάτια και, ως εκ τούτου, θεωρείται πλέον συλλεκτικό, είναι το ότι έχει εσωτερικό θεωρητικά αδιάβροχο.

Χαρακτηριστικά, όταν ένα από αυτά τα 2.000 είχε έρθει για δοκιμή στο περιοδικό που τότε διεύθυνα, προς εξακρίβωση του… USP του, το είχα στείλει να περάσει μέσα από τις βούρτσες αυτόματου πλυντηρίου, με τον δυστυχή δημοσιογράφο που το είχε χρεωθεί ντυμένο βατραχάνθρωπο, κομπλέ με μάσκα και αναπνευστήρα.

Διαβάστε ακόμα: 10+1 ανοιχτά αυτοκίνητα που άφησαν εποχή.

TAGS :
αυτοκίνητα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook