Τζιν τζάκετ: Αξίζει να το φοράμε ακόμα, και με τι το συνδυάζουμε; 
Μπορούν να λείπουν αυτά από την παπουτσοθήκη του τζέντλεμαν; 
Χρώματα, άνεση και αέρινο στυλ: Η Μεσόγειος εμπνέει την US Polo Assn. 
Η βρετανική κομψότητα συναντά τα ελληνικά νησιά 
Οι στυλάτοι της εβδομάδας 
“Το μέτρο της προπέτειας είναι να ξέρεις ως πού μπορείς να την τραβήξεις”, έλεγε ο Κοκτό. Παράδειγμα το στυλ του Roberto Mararo.
Το κλασικό ανδρικό ντύσιμο ζει μέσα στις συμβάσεις. Αλλά, ακριβώς το στιλ έγκειται στο να ξέρεις να παίζεις μαζί τους. Όταν ένας τρόπος ντυσίματος αναδεικνύεται σε διαχρονικός, όλο το θέμα είναι τι κάνεις εσύ με τις μικρές λεπτομέρειες, τι πινελιές βάζεις. Αυτό, όμως, δεν αρκεί.
Όποιος από μας έχει πράγματι προσωπικό ύφος ούτε μιμείται ούτε παριστάνει το τρελαμένο παγώνι· ξέρει από ισορροπίες, ελέγχει απόλυτα τα τρικ του, τι να αλλάξει πού, πότε και πώς. Αυτό εννοούσε ο Ζαν Κοκτό όταν έλεγε ότι “το μέτρο της προπέτειας είναι να ξέρεις ως πού μπορείς να την τραβήξεις”.
Έτσι, ο Φρεντ Αστέρ έχωνε pochettes στις τσέπες των παντελονιών του και κάποιοι θαμώνες της Savile-Row αφήνουν ανοιχτά τα κουμπιά στα μανίκια των επί μέτρω κοστουμιών τους εν είδει απτής απόδειξης. Ήδη από το 1822, ο Σατωβριάνδος έγραφε στα “Απομνημονεύματα πέραν του τάφου” ότι “ο μοδάτος οφείλει να διαθέτει κάτι το νεγκλιζέ πάνω του”.
Μια λυμένη γραβάτα, ένα αχτένιστο μαλλί, γένια τριών ημερών, ξεκούμπωτα μανίκια πουκαμίσου – έτσι, για έκπληξη ή από αμέλεια- αποδεικνύουν ότι οι εποχές αλλάζουν, αλλά ο σνομπισμός (ως διεκδίκηση νενοημένης ελευθερίας) παραμένει.
Σε τελική ανάλυση, το ζήτημα είναι να απαντήσουμε στο εξής: μας ενδιαφέρει τι περιμένει από εμάς ο κόσμος ή τι περιμένουμε εμείς από τον κόσμο;
Διαβάστε ακόμα: Η μεγάλη φινέτσα του καμηλό παλτό.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
